Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
41)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่41
แสงแดดอ่อนๆของประเทศไทยสาดส่องผ่านม่านสีสดใสในห้องนอนที่มีคู่สามี-ภรรยา
นอนกอดกันกลม ในเตียงเดิม ในห้องนอนห้องเดิม ในเรือนหอหลังเดิม แต่มันเป็นอีกครั้งในความ
ทรงจำครั้งใหม่...
“ป๊าคับ แม่คับ”
เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากหน้าห้องที่เจ้าตัวเล็กวัยสามขวบกำลังใช้มือเคาะประตูปลุก
เรียกคนเป็นพ่อและแม่ที่วันนี้ตื่นสายกว่าปกติ
ธนันต์ธรญ์ดันตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งของสามีหนุ่ม ดวงตาหวานหรี่ลงเมื่อแสงแดด
เช้าวันใหม่ส่องตาเข้าเต็มดวง เธอหันหน้าไปมองนาฬิกาก่อนจะพบว่าตอนนี้เวลาเก้าโมงเช้าเข้าไป
แล้ว เจ้าตัวเล็กคงจะตื่นนอนแล้วและถูกนมทิพย์จับแต่งตัว ทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว เธอหยิบ
เสื้อคลุมมาสวม ก่อนจะสะกิดเรียกสามีหนุ่ม และเดินไปเปิดประตูรับร่างตุ้ยนุ้ยเข้าสู่อ้อมกอด
“สวัสดีคับ”เธอยิ้มเมื่อริมฝีปากบางเฉียบของเด็กชายธรรศจูบลงบนแก้มของเธอทั้งสอง
ข้าง เธอย้ายครอบครัวกลับมาอยู่ที่เมืองไทยร่วมหกเดือนแล้ว ภาณุชอบบ่นบ่อยๆว่าอากาศที่โน่น
หนาว และเขาสงสารคุณตาที่ต้องบินมาหาหลานไกลถึงที่นี่ เท่านั้น เธอจึงตัดสินใจย้ายกลับมาก่อน
ที่เจ้าตัวเล็กจะเข้าโรงเรียน
“ป๊าตื่นสาย”เสียงของลูกชายตัวแสบเอ่ยฟ้อง ก่อนจะผละจากอ้อมกอดของเธอและวิ่ง
ไปที่เตียงนอน เจ้าตัวแสบปีนขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล และเริ่มปฏิบัติการปลุกคนเป็นพ่อทันที
“ป๊าคับ”
“ว่าไงไอ้ตัวแสบ”
ภาณุลืมตาขึ้น ก่อนจะเอ่ยทักลูกชายตัวแสบที่ปีนมานั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียง เขาอุ้มร่าง
ตุ้ยนุ้ยขึ้น ก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นลอยบนอากาศท่ามกลางเสียงหัวเราะใสๆของลูกชายและเสียงร้อง
ห้ามปรามของภรรยาสาว
“อ้วนแล้วนะเรา ต่อไปได้กลิ้งแทนเดินแน่ๆ”เขาบ่น ก่อนจะมองใบหน้าที่ละม้ายคล้าย
กับเขา และหัวเราะออกมาเมื่อรู้ว่าเจ้าตัวเล็กคงจะไม่เข้าใจที่เขาพูด เพราะอยู่ที่อเมริกานานตั้งแต่
แกเกิด เลยซึมซับเอาวัฒนธรรมและภาษาของที่นั่นมา แม้ในบ้านเขาและภรรยาจะบังคับให้พูด
ภาษาไทย แต่เพราะเป็นบ้านเป็นร้านค้า ต้องทำธุรกิจจึงต้องสื่อสารกันด้วยภาษาอังกฤษ และแม้จะ
พูดกรอกหูแค่ไหนไอ้ตัวแสบก็ไม่ค่อยจะสนใจ และการย้ายมาอยู่ที่นี่เท่ากับเป็นการบีบบังคับให้ธรร
ศต้องพูดเพราะหากไม่พูดก็ไม่มีใครคุยกับเขารู้เรื่อง และด้วยภาษาไทยที่ยังไม่แข็งพอจึงไม่แปลก
ที่เจ้าตัวน้อยจะไม่เข้าใจ
“สวัสดีคับ”เขาหัวเราะชอบใจเมื่อริมฝีปากบางเฉียบจูบลงบนแก้มของเขาทั้งสองข้าง
