แผนร้ายมัดหัวใจนายเย็นชา

แสงแดดที่ผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาบอกถึงเช้าวันใหม่ฉันแทบไม่ยากลุกจากเตียงนอน ปิดขี้เกรียดสองสามครั้งก่อนที่จะเดินลงมาจาก ห้องนอนเห็นแม่ฉันกำลังเปิดอัลบั้มรูปภาพเมื่อตอนที่ฉันเเละพี่ชาย เดินเข้าไปหาสิ่งแรกทุกเช้าที่มาต้องพูด
"ตื่นแล้วหรอเวลลี่" แม่ถามฉันก่อนที่จะเดินไปนั้งค้าง
"ค่ะแล้วแม่นั้นดูอะไรหรอคะ" ฉันรู้ว่าแม่กำลังดูอัมบั้มภาพอยู่แต่แกล้งถาม
"นั้งดูแล้วคิดถึงลูกในตอนเด็กที่หน้าตา" แม่ฉันพูดพร้อมกับขี้รูปตอนเด็กที่กำลังโดดเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เอาไม่จิ้ม
อุจิไรฉันแถมยังหาว่าฉันหน้าตาเหมื่อนอุจิอีกตางหากคิดถึงแล้วเจ็บใจ
"เป็นอะไรลูกทำน่าเคร้งเครียดอย่างนั้นละ"
"ป่าวค่ะแค่เห็นภาพนี้แล้วเจ็บใจเท่านั้นเอง" 
"นั้นก็ดีแล้ววันนี้แม่มีนันกินข้าวกับเพื่อนเก่าเลยอยากให้ลูกไปด้วยคนนะ"
"อือ"
"ไหนก็วันหยุดไปเป็นเพื่อนแม่หน่อยแล้วกันนะ" ฉันยังไม่ตอบว่าจะหรือไม่ไปแม่ฉันกับเออออเองเลยซะเดื่อแต่ก็ดี  
เหมื่อนกันขี้เกียรจอยู่บ้านเดียว  ขึ้นไปเปลื่ยนเสื่อผ้าในชุดประโปงยาวสีชมพูโอรถก่อนที่จะเดินลงมาข้างล่างอีกครั้ง
เห็นพี่ชายตัวเองนั้งอยู่ทำถ้าไม่สนใจ
"แต่งตัวสะสวยจะไปใหน" พี่ชายพูด
"ไปกินข้าวค้างนอกจะเอาอะไรไม่จะได้ชื่อมาฝาก"
"อือ...ไม่เอาหรอก"  พี่ชายฉันตอบกวนก่อนที่จะลุกเดินไปในห้องครัวคงไปหาอะไรกินละมังฉันเดินออกมารอแม่
หน้าบ้านเดินในสวนหย่อมหน้าบ้านชมต้นไม้นานพันธุ์ที่พึ่งมาปลูกได้ไม่กี่วันแต่มีต้นหนึงที่ชอบต้นดอกแก้วที่เวลาออกดอกส่งกิ่นหอมฟุ้งไปทั้วบริเวรบ้าน
       ฉันกับแม่เรานั้งรถมาซักครู่นึง จนมาถึงร้านอาหารหรูหราในกลางเมื่องกรุงเทพ
อาหารร้านนี้ต้องเป็นคนที่มีฐานะดีเพราะค่าอาหารที่นี้ฟันหัวแปะเลยที่เดียวจอดรถหน้าร้านอาหารแม่กับฉันเดินลง
จากรถเดินเข้าร้านอาหารมีหญิงสาวคนหนึงเดินเข้ามาถาม
"คูณได้จองโต๊ะไว้หรือป่าวค่ะ"  หญิงสาวที่ใส่ชุดพนักงานถาม
" จองไวเเล้ว"  แม่ฉันพูดเสร็ดจพนักงานหญิงก็พาเราเดินไปที่โต๊ะเห็นผู้หญิงรุ่นคลาวเดียวกันนั่งอยู่พร้อมกับคำ
ทักทาย
"มาตรงเวลาเหมือนเดินเลยนะ" หญิงสาวรุ่นลาวเดียวกันถามก่อนที่แม่จะพาฉันไปนั้งโต๊ะรับประทานอาหารเห็น
ผู้ชายรุ่นราวคาวเดียวกันฉันนั้งอยู่ค้างจมูกโด้งตากลมผมซอยสไลค์หน้าเรียวบอกคำเดียวว่าหล่อมากในแบบมนุษย์
เดินดินคนนึงแต่ความหล่อไม่มีผลกันฉันหรอนะขอบอกให้มีคนเสริบยกอาหารมาให้มีทั้งเป็นมากมายมายหลายอย่างทั้ง
