Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
26)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่26
ธนันต์ธรญ์ยกชามข้าวต้มวางลงบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะเดินไปหลังเคาต์เตอร์ มองถ้วย
กาแฟที่ภาณุใช้ น้ำตาก็พาลจะไหลรินลงมาเสียดื้อๆ มันอาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เธอก็ได้ทำมัน
ลงไปแล้ว ถ้วยใบนี้เธอเป็นคนเลือกซื้อให้เขา และหลงตัวเขียนคำว่ารักเมีย ตามคำยุยงของ
เพื่อน ลงบนก้นแก้ว เวลาที่เขายกดื่มเธอจะได้เห็น และไม่น่าเชื่อว่าเธอมีความสุขทุกครั้งที่เห็น
จริงๆ เธอคงปฏิเสธว่าทุกวันที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาเป็นวันที่ดี แม้จะต้องเสียน้ำตาเพื่อแลกกับการที่มี
เขาอยู่ข้างกาย...ก็นับว่าคุ้ม
ธนันต์ธรญ์ชงกาแฟดำที่ภาณุชอบดื่ม และวางไว้เคียงกัน เธอยกข้อมือเพื่อดู
เวลา...เหลือเวลาราวสองชั่วโมงเศษๆ
“เขาจะหิวหรือยังนะ”
แล้วก็ไม่ต้องรอคำตอบเมื่อร่างสูงใหญ่ของสามีหนุ่มเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน เธอ
สบดวงตาคู่คมนิ่ง มันให้ความรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ ยิ่งสบกับมันนานเท่าไหร่ยิ่งเพิ่มความ
เจ็บปวดเป็นทวีคูณ เธอรีบหลบสายตาคู่นั้น ก่อนจะนั่งลงที่ประจำตำแหน่งของตัวเอง รอให้เขามานั่ง
บนเก้าอี้ของตัวเอง
ภาณุลอบมองใบหน้าแสนหวานที่เรียบเฉย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง เขามอง
ใบหน้าสวยหวานที่มีแววตาโศกไม่ต่างไปจากทุกวัน แต่สิ่งที่ต่างคงจะเป็นดวงตาบวมช้ำที่ผ่านการ
ร้องไห้มาอย่างหนักกระมัง
“ฟาง”เขาเรียกภรรยาสาว แต่เจ้าตัวกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน ดวงตาหวานยังเหม่อมอง
ชามข้าวต้มตรงหน้าอยู่เช่นเดิม
“ฟาง”
“คะ”เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ
“ร้องไห้อีกแล้วหรอ”เขาถามเพราะเป็นห่วง ช่วงหลังๆมานี้เธอดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
จากที่เคยสดใสร่าเริง ก็กลายเป็นเงียบเฉย ดวงตาคู่หวานไม่เคยฉายแววตาแห่งความสุขสักวินาที
เดียว
“คุณจะให้ฉันทำอะไรได้อีกล่ะคะ”
“เรื่องเมื่อเช้า...ผม...ผมขอโทษนะ”เขารีบเอ่ยขอโทษเรื่องเมื่อเช้านี้ แต่แววตาที่เธอ
มองเขากลับยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด มันดูเจ็บปวดและผิดหวังในเวลาเดียวกัน
“ฉันไม่ถือคนเมาหรอกค่ะ อีกอย่าง คุณก็เป็นสามีของฉันไม่มีอะไรผิด แต่การที่คุณ
เป็นฉันเป็นคนอื่น...ฉันจะพยายามเข้าใจ”เธอหยุดสะอื้นไห้ และเขาสัมผัสได้ถึงความเสียใจและผิด
หวังที่เธอส่งมันออกมาทางสายตา
“คนอื่นที่ไหน ผมนอนอยู่กับคุณ ก็รู้ว่าเป็นคุณ...ไม่ได้เห็นว่าคุณเป็นคนอื่น”เขาเอ่ย
ออกไปด้วยความแปลกใจที่หญิงสาวตัดพ้อเขาทางสายตาตั้งแต่เช้าเพราะคิดว่าเขาเห็นเธอเป็น
พิมประภาสินะ
“งั้นก็ขอบคุณค่ะ...ขอบคุณที่คุณทำให้ฉันเจ็บปวดเล่นๆ”
ภาณุมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยหัวใจที่สับสน นี่หญิงสาวกำลังคิดอะไร เมื่อเช้าที่เขา
ต้องการจะถามเธอว่าทานยาตามที่หมอสั่งหรือยัง ธนันต์ธรญ์ก็เดินออกไปโดยทำเหมือนเขาไม่มีตัว
ตน หรือว่าความห่วงใยจากเขามันไม่ได้มีความสำคัญอะไร ไม่สำคัญและไม่น่าใส่ใจขนาดที่เธอไม่
อยากรับรู้เลย...