ตั้งแต่มาที่นี่ไอ้ตัวแสบได้ของเล่นอย่างน้อยวันละหนึ่งชิ้นเสมอ เนื่องจากเครือญาติพากันเห่อหลาน
คนแรกของวงศ์ตระกูลกันเหลือเกิน ไหนจะคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายที่ขยันผลัดกันสอนภาษาไทย
วันละคำให้ และคำว่าสวัสดี เขาก็ได้ยินอย่างนี้อยู่เป็นเดือนแล้ว
“ไหนลองไหว้ให้ป๊าดูหน่อยซิ”เขามองมือเล็กป้อมที่ประกบเข้าหากัน ก่อนเจ้าตัวเล็ก
จะก้มศีรษะลงกระแทกกับปลายคางเขาเต็มๆ
“โอ้ย! ไอ้ตัวแสบ”
ธนันต์ธรญ์มองเจ้าตัวเล็กที่ทำหน้าเหลอหลาเมื่อกระแทกศีรษะทุยเข้ากับปลายคาง
ของคนเป็นพ่ออย่างแรง ก่อนจะอดยิ้มไม่ได้เมื่อคนเป็นพ่อปากนั้นเอ่ยคาดโทษลูกชาย แต่กลับรีบ
กุลีกุจอดูศีรษะทุยสวยของลูกชายว่าบาดเจ็บหรือไม่
“หนูไหว้เป็นแล้ว ป๊าซื้อเลโก้ตัวใหม่ให้หนูนะ”
“รอให้หิมะตกประเทศไทยก่อนเถอะ ทำร้ายร่างกายป๊าแล้วยังจะหวังผลอีก”เธอมอง
คนเป็นพ่อที่แกล้งงอน ก่อนสามีหนุ่มจะวางร่างเล็กตุ้ยนุ้ยไว้บนเตียงและเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำไป
เจ้าตัวเล็กปีนลงจากเตียงก่อนจะเดินมาหาเธอด้วยสีหน้างุนงง แน่นอนว่าธรรศไม่เข้าใจที่พ่อของเขา
พูด
“ป๊าพูดว่าอะไรนะคับ”เธอหัวเราะเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยในศัพท์ที่เจ้าตัวเล็กพอจะเข้าใจ
“ป๊าบอกว่าWhen pig fly.ป๊าถึงจะยอมซื้อเลโก้ให้หนู”
“ป๊าบ้าแน่ๆ หมูที่ไหนจะบินได้ งั้นแม่ซื้อให้หนูนะค้าบ”เธอหัวเราะเอ็นดูเมื่อร่างเล็กโผ
เข้ากอดเธอ ก่อนจะออดอ้อน ดวงตากลมโตคู่นั้นมองเธออย่างเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง
“ขี้อ้อนนักนะ ไปง้อป๊านู่น งอนเราแย่แล้ว”เธอเอ่ย ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กไปวางไว้บน
เตียงและเปิดการ์ตูนเรื่องโปรดให้ลูกน้อย เมื่อเห็นว่าสามีหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำเธอจึงเดินไป
เพื่อจะเข้าไปทำธุระส่วนตัว
“ดูลูกด้วยนะคะ”
“ครับผม”
ภาณุรับคำ ก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มนวลของภรรยาสาวอย่างมันเขี้ยว และเดินไป
หยิบกางเกงมาสวม หยิบเสื้อเชิ้ต ก่อนจะเดินไปนั่งกับลูกน้อยที่นอนดูการ์ตูนอยู่
“สนุกไหมครับ”
“สนุกคับ”เขาแปลกใจ เมื่อจู่ๆไอ้ตัวแสบก็ปีนขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนมือเล็กป้อมจะจด
กระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขาอย่างทุลักทุเล ติดกระดุมไม่ตรงรังดุมบ้าง ติดไม่เข้าบ้าง แต่ก็พยายามอยู่
อย่างนั้นจนเสื้อเข้าที่เข้าทาง ร่างเล็กปีนลงจากเตียงก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบขวดแป้ง
ฝุ่นและเดินกลับมาที่เตียงแต่กลับไม่ยอมปีนขึ้นมา
“อุ้มคับ”แขนเล็กป้อมอ้าออกเพื่อรอให้เขาอุ้มขึ้นบนเตียง เขาหัวเราะเอ็นดูก่อนจะส่าย