ของคาวของหวานจนฉันจะน้ำลายใหลเพราะอดใจม่ไหวเเล้ว เรานั้งกินอาหารมาซักพักผู้หญิงรุ่นราวคาวเดี่ยวกับแม่ฉันมานั่งที่โต๊ะเดียวกันพร้อมกันชายหนุ่มที่เิดินมาพร้อมกับเขาขอบอกว่าหล่อมาอย่างเทพบุตรส่งมาเิกิดแต่น่าหมอนี้คุ้นนะนึกยังงัยก็ไม่ออกอือออออออออออออออออเข้าเป็นใครนะนึกออกเเล้วข้าเป็นถึงนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงในตอนนี้ไม่ต้องถามว่าฉันรู้ได้งัยเพราะฉันรู้มาจากยัยมาลินที่เป็นนักข่าวเพื่อนฉันเองแถมยังมีข่าวบันดารผู้หญิงสวยไม่เลือกหน้าหล่อ
  นั้งกินไปได้ซักฟักเพื่อนของแม่ก็พูดขึ้น
"เธอยังจำสัญญาละหว่างเราได้หรือเปล่าว" เพื่อนแม่พูดเกี่ยวกับสํญญาอะไรซักอย่างหรืออย่างจะร้องเพลงของสายยันสัญญา
"ฉันยังจำได้อยู่ว่าเราเคยให้สัญญาอะไรกันไว้"  แม่ฉันตอบก่อนที่จะหันมามองหน้าฉันแล้วกันไปพูดต่อนกับเพื่อน
"สัญญาที่สองตระกูณจะเกี่ยวดองกัน"   ฉันได้ยินแม่ไม่ค่อยชัดเกี่ยวกับอะไรดอกซักอย่าง
"นั้นก็ดีเลยฉันจะได้ไม่ต้องยำบ่อย" เพื่อนของแม่พูดกะซิบกันเบาจนแม่หันมาหาฉันพร้อมกับกำมือ
ของฉันไว้อย่างแน่
"มีอะไรหรือเปล่าวคะคุณแม่" แม่ก็ยังไม่ตอบได้แต่กำมือของฉันไว้
"คือถ้าแม่ทำผิดอะไรไปเวรี่จะยกโทษให้แม่ได้มัย" แม่ฉันทำผิดอะไรหรือแม่นอกใจคุณพ่อแต่คง
เป็นไปไม่ได้เพราะคุณพ่อตายไปต้องหลายปีแล้วไม่เห็นแม่จะมีสามีใหม่ซักที
"คือแม่อยากให้ลูกแต่งงานกับพีรีเวอร์"   ฉันถึงกับอึ่งกิมกีอีครั้งเมื่อแม่จับคุมฟูงชนโดยการให้ฉันแต่งานกับคนที่พึ่งเจอน่ากันแค่ไม่กี่ชั้วโมงนี้เอง
"ไม่มีทางที่หนูไม่แต่งงานกับคนที่รู้จักกัน"  พูดพร้อมกับทำหน้าบูตใส่ก่อนที่จะลุกจากโต๊ะออกมายังร้านอาหารเพื่อเรียกรถเท็กซี่กับบ้านหมดอารมย์กินแล้ว   ฉันกำลังจะก้าวขึ้นเท็กซี่อยู่กับถูกใครไม่รู้ดึงไว้
"เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอทำมารายาทเสียต่อหน้าผู้ใหญ่"  
"แล้วมันเดี่ยวอะไรกับนาย"   ฉันตะโกนใส่หน้าหมอนั้นใครบอกให้มายุ่งคิดว่าทำดีกับฉันแล้วฉันจะยอมแต่งงานกับนายหรอฝันไปเถอะยะ
"นี้เธอเลยแปงฟันบางมัยนี้"    นิสัยเสียมาหาว่าฉันไม่แปงฟันกำลังหันกับไปว่่าเขาแต่เขาหายไปไหนเสียแล้วเร็วจริง
"อย่าให้ฉันเจอนายอีนะตาบ้า"   โวยวายจนคนแถวนั้นคงคิดว่าเป็นบ้ากันหมดแล้วเสียความเป็นหมูหมดเฮ้ยไม่ใช้กุรสตรีหมด
      ครบคุมสติซักพักก่อนที่จะเดินกับเข้าไปร้านเฮ้ยเราก็เสียมารายาทเดินมาถึงตรงโต๊ะอาหารพร้อมกับทำน้าสรถสำนึกผิด    ก่อนที่แม่ฉันจะเอ๋ยปากถาม
"ไม่เป็นไรเวรีไม่อย่างแต่งงานก็หมั้นกัน"     คำพูดนั้นทำเอาฉันเเทบช๊อกขอเป็นลมซักร้อยรอบส่งฉันไปไหนก็ได้ซะที่พระเจ้าช่วยมะพร้าวทอดตายดีกว่าเรา
"ฟังแม่อยู่หรือเปล่า่วเวรี่"   ทำให้ฉันตื่นจากวังวนที่เหมือนแสนจะยาวนานยังงัยอย่างนั้นในที่สุดการสนทนาก็จบลงซะที่สุดท้ายก็โดนกับมันมือชกแง่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงานหมั้นจะมีขึ้นอีกไหนนานเราจะทำยังงัยดีใครก็ได้ช่วยเอาหินมาทุบหัวฉันให้กระจายยิ้งว่าการคำนวณในวิชาคณิตศาสตร์หน่อย