Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
9.8
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
43 ตอน
1179 วิจารณ์
136.67K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
43) พิเศษ (เติมความหวาน หลังแต่งงานหนักๆ)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนพิเศษ(โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)
ภาณุเดินเข้าห้องนอนของเขาและภรรยาสาวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแสน
เจ้าเล่ห์ที่ทำเอาคนตัวเล็กเหล่ตามองอย่างไม่ไว้วางใจ ร่างเล็กรู้สึกถึงเค้าลางของภัยร้าย ร่างแน่ง
น้อยเตรียมตัวจะกระโดดลงจากเตียงนอนหนานุ่ม หากแต่ชายหนุ่มกลับตะครุบเหยื่อแสนหวานไว้ได้
ทัน
“อะไรหนีไปไหนครับ”
“พี่ป๊อป เอ่อ ลูก ตาหนูนอนแล้วหรอคะ”
ภาณุอมยิ้มกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่เมื่อเห็นคนตัวเล็กพูดผิดพูดถูกด้วยความเกร็ง เขา
มองใบหน้าแสนหวานที่แดงก่ำอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมละมุนจากร่างน้อย
อย่างมันเขี้ยว
“นอนแล้วครับ หลับปุ๋ยเลยด้วย ฟางลืมอะไรไปรึเปล่า”เขาทวงสัญญาทันที หญิงสาว
อ้ำอึ้ง เธอก้มหน้างุดๆก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ เขาใช้มือประคองใบหน้าแสนหวานขึ้นมา ก่อนจะเอ่ย
“ฟางลืมจูบหวานๆของพี่ ขอจูบหวานด้วยครับผม”
ธนันต์ธรญ์ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อทนไม่ได้กับสายตาหวานเชื่อมและคำพูดออดอ้อนของ
สามีหนุ่ม เธอสูดลมหายใจเข้าลึก โมโหหัวใจเจ้ากรรมที่ยังเต้นโครมครามราวกับเป็นครั้งแรกของ
การจุมพิต เธอเอื้อมมือไปแตะริมฝีปากหยักลึก ก่อนจะเกลี่ยเบาๆ เธอหายใจติดขัดเมื่อถูกแขน
แกร่งรัดร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอดแสนอบอุ่น
“จะจูบพี่ รักพี่รึเปล่าครับ”เธอยิ้มเขินอายก่อนจะเอ่ย
“รักค่ะ รักมากที่สุด”
“แต่พี่รักฟางมากกว่า”
“ฟางรักพี่ป๊อปมากกว่า”
“พี่รักมากกว่า”
“ฟางรักมากกว่า”
“พี่...อือ”
ริมฝีปากสีระเรื่อปิดลงบนริมฝีปากหยักลึกทันทีเพื่อยืนยันความรักที่มี เรียวปากรูปกระ
จับค่อยๆแทะเล็มเรียวปากสีเข้มอย่างอ่อนหวาน ก่อนค่อยๆสอดลิ้นเล็กเข้าไปทักทายอย่างชำนิ
ชำนาญเพราะครูฝึกฝีมือดีอย่างภาณุ มือเล็กสอดใต้เส้นผมดำขลับของสามีหนุ่มรั้งใบหน้าให้เข้าใกล้
กันมากยิ่งขึ้น หัวใจสองดวงเต้นเป็นจังหวะรัวเร็วด้วยตัวโน้ตแห่งรัก
ธนันต์ธรญ์ผละจูบออกด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ภาณุหัวเราะชอบใจก่อนจะกดจูบลงบน
ขมับบาง ก่อนจะเอื้อมไปกระซิบเบาๆข้างใบหูขาวสะอาด
“พี่ขอน้องสาวให้ตาหนูได้ไหมครับ”
“พี่ป๊อป...”
หญิงสาวครางละเมอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อมือหนาลูบสายเดี่ยวของชุดนอน
บางเบาให้พ้นจากไหล่กลมกลึง นิ้วแกร่งสะกิดตะขอหน้าของกรวยผ้าสีหวานออกจากกัน มือหนา
ปลดอาภรณ์ชิ้นน้อยออกทันที มือหนาบีบเคล้นทรวงอกอิ่มด้วยแรงแห่งพิศวาส สายตาคมหวาน
เชื่อมมองใบหน้าแสนหวานของภรรยาสาวอย่างรักใคร่อย่างเปิดเผยเสียจนคนตัวเล็กอายม้วน
“คนบ้า อย่ามามองฟางแบบนี้นะ”
“ก็ฟางน่ากินนี่ครับ”
คนตัวเล็กอายแสนอาย ร่างบางโถมร่างเข้ากอดสามีหนุ่มอย่างสุดจะกลั้น ภาณุหัวเราะ
ชอบใจก่อนจะเอื้อมมือปิดโคมไฟที่หัวเตียงและล้มตัวลงนอนทาบทับร่างแน่งน้อยของธนันต์ธรญ์
ริมฝีปากโฉบเข้าครอบครองยอดอกสีระเรื่อที่แข็งเป็นไต แสงจันทรานวลลออสาดส่อง
ร่างงามของคนตัวเล็กช่างดูน่าหลงใหลเหลือคณานับ สามีหนุ่มเฝ้าบรรจงมอบบทรักแสนหวานที่กลั่น
กรองออกมาจากหัวใจให้ภรรยาสาวอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน
มือหนาปลดเปลื้องเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายออกจากร่างงาม เสียงครางหวานๆที่ดังขึ้นข้างหู
ปลุกความกำหนัดในร่างกำยำได้เป็นอย่างดี นิ้วแกร่งถูกส่งเข้าสำรวจดอกไม้งามที่ยังคงดูงดงามไม่
เสื่อมคลาย
“อยากได้น้องสาวหรือน้องชายให้ตาหนูครับ”เขาถามยิ้มๆขณะเร่งจังหวะให้ถี่แรงและ
รัวเร็วจนน้ำหวานล้นทะลักจากกลีบดอกไม้งาม
“ฮื้อ พี่ป๊อป”เขาเลื่อนตัวไปจูบซับน้ำตาที่ไหลรินจากหางตาของหญิงสาวอย่างอ่อน
โยน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กที่จิกบ่าของเขาแน่นมาจูบไล่ไปทีละนิ้วอย่างอ่อนหวาน เขายิ้มใส่
ตาของธนันต์ธรญ์เมื่อเจ้าตัวยังสะอื้นไห้เพราะความเสียวสะท้านกาย เธอนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนว่า
เธอเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ยังอ่อนต่อโลกและยังต้องการการดูแลทะนุถนอมอยู่เสมอ ทั้งๆที่ครั้งแรกของ
เขาและเธอนั้นช่างเลวร้าย คิดถึงเวลาที่ผ่านมาเขาก็นึกโกรธตัวเองขึ้นมาทุกที
“คิดอะไรอยู่คะ”
“เปล่าครับ”นิ้วเรียวของหญิงสาวแตะลงบนหน้าอกข้างซ้ายของเขาก่อนจะไล้หมุนวน
เป็นวงกลม
“อย่าคิดถึงเรื่องเก่าๆเลยนะคะ ตอนนี้รู้แค่ว่าฟางรักพี่ป๊อปก็พอแล้ว ที่แล้วมาก็ปล่อยให้
มันแล้วไปเถอะนะ”
“ปากหวาน...”
“ฟางต้องการพี่ป๊อป...”เขายิ้มหวานให้กับความน่ารักของเธอก่อนจะค่อยๆส่งกายแกร่ง
เข้าไปในร่างงามของภรรยาสาว เสียงครางกระเส่าดังขึ้นตามมาติดๆเมื่อเขาเริ่มกระแทกเข้า ออก
อย่างหนักๆ ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จับมือเล็กที่เกาะเกี่ยวบริเวณเอวสอบของเขามาไว้ตรงลำคอ
ของเขา สบดวงตาหวานที่ฉ่ำปรือน่าหลงใหล ฟังเสียงครางหวานๆที่เคล้าคลอกับเสียงเนื้อกระทบ
เนื้ออย่างหนักแน่น
“แบบนี้พอไหมครับคนดี”เขากระเซ้าเธอเมื่อเห็นว่าคนมีความต้องการหอบกระเส่าอย่าง
คนอ่อนประสบการณ์และยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“คนใจ...ร้าย แกล้ง ฟะ ฟาง อื้อ อ๊ะ”เธอซบใบหน้ากับไหล่หนาของเขาก่อนจะปล่อย
เสียงครางออกมาอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะกรีดร้องเสียงหลงในจังหวะสุดท้ายที่เขากระแทกลงไปอย่าง
สุดตัว ความอ่อนนุ่มของเธอบีบรัดแก่นกายของเขาจนต้องปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นไปยังร่างแน่งน้อย
ที่นอนอ่อนระทวย ดวงตาของเธอฉ่ำปรือจนเขานึกอยากจะปลุกปล้ำเธออีกรอบ
“เหนื่อยแล้วหรือไงฮึ ไหนบอกว่าต้องการไงครับ”
“คนบ้า ทะ ทำไมต้องล้อฟางด้วย”เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากนูน
และซบใบหน้าลงบนอกนุ่มหยุ่น
“ออกไปได้แล้ว ฟางอึดอัดนะคะ”
“พี่ว่ามันอุ่นดีออก...โอ้ย!”
“ทะลึ่ง!”เขาหัวเราะร่วน ก่อนจะถอดถอนแก่นกายออกจากร่างงามและกลิ้งตัวนอน
เคียงข้างร่างเล็กที่กำลังซุกตัวเข้ากับอ้อมกอดของเขาอย่างน่ารัก เขาเอื้อมมือลูบศีรษะเล็กอย่างรัก
ใคร่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆข้างใบหูบอบบาง
“ไหนฟางพอจะรู้รึยังว่าใครรักใครมากกว่ากัน”เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะก้มลงมองใบหน้า
หวานที่เงยขึ้นสบตาเขาและเอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“ฟางรักพี่ป๊อปค่ะ รักมากที่สุด ไม่ว่าพี่ป๊อปจะรักฟางน้อยลง หรือว่าไม่รักฟางแล้ว ฟาง
ก็ยังจะรักพี่ป๊อป รักอย่างไม่มีข้อแม้ค่ะ...”
“ไม่มีวันที่พี่จะไม่รักฟาง ไม่มีวันที่พี่จะรักฟางน้อยลงต่อจากนี้ไปพี่จะรักฟางเพิ่มมาก
ขึ้นทุกๆวัน และก็จะรักตลอดไปด้วยค่ะคนดี”เขาพูดเสียงหวานก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมหวาน
จากแก้มนวลที่เขาคิดว่ามันคงจะกำลังแดงระเรื่ออย่างน่ารักน่าใคร่เสียไม่มี...
6เดือนต่อมา...
ใบหน้าสวยหวานของธนันต์ธรญ์แต้มไปด้วยรอยยิ้ม มองแผ่นหลังกว้างของสามีหนุ่มที่
กำลังก้มๆเงยๆอยู่ในห้องน้ำโดยมีร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายตัวแสบลูบหลังลูบไหล่ให้ ก่อนจะหัวเราะ
ออกมาน้อยๆและเดินไปยืนซ้อนแผ่นหลังแกร่ง ก่อนจะประคองแก้วน้ำอุ่นในมือให้ภาณุที่ตอนนี้
ใบหน้าซีดเผือด
“ดื่มน้ำอุ่นก่อนค่ะ”
“ขอบคุณครับ เฮ้อ ทำไมจะเป็นพ่อคนมันเหนื่อยแบบนี้นะ ลูกพี่คนนี้นี่ดื้อเอาการ
เลย”เธอหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะกอดแขนแกร่งของชายหนุ่มเอาไว้และยิ้มเยาะ
“ถ้ารักฟางแค่นี้ก็ต้องทนได้สิคะ”
“พี่ไม่รู้นี่ว่าแพ้ท้องแทนเมียมันจะเหนื่อยขนาดนี้”เธอก้มหน้าหลบสายตาแพรวพราว
ของสามีหนุ่ม ก่อนจะดึงมือแกร่งที่จิ้มนิ้วชี้ลงบนปลายจมูกของเธอออกและส่งค้อนให้วงใหญ่ ก่อน
จะก้มลงคุยกับเจ้าตัวแสบที่ยืนมองตาแป๋ว
“หิวหรือยังครับ”
“หนูยังไม่หิว แต่พ่อคงหิวแย่เลยคับ”เธอยิ้มให้ลูกชาย ก่อนจะช้อนอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยขึ้นมา
หากแต่เจ้าตัวเล็กกลับขืนตัวเอาไว้
“เดี๋ยวน้องจะหนัก หนูเดินเองดีกว่า”ว่าแล้วร่างตุ้ยนุ้ยก็เดินจูงมือคนเป็นพ่อวิ่งหน้าตั้ง
ไปที่โต๊ะอาหาร คนเป็นพ่อจัดแจงอุ้มลูกชายตัวแสบขึ้นนั่งบนเก้าอี้เสริม ก่อนจะถอยเก้าอี้ให้คนท้อง
อ่อนนั่ง
“อะไร นี่เรายังกินผลไม้ดองอยู่อีกหรอ พี่บอกแล้วไงว่ามันไม่ดี ทำไมถึงดื้ออย่างนี้
คะ”เธอก้มหน้าหลบสายตาดุๆของสามีหนุ่มที่กำลังบ่นเธอราวกับเป็นหมอเสียเอง
“ก็ฟางแพ้ท้องนี่คะ”
“ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย”เธอเงยหน้าขึ้นสบสายตาคาดคั้นให้ตอบแต่เพียงคำว่าตกลงของ
ภาณุ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี
สมาชิกครอบครัวจิระคุณลงมือทานอาหารเที่ยงอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีเจ้าตัวป่วนคอย
ถามไถ่โน่นนี่ตลอดเวลาตามประสาเด็กน้อย จนคนเป็นพ่อและแม่ถึงกับส่ายหน้าให้กับความช่างซัก
หลังจากทานอาหารเสร็จก็ไม่รีรอที่จะพาเจ้าตัวป่วนนอนกลางวันเป็นการปิดปากเด็กน้อยช่างซัก
ภาณุและธนันต์ธรญ์ช่วยกันปูฟูกทับเสื่อที่ปูอยู่บนผืนหญ้ากลางสนามหน้าบ้านคนเป็น
พ่อล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงเจ้าตัวแสบที่นอนเอาหูแนบหน้าท้องที่นูนน้อยๆของคนเป็นแม่มานอนลง
ข้างกายเขา
“พ่อคับ แล้วเมื่อไหร่น้องจะออกมา”
“ต้องรอให้น้องโตกว่านี้ก่อนครับ”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะคับ”
“อืม ตอนนี้น้องอายุสามเดือน คงจะอีกสักหกเดือนคับ”เขาเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะหอมแก้ม
ยุ้ยสีแดงของธรรศอย่างมันเขี้ยว
“นานจัง”
“งั้นธรรศก็หลับรอน้องก่อนสิลูก ตอนนี้คุณแม่ง่วงแล้ว น้องก็คงง่วงเหมือนกัน”
“คับ”เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เจ้าตัวเล็กยืมซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของเขา
แต่โดยดี เขาหันไปยิ้มให้ภรรยาสาวก่อนจะปัดปรอยผมที่ปรกหน้าหวานของเธอออก
“นอนได้แล้วเด็กน้อย ลูกพี่ง่วงแล้ว”
“ลูกฟางด้วยค่ะ”
“ลูกของเราสองคนครับ”เขายิ้มก่อนจะมองใบหน้าสวยหวานที่มีรอยยิ้มแต้มอยู่ไม่น้อย
ไปกว่ากัน มองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเธอหลับตาลงเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่ห้วงนิทรา เขาตวัดแขนแกร่ง
โอบรัดลูกน้อยและหญิงสาวที่รักไว้ในอ้อมกอด...สัญญาว่าจะดูและทุกคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา
ในตอนนี้...จนวันสุดท้ายของลมหายใจ...
