Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
9.8
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
43 ตอน
1179 วิจารณ์
136.62K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
28)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่28
เท้าเรียวก้าวเดินไปหาที่พักพิงสุดท้ายของมารดา หญิงสาวมองร่างสงใหญ่สมส่วนของ
บิดาก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อเห็นว่าท่านเอาแต่จดจ้องรูปภาพของมารดา
“พ่อคะ”
“มาแล้วหรอลูก มานี่สิ”เธอก้าวไปยืนเคียงข้างบิดา แขนแกร่งของท่านโอบรอบไหล่
บอบบางของเธอไว้ ก่อนน้ำเสียงจริงจังของท่านจะเอ่ยขึ้น
“พ่อแต่งงานกับแม่ของหนูด้วยผลประโยชน์ทางธุรกิจ พ่อไม่ได้รักแม่ของหนู ในขณะ
เดียวกันพ่อก็ไม่รู้ว่าแม่รักพ่อ พ่อมีคนรักอยู่แล้ว และพ่อพยายามที่จะไม่แตะต้องแม่เพราะต้องการ
ให้แม่ไม่มีรอยราคีหลังจากเราเลิกกัน แต่แม่ท้องหนู พ่อไม่ต้องการให้ลูกของพ่อไม่มีพ่อ แต่ใน
ขณะเดียวกันพ่อก็รักและใช้ชีวิตร่วมกับรตา แม้จะรู้ว่ามันผิด แต่พิมประภาในท้องของรตาก็ทำให้พ่อ
ไม่กล้าทิ้งแม่ของพิมไปไหน...พ่อรู้ว่ามันดูเห็นแก่ตัว แต่หนูรู้อะไรไหม”
“....คะ?”
“พ่อไม่เคยมีความสุขเลยสักวันที่ต้องทนเห็นแม่ของหนูนอนร้องไห้ แม่เป็นคนหัวแข็ง
เข้มแข็งเกินผู้หญิง เธอเลี้ยงหนูโดยไม่ขออะไรหรือสิ่งไหนจากพ่อเลย พ่อรู้ว่าพ่ออาจจะเป็นพ่อที่
ไม่ดี แต่พ่อ...พ่อรักหนูนะ รักมาก ไม่ได้น้อยไปกว่าพิม”
หยดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่หวานอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับมีกองไฟอบอุ่นที่คอยให้
ความอบอุ่นคลายความหนาวเย็นภายในหัวใจ เธอโอบกอดบิดาไว้ก่อนจะสะอื้นไห้แนบอกของท่าน
โลกทั้งใบที่เคยอยู่อย่างเดียวดายและเปล่าเปลี่ยวแปรผันไปจากเดิม
“พ่อรักหนู ไม่อยากเห็นหนูเจ็บอีกแล้ว ถอยออกมาเถอะนะลูก ก่อนที่อะไรอะไรมันจะ
สายเกินไป”
“เขาไม่รักฟางเลย เขาเห็นฟางเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ฟางอิจฉาพิม พิมมีพร้อมทุก
อย่าง ในขณะที่ฟางต้องคอยแย่งชิงในสิ่งที่ไม่เคยเป็นของฟาง สิ่งที่ฟางไม่เคยมีสิทธิ์”
“ภาณุเขาอาจไม่ใช่ของหนู แต่พ่อเชื่อว่าต้องมีผู้ชายสักคนที่พร้อมจะดูแลหัวใจของ
พ่อดวงนี้แน่นอน ถอยเถอะนะคนดี...”
“ฟางจะไม่เจ็บอีกแล้ว พอแล้วค่ะพ่อ...ฮึก”
ธนันต์ธรญ์สะอื้นไห้ ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องราวของเธอและภาณุที่กำลังจะกลายเป็น
อดีตในอีกไม่ช้าไม่นานนี้ ไม่อยากรับรู้ว่าหลังจากนี้เขาจะมีความสุขกับคนที่เขารักขนาดไหน เธอ
อยากจะหนีไปให้ไกลแสนไกล ไปในที่ๆไม่มีใครรู้จักเธอ
กันต์ก้มลงมองร่างแน่งน้อยของลูกสาวอย่างเห็นใจระคนสงสาร ไม่คิดเลยว่าการที่เขา
ตัดสินใจยกธนันต์ธรญ์ให้ภาณุในวันนั้นจะนำความเจ็บปวดมาซึ่งหนุ่มสาวทั้งสามคน ถ้าจะพูดให้
ถูก...ไม่มีใครมีความสุขกับการตัดสินใจของเขาเลยสักคน ในเมื่อเขาเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเขาก็
ควรจะจบมันลงเอง...
“ฟางไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว...หลังจากนี้ไป หากว่าฟางตัดสินใจอะไรลงไป...พ่ออย่า
ขัดขวางฟางนะคะ ให้ฟางเลือกทุกอย่างเอง...”
สายตาคมมองไปที่ประตูรั้วอยู่เนิ่นนาน หากแต่จนแล้วจนรอดคนที่รอคอยก็ไม่ปรากฏ
ตัวเสียที ปกติธนันต์ธรญ์ไม่เคยกลับบ้านค่ำขนาดนี้ เวลานี้เธอควรจะง่วนอยู่ในห้องครัว แต่วันนี้
เวลานี้...กลับไม่มี
“ไปไหนนะ”
ภาณุบ่นอย่างหัวเสีย เขายังคงอยู่ในชุดทำงาน ในมือยังคงถือโบชัวร์ของบริษัททัวร์ไว้
ในมือ เขาไม่ได้ใจร้ายเกินไปที่จะทำลายความฝันของผู้หญิงคนหนึ่ง เขารู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาอาจจะ
ไม่ใช่สามีที่ดีนัก แต่หลังจากนี้ไป หลังจากที่เลิกรากันไป...เขาก็อยากให้ธนันต์ธรญ์ได้มีความทรง
จำที่สวยงามเก็บไว้ แม้มันจะไม่มากพอที่จะทดแทนความเลวระยำและความทรงจำเลวร้ายที่เขาได้
ฝากไว้กับเธอก็ตาม
เสียงรถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดในโรงจอดรถพร้อมๆกับร่างบางที่หอบเอกสาร
พะรุงพะรังก้าวลงมาจากรถ ร่างเล็กเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้สามีหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา
ตัวยาว
“ทานอะไรมารึยังคะ”
“ยัง ฟางผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”
“คะ?”
ธนันต์ธญ์หมุนร่างหันกลับมามองสามีหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ เขายื่น
บางสิ่งบางอย่างให้เธอ เธอรับกระดาษแผ่นบางมาจากมือของเขา ดวงตาของเธอลุกวาวเมื่อเห็นเนื้อ
ความในโบชัวร์แผ่นเล็ก
“สนใจรึเปล่า”
“คะ...เอ่อ”เธอยั้งเสียงที่กำลังจะตอบรับไปอย่างรวดเร็ว คอยเตือนตัวเองว่าไม่ให้ลืม
ว่าตอนนี้เธอกำลังจะตัดใจจากเขา ควรจะอยู่ให้ห่างเขาเข้าไว้ ไม่ใช่ไปใกล้ชิดสนิทสนมเขายิ่งกว่า
เดิมแบบนี้
“ทำไม พี่เห็นว่าฟางอยากไปสวิตฯตั้งนานแล้วนี่”
“เรากำลังจะหย่ากัน...”