ธนันต์ธรญ์มองชามข้าวต้มตรงหน้านิ่ง เธอมองมันอยู่เนิ่นนานกว่าจะยอมตักเข้าปาก
ไม่รู้สึกหิว ตรงกันข้ามกลับรู้สึกอิ่มจนรู้สึกกระอักกระอ่วนไปหมด อึดอัด หายใจไม่ทั่วท้อง ขอบตา
ร้อนผ่าวๆแต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยด นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าน้ำตาตกใน เธอร้องไห้จนไม่มีน้ำตา
จะร้อง เสียใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไง เจ็บจนไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว อยากรู้ว่าตอนนี้เธอใกล้จะตายแล้ว
หรือยัง...
ชีวิตคู่ที่เฝ้าฝันหา มลายหายลงไปในพริบตา ความดื้อดึงของเธอกำลังเล่นงานเธอ มัน
ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่สุดในวันนี้ ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร เขาก็ไม่รัก...
ทำตัวน่าสมเพช เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองจนไม่มีชิ้นดี ทำตัวไร้ค่า เป็นผู้หญิงหน้า
ด้านไม่มียางอายในสายตาของใครต่อใคร เป็นนางยักษ์นางมารที่คอยขัดขวางความรักของคนอื่น
เป็นคนเลวในสายตาของใครต่อใคร...แต่ทำไมเขาถึงไม่มองในทางกลับกันบ้าง ทำไมถึงไม่มอง
เหตุผลหรือต้นตอที่เธอต้องทำมาทั้งหมดนี้ เป็นเพราะว่าเธอรักเขาไม่ใช่หรือ ความรักของเธอมัน
เป็นเหมือนเรื่องผิดบาปหรือไร เขาถึงได้ตีตัวออกห่าง มองข้าม หรือเหยียบย่ำมันให้จมดิน ทำไมไม่
เหลือช่องว่างให้เธอได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของเขาบ้าง...อย่างน้อย สักวินาทีเดียวก็ยังดี
แต่มาถึงจุดนี้ เวลานี้ วินาทีนี้ เธอก็รู้ตัวดีว่าต้องปล่อยเขาไปได้แล้ว จริงอยู่ที่เธอรักเขา
มาก อยากเก็บเขาไว้ อยากให้เขายืนอยู่ข้างกายไปอีกนานแสนนาน แต่ความจริงมักจะตรงกันข้าม
กับความฝันเสมอ...วินาทีนี้ เธอถึงต้องคืนเขาไปให้กับคนที่เขารัก และรับเอาหัวใจที่น่ารังเกียจของ
เธอกลับคืนมา
ความรักของเขาและพิมประภาบริสุทธิ์เกินกว่าที่จะถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของผู้หญิงอย่างเธอ...
“คุณภาณุคะ”
ภาณุเงยหน้าขึ้นมองธนันต์ธรญ์ มองใบหน้าแสนหวานที่เศร้าหมอง ก่อนจะเห็นน้ำตา
หยดหนึ่งไหลรินลงมาจากดวงตาบวมช้ำ รอให้เธอพูดอะไรสักอย่าง แต่เหมือนหญิงสาวจะนิ่งเงียบ
ไปนาน
“คุณมีอะไรรึเปล่า”เขามองดวงตาคู่โศกที่ยังคงมีน้ำตาไหลรินลงมาไม่ขาดสาย มือเรียว
ของหญิงสาวปาดมันทิ้ง ก่อนจะเอ่ย
“เรา...เราหย่ากันดีไหมคะ”
เราหย่ากันดีไหมคะ...ว้ายชอบตอนพิมพ์คำนี้มากที่สุด
อยากพิมพ์มาตั้งแต่ต้นเรื่องและ อิอิ
ขอให้รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคตอบแบบสอบถามของเราหน่อยนะ เนื่องจากเราพล็อตนิยายเรื่องใหม่ไป
หลายแนวแล้ว แต่มันก็ไม่ยักรุ่งสักทีเลยจะขอความเห็นหน่อย เน้นPFเหมือนเดิมค่ะ ไม่อยากมี
ปัญหาอีกแล้ว
แนวเรื่อง:
คาแร็กเตอร์พระเอก:
คาแร็กเตอร์นางเอก:
เอาเรื่องยาวหรือสั้น ประมาณกี่ตอนดีน้อ:
ขอบคุณที่ตอบแบบสอบถามค่าาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
