Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่27
 
 
 
               “อะไรนะ!”
 
               ภาณุอุทานขึ้นอย่างไม่เชื่อหู เขาไม่คิดว่านี้มันจะคือความจริง ผู้หญิงตรงหน้านี้น่ะหรือ
จะไม่ดื้อรั้นหรือยอมปล่อยเขาไป มันเป็นเรื่องน่ายินดีที่ต่อจากนี้เขาจะได้ร่วมทางรักกับหญิงสาวคน
ที่รัก แต่ภายใต้ความรู้สึกยินดีนั้น เขาก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่ามันช่างรู้สึกโหวงเหวงและน่าใจหาย
อย่างบอกไม่ถูก...
 
และเขาคิดว่ามันก็คงเป็นแค่ความผูกพันกระมัง...
 
 
               “สามปีแล้ว คุณยังไม่เคยแสดงออกสักวินาทีเดียวว่าจะรักฉัน ซึ่งฉันเข้าใจดีค่ะ ฉันคง
ไม่เก่งพอที่จะเปลี่ยนใจใคร ในเมื่อเราไปด้วยกันไม่ได้...เราก็ควรจะเลิกกันเสียที คุณจะได้มีความ
สุขกับชีวิตใหม่เสียที”
 
 
               “แล้วคุณ...”
 
 
               “ฉันก็มีความสุขไงคะ เรามีความสุขกันทั้งสองฝ่าย”
 
 
               ร่างเล็กก้าวออกจากห้องอาหาร ดวงตาพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตา มองแทบไม่เห็น
หนทางข้างหน้า ร่างกายอ่อนแรงลงไปเสียดื้อๆ ไม่คิดเลยว่าต้องมีวันนี้ อาจเป็นเพราะความหวังลมๆ
แล้งๆที่เธอคอยหล่อหลอมมันขึ้นมา จนภาพในความฝันมันชัดเจนจนกลบเกลื่อนปิดบังความเป็นจริง
ที่ต้องเผชิญ...วันนี้ถึงต้องมานั่งเสียใจแบบนี้
 
 
               “ทำถูกแล้ว เจ็บซะตั้งแต่ตอนนี้ ดีกว่าต้องเจ็บไปตลอดชีวิต”
 
               เสียงหวานพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ร่างบอบบางสะท้านขึ้น-ลงตามแรงสะอื้นไห้
แม้เหตุการณ์และการตัดสินใจครั้งนี้จะสร้างบาดแผลฉกรรจ์ให้กับหัวใจดวงน้อย แต่เธอเชื่อเสมอว่า
เวลาจะช่วยเยียวยารักษาให้มันหายดี
 
 
 
 
 
 
               ร่างเล็กก้าวเข้าไปในห้องทำงานอันโอ่อ่า ร่างบอบบางทรุดตัวลงบนเก้าอี้ตัวนุ่มก่อนมือ
เล็กจะพลิกเอกสารดูไปเรื่อยๆ
 
 
               “กาแฟค่ะ”เธอเงยหน้าขึ้นมองพิมประภาที่ประคองถ้วยกาแฟวางลงบนโต๊ะ ใบหน้าอ่อน
หวานนั้นละม้ายกับคุณรตาแต่ก็มีเค้าของบิดาอยู่ไม่น้อย
 
               “ขอบใจ นั่งลงก่อนสิ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ”
 
               พิมประภาถึงกับนิ่งงงแต่ก็ยอมทรุดตัวลงนั่งอย่างที่เธอบอก
 
                “ฉันกับคุณภาณุเรากำลังจะหย่ากัน เธอสบายใจได้แล้วนะ ส่วนหุ้นบริษัททั้งหมดของ
ฉัน ฉันจะโอนคืนให้คุณพ่อ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะมาย่างสมบัติของเธอไป...รักเขาให้มากๆนะ เขารัก
เธอมาก...”
 
               พิมประภาเอื้อมมือไปกุมมือเรียวบางของพี่สาวต่างมารดาไว้ก่อนจะบีบเบาๆอย่างให้
กำลังใจ แม้น้ำเสียงของธนันต์ธรญ์จะดูเข้มแข็งเพียงใด แต่เธอก็สัมผัสได้ว่ามันแผงไปด้วยความ
เจ็บปวด
 
               “พิมขอโทษที่ทำให้คุณฟางต้องทุกข์ใจ แต่พิมมีเรื่องหนึ่งอยากจะบอก...”
 
 
               “ฉันเข้าใจ...”
 