“ไหนบอกว่าอยากไปฮันนีมูนก่อนที่เราจะหย่ากันไง หรือว่าเราไม่อยากไปกับพี่แล้ว”
‘ฟางอยากไปกับพี่ป๊อปค่ะ อยากไปฮันนีมูนครั้งแรก...ไม่ได้อยากไปครั้งสุดท้าย...’นั่น
เป็นสิ่งที่เธอตอบเขาได้เพียงแค่ในใจ ไม่กล้าที่จะพูดออกไป กลัวเขาจะหัวเราะเยาะที่เธอเป็นคน
สับปลับปลิ้นปล้อน ไม่พูดคำไหนคำนั้น เธออดยอมรับไม่ได้ว่าตอนนี้ความอยากที่จะครอบครองเขา
และความอยากที่จะได้รับความรักจากเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยแม้แต่นิด
“คุณไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของฉันค่ะ เรากำลังจะหย่ากัน และฉันจะไปให้ไกล
จากคุณทันที การหย่าของเรา ฉันเต็มใจ ไม่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“พี่อยากให้ อย่างน้อยฟางจะได้มีความทรงจำดีๆระหว่างเราสองคน”เธอมองผู้ชายตรง
หน้าอย่างสุดจะสงสัย ไม่รู้ว่าเขาหลอก หรือว่าเขาจริงใจ ไม่รู้ว่าเขาจะใช้เธอเป็นเครื่องมือสำหรับ
เรื่องอะไรอีก เพราะที่ผ่านมา เขาไม่เคยสนใจใยดีเธอเลย แต่ทำไมพอเวลาจะจากกัน เขาต้องมา
ทำดีกับเธอ เขาทำให้เธอตัดใจไม่ลงเสียที
“ฉันไม่อยากไป...”
“ตกลงเราจะไม่ไป”
“ค่ะ”
“ก็ดี...”
ภาณุช้อนอุ้มร่างเล็กของเด็กเอาแต่ใจไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะเดินอาดๆขึ้นไปบนห้อง
นอน ไม่สนใจน้ำเสียงหวานปนสะอื้นที่ทั้งตัดพ้อทั้งด่าทอเขา กำปั้นน้อยๆทุบไปทั่วอกแกร่งแต่กลับ
ไม่สร้างความเจ็บปวดให้แก่เขาเลยแม้แต่นิด เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้แคร์และเป็นห่วงคนในอ้อมกอด
ทำไมหัวใจถึงได้หนาวเหน็บในยามที่ต้องจากกัน
ทำไมต้องห่วงหาอาทร ต้องการจะกักกอดเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาเพียงคนเดียว
ต้องการจะเห็นหน้าเธอไปในทุกๆวัน เมื่อการกระทำและคำพูดยังสวนทางกัน
เมื่อหัวใจ และหัวสมองยังเดินสวนทางกัน...แล้วเขาจะทำเช่นไร
ตอนที่28
เท้าเรียวก้าวเดินไปหาที่พักพิงสุดท้ายของมารดา หญิงสาวมองร่างสงใหญ่สมส่วนของ
บิดาก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อเห็นว่าท่านเอาแต่จดจ้องรูปภาพของมารดา
“พ่อคะ”
“มาแล้วหรอลูก มานี่สิ”เธอก้าวไปยืนเคียงข้างบิดา แขนแกร่งของท่านโอบรอบไหล่
บอบบางของเธอไว้ ก่อนน้ำเสียงจริงจังของท่านจะเอ่ยขึ้น
“พ่อแต่งงานกับแม่ของหนูด้วยผลประโยชน์ทางธุรกิจ พ่อไม่ได้รักแม่ของหนู ในขณะ
เดียวกันพ่อก็ไม่รู้ว่าแม่รักพ่อ พ่อมีคนรักอยู่แล้ว และพ่อพยายามที่จะไม่แตะต้องแม่เพราะต้องการ
ให้แม่ไม่มีรอยราคีหลังจากเราเลิกกัน แต่แม่ท้องหนู พ่อไม่ต้องการให้ลูกของพ่อไม่มีพ่อ แต่ใน
ขณะเดียวกันพ่อก็รักและใช้ชีวิตร่วมกับรตา แม้จะรู้ว่ามันผิด แต่พิมประภาในท้องของรตาก็ทำให้พ่อ
ไม่กล้าทิ้งแม่ของพิมไปไหน...พ่อรู้ว่ามันดูเห็นแก่ตัว แต่หนูรู้อะไรไหม”
“....คะ?”
