Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
40)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่40
สายตาคมมองลูกน้อยในอ้อมกอดนิ่ง น้ำใสๆคลอใต้ดวงตาคม พยานรักตัวน้อยที่เขา
ไม่เคยรู้ว่ามี ให้ตายสิ...เขามันเป็นสามีและพ่อที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ
“ธรรศ จิระคุณ ชื่อเพราะจังเลยไอ้ตัวแสบ”เขาเขี่ยแก้มยุ้ยของเจ้าตัวเล็กที่หัวเราะ
ชอบใจอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างมันเขี้ยว
“แหม เอาแต่เล่นกับลูก ไม่สนใจฟางเลยนะคะ”เขาหันหลังกลับไปมองร่างเล็กของ
ภรรยาสาว ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆ
“สนใจสิครับ ขอบคุณนะครับฟางที่ให้สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของพี่ และขอโทษที่ไม่ได้
อยู่ในช่วงเวลาสำคัญของเรา”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทุกวันของฟางที่มีพี่ป๊อปอยู่ข้างกายเป็นช่วงเวลาสำคัญ”เขายิ้ม ส่ง
สายตากรุ้มกริ่มไปให้คนตัวเล็ก ก่อนจะเอ่ย
“ปากหวาน”เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็ก แต่มือเล็กกลับดันออกห่าง
“พอแล้วค่ะ อายลูก”เขาหัวเราะ ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามาใกล้และจดปลายจมูกเข้า
ที่แก้มยุ้ยเบาๆ เท่านั้นเจ้าตัวเล็กก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“แกเพิ่งจะนอนตื่นขึ้นมาใหม่น่ะค่ะ เลยไม่ค่อยงอแง ปกตินี่ร้องไห้บ้านแทบแตก”
“ฮ่าๆ มีพ่ออยู่ลูกเลยไม่ร้องต่างหาก”
“ชิ หลงตัวเอง”เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตามภรรยาสาวไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก คน
ตัวเล็กรินชาเขียวอุ่นๆจากกาน้ำเนื้อมุกอย่างดีให้เขา และเอ่ยขึ้น
“พี่ป๊อปมาทำอะไรที่นี่คะ”
“พี่มาประชุมครับ พอดีพี่ซื้อหุ้นบริษัทที่นี่ไว้น่ะ เขานัดประชุมไตรมาสนี้”
“ขาดทุน?”เขาเงยหน้าจากลูกน้อยมองคนเป็นแม่ ถ้าไม่ถือว่าอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้จะได้
ลงโทษคนปากดีให้สาสม
“ถ้าขาดทุนแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงลูกกับเมียล่ะครับ ว่าแต่เราเถอะ ดอกไม้นี่มัน
ได้ขายหรอ”เขาถามอย่างอยากรู้ คงเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายเลยไม่เข้าใจความละเอียดอ่อน ไม่
เข้าใจว่าพวกผู้หญิงเขาอยากจะซื้อดอกไม้ไปทำไม สักวันมันก็ต้องเหี่ยวตายอยู่ดี
“ถือว่าได้ขายค่ะ มีกำไรไม่ขาดทุน ยกเว้นวันที่พายุมาหนักๆแบบนี้”
“แล้วทำไมเราถึงเปิดร้านล่ะ เป็นผู้หญิงอยู่กันสองคนแบบนนี้ ไม่มีผู้ชายคอยดูแล”
“ฟางว่าโจรฉลาด ไม่มาปล้นร้านขายดอกไม้ให้เสียเวลาหรอกค่ะ วันนี้ ฟางเปิดร้านเพื่อ
รอพี่ป๊อปมั้งคะ”
“ปากหวานจริงๆด้วย คืนนี้พี่จะชิมทั้งคืน...โอ้ย! ฟางเดี๋ยวลูกตกหรอก”คนถูกดุหน้ามุ่ย
ก่อนจะแย่งลูกไปจากอ้อมแขนของเขา แต่เขาถือว่าเป็นการยื้อแย่งที่นุ่มนวลที่สุด เขาปล่อยลูกน้อย
ให้ภรรยาสาว ก่อนจะโอบกอดทั้งแม่และลูกไว้
“ฟางรู้ไหมว่าพี่รอวันนี้มานาน วันที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้”
“ฟางก็รอค่ะ รอวันที่พี่ป๊อปรักฟาง รอวันที่เจ้าตัวเล็กลืมตาดูโลก รอวันที่ครอบครัวเป็น
ครอบครัว”เขาเชยคางมนขึ้น ก่อนจะแตะริมฝีปากอิ่มเบาๆ ไล้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล
อย่างทะนุถนอม เขายินดีที่จะเห็นน้ำตาที่ไหลจากความดีใจมากกว่าความทุกข์โศก
“กลับไทยกับพี่นะครับ ทุกคนรอฟางอยู่”เขาเปรยเรื่องกลับไทยขึ้น แต่ภรรยาสาวกลับ