 
               “เดี๋ยวสิคะ พิมยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าจะพูดเรื่องอะไร”
 
 
               “แล้วเรื่องอะไรล่ะ”เธอเอ่ยถามอย่างอยากรู้ เพราะสีหน้าของพิมประภาดูไม่สบายใจแปลกๆ
 
               “เรื่องพี่ป๊อปค่ะ พิมอยากจะบอกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาระหว่างที่พิมคบกับพี่ป๊อป
เขาไม่เคยล่วงเกินพิมเลย เวลาเขาบอกรักเขาไม่แม้แต่จะมองตาพิม บางทีพี่ป๊อปอาจจะรักคุณฟาง
อยู่ก็ได้นะคะ ที่พิมพูดแบบนี้เพราะพิมเองก็ไม่มีความสุข ทั้งๆที่เขาบอกว่ารักพิม แต่พิมรู้สึกว่าพิม
จะรักเขาอยู่ข้างเดียว”เธอยิ้ม ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไม่แพ้พิมประภา
 
 
               “เขาบอกฉันเสมอว่าเขารักเธอมากแค่ไหน อย่ากังวลเลย ระหว่างฉันกับเขามันก็เป็น
เพียงแค่ความผูกพัน อีกไม่นานมันก็จะหายไป”
 
               ธนันต์ธรญ์มองเจ้าของน้ำเสียงหวานผ่านม่านน้ำตา หญิงสาวตรงหน้าดีงามเกินกว่าที่คน
อย่างเธอจะเทียบได้ หากเธอเป็นพิมประภาในวันนี้ เธอจะหัวเราะเยาะที่ในที่สุดมารหัวใจได้ตาย
จากเธอไปเสียที แต่พิมประภาไม่ใช่...ผู้หญิงคนนี้อ่อนหวาน และมีจิตใจที่บริสุทธิ์เกินกว่าเธอ
มาก...
 
 
               “ฉันมีแม่คนเดียวที่รักฉัน ตลอดระยะเวลายี่สิบห้าปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยมีญาติที่ไหน ฉัน
ตัวคนเดียว และฉันก็จะขอตัวคนเดียวแบบนี้ตลอดไป ฉันจะเข้มแข็งให้ได้เหมือนแม่...ขอบคุณนะที่
ยังเห็นคนอย่างฉันเป็นพี่สาว แต่ฉันมันเลวเกินไป...หรือเธอคิดว่าฉันดีเกินกว่าเธอ”เธอเอ่ยติดตลก
แต่น้ำเสียงและหัวใจไม่ได้ตลกตาม ความเจ็บปวดยังคงแทรกซึมไปทั่วทุกอณูของร่างกาย
 
 
               “แม่เคยเล่าให้พิมฟังว่าแม่ของคุณฟาง...”
 
               “แม่ของฉันท่านเข้มแข็งมาก ท่านก็เป็นเหมือนฉันนี่แหละ นมบอกว่าแม้กระทั่งวัน
คลอด ท่านก็พาฉันไปที่โรงพยาบาลสองคนแม่ลูก หลังจากวันคลอดท่านก็พาฉันออกมาจากโรง
พยาบาลสองคนแม่ลูก...เรามีกันแค่สองคนแม่ลูก เชื่อไหมว่าพ่อแทบจะไม่เคยอยู่ในความทรงจำ
ของฉันเลย”
 
               “แต่คุณพ่อรักคุณฟางมาก”
 
               “เรื่องตลกน่ะสิ อย่าพยายามเปลี่ยนความคิดฉันเลย...ถ้าเธอเป็นฉัน แล้วเธอจะรู้...”
 
               พิมประภาพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ ไม่เคยคิด
เลยว่าผู้หญิงที่ภายนอกดูเข้มแข็งขนาดนั้นจะอ่อนไหวและอ่อนแอจนเธอสัมผัสได้...
 
 
               มือเล็กพับแฟ้มเอกสารลง ก่อนจะเก็บเอกสารที่เหลือไปทำงานต่อที่บ้าน เธอหอบแฟ้ม
เอกสารพะรุงพะรังไปที่รถคันหรู เมื่อปลดล็อกได้ก็จัดการโยนแฟ้มเอกสารเข้าไปในรถทันที
 
 
 
 
               เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์เรียกความสนใจของเธอได้ในทันที เธอควานหาเจ้าเครื่อง
มือสื่อสารราคาแพงในกระเป๋าก่อนจะกดรับเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นบิดา
 
 
               “สวัสดีค่ะ”
 
 
               “พ่อมีเรื่องอยากจะคุยกับฟาง มาหาพ่อที่สุสานของแม่หน่อย”
 
 
               “ค่ะ”เธอตอบรับอย่างว่าง่าย มันต้องไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแน่ๆ และมันคงเป็นเรื่องสำคัญ
มากที่พ่อถึงกับต้องเรียกเธอไปคุยต่อหน้าแม่
 
 
               มือเล็กกำพวงมาลัยรถคันหรูแน่นหลังจากที่สตาร์ทเรียบร้อยแล้ว นึกเป็นห่วงสามีหนุ่ม
ที่ตอนเย็นอาจจะไม่ได้ทานข้าว เพราะเธออาจจะกลับมาไม่ทัน แต่...เขาก็ไม่ค่อยจะทานอาหาร
ร่วมกับเธออยู่แล้วนี่นา วันนี้เขาอาจจะมีกับข้าวฝีมือคนรักไว้ทานแล้วก็ได้ ใครจะไปรู้...
 
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอยังห่วงหาอาทรเขาอยู่ทุกวินาที
 
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอยังคงโหยหาความรักและอ้อมกอดอยู่ทุกวินาที
 
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอยังมีเขาอยู่ในทุกที่ของหัวใจ ของความรู้สึก ของสมอง