หน้าระอาไอ้ตัวแสบที่คงจะเหนื่อยกับการปีนขึ้น-ลงเตียงนอน
“เหนื่อยแล้วสิท่า”เขาบ่น ก่อนจะมองเจ้าตัวเล็กที่เทแป้งเต็มอุ้งมือน้อย และค่อยๆประ
แป้งลงบนใบหน้าและลำคอของเขาอย่างสะเปะสะปะ
“handsome! คิกๆ”
“หล่อครับ”เขาเอ่ยแก้ ไอ้ตัวแสบทำท่าอึกอัก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเพี้ยนๆ
“หลอคับ”เขาหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเอ่ย
“หลอน่ะมันฟันเรา หล่อ เอาใหม่ซิ หล่อ”มือเล็กเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะเอ่ย
“หล่อคับ”เขาหัวเราะ ก่อนจะอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยขึ้นมา หอมแก้มยุ้ยอย่างมันเขี้ยว
“ขอโทษคับ”เขามองมือเล็กที่แตะที่ปลายคางของเขาเบาๆ อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็น
ใบหน้าสำนึกผิดของลูกชาย
“ป๊าไม่เจ็บหรอก ขี้อ้อนเหมือนแม่ไม่มีผิด”เขาหยิกแก้มยุ้ยอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเล่น
กับลูกน้อยรอภรรยาสาวที่ทำธุระส่วนตัว
“เล่นอะไรกันพ่อลูก”
ธนันต์ธรญ์เอ่ย ก่อนจะมองใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกพอกแป้งฝุ่นจนขาวโพลน และอด
หัวเราะไม่ได้ คิดว่าคงจะเป็นฝีมือของลูกชายตัวแสบแน่ๆ
“ไม่ต้องค้างก็ได้ ไอ้ตัวแสบประแป้งให้กับมือ แถมยังชมว่าหล่ออีกต่างหาก”
“หล่อคับ”เธอมองลูกน้อยที่เอ่ยก่อนจะยิ้มแป้นอย่างภูมิอกภูมิใจ อดคิดไม่ได้ว่าเธอ
และลูกโชคดีแค่ไหนที่มีภาณุคอยอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร เธอก็เชื่อว่าเขาจะพา
เธอและลูกไปได้ ไม่ว่าหนทางจะยากลำบากสักเท่าไหร่ เธอก็เชื่อว่าเขาจะพาเธอและลูกผ่านไป
ได้...
ภาณุเดินจูงมือลูกชายที่เดินเตาะแตะลงมาจากข้างบนบ้าน เขามองหาภรรยาสาวก่อน
จะเอ่ยบอกคนที่ง่วนอยู่ในครัว
“ไปครับ เดี๋ยวจะไปถึงช้า”เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะออกมาพร้อมกับกล่องอาหารว่าง
ของเจ้าตัวเล็ก เขาอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายขึ้นก่อนจะยกกระเป๋าสัมภาระเดินไปที่รถคันหรู
“เอ้า ไอ้ตัวแสบลงไปได้แล้ว”เขาเอ่ยบอกลูกชาย ก่อนจะวางร่างเล็กให้ยืนบนพื้น เขา
แยกไปเก็บกระเป๋าลงในกระโปรงท้ายของรถ
“ป๊าคับ”เขาขานรับเจ้าตัวเล็กก่อนจะรอฟังเสียงใสๆที่เอ่ยขึ้น
“แล้วคุณปู่จะรออยู่ที่ทะเลหรอคับ”
“ใช่ครับ ธรรศไปช่วยแม่ถือของสิลูก”เขาเอ่ย ก่อนจะเห็นร่างเล็กป้อมวิ่งเตาะแตะไปหา
คนเป็นแม่ และเดินถือขวดนมมาก่อนจะเปิดฝาดูดนมอุ่นๆกินอย่างสบายอารมณ์ เขาส่ายหน้าให้กับ
ความเจ้าเล่ห์ของลูกชาย ก่อนจะเดินไปช่วยภรรยาสาวถือของ เตรียมตัวเดินทางไปสู่หัวหิน...ไปใน
ที่ๆที่เขาเชื่อว่ามันจะลบบาดแผลในใจของเธอออกไปได้...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