“พ่อไม่เคยมีความสุขเลยสักวันที่ต้องทนเห็นแม่ของหนูนอนร้องไห้ แม่เป็นคนหัวแข็ง
เข้มแข็งเกินผู้หญิง เธอเลี้ยงหนูโดยไม่ขออะไรหรือสิ่งไหนจากพ่อเลย พ่อรู้ว่าพ่ออาจจะเป็นพ่อที่
ไม่ดี แต่พ่อ...พ่อรักหนูนะ รักมาก ไม่ได้น้อยไปกว่าพิม”
หยดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่หวานอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับมีกองไฟอบอุ่นที่คอยให้
ความอบอุ่นคลายความหนาวเย็นภายในหัวใจ เธอโอบกอดบิดาไว้ก่อนจะสะอื้นไห้แนบอกของท่าน
โลกทั้งใบที่เคยอยู่อย่างเดียวดายและเปล่าเปลี่ยวแปรผันไปจากเดิม
“พ่อรักหนู ไม่อยากเห็นหนูเจ็บอีกแล้ว ถอยออกมาเถอะนะลูก ก่อนที่อะไรอะไรมันจะ
สายเกินไป”
“เขาไม่รักฟางเลย เขาเห็นฟางเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ฟางอิจฉาพิม พิมมีพร้อมทุก
อย่าง ในขณะที่ฟางต้องคอยแย่งชิงในสิ่งที่ไม่เคยเป็นของฟาง สิ่งที่ฟางไม่เคยมีสิทธิ์”
“ภาณุเขาอาจไม่ใช่ของหนู แต่พ่อเชื่อว่าต้องมีผู้ชายสักคนที่พร้อมจะดูแลหัวใจของ
พ่อดวงนี้แน่นอน ถอยเถอะนะคนดี...”
“ฟางจะไม่เจ็บอีกแล้ว พอแล้วค่ะพ่อ...ฮึก”
ธนันต์ธรญ์สะอื้นไห้ ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องราวของเธอและภาณุที่กำลังจะกลายเป็น
อดีตในอีกไม่ช้าไม่นานนี้ ไม่อยากรับรู้ว่าหลังจากนี้เขาจะมีความสุขกับคนที่เขารักขนาดไหน เธอ
อยากจะหนีไปให้ไกลแสนไกล ไปในที่ๆไม่มีใครรู้จักเธอ
กันต์ก้มลงมองร่างแน่งน้อยของลูกสาวอย่างเห็นใจระคนสงสาร ไม่คิดเลยว่าการที่เขา
ตัดสินใจยกธนันต์ธรญ์ให้ภาณุในวันนั้นจะนำความเจ็บปวดมาซึ่งหนุ่มสาวทั้งสามคน ถ้าจะพูดให้
ถูก...ไม่มีใครมีความสุขกับการตัดสินใจของเขาเลยสักคน ในเมื่อเขาเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเขาก็
ควรจะจบมันลงเอง...
“ฟางไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว...หลังจากนี้ไป หากว่าฟางตัดสินใจอะไรลงไป...พ่ออย่า
ขัดขวางฟางนะคะ ให้ฟางเลือกทุกอย่างเอง...”
สายตาคมมองไปที่ประตูรั้วอยู่เนิ่นนาน หากแต่จนแล้วจนรอดคนที่รอคอยก็ไม่ปรากฏ
ตัวเสียที ปกติธนันต์ธรญ์ไม่เคยกลับบ้านค่ำขนาดนี้ เวลานี้เธอควรจะง่วนอยู่ในห้องครัว แต่วันนี้
เวลานี้...กลับไม่มี
“ไปไหนนะ”
ภาณุบ่นอย่างหัวเสีย เขายังคงอยู่ในชุดทำงาน ในมือยังคงถือโบชัวร์ของบริษัททัวร์ไว้
ในมือ เขาไม่ได้ใจร้ายเกินไปที่จะทำลายความฝันของผู้หญิงคนหนึ่ง เขารู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาอาจจะ
ไม่ใช่สามีที่ดีนัก แต่หลังจากนี้ไป หลังจากที่เลิกรากันไป...เขาก็อยากให้ธนันต์ธรญ์ได้มีความทรง
จำที่สวยงามเก็บไว้ แม้มันจะไม่มากพอที่จะทดแทนความเลวระยำและความทรงจำเลวร้ายที่เขาได้
ฝากไว้กับเธอก็ตาม
เสียงรถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดในโรงจอดรถพร้อมๆกับร่างบางที่หอบเอกสาร
พะรุงพะรังก้าวลงมาจากรถ ร่างเล็กเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้สามีหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา
ตัวยาว
“ทานอะไรมารึยังคะ”
“ยัง ฟางผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”
“คะ?”
ธนันต์ธญ์หมุนร่างหันกลับมามองสามีหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ เขายื่น
บางสิ่งบางอย่างให้เธอ เธอรับกระดาษแผ่นบางมาจากมือของเขา ดวงตาของเธอลุกวาวเมื่อเห็นเนื้อ
ความในโบชัวร์แผ่นเล็ก
“สนใจรึเปล่า”
“คะ...เอ่อ”เธอยั้งเสียงที่กำลังจะตอบรับไปอย่างรวดเร็ว คอยเตือนตัวเองว่าไม่ให้ลืม
ว่าตอนนี้เธอกำลังจะตัดใจจากเขา ควรจะอยู่ให้ห่างเขาเข้าไว้ ไม่ใช่ไปใกล้ชิดสนิทสนมเขายิ่งกว่า
เดิมแบบนี้
“ทำไม พี่เห็นว่าฟางอยากไปสวิตฯตั้งนานแล้วนี่”
“เรากำลังจะหย่ากัน...”
“ไหนบอกว่าอยากไปฮันนีมูนก่อนที่เราจะหย่ากันไง หรือว่าเราไม่อยากไปกับพี่แล้ว”
‘ฟางอยากไปกับพี่ป๊อปค่ะ อยากไปฮันนีมูนครั้งแรก...ไม่ได้อยากไปครั้งสุดท้าย...’นั่น
เป็นสิ่งที่เธอตอบเขาได้เพียงแค่ในใจ ไม่กล้าที่จะพูดออกไป กลัวเขาจะหัวเราะเยาะที่เธอเป็นคน
สับปลับปลิ้นปล้อน ไม่พูดคำไหนคำนั้น เธออดยอมรับไม่ได้ว่าตอนนี้ความอยากที่จะครอบครองเขา
และความอยากที่จะได้รับความรักจากเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยแม้แต่นิด
“คุณไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของฉันค่ะ เรากำลังจะหย่ากัน และฉันจะไปให้ไกล
จากคุณทันที การหย่าของเรา ฉันเต็มใจ ไม่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“พี่อยากให้ อย่างน้อยฟางจะได้มีความทรงจำดีๆระหว่างเราสองคน”เธอมองผู้ชายตรง
หน้าอย่างสุดจะสงสัย ไม่รู้ว่าเขาหลอก หรือว่าเขาจริงใจ ไม่รู้ว่าเขาจะใช้เธอเป็นเครื่องมือสำหรับ
เรื่องอะไรอีก เพราะที่ผ่านมา เขาไม่เคยสนใจใยดีเธอเลย แต่ทำไมพอเวลาจะจากกัน เขาต้องมา
ทำดีกับเธอ เขาทำให้เธอตัดใจไม่ลงเสียที
“ฉันไม่อยากไป...”
“ตกลงเราจะไม่ไป”
“ค่ะ”
“ก็ดี...”
ภาณุช้อนอุ้มร่างเล็กของเด็กเอาแต่ใจไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะเดินอาดๆขึ้นไปบนห้อง
นอน ไม่สนใจน้ำเสียงหวานปนสะอื้นที่ทั้งตัดพ้อทั้งด่าทอเขา กำปั้นน้อยๆทุบไปทั่วอกแกร่งแต่กลับ
ไม่สร้างความเจ็บปวดให้แก่เขาเลยแม้แต่นิด เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้แคร์และเป็นห่วงคนในอ้อมกอด
ทำไมหัวใจถึงได้หนาวเหน็บในยามที่ต้องจากกัน
ทำไมต้องห่วงหาอาทร ต้องการจะกักกอดเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาเพียงคนเดียว
ต้องการจะเห็นหน้าเธอไปในทุกๆวัน เมื่อการกระทำและคำพูดยังสวนทางกัน
เมื่อหัวใจ และหัวสมองยังเดินสวนทางกัน...แล้วเขาจะทำเช่นไร
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