เงียบ และเขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในความเงียบนี้ได้เป็นอย่างดี
“ไม่มีใครรอฟางหรอกค่ะ ฟางไม่มีตัวตนสำหรับใครอยู่แล้ว”
“อย่าพูดแบบนี้สิครับ คุณพ่อฟางท่านมาถามไถ่พี่ตลอด ท่านดูเป็นห่วงฟางมากนะ พิม
และคุณน้ารตาด้วย”คนตัวเล็กไม่ฟัง ซุกหน้าเข้ากับอกของสามีหนุ่ม เสียงหวานพูดคุยกับลูกน้อย
โดยไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาได้พูดอีก บาดแผลในชีวิตของธนันต์ธรญ์คือการที่เธอคิดว่าบิดาของ
เธอไม่รักและสนใจเธอ อันที่จริงเธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่บาดแผลในชีวิตมักจะสร้างแววตาโศก
ให้เกิดขึ้นในดวงตากลมโตในแบบที่เขาไม่เคยชอบมัน
“ทานข้าวกันก่อนค่ะ คุณภาณุ คุณหนู”เขาสะกิดคนตัวเล็กเมื่อได้ยินเสียงนมทิพย์ เธอ
ลุกจากโซฟาพร้อมๆกับเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ย เขามองร่างบางที่วางเจ้าตัวน้อยลงในเปลสีอ่อน
ก่อนเธอจะเดินมานั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเขา
“ทานเยอะๆนะครับ เราดูซูบลงไปเยอะเลย”เขาตักอาหารเอาใจคนตัวเล็ก เธอยิ้มบางๆ
ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อเงียบๆ
มือเล็กรับจานจากนมทิพย์มาล้าง ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับนมทิพย์ที่เอ่ยขึ้น
“คุณภาณุดูจะรักคุณหนูน้อยมากนะคะ”
“ฟางดีใจค่ะ ที่เขารักลูกของฟางกับเขา”
“ทีนี้คุณหนูจะกลับไทยได้หรือยังคะ”เธอเงียบ ไม่รู้จะตอบท่านว่าอย่างไร ความจิรง
เธอก็ไม่ได้อยากจะพาคนแก่พลัดถิ่นมาไกลถึงที่นี่ เป็นไปได้เธอก็อยากจะกลับ แต่กลับไปเธอจะ
ต้องเจอกับอะไรบ้างล่ะ แต่เธอก็ไม่อยากให้ลูกเติบโตในที่ไกลบ้านแบบนี้ อยากให้แกมีครอบครัวที่
มีความสุข มีพ่อ มีแม่ มีคุณปู่ มีคุณย่า มีคุณตา มีคุณยาย มีน้า มีลูกพี่ลูกน้องเหมือนคนอื่นๆ
“ฟาง...ฟางไม่รู้”
“โธ่ คุณหนู”
สายตาคมมองคุณมือมือใหม่ที่อุ้มลูกน้อยที่ร้องไห้วอแวจากเปลมาไว้ในอ้อมอก
ก่อนใบหน้าของเขาจะร้อนผ่าวๆเมื่อเห็นมือเล็กถลกเสื้อไหมพรมขึ้น ก่อนจะป้อนน้ำนมให้ลูกน้อย
ให้ตายเถอะ นี่เธอกำลังยั่วเขาโดยไม่รู้ตัวใช่ไหม เขาเดินมานั่งทรุดตัวลงบนเตียง ก่อนจะยื่นหน้า
เข้าไปหอมแก้มยุ้ยๆของลูกน้อยอย่างมันเขี้ยว
“เวลากินนี่มีความสุขเหลือเกินนะไอ้ตัวแสบ”
“อย่าชวนลูกคุยสิคะ เดี๋ยวแกก็สำลักหรอก”
“เรานี่ก็ว่าไป ลูกฟังใครยังไม่รู้เรื่องเลยมั้ง” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะเอ่ย
“ตาหนูชอบฟังเสียงคนคุยกันค่ะ ได้ยินนี่แทบไม่ได้เลย”เขาหัวเราะเบาๆกับเรื่องเล่า
ของลูกน้อย เขายีผมคุณแม่ลูกอ่อนอย่างมันเขี้ยว ยิ่งมองท่าทางของเธอก็ยิ่งน่าเอ็นดู ได้อารมณ์
เด็กมัธยมเลี้ยงลูกไม่มีผิด ทั้งๆที่ตอนนี้ธนันต์ธรญ์ก็ยี่สิบหกเข้าไปแล้ว
“มองอะไรคะ”
“ก็มองเรานั่นแหละ หน้าอย่างกับเด็กมัธยม แต่กลับมีลูกแล้วซะนี่”
“ก็ฟางไม่ใช่เด็กมัธยมซะหน่อย มีลูกก็ไม่เห็นจะแปลก พี่ป๊อปถกเสื้อตรงนี้ให้ฟาง
หน่อยสิคะ”เขาแทบหยุดหายใจเมื่อเอื้อมมือไปถลกเสื้อไหมพรมตรงหน้าอกอีกข้างของหญิงสาว
แค่เห็นอกอิ่มที่โผล่พ้นชายเสื้ออกมาเพียงนิดก็ทำให้เขาร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ต้องโทษผิว
กายอ่อนละมุนและกลิ่นหอมหวานจากคนตัวเล็กนี่...คืนนี้จะตักตวงให้สมกับที่ต้องจากกันมานาน
แสนนาน...
ฝันดีค่ารีดเดอร์ที่น่ารัก เราขอไปอาบน้ำก่อน ที่เชียงรายเริ่มหนาวแล้ว อิจฉาล่ะเซ่ อิอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