ตามคำเรียกร้องนะค้า ^___________________^ต่อไปนี้เราคงไม่ได้เข้ามาแล้วจนกว่าจะ
สอบเสร็จ ยังไงก็เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้เราหน่อยเถอะน้า
ตอนพิเศษ(โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)
ภาณุเดินเข้าห้องนอนของเขาและภรรยาสาวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแสน
เจ้าเล่ห์ที่ทำเอาคนตัวเล็กเหล่ตามองอย่างไม่ไว้วางใจ ร่างเล็กรู้สึกถึงเค้าลางของภัยร้าย ร่างแน่ง
น้อยเตรียมตัวจะกระโดดลงจากเตียงนอนหนานุ่ม หากแต่ชายหนุ่มกลับตะครุบเหยื่อแสนหวานไว้ได้
ทัน
“อะไรหนีไปไหนครับ”
“พี่ป๊อป เอ่อ ลูก ตาหนูนอนแล้วหรอคะ”
ภาณุอมยิ้มกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่เมื่อเห็นคนตัวเล็กพูดผิดพูดถูกด้วยความเกร็ง เขา
มองใบหน้าแสนหวานที่แดงก่ำอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมละมุนจากร่างน้อย
อย่างมันเขี้ยว
“นอนแล้วครับ หลับปุ๋ยเลยด้วย ฟางลืมอะไรไปรึเปล่า”เขาทวงสัญญาทันที หญิงสาว
อ้ำอึ้ง เธอก้มหน้างุดๆก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ เขาใช้มือประคองใบหน้าแสนหวานขึ้นมา ก่อนจะเอ่ย
“ฟางลืมจูบหวานๆของพี่ ขอจูบหวานด้วยครับผม”
ธนันต์ธรญ์ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อทนไม่ได้กับสายตาหวานเชื่อมและคำพูดออดอ้อนของ
สามีหนุ่ม เธอสูดลมหายใจเข้าลึก โมโหหัวใจเจ้ากรรมที่ยังเต้นโครมครามราวกับเป็นครั้งแรกของ
การจุมพิต เธอเอื้อมมือไปแตะริมฝีปากหยักลึก ก่อนจะเกลี่ยเบาๆ เธอหายใจติดขัดเมื่อถูกแขน
แกร่งรัดร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอดแสนอบอุ่น
“จะจูบพี่ รักพี่รึเปล่าครับ”เธอยิ้มเขินอายก่อนจะเอ่ย
“รักค่ะ รักมากที่สุด”
“แต่พี่รักฟางมากกว่า”
“ฟางรักพี่ป๊อปมากกว่า”
“พี่รักมากกว่า”
“ฟางรักมากกว่า”
“พี่...อือ”
ริมฝีปากสีระเรื่อปิดลงบนริมฝีปากหยักลึกทันทีเพื่อยืนยันความรักที่มี เรียวปากรูปกระ
จับค่อยๆแทะเล็มเรียวปากสีเข้มอย่างอ่อนหวาน ก่อนค่อยๆสอดลิ้นเล็กเข้าไปทักทายอย่างชำนิ
ชำนาญเพราะครูฝึกฝีมือดีอย่างภาณุ มือเล็กสอดใต้เส้นผมดำขลับของสามีหนุ่มรั้งใบหน้าให้เข้าใกล้
กันมากยิ่งขึ้น หัวใจสองดวงเต้นเป็นจังหวะรัวเร็วด้วยตัวโน้ตแห่งรัก
ธนันต์ธรญ์ผละจูบออกด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ภาณุหัวเราะชอบใจก่อนจะกดจูบลงบน
ขมับบาง ก่อนจะเอื้อมไปกระซิบเบาๆข้างใบหูขาวสะอาด
“พี่ขอน้องสาวให้ตาหนูได้ไหมครับ”
“พี่ป๊อป...”
หญิงสาวครางละเมอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อมือหนาลูบสายเดี่ยวของชุดนอน
บางเบาให้พ้นจากไหล่กลมกลึง นิ้วแกร่งสะกิดตะขอหน้าของกรวยผ้าสีหวานออกจากกัน มือหนา
ปลดอาภรณ์ชิ้นน้อยออกทันที มือหนาบีบเคล้นทรวงอกอิ่มด้วยแรงแห่งพิศวาส สายตาคมหวาน
เชื่อมมองใบหน้าแสนหวานของภรรยาสาวอย่างรักใคร่อย่างเปิดเผยเสียจนคนตัวเล็กอายม้วน
“คนบ้า อย่ามามองฟางแบบนี้นะ”
“ก็ฟางน่ากินนี่ครับ”
คนตัวเล็กอายแสนอาย ร่างบางโถมร่างเข้ากอดสามีหนุ่มอย่างสุดจะกลั้น ภาณุหัวเราะ
ชอบใจก่อนจะเอื้อมมือปิดโคมไฟที่หัวเตียงและล้มตัวลงนอนทาบทับร่างแน่งน้อยของธนันต์ธรญ์
ริมฝีปากโฉบเข้าครอบครองยอดอกสีระเรื่อที่แข็งเป็นไต แสงจันทรานวลลออสาดส่อง
ร่างงามของคนตัวเล็กช่างดูน่าหลงใหลเหลือคณานับ สามีหนุ่มเฝ้าบรรจงมอบบทรักแสนหวานที่กลั่น
กรองออกมาจากหัวใจให้ภรรยาสาวอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน
มือหนาปลดเปลื้องเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายออกจากร่างงาม เสียงครางหวานๆที่ดังขึ้นข้างหู
ปลุกความกำหนัดในร่างกำยำได้เป็นอย่างดี นิ้วแกร่งถูกส่งเข้าสำรวจดอกไม้งามที่ยังคงดูงดงามไม่
เสื่อมคลาย
“อยากได้น้องสาวหรือน้องชายให้ตาหนูครับ”เขาถามยิ้มๆขณะเร่งจังหวะให้ถี่แรงและ
รัวเร็วจนน้ำหวานล้นทะลักจากกลีบดอกไม้งาม
“ฮื้อ พี่ป๊อป”เขาเลื่อนตัวไปจูบซับน้ำตาที่ไหลรินจากหางตาของหญิงสาวอย่างอ่อน
โยน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กที่จิกบ่าของเขาแน่นมาจูบไล่ไปทีละนิ้วอย่างอ่อนหวาน เขายิ้มใส่
ตาของธนันต์ธรญ์เมื่อเจ้าตัวยังสะอื้นไห้เพราะความเสียวสะท้านกาย เธอนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนว่า
เธอเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ยังอ่อนต่อโลกและยังต้องการการดูแลทะนุถนอมอยู่เสมอ ทั้งๆที่ครั้งแรกของ
เขาและเธอนั้นช่างเลวร้าย คิดถึงเวลาที่ผ่านมาเขาก็นึกโกรธตัวเองขึ้นมาทุกที
“คิดอะไรอยู่คะ”
“เปล่าครับ”นิ้วเรียวของหญิงสาวแตะลงบนหน้าอกข้างซ้ายของเขาก่อนจะไล้หมุนวน
เป็นวงกลม
“อย่าคิดถึงเรื่องเก่าๆเลยนะคะ ตอนนี้รู้แค่ว่าฟางรักพี่ป๊อปก็พอแล้ว ที่แล้วมาก็ปล่อยให้
มันแล้วไปเถอะนะ”
“ปากหวาน...”
