Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่18
ร่างเพรียวบางสอดสายตามองหาคนคุ้นเคยอย่างที่สุด หากแต่จนแล้วจนรอดภาณุก็ยัง
ไม่มาเสียที ข้อมือเล็กถูกยกขึ้นเพื่อมองดูนาฬิกาข้อมือที่เวลาหมุนไปตามครรลองของมัน เธอกำลัง
รอไปแต่งตัวเพื่อไปงานเลี้ยงครั้งแรกระหว่างเธอกับเขา...แต่เขายังไม่มา
แต่แล้วภาณุก็ปรากฏตัวพร้อมกับ...พิมประภา
มือบางกำเข้าหากันแน่น ดวงตาที่เคยสดใสกลับหม่นหมอง แววตาคู่นั้นของธนันต์ธรญ์
สั่นระริก ท่าทางของทั้งสองไม่ได้เหมือนคนผิดใจกันสักนิด กลับดูรักกันดียิ่งกว่าเดิมเสียอีก ในเมื่อ
ทั้งสองไม่ได้โกรธกัน ภาณุก็คงรู้เรื่องที่เธอพูดกับพิมประภาแล้วสินะ เพราะดูจากสีหน้าของเขาจะ
โกรธเธอไม่ใช่น้อย
สายตาโศกมองตามหลังของภาณุและพิมประภาที่เดินผ่านเธอไปราวกับเธอไม่มีตัวตน
น้ำตาหยดหนึ่งรินลงมาประจานความพ่ายแพ้ของเธอเอง เธอรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนที่ใคร
จะได้เห็นมันอีก ต่อไปนี้เธอจะไม่ร้องไห้อีก ทั้งต่อหน้าตนเองและคนอื่น...เธอจะเข้มแข็ง
เท้าเรียวก้าวตามหลังภาณุและพิมประภาอย่างไม่ลดละ มือเรียวกระชากแขนเรียวของ
พิมประภาก่อนจะเงื้อมือฟาดลงบนซีกแก้มใสของพิมประภาจนเกิดรอยแดงเป็นปื้น
เพี๊ยะ!
“หน้าด้าน!”
น้ำเสียงหวานตวาดขึ้นด้วยแรงอารมณ์ ที่ผ่านมาแม้เธอเคยคิดจะทำแบบนี้ แต่ก็ไม่เคย
เลยสักครั้งที่จะลงมือทำร้ายน้องสาวต่างมารดา แต่ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ ยิ่งภาณุประกาศกร้าวว่าจะ
เลิกกับเธอ ทุกอย่างกดดันเธอไปหมดเสียทุกอย่าง ที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยจะสำนึกผิดเลยสินะว่า
ได้ทำลายชีวิตคู่ที่เธอใฝ่ฝันหาไว้ได้พังพินาศแค่ไหน เธอคงเป็นคนเลวไม่รู้จักให้ในสายตาของพวก
เขา...ใช่ เธอเป็นและจะเป็นให้ถึงที่สุด
“ทำอะไรของเธอฮะ!”
ร่างเล็กเซถอยหลังเมื่อถูกมือแกร่งของสามีหนุ่มผลักออกจากร่างบางของพิมประภา
ดวงตาคู่โศกมองอ้อมแขนของภาณุโอบประคองร่างบางของพิมประภาอย่างปกป้อง ก้อนสะอึกจุกอยู่
ที่ลำคอ น้ำตาไหลมาคลอหน่วยที่ดวงตาคู่โศก
“ก็ตบแม่นี่ให้หน้ามันหายด้านไงคะ”
“เธอทำเกินไปแล้วนะ!”
“ฉันทำเกินไปยังไง คุณกับมันต่างหากที่ทำเกินไป!”
ทุกสายตาหันมาจ้องมองสามหนุ่มสาวที่กำลังทะเลาะกันใหญ่โต พนักงานกรูเข้ามา
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ภาณุมองไปรอบๆก่อนจะทอดถอนหายใจ เขาเอ่ยบอกกับธนันต์ธรญ์
ด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบานัก
“ไว้คุยกันที่บ้าน”
มือใหญ่ฉุดข้อมือเล็กของพิมประภาให้เดินออกจากวงล้อมของผู้คนมากมาย เหลือไว้
เพียงแต่ร่างเล็กของธนันต์ธรญ์ที่ได้แต่มองตามทั้งสองไปจนลับสายตา เธอกลอกลูกตาเพื่อให้น้ำ
ใสๆที่กำลังจะไหลลงมากลับไปในที่ของมัน ทั้งอายทั้งเจ็บปวด...นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าความ
เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส จะมีใครที่ไหนทำใจได้หากต้องมองคนที่รักเดินจากไปพร้อมกับผู้หญิงคน
อื่น ความรักที่แท้จริงไม่ใช่การเสียสละ ไม่ใช่การยอมปล่อยเขาไป แต่มันคือการที่มีเขาอยู่ข้างกาย
ต่างหาก เพราะมันคือชีวิตจริง ไม่มีมนุษย์คนไหนใจประเสริฐพอที่จะเสียสละได้แม้กระทั่งความรัก
ไม่ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่มันจะผิดหรือถูก...เธอก็ไม่สนทั้งนั้น
ต่อให้ต้องกลายเป็นนางมารร้ายในสายตาของใคร เธอก็ไม่ใส่ใจ เพราะสิ่งเดียวที่เธอ
ใส่ใจคือหัวใจของเธอ พิมประภาโชคดีมากเกินไปแล้ว ถึงเวลาเสียทีที่ผู้หญิงคนนั้นควรจะรู้จักกับ
ความผิดหