Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่25
 
 
               สัมผัสอ่อนหวานประทับลงบนเรียวปากบางเฉียบ เคล้าคลึงอย่างเนิบนาบ เชื่องช้า ทว่า
อ่อนหวานไปทั่วทุกอณูของความรู้สึก กลิ่นหอมอ่อนๆราวกับดอกกุหลาบแสนงดงามลอยปะทะ
ปลายจมูกเป็นดั่งมนต์สะกดที่ทำให้ร่างกายร้อนรุ่มราวกับไฟ มือหนาประคองปลายคางมนขึ้นรับ
จุมพิตแสนหวานให้แนบแน่นยิ่งขึ้น เสียงหวานๆครางแผ่วเบาในลำคอเป็นดั่งยาปลุกกำหนัดชั้นดี
 
 
               ความฝันแสนร้อนรุ่มทำให้ภาณุต้องลืมตาขึ้นมองคนที่ทำให้เขาปั่นป่วนได้มากถึงขนาด
นี้ไม่ใช่ใครที่ไหนก็แม่ภรรยาตัวดีที่คอยปั่นป่วนเขามาตลอดนั่นแหละ
 
               ชายหนุ่มยิ้มบางๆให้คนบนร่าง มือหนายกร่างบอบบางที่นอนอยู่เคียงข้างให้คร่อมอยู่
บนตัว ด้วยท่าทางที่ล่อแหลมทำให้ผู้หญิงของเขาเขินอายด้วยท่าทางน่ารัก และนั่นทำให้เขาอดใจ
ไม่ไหวมอบจุมพิตเป็นรางวัลความน่ารักให้เธออีกหน
 
               น้ำอุ่นๆที่ไหลลงมากระทบใบหน้าของภาณุทำให้เขาขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นท่าทางของ
ธนันต์ธรญ์ทำให้เขายิ้มบางๆอย่างต้องการปลอบโยน
 
 
               ธนันต์ธรญ์สะอื้นไห้อย่างเจ็บปวดที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิง เธอได้แต่มองใบหน้าหล่อ
เหลาของสามีหนุ่มที่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนหวาน หากเป็นในเวลาปกติเธอคงจะดีใจจนเนื้อเต้น หัวใจ
ดวงน้อยคงเต้นทะลุออกมานอกอก แต่ในเวลานี้ รอยยิ้มของเขาทำให้เธอสะท้อนในอกอย่างไม่
เคยเป็นมาก่อน
เขา...คนที่เธอรักสุดหัวใจมองตัวตนของเธอเป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคนที่เขา
กำลังอ่อนโยนและทะนุถนอมตอนนี้ไม่ใช่พิมประภา แต่มันเป็นผู้หญิงหน้าโง่อย่างเธอต่างหาก
 
               “ฉันธนันต์ธรญ์ค่ะ ไม่ใช่พิมประภา ได้โปรดปล่อยฉันเถอะค่ะ”
 
               เสียงพูดของคนตัวเล็กที่ดังเข้ามาในโสตประสาทของภาณุฟังไม่รู้เรื่องสักนิดและเขา
ไม่คิดจะใส่ใจนัก มือหนาประคองอกอิ่มทั้งสองข้างเอาไว้ ก่อนจะเคล้นคลึงเล่นอย่างเล้าโลม
อารมณ์ของหญิงสาวมือหนาถลกชายกระโปรงพลิ้วขึ้นมากองบนเอวคอดกิ่ว เลื่อนลงต่ำเพื่อเตรียม
ความพร้อมให้กับคนไม่มีประสบการณ์
 
               ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อสามีหนุ่มส่งความร้อนผ่าวเข้ามาในช่องทางรักที่ระบมจากเพลง
รักเมื่อคืนมาหมาดๆ เธอโอบกอดรอบลำคอแกร่งไว้แน่นขณะที่เขาเชื่อมเขาและเธอให้เป็นคนๆ
เดียวกันในจังหวะที่ไม่เบานัก เธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บระคนเสียวซ่านเมื่อเพลงรักเริ่มรุนแรงขึ้น จน
เกือบในจังหวะสุดท้าย เขาก็ผ่อนแรงลง เธอปล่อยอ้อมแขนออก ก่อนจะมองหน้าเขางงๆ
 
               “รักพี่หน่อยสิครับคนดี”
 
               ริมฝีปากบางเฉียบแตะลงบนกลีบปากสีระเรื่อและนุ่มละมุนราวกับกลีบกุหลาบอย่างออดอ้อน ส่งผลให้ใบหน้าแสนหวานแดงซ่าน
 
               “ฟางรักพี่ค่ะ รักที่สุด ผู้ชายของฟาง...”
 
               เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ที่เขามอบให้อย่าง
ค่อยเป็นค่อยไปและในไม่ช้าเขาก็จูงมือเธอเดินไปยังปลายสายรุ้ง
 
 
 
 
               แสงแดดจ้าสาดส่องสองร่างที่นอนกอดก่ายกันอย่างไร้เรี่ยวแรงหลังจากบรรเลงเพลงรัก
กันไปหลายเพลง และก็เป็นภาณุที่ลืมตาขึ้นมาก่อน อาการปวดหัวตุบๆเล่นงานเขาอย่างหนักจนต้อง
ยกมือขึ้นคลึงบรรเทาอาการเจ็บปวดที่เกิดขึ้น หางตาเห็นกลุ่มผมที่น้ำตาลเงาที่กระจายไปทั่วหมอน
ใบใหญ่และแผงอกของเขา
 
               “ฟาง...”เขาไล้มือไปตามใบหนาสวยหวานที่นอนหลับไปอย่างอ่อนล้า ความอบอุ่น
แปลกๆที่มันแล่นเข้าสู่หัวใจนี่เรียกว่าอะไร แล้วไอ้ความหวงแหนและสุขใจที่มีร่างแน่งน้อยอยู่ใน
อ้อมกอดนี่มันมาจากไหน
 
                “ฮึก...”
 
               มือเรียวปิดริมฝีปากบวมช้ำไว้แน่นเพื่อปิดกั้นเสียงสะอื้นไห้ แค่เห็นท่าทางที่อ่อนโยน
ของภาณุก็พอจะรู้แล้วว่าเขายังไม่สร่างเมา เธอเบี่ยงหน้าหลบสัมผัสอ่อนโยนที่ไม่ใช่ของเธอ เขาคง
เข้าใจว่าผู้หญิงที่นอนข้างกายของเขาเป็นพิมประภา เธอกระถดกายห่างจากร่างกายกำยำที่แผ่ความ
อบอุ่นให้กับหัวใจของเธอทั้งคืน แต่ในตอนนี้มันเป็นเวลาของโลกแห่งความจริง ไม่ใช่ในฝันแสน
หวาน...เธอควรจะยอมรับมันให้ได้ เธอคิดก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนที่ตกลงบนพื้นมาสวม
 
               “จะไปไหน”
 
               “คุณยังไม่สร่างเมา เดี๋ยวฉันไปหาน้ำเย็นมาให้ดื่มนะคะ”
 
               “เดี๋ยว...”
 
               ธนันต์ธรญ์ก้มหน้าลงเพื่อปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลรินลงเงียบๆ ไม่แม้แต่จะหันหน้า
กลับไปเผชิญกับต้นเสียงที่เอ่ยรั้งเธอไว้...รู้ดียิ่งกว่าอะไรว่าเขาจะพูดเรื่องไหน
 
               “กินยาระ...”
 
               เท้าเรียวก้าวออกจากห้องโดยไม่ลังเล ไม่ฟังเขาพูดให้จบเพราะไม่ต้องการทำร้ายตัว
เองให้มันมากไปกว่านี้แล้ว แม้หัวใจจะบอบช้ำ แต่เธอก็ก้าวออกจากห้องนั้นด้วยความมั่นคง มั่นคง
ว่าเธอจะไม่มีวันทำตามที่เขาขอแน่นอน...สิ่งสุดท้ายที่คนอย่างเธอจะได้รับ คือลูก และแกจะเป็นสิ่ง
ที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ จะเป็นทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง...ขอแค่ฟ้านั้นเห็นใจเธอบ้าง
 
 
 
 
               มือเล็กดึงเนคไทด์ให้กระชับกับคอเสื้อเชิ้ตสีเข้มของสามีหนุ่ม ก่อนจะเดินไปหยิบ
กระเป๋าถือ และก้าวออกจากห้องนอนโดยไม่คิดก็พูดคุยกับสามีหนุ่มเช่นทุกวัน...
เธอเหนื่อยเหลือเกินแล้วกับการไขว่คว้าความรักที่ไม่มีวันเป็นของเธอ...ถึงเวลาแล้วที่ควรจะปล่อย
เขาไปตามทางของเขา ไปอยู่กับคนที่เขารัก มีความสุขกับครอบครัวเล็กๆของเขา
ส่วนเธอก็จะมีความสุขกับชีวิตใหม่ มีลูก มีนมทิพย์คอยช่วยเลี้ยงเจ้าตัวเล็ก แม้จะไม่มีสามีอยู่ข้าง
กายในวันสำคัญของชีวิต...ก็ไม่เป็นไร
 
               สายตาคมมองตามหลังร่างบางที่เดินจากไปเงียบๆ ต่างจากทุกวันที่เธอมักจะชวนเขา
คุยเรื่องสัพเพเหระ แม้เขาจะตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง แต่เธอก็ไม่เคยมีท่าทีห่างเหินเช่นนี้ เขาไม่ใช่
พวกที่อ่อนโยนจนจะเข้าใจถึงความรู้สึกของผู้หญิง แต่เขาก็พอจะรู้ว่าเธอคงจะเสียใจไม่น้อยที่เขา
พร่ำเรียกหาแต่พิมประภาทั้งๆที่คนนั้นเป็นเธอ ยิ่งกอปรกับเหตุการณ์เมื่อวานเธอก็คงจะเสียใจ
ไม่น้อย...แต่แล้วทำไมเขาต้องแคร์ความรู้สึกของคนเห็นแก่ตัวอย่างธนันต์ธรญ์
 
ผู้หญิงคนนั้นควรจะรับรู้รสชาติของความเสียใจเสียบ้าง...