“ฟางต้องการพี่ป๊อป...”เขายิ้มหวานให้กับความน่ารักของเธอก่อนจะค่อยๆส่งกายแกร่ง
เข้าไปในร่างงามของภรรยาสาว เสียงครางกระเส่าดังขึ้นตามมาติดๆเมื่อเขาเริ่มกระแทกเข้า ออก
อย่างหนักๆ ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จับมือเล็กที่เกาะเกี่ยวบริเวณเอวสอบของเขามาไว้ตรงลำคอ
ของเขา สบดวงตาหวานที่ฉ่ำปรือน่าหลงใหล ฟังเสียงครางหวานๆที่เคล้าคลอกับเสียงเนื้อกระทบ
เนื้ออย่างหนักแน่น
“แบบนี้พอไหมครับคนดี”เขากระเซ้าเธอเมื่อเห็นว่าคนมีความต้องการหอบกระเส่าอย่าง
คนอ่อนประสบการณ์และยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“คนใจ...ร้าย แกล้ง ฟะ ฟาง อื้อ อ๊ะ”เธอซบใบหน้ากับไหล่หนาของเขาก่อนจะปล่อย
เสียงครางออกมาอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะกรีดร้องเสียงหลงในจังหวะสุดท้ายที่เขากระแทกลงไปอย่าง
สุดตัว ความอ่อนนุ่มของเธอบีบรัดแก่นกายของเขาจนต้องปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นไปยังร่างแน่งน้อย
ที่นอนอ่อนระทวย ดวงตาของเธอฉ่ำปรือจนเขานึกอยากจะปลุกปล้ำเธออีกรอบ
“เหนื่อยแล้วหรือไงฮึ ไหนบอกว่าต้องการไงครับ”
“คนบ้า ทะ ทำไมต้องล้อฟางด้วย”เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากนูน
และซบใบหน้าลงบนอกนุ่มหยุ่น
“ออกไปได้แล้ว ฟางอึดอัดนะคะ”
“พี่ว่ามันอุ่นดีออก...โอ้ย!”
“ทะลึ่ง!”เขาหัวเราะร่วน ก่อนจะถอดถอนแก่นกายออกจากร่างงามและกลิ้งตัวนอน
เคียงข้างร่างเล็กที่กำลังซุกตัวเข้ากับอ้อมกอดของเขาอย่างน่ารัก เขาเอื้อมมือลูบศีรษะเล็กอย่างรัก
ใคร่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆข้างใบหูบอบบาง
“ไหนฟางพอจะรู้รึยังว่าใครรักใครมากกว่ากัน”เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะก้มลงมองใบหน้า
หวานที่เงยขึ้นสบตาเขาและเอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“ฟางรักพี่ป๊อปค่ะ รักมากที่สุด ไม่ว่าพี่ป๊อปจะรักฟางน้อยลง หรือว่าไม่รักฟางแล้ว ฟาง
ก็ยังจะรักพี่ป๊อป รักอย่างไม่มีข้อแม้ค่ะ...”
“ไม่มีวันที่พี่จะไม่รักฟาง ไม่มีวันที่พี่จะรักฟางน้อยลงต่อจากนี้ไปพี่จะรักฟางเพิ่มมาก
ขึ้นทุกๆวัน และก็จะรักตลอดไปด้วยค่ะคนดี”เขาพูดเสียงหวานก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมหวาน
จากแก้มนวลที่เขาคิดว่ามันคงจะกำลังแดงระเรื่ออย่างน่ารักน่าใคร่เสียไม่มี...
6เดือนต่อมา...
ใบหน้าสวยหวานของธนันต์ธรญ์แต้มไปด้วยรอยยิ้ม มองแผ่นหลังกว้างของสามีหนุ่มที่
กำลังก้มๆเงยๆอยู่ในห้องน้ำโดยมีร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายตัวแสบลูบหลังลูบไหล่ให้ ก่อนจะหัวเราะ
ออกมาน้อยๆและเดินไปยืนซ้อนแผ่นหลังแกร่ง ก่อนจะประคองแก้วน้ำอุ่นในมือให้ภาณุที่ตอนนี้
ใบหน้าซีดเผือด
“ดื่มน้ำอุ่นก่อนค่ะ”
“ขอบคุณครับ เฮ้อ ทำไมจะเป็นพ่อคนมันเหนื่อยแบบนี้นะ ลูกพี่คนนี้นี่ดื้อเอาการ
เลย”เธอหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะกอดแขนแกร่งของชายหนุ่มเอาไว้และยิ้มเยาะ
“ถ้ารักฟางแค่นี้ก็ต้องทนได้สิคะ”
“พี่ไม่รู้นี่ว่าแพ้ท้องแทนเมียมันจะเหนื่อยขนาดนี้”เธอก้มหน้าหลบสายตาแพรวพราว
