Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

ตอนที่25

 

 

               สัมผัสอ่อนหวานประทับลงบนเรียวปากบางเฉียบ เคล้าคลึงอย่างเนิบนาบ เชื่องช้า ทว่า

อ่อนหวานไปทั่วทุกอณูของความรู้สึก กลิ่นหอมอ่อนๆราวกับดอกกุหลาบแสนงดงามลอยปะทะ

ปลายจมูกเป็นดั่งมนต์สะกดที่ทำให้ร่างกายร้อนรุ่มราวกับไฟ มือหนาประคองปลายคางมนขึ้นรับ

จุมพิตแสนหวานให้แนบแน่นยิ่งขึ้น เสียงหวานๆครางแผ่วเบาในลำคอเป็นดั่งยาปลุกกำหนัดชั้นดี

 

 

               ความฝันแสนร้อนรุ่มทำให้ภาณุต้องลืมตาขึ้นมองคนที่ทำให้เขาปั่นป่วนได้มากถึงขนาด

นี้ไม่ใช่ใครที่ไหนก็แม่ภรรยาตัวดีที่คอยปั่นป่วนเขามาตลอดนั่นแหละ

 

               ชายหนุ่มยิ้มบางๆให้คนบนร่าง มือหนายกร่างบอบบางที่นอนอยู่เคียงข้างให้คร่อมอยู่

บนตัว ด้วยท่าทางที่ล่อแหลมทำให้ผู้หญิงของเขาเขินอายด้วยท่าทางน่ารัก และนั่นทำให้เขาอดใจ

ไม่ไหวมอบจุมพิตเป็นรางวัลความน่ารักให้เธออีกหน

 

               น้ำอุ่นๆที่ไหลลงมากระทบใบหน้าของภาณุทำให้เขาขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นท่าทางของ

ธนันต์ธรญ์ทำให้เขายิ้มบางๆอย่างต้องการปลอบโยน

 

 

               ธนันต์ธรญ์สะอื้นไห้อย่างเจ็บปวดที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิง เธอได้แต่มองใบหน้าหล่อ

เหลาของสามีหนุ่มที่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนหวาน หากเป็นในเวลาปกติเธอคงจะดีใจจนเนื้อเต้น หัวใจ

ดวงน้อยคงเต้นทะลุออกมานอกอก แต่ในเวลานี้ รอยยิ้มของเขาทำให้เธอสะท้อนในอกอย่างไม่

เคยเป็นมาก่อน

เขา...คนที่เธอรักสุดหัวใจมองตัวตนของเธอเป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคนที่เขา

กำลังอ่อนโยนและทะนุถนอมตอนนี้ไม่ใช่พิมประภา แต่มันเป็นผู้หญิงหน้าโง่อย่างเธอต่างหาก

 

               “ฉันธนันต์ธรญ์ค่ะ ไม่ใช่พิมประภา ได้โปรดปล่อยฉันเถอะค่ะ”

 

               เสียงพูดของคนตัวเล็กที่ดังเข้ามาในโสตประสาทของภาณุฟังไม่รู้เรื่องสักนิดและเขา

ไม่คิดจะใส่ใจนัก มือหนาประคองอกอิ่มทั้งสองข้างเอาไว้ ก่อนจะเคล้นคลึงเล่นอย่างเล้าโลม

อารมณ์ของหญิงสาวมือหนาถลกชายกระโปรงพลิ้วขึ้นมากองบนเอวคอดกิ่ว เลื่อนลงต่ำเพื่อเตรียม

ความพร้อมให้กับคนไม่มีประสบการณ์

 

               ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อสามีหนุ่มส่งความร้อนผ่าวเข้ามาในช่องทางรักที่ระบมจากเพลง

รักเมื่อคืนมาหมาดๆ เธอโอบกอดรอบลำคอแกร่งไว้แน่นขณะที่เขาเชื่อมเขาและเธอให้เป็นคนๆ

เดียวกันในจังหวะที่ไม่เบานัก เธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บระคนเสียวซ่านเมื่อเพลงรักเริ่มรุนแรงขึ้น จน

เกือบในจังหวะสุดท้าย เขาก็ผ่อนแรงลง เธอปล่อยอ้อมแขนออก ก่อนจะมองหน้าเขางงๆ

 

               “รักพี่หน่อยสิครับคนดี”

 

               ริมฝีปากบางเฉียบแตะลงบนกลีบปากสีระเรื่อและนุ่มละมุนราวกับกลีบกุหลาบอย่างออดอ้อน ส่งผลให้ใบหน้าแสนหวานแดงซ่าน

 

               “ฟางรักพี่ค่ะ รักที่สุด ผู้ชายของฟาง...”

 

               เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ที่เขามอบให้อย่าง

ค่อยเป็นค่อยไปและในไม่ช้าเขาก็จูงมือเธอเดินไปยังปลายสายรุ้ง

 

 

 

 

               แสงแดดจ้าสาดส่องสองร่างที่นอนกอดก่ายกันอย่างไร้เรี่ยวแรงหลังจากบรรเลงเพลงรัก

กันไปหลายเพลง และก็เป็นภาณุที่ลืมตาขึ้นมาก่อน อาการปวดหัวตุบๆเล่นงานเขาอย่างหนักจนต้อง

ยกมือขึ้นคลึงบรรเทาอาการเจ็บปวดที่เกิดขึ้น หางตาเห็นกลุ่มผมที่น้ำตาลเงาที่กระจายไปทั่วหมอน

ใบใหญ่และแผงอกของเขา

 

               “ฟาง...”เขาไล้มือไปตามใบหนาสวยหวานที่นอนหลับไปอย่างอ่อนล้า ความอบอุ่น

แปลกๆที่มันแล่นเข้าสู่หัวใจนี่เรียกว่าอะไร แล้วไอ้ความหวงแหนและสุขใจที่มีร่างแน่งน้อยอยู่ใน

อ้อมกอดนี่มันมาจากไหน

 

                “ฮึก...”

 

               มือเรียวปิดริมฝีปากบวมช้ำไว้แน่นเพื่อปิดกั้นเสียงสะอื้นไห้ แค่เห็นท่าทางที่อ่อนโยน

ของภาณุก็พอจะรู้แล้วว่าเขายังไม่สร่างเมา เธอเบี่ยงหน้าหลบสัมผัสอ่อนโยนที่ไม่ใช่ของเธอ เขาคง

เข้าใจว่าผู้หญิงที่นอนข้างกายของเขาเป็นพิมประภา เธอกระถดกายห่างจากร่างกายกำยำที่แผ่ความ

อบอุ่นให้กับหัวใจของเธอทั้งคืน แต่ในตอนนี้มันเป็นเวลาของโลกแห่งความจริง ไม่ใช่ในฝันแสน

หวาน...เธอควรจะยอมรับมันให้ได้ เธอคิดก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนที่ตกลงบนพื้นมาสวม

 

               “จะไปไหน”

 

               “คุณยังไม่สร่างเมา เดี๋ยวฉันไปหาน้ำเย็นมาให้ดื่มนะคะ”

 

               “เดี๋ยว...”

 

               ธนันต์ธรญ์ก้มหน้าลงเพื่อปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลรินลงเงียบๆ ไม่แม้แต่จะหันหน้า

กลับไปเผชิญกับต้นเสียงที่เอ่ยรั้งเธอไว้...รู้ดียิ่งกว่าอะไรว่าเขาจะพูดเรื่องไหน

 

               “กินยาระ...”

 

               เท้าเรียวก้าวออกจากห้องโดยไม่ลังเล ไม่ฟังเขาพูดให้จบเพราะไม่ต้องการทำร้ายตัว

เองให้มันมากไปกว่านี้แล้ว แม้หัวใจจะบอบช้ำ แต่เธอก็ก้าวออกจากห้องนั้นด้วยความมั่นคง มั่นคง

ว่าเธอจะไม่มีวันทำตามที่เขาขอแน่นอน...สิ่งสุดท้ายที่คนอย่างเธอจะได้รับ คือลูก และแกจะเป็นสิ่ง

ที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ จะเป็นทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง...ขอแค่ฟ้านั้นเห็นใจเธอบ้าง

 

 

 

 

               มือเล็กดึงเนคไทด์ให้กระชับกับคอเสื้อเชิ้ตสีเข้มของสามีหนุ่ม ก่อนจะเดินไปหยิบ

กระเป๋าถือ และก้าวออกจากห้องนอนโดยไม่คิดก็พูดคุยกับสามีหนุ่มเช่นทุกวัน...

เธอเหนื่อยเหลือเกินแล้วกับการไขว่คว้าความรักที่ไม่มีวันเป็นของเธอ...ถึงเวลาแล้วที่ควรจะปล่อย

เขาไปตามทางของเขา ไปอยู่กับคนที่เขารัก มีความสุขกับครอบครัวเล็กๆของเขา

ส่วนเธอก็จะมีความสุขกับชีวิตใหม่ มีลูก มีนมทิพย์คอยช่วยเลี้ยงเจ้าตัวเล็ก แม้จะไม่มีสามีอยู่ข้าง

กายในวันสำคัญของชีวิต...ก็ไม่เป็นไร

 

               สายตาคมมองตามหลังร่างบางที่เดินจากไปเงียบๆ ต่างจากทุกวันที่เธอมักจะชวนเขา

คุยเรื่องสัพเพเหระ แม้เขาจะตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง แต่เธอก็ไม่เคยมีท่าทีห่างเหินเช่นนี้ เขาไม่ใช่

พวกที่อ่อนโยนจนจะเข้าใจถึงความรู้สึกของผู้หญิง แต่เขาก็พอจะรู้ว่าเธอคงจะเสียใจไม่น้อยที่เขา

พร่ำเรียกหาแต่พิมประภาทั้งๆที่คนนั้นเป็นเธอ ยิ่งกอปรกับเหตุการณ์เมื่อวานเธอก็คงจะเสียใจ

ไม่น้อย...แต่แล้วทำไมเขาต้องแคร์ความรู้สึกของคนเห็นแก่ตัวอย่างธนันต์ธรญ์

 

ผู้หญิงคนนั้นควรจะรับรู้รสชาติของความเสียใจเสียบ้าง...

 

 

 

 

---