Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

ตอนที่24

               “คุณฟาง”

               ธนันต์ธรญ์สะดุ้งโหยง เมื่อภาณุหันตามเสียงเรียกของพิมประภา เธอมองคนทั้งสอง

ก่อนจะหันหลังกลับเดินเข้าไปในห้องทำงานอย่างเดิม

               ร่างเล็กสั่นระริกเมื่อนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม น้ำตาไหลรินลงมาซ้ำเล่าซ้ำเล่า รู้สึกอึดอัดที่

ต้องมาตกอยู่ในสถานะแบบนี้ เธอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอขนาดนี้

               อันที่จริงเธอก็พอจะรู้แล้วว่าเขาต้องเลือกพิมประภา แต่เป็นเพราะความทะเยอทะยาน

และความฝันลมๆแล้งๆ มันทำให้เธอต้องตกอยู่ในห้วงความรู้สึกเจ็บปวด

               เจ็บที่เขาไม่ได้รัก...

               เจ็บที่เขาไม่เห็นค่า...

               เจ็บที่เขาไม่เคยเหลียวแล

               มันคงถึงเวลาที่เธอควรจะปล่อยให้เขาไปมีความสุขกับคนที่เขาจริงๆเสียที แม้ว่ามันจะ

ยากไปสักหน่อยกับการตัดใจ และการต้องถอยห่างออกจากเขา แต่ในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ ก็คงไม่

ต้องเสียเวลาเพิ่มเพื่อทำให้เขาหันมารักอีกแล้ว สามปีที่ผ่านมามันเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

แล้ว

               แววตาโศกศัลย์มองออกไปนอกหน้าต่างที่พายุฝนกำลังโหมกระหน่ำอย่างหนัก

ท้องฟ้ามืดมิดไร้แสงสุกสกาวจากดวงดาวและพระจันทร์เช่นคืนก่อนๆ ความคิดถึงและห่วงหายัง

อบอวลอยู่ในทุกห้วงความรู้สึก แค่อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง หรือก็ขอแค่ให้เธอได้รู้ว่าเขา

ปลอดภัยดีก็พอแล้ว

               “ทำไมยังไม่กลับอีกนะ”เสียงหวานบ่นพึมพำ เมื่อตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่ทำไมเขายัง

ไม่กลับมาอีก...หรือว่าเขาจะเป็นอะไรไป

               เท้าเรียวเดินวนไป-มาบริเวณห้องโถงของบ้านอย่างกระวนกระวาย แม้ในใจจะแอบคิด

ว่าป่านนี้เขาคงได้นอนกอดร่างอุ่นๆของหญิงคนรักให้คลายหนาวไปแล้ว แต่มันก็ไม่สามารถทำให้

เธอข่มตาให้นอนหลับได้เสียที เธอยังแอบหวังว่าเขาจะกลับมา กลับมาอยู่เคียงข้างเธอในค่ำคืนที่

หนาวเหน็บเช่นนี้...แม้จะรู้ดีเพียงใดว่ามันไม่มีโอกาสเลยสักนิด

               ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆเมื่อระตูบ้านบานใหญ่ถูกเปิดออก ละอองฝนเย็นฉ่ำพัดเข้ามาพร้อม

กับร่างสูงใหญ่ของสามีหนุ่มที่ถูกเพื่อนของเขาประคองไว้

               “ฟางช่วยค่ะ”เธอรี่เข้าไปช่วยภัทรดนัยประคองภาณุที่เมามายฤทธิ์น้ำเมาอย่างหนัก

เธอปล่อยร่างของเขาลงบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะหันมาขอบคุณภัทรดนัยที่อุตส่าห์พาคนเมาไม่รู้

เรื่องมาส่ง

               “ขอบคุณมากนะคะพี่เขื่อน เช็ดตัวแล้วก็ดื่มอะไรอุ่นๆหน่อยนะคะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

               “ไม่เป็นไรครับน้องฟาง พี่ต้องกลับแล้ว เดี๋ยวเมียที่บ้านจะงาบหัวเอา ยังไงฝากมัน

หน่อยนะครับไม่รู้มีเรื่องกลุ้มใจอะไร ไปถึงก็ซัดแต่เหล้าไม่พูดไม่จาสักคำ”

               “ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ”เธอรับคำก่อนจะเดินไปส่งแขกหน้าบ้านและปิดประตูเดินเข้าใกล้

ร่างสูงใหญ่ที่เพ้อหนักจนเธอจับใจความไม่ได้ เธอเลื่อนมือขึ้นอังหน้าผากของเขา ก่อนจะรีบชักมือ

ออกเพราะมันร้อนราวกับไฟ

               “พี่ป๊อปเดี๋ยวลุกไปนอนในห้องนอนนะคะ”

               น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกคนที่ไม่ค่อยจะได้สตินัก เธอประคองเขาขึ้นและพาเขาเดินไปที่

ห้องนอนชั้นล่างที่ไม่ค่อยได้ใช้งานนัก สองร่างเดินโซซัดโซเซเข้าห้องนอนขนาดกลาง แขนเรียว

ประคองร่างสูงใหญ่ให้นอนลงบนเตียงหนานุ่มอย่างนุ่มนวล เธอเดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะถอด

เสื้อผ้าที่เปียกชื้นของเขาออกจากร่างกายกำยำ มือเล็กดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายให้สามีหนนุ่ม ก่อนจะ

ยกศีรษะของเขาให้หนุนลงบนตักและจัดการเช็ดผมที่เปียกลู่ของเขาจนแห้งสนิท

               “เดี๋ยวไปเอาชุดนอนมาให้นะ รอฟางแป๊บนึง”เธอก้าวลงจากเตียงก่อนจะเร่งฝีเท้าไปที่

ห้องนอนชั้นบนอย่างรวดเร็ว และกลับมาในห้องเดิมพร้อมกับชุดนอนของสามีหนุ่ม เธอจัดการสวม

ใส่ให้เขาอย่างไม่กระดากอายสักนิด

               มือเรียวดึงผ้าห่มคลุมให้สามีหนุ่ม ก่อนจะเพิ่มอุณหภูมิในห้องให้อบอุ่นขึ้น และปิดไฟ

ก่อนจะนอนลงเคียงข้างชายหนุ่ม

               “อืม...”

               ลำแขนแกร่งรัดร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอดอย่างแนบแน่น ร่างเล็กซบใบหน้าลงบนอกแกร่ง

ชอบใจที่เขาโอบกอดเธอไว้เช่นนี้ มันทั้งอบอุ่น ทั้งปลอดภัย แม้อ้อมกอดนี้มันจะใช่หรือไม่ใช่ของ

เธอก็ตาม เธอก็ยินดีที่จะรับมันจากเจ้าของอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้...