Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่5
“เชิญค่ะ”
ดวงตาคู่หวานมองร่างอวบของเลขาฯส่วนตัวอย่างผิดหวัง รอยยิ้มค่อยๆเลือนหายไป
พร้อมกับความเจ็บปวดที่แสนสาหัสกำลังเคลื่อนเข้ามาแทนที่ เรื่องอะไรเขาจะต้องเป็นห่วงเธอ...
คนที่เขาควรจะเป็นห่วงอยู่ที่หน้าห้องของเขาต่างหาก ป่านนี้คงพากันไปปลอบขวัญถึงไหนต่อไหน
แล้ว
“เอกสารเร่งด่วนค่ะ และนี้การ์ดเชิญร่วมงานเปิดโครงการบ้านจัดสรรกลางเมืองของคุณ
พิศาลค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ แต่การ์ดใบนี้ไม่ต้องเอามาให้ฟางก็ได้...ยังไงฟางก็คงจะไม่ได้ไป”
“ทำไมล่ะคะ เขาเป็นลูกค้าคนสำคัญของเราเชียวนะคะ”
หญิงสาวปรายตามองสาวใหญ่ที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและเพื่อนรู้ใจของเธอ แม้วัยที่ต่าง
กันก็ไม่ใช่ปัญหา ญาสินีเข้าใจความรู้สึกขอองเธอดียิ่งกว่าบิดาบังเกิดเกล้าของเธอเสียอีก
“พี่เอมก็รู้...ไปก็คงได้ขายขี้หน้าคนอื่นเขาแน่ แต่งงานมาสองปีแล้ว ยังไม่เคยออกงาน
กับสามีสักครั้ง คนเขาก็ได้รู้กันหมดน่ะสิว่าคุณภาณุแอบไปมีอีหนูที่ไหน ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะฝืดเฝื่อนๆช่างเข้ากันดีกับน้ำตาหยดหนึ่งที่ไหลรินจากดวงตาคู่สวยอย่าง
รวดร้าว ธนันต์ธรญ์รีบปาดน้ำตาหยดนั้นทิ้งราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หากแต่เพื่อนรู้ใจอย่างญาสินีนั้นรู้ดีว่าเจ้านายสาวเจ็บปวดมากแค่ไหน แม้ตลอดเวลา
ที่ผ่านมาธนันต์ธรญ์จะไม่เคยแสดงออกให้ใครได้เห็น แต่เธอก็รู้ดีว่าการเก็บซ่อนความรู้สึกนั้น
ทรมานยิ่งกว่าการปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมาหยดแล้วหยดเล่า
“แล้วทำไมไม่ถือโอกาสนี้เปิดตัว ควงคุณภาณุไปให้สาวๆอิจฉากันเล่นๆล่ะคะ แหม
ไฟตาพี่คงจะได้ลุกวาวก็คราวนี้แหละ”
“เขายอมก็ดีน่ะสิคะ...เอาล่ะค่ะ ยังไงฟางก็ไม่ได้ไป ฝากพี่เอมไปแสดงความยินดี
แทนก็แล้วกันนะคะ”
ธนันต์ธรญ์เอ่ยอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลากขาที่ไม่ค่อยจะดีไปยังโต๊ะทำงาน และเปิด
เอกสารงานออกเพื่อทำงาน...
ยากที่จะปฏิเสธว่าตอนนี้เธอกำลังคิดถึงผู้ชายอีกคนหนึ่งอย่างสุดหัวใจ
ร่างบางของพิมประภาถูกจับหมุนตัวติ้วๆเมื่อภาณุยังคงมองสำรวจร่างกายของคนรัก
อย่างไม่วางตา เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรบุบสลายเขาจึงปล่อยมือของหญิงสาวลง
แล้วเค้นถามอีกรอบ
“แน่ใจนะว่าธนันต์ธรญ์ไม่ได้ทำอะไรพิม”
“แน่ยิ่งกว่าแน่อีกค่ะ พิมซุ่มซ่ามเอง เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แล้วนี่พิมบอกว่าจะย้ายไปเป็นเลขาฯของธนันต์ธรญ์หรอ แล้ว
ใครอนุญาต”
“คุณฟางเขาขอตัวพิมไป”
หญิงสาวตอบอ้อมแอ้ม เมื่อนึกถึงสายตาชิงชังและน้ำเสียงราบเรียบน่ากลัวของ
ธนันต์ธรญ์ เธอก็พอจะรู้ว่าทำไมถึงต้องย้ายไป แต่ยังไงก็ขัดไม่ได้ เดี๋ยวคงได้มีเรื่องบาดหมางกัน
ยิ่งกว่านี้
“เหอะ หึงไม่เข้าเรื่อง ผมจะไปคุยกับเขาเอง พิมไม่ต้องย้ายไปไหนหรอก”
“พี่ป๊อปคะ...”
พิมประภาทำได้เพียงแต่พูดตามหลังสายลมเมื่อชายหนุ่มเดินตัวปลิวไปแล้ว คนอย่าง
ภาณุ ถ้าคิดจะทำอะไรแล้ว ต่อให้เอาช้างมาฉุด เขาก็ไม่หยุดหรอก
เธอคงต้องรอเกลี่ยกล่อมเขาอีกที
ปัง!
ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูห้องทำงานถูกกระชากออกอย่างแรง พร้อมกับร่างของ
สามีหนุ่มที่ปรากฏขึ้น หญิงสาวเงยหน้าขึ้นก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถาม ไม่ยี่หระต่อสายตาดุคม
น่ากลัวของคนตรงหน้าแม้แต่น้อย
ภาณุเดินอาดๆเข้ามาหาร่างเล็กของธนันต์ธรญ์ สองมือใหญ่ปัดแฟ้มเอกสารร่วงกราว
ลงกับพื้น เสียงดังของแฟ้มเอกสารที่ตกลงกับพื้นเรียกพนักงานที่อยากรู้อยากเห็นทั้งหลายเข้ามา
ล้อมกรอบประตูบานใหญ่ที่เปิดอ้าเอาไว้
“ถ้าอาละวาดจนพอใจแล้ว กรุณาเก็บเอกสารให้ดิฉันด้วยนะคะ”
ธนันต์ธรญ์เดินผ่านหน้าสามีหนุ่มอย่างไม่ยี่หระ หากแต่เมื่อผ่านหน้าชายหนุ่มไปไม่ถึง
ไหน ร่างของเธอกลับปลิวเข้าไปตกอยู่ในอ้อมกอดของสามีหนุ่ม...
อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความชิงชัง
“ปล่อยฉันนะ”
“คุณกำลังจะทำอะไรฮะ รู้ไหมว่ามันโง่เง่าแค่ไหน พิมเป็นเลขาฯของผมมาตั้งนานแล้ว”
“หึ เรื่องเมียน้อย”
หญิงสาวกัดฟันพูดเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินกันเพียงสองคน รู้สึกอายเหลือเกินที่จะ
ต้องมาทะเลาะกันต่อหน้าพนักงานทั้งชั้น เพียงแต่ตอนนี้ตัวช่วยของเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้ ญาสินีลงไป
พักเที่ยงตั้งนานแล้ว แล้วทำไมพนักงานพวกนี้ยังไม่ไปไหนอีกนะ...ตั้งใจจะรอดูความน่าสมเพช
ของเธอหรือไร
“รู้แล้วก็อย่าทำแบบนี้อีก ต่อไปผมจะไม่ไว้หน้าคุณอีกแล้วนะ”
ธนันต์ธรญ์หัวเราะขมขื่น น้ำตาโง่เง่าก็เริ่มคลอเบ้าขึ้นมาทันที อย่างเขาน่ะหรือจะไว้
หน้าเธอ ไม่มีทางเสียหรอกแค่ทุกวันนี้เขายังขยันหักหน้าเธอทุกวันด้วยการพาพิมประภาออกไป
ไหนมาไหนแค่สองคน
“อายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว เอาเลยสิ จะทำอะไรก็ทำ ยังไงแม่นั่นก็ต้องมาเป็นเลขาฯของฉัน”
“อย่าคิดว่าทำแบบนี้ แล้วคุณจะกันพิมออกจากผมได้ เพราะผมกับกับพิมเราระ...”
ริมฝีปากอิ่มทาบทับลงบนริมฝีปากหยักลึก ไม่ประสงค์ที่จะได้ยินคำบอกรักผู้หญิงอีก
คนจากปากของเขาอีกแค่เธอต้องทนความเจ็บปวดทรมานแบบนี้อยู่ทุกวันมันก็มากเกิน
พอแล้ว...เธอไม่จำเป็นต้องมาทนฟังอะไรแบบนี้อีก
น้ำตารินไหลออกจากดวงตาคู่สวยเปรอะเลอะใบหน้าของสองหนุ่มสาว
หากแต่ริมฝีปากอิ่มยังไม่ถอนออกหญิงสาวสะอื้นอักเมื่อทุกอย่างประเดประดังเข้ามาราวกับร่วมมือ
กัน ทุกถ้อยคำที่ชายหนุ่มใช้ทำร้ายเธออย่างเลือดเย็นพุ่งเข้าหาเธอช่างไม่ต่างไปจากเข็มนับพัน
เล่มที่ทิ่มแทงเธออย่างเจ็บแสบทรมานยิ่งกว่าการตายทั้งเป็น
สองมือเล็กโอบประคองใบหน้าหล่อคมของสามีหนุ่มไว้ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก
อย่างอ่อนโยน ดวงตาหวาน ทอดมองใบหน้าของชายคนรักด้วยแววตาเปี่ยมรักหากแต่ก็แฝงไปด้วย
ความเจ็บปวดมากมายเหลือคณานับ
“ฉันรักคุณ และไม่ยอมให้คุณไปรักใครทั้งนั้น ถ้าวันนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไม่มีวัน
หลีกทางให้คุณกับมันแน่”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