ของสามีหนุ่ม ก่อนจะดึงมือแกร่งที่จิ้มนิ้วชี้ลงบนปลายจมูกของเธอออกและส่งค้อนให้วงใหญ่ ก่อน
จะก้มลงคุยกับเจ้าตัวแสบที่ยืนมองตาแป๋ว
“หิวหรือยังครับ”
“หนูยังไม่หิว แต่พ่อคงหิวแย่เลยคับ”เธอยิ้มให้ลูกชาย ก่อนจะช้อนอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยขึ้นมา
หากแต่เจ้าตัวเล็กกลับขืนตัวเอาไว้
“เดี๋ยวน้องจะหนัก หนูเดินเองดีกว่า”ว่าแล้วร่างตุ้ยนุ้ยก็เดินจูงมือคนเป็นพ่อวิ่งหน้าตั้ง
ไปที่โต๊ะอาหาร คนเป็นพ่อจัดแจงอุ้มลูกชายตัวแสบขึ้นนั่งบนเก้าอี้เสริม ก่อนจะถอยเก้าอี้ให้คนท้อง
อ่อนนั่ง
“อะไร นี่เรายังกินผลไม้ดองอยู่อีกหรอ พี่บอกแล้วไงว่ามันไม่ดี ทำไมถึงดื้ออย่างนี้
คะ”เธอก้มหน้าหลบสายตาดุๆของสามีหนุ่มที่กำลังบ่นเธอราวกับเป็นหมอเสียเอง
“ก็ฟางแพ้ท้องนี่คะ”
“ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย”เธอเงยหน้าขึ้นสบสายตาคาดคั้นให้ตอบแต่เพียงคำว่าตกลงของ
ภาณุ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี
สมาชิกครอบครัวจิระคุณลงมือทานอาหารเที่ยงอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีเจ้าตัวป่วนคอย
ถามไถ่โน่นนี่ตลอดเวลาตามประสาเด็กน้อย จนคนเป็นพ่อและแม่ถึงกับส่ายหน้าให้กับความช่างซัก
หลังจากทานอาหารเสร็จก็ไม่รีรอที่จะพาเจ้าตัวป่วนนอนกลางวันเป็นการปิดปากเด็กน้อยช่างซัก
ภาณุและธนันต์ธรญ์ช่วยกันปูฟูกทับเสื่อที่ปูอยู่บนผืนหญ้ากลางสนามหน้าบ้านคนเป็น
พ่อล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงเจ้าตัวแสบที่นอนเอาหูแนบหน้าท้องที่นูนน้อยๆของคนเป็นแม่มานอนลง
ข้างกายเขา
“พ่อคับ แล้วเมื่อไหร่น้องจะออกมา”
“ต้องรอให้น้องโตกว่านี้ก่อนครับ”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะคับ”
“อืม ตอนนี้น้องอายุสามเดือน คงจะอีกสักหกเดือนคับ”เขาเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะหอมแก้ม
ยุ้ยสีแดงของธรรศอย่างมันเขี้ยว
“นานจัง”
“งั้นธรรศก็หลับรอน้องก่อนสิลูก ตอนนี้คุณแม่ง่วงแล้ว น้องก็คงง่วงเหมือนกัน”
“คับ”เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เจ้าตัวเล็กยืมซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของเขา
แต่โดยดี เขาหันไปยิ้มให้ภรรยาสาวก่อนจะปัดปรอยผมที่ปรกหน้าหวานของเธอออก
“นอนได้แล้วเด็กน้อย ลูกพี่ง่วงแล้ว”
“ลูกฟางด้วยค่ะ”
“ลูกของเราสองคนครับ”เขายิ้มก่อนจะมองใบหน้าสวยหวานที่มีรอยยิ้มแต้มอยู่ไม่น้อย
ไปกว่ากัน มองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเธอหลับตาลงเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่ห้วงนิทรา เขาตวัดแขนแกร่ง
โอบรัดลูกน้อยและหญิงสาวที่รักไว้ในอ้อมกอด...สัญญาว่าจะดูและทุกคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา
ในตอนนี้...จนวันสุดท้ายของลมหายใจ...
ตามคำเรียกร้องนะค้า ^___________________^ต่อไปนี้เราคงไม่ได้เข้ามาแล้วจนกว่าจะ
สอบเสร็จ ยังไงก็เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้เราหน่อยเถอะน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
