Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่19
 
 
               ร่างเล็กสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ดวงตาคู่โศกกระพริบปริบๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง
ภายในห้อง กลิ่นยาฉุนจัดปะทะปลายจมูกจนเธอต้องนิ่วหน้า
 
               ความปวดร้าวแล่นลิ่วไปทั่วทุกอณูของร่างกาย หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะ
กลัวว่าจะต้องเจ็บไปมากกว่านี้อีก เธอยกมือข้างที่มีผ้าพันแผลพันอยู่มาสำรวจ ก่อนจะดึงผ้าห่มออก
จากร่างกายและเลิกกางเกงของโรงพยาบาลออก แล้วเธอก็พบว่ามีผ้าก๊อตปิดแผลถึงห้าแห่งบน
เรียวขา
 
 
               “ฮื่อ ไม่น่าดื่มเลยเรา”
 
น้ำเสียงหวานบ่นเบาๆ แล้วก็ต้องนิ่วหน้าอีกหนเมื่อเกิดสงสัยว่าใครกันเป็นคนพาเธอมาส่งโรง
พยาบาล
 
 
               หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามจนเจ้าของต้องรีบกุมมันไว้อย่างกลัวว่ามันจะทะลุออกมา
เต้นนอกอกเสียก่อน ริมฝีปากแห้งผากค่อยๆคลี่รอยยิ้มออกมาทีละน้อย เธอแทบจะลืมความเจ็บ
ทั้งหมดทั้งมวลที่มีไปในทันที
 
แอ๊ด
 
               เสียงเปิดประตูห้องเรียกความสนใจของธนันต์ธรญ์ได้เป็นอย่างดี เธอหันไปมองที่กรอบ
ประตูบานเล็ก แต่แทนที่ร่างนั้นจะเป็นสามีหนุ่มก็กลับกลายเป็นร่างท้วมของนมทิพย์แทนเสียนี่
 
 
               “คุณหนูของนม”
 
 
                    “นมจ๋า”
 
 
               ลำแขนเล็กอ้าออกเพื่อรับร่างของหญิงชรา เธอโอบกอดคนแก่ที่ตกใจกับสภาพของเธอ
จนร้องไห้ฟูมฟาย ปากก็พร่ำบอกกับท่านว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก
 
 
               “เจ็บหรือเปล่าคะ แล้วคุณหนูทำอีท่าไหนถึงได้ตกลงมาคะเนี่ย นมเป็นห่วงคุณหนูมาก
เลยนะคะ”
 
 
               “ฟางไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ แค่ซุ่มซ่ามนิดหน่อย แล้วคุณพ่อมาด้วยไหมคะ”
 
               นมทิพย์อึกอัก ยิ่งเห็นสายตาอาวรณ์และคาดหวังของหญิงสาวหน้าหวานตรงหน้ายิ่ง
ทำให้หล่อนไม่กล้าเอ่ยบอกความจริง
 
 
               “บอกมาเถอะค่ะว่าเขาไม่ได้มา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฟางเป็นอะไร...ฟางไม่ได้เสียใจ
ขนาดนั้นหรอก ฟางมีเหตุผลพอ บางทีพ่ออาจจะไม่ว่างพอที่จะมาดูลูกนอกคอกอย่างฟาง”
 
 
               “โถ คุณหนู”
 
 
               นมทิพย์ใจหาย เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าแสนหวานของนายหญิงตัวน้อย
แม้น้ำเสียงของธนันต์ธรญ์จะดูหนักแน่นแค่ไหน แต่สำหรับคนที่เลี้ยงเด็กคนนี้มาตั้งแต่ตีนเท่า
ฝาหอยทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังเจ็บปวดและน้อยใจแค่ไหน ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้มา
ตั้งแต่ไหนแต่ไร ในอดีตถึงแม้เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มในครั้งวันวานจะไม่สบายหรือกำลังทุกข์ใจ ก็มี
แต่พิยดาและหล่อนเท่านั้นที่คอยหา หยูกหายาให้ทาน  คุณหนูของหล่อนเคยถามอยู่บ่อยครั้งว่า
ทำไมพ่อของเธอนั้นไม่อยู่บ้านหลังเดียวกับเธอ หรือบางทีเด็กน้อยนั้นอาจจะลืมไปแล้วว่าตัวเองก็มี
พ่อเหมือนคนอื่นๆ...
 
               “นมจ๋า พ่อไม่รักฟางเลย ถ้าฟางเป็นแม่พิมประภาป่านนี้พ่อคงจะมาเยี่ยมฟางแน่ๆ
เลย...นมว่าไหมจ๊ะ”
 
 
               “ไม่เอาค่ะคุณหนู อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ถึงไม่มีใครรักคุณหนู แต่นม
ก็รักคุณหนูนะคะ”
 
               “ฟางก็รักนม รักแม่ด้วย...รักมากที่สุดในโลกเลย ฮึก นมต้องอยู่เป็นเพื่อนฟางนะ ฟาง
ไม่เหลือใครแล้ว พี่ป๊อปก็จะขอหย่ากับฟาง ต่อไปคุณพ่อก็คงไม่รักฟางแล้วเพราะฟางมันไม่มี
ประโยชน์แล้ว พี่ป๊อปก็จะได้กลับไปรักพิมประภาสมใจ ฟางก็เหลือแต่นมคนเดียว”
 
               หญิงสาวตัดพ้อชีวิตของตัวเองทั้งน้ำตา ใบหน้าแสนหวานแต่มีดวงตาแสนโศกซบลงบน
ไหล่อวบของนมทิพย์อย่างต้องการที่พักพิง เมื่อนึกถึงความจริงแล้ว ตอนนี้เธอก็แทบจะไม่เหลือ
ใคร...
 
 
               คนที่ต้องโดดเดี่ยวอยู่บนโลกใบนี้ช่างน่าทรมานเหลือคณานับ มรสุมของความว้าเหว่
เล่นงานเธอมานานแสนนาน และไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่...ทำไมชีวิตของผู้หญิงตัวเล็กๆคน
หนึ่งต้องเจอบททดสอบมากมายถึงขนาดนี้ จะมีอะไรบ้างในชีวิตที่ไม่เคยมีขวากหนามคอยขัดขวาง
การก้าวเดินและคอยสร้างแผลมากมายที่ยากจะลืมเลือน
 
 
               ชามข้าวต้มร้อนๆถูกยกลงมาวางตรงหน้าร่างเล็กที่เอาแต่เหม่อลอยมองไปที่บ้านประตูสี
มะฮอกกานีของห้องพักผู้ป่วย
 
 
               “คุณหนูทานอะไรหน่อยนะคะ ท้องว่างทานยาแล้วเดี๋ยวมันจะกัดกระเพาะเอา”
 
 
               “ทำไมพี่ป๊อปไม่มาหาฟางซะทีล่ะคะ”
 
 
               “คุณภาณุเขาคงไม่ว่างน่ะค่ะ คุณหนูทานอะไรก่อนนะคะ ยังไงวันนี้เธอก็ต้องมา
แน่นอน”
 
               “แต่นี่จะสามทุ่มแล้วนี่นา”
 
               หญิงสาวมิวายเถียง ก่อนจะละสายตาจากบานประตูมาที่ชามข้าวต้มหอมกรุ่น ซึ่งนม
ทิพย์เพิ่งจะซื้อมาให้ เพราะเธอไม่ยอมทานอะไรตั้งแต่เที่ยง จะให้ทานลงได้อย่างไร ป่านนี้แล้ว
สามีของเธอยังไม่มาหาเธอเลย หากจะคิดว่าเขาไม่รู้ว่าเธอเข้าโรงพยาบาลก็คงจะเป็นไปไม่ได้
เพราะถ้าไม่ใช่เขาแล้วใครจะพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล เขาคงไม่อยากมาเฝ้าเธอมากกว่า...
 
               ชามข้าวต้มที่พร่องไปเพียงนิดถูกฝ่ามือเล็กเลื่อนออกห่างกาย มือเล็กยกแก้วน้ำและ
ยาขึ้นทาน ก่อนจะเอ่ยกับคนแก่ที่นั่งปอกผลไม้อยู่ข้างกาย
 
               “นมจ๋า นี่ก็ดึกแล้วนมไม่ต้องปอกเยอะขนาดนี้หรอก ฟางทานไม่หมดนะ ไปอาบน้ำแล้ว
ก็พักผ่อนได้แล้วล่ะจ้ะ ฟางก็ง่วงแล้ว”
 
 
               หญิงสาวกุมมือเหี่ยวย่นตามวัยไว้ก่อนจะแนบใบหน้าแสนหวานลงไปอย่างออดอ้อน
เธอหยิบแอปเปิ้ลเข้าปากก่อนจะเคี้ยวตุ่ยๆให้นมทิพย์ชื่นใจว่าเธอไม่ได้เสียใจหรือน้อยใจจนทาน
อะไรไม่ได้
 
               จนเมื่อลับร่างท้วมที่เดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว น้ำตางี่เง่าก็อดไหลรินลงมาไม่ได้ ภาณุหาย
ไปไหน ไม่เป็นห่วงเธอสักนิดเลยหรือ แค่พิมประภาโดนตบไปทีเดียวยังตามไปโอ๋กันเป็นคืน แต่เธอ
ตกบันไดลงมาเป็นสิบยี่สิบขั้นไม่เห็นเขาจะสนใจใยดีเลยสักนิด...
 
               “ไม่เป็นห่วงฉันสักนิดเลยหรอคะ”
 
               น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างเจ็บปวด หากจะพูดออกไปอย่างนั้นแต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะ
ทำอย่างไรให้เขาหันมาให้ความสำคัญกับเธอ เพราะตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมามันก็ชัดเจนพอแล้วว่า
เธอไม่สามารถทำอะไรให้เขารักได้เลย ภาณุยังคงมั่นคงในความรักที่มีต่อพิมประภา...บางทีอาจ
เป็นเธอที่ต้องถอยออกไป
 
 
               สายตาคมมองผ่านช่องกระจกเล็กๆภายในห้องพยาบาล เฝ้ามองร่างบอบบางของคนที่
ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาอย่างห่วงใย แค่เห็นเธอร้องไห้ จิตใจของเขามันก็ห่อเหี่ยวแปลกๆ แค่เห็นน้ำตา
ของเธอ มันก็ทำให้เขารู้สึกผิดเหมือนๆตลอดสามปีที่ผ่านมา เขารู้ว่าเธอร้ายมาก เพราะรักมาก...แต่
เขาต้องการให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่มันไม่ถูกต้อง เขาเลือกที่จะไม่ข้องแวะหรือยุ่งเกี่ยวกับเธออีก
เธอจะได้ไม่เหมารวมความห่วงใยของเขาว่ามันเป็นความรัก...เหมือนที่เขากำลังจะเหมารวมความ
ใกล้ชิด และความผูกพันว่ามันเป็นความรัก...
 
 
 
 
 
 

 ฮัลโหลลลลลล มาแล้ว มาอ้อนขอเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้เรา และถ้ารีดเดอร์ที่น่ารักให้กำลังใจ
เราแล้ว อย่าลืมไปให้กำลังใจนักเขียนคนอื่นๆนะจ้ะ วันนี้น้องสาวฝากฟิคอีกเรื่องมาให้อ่านกันสนุกๆ
อย่าลืมเข้าไปอ่านกันเยอะๆน้า ใจของฉัน เป็นของเธอ This my heart belong to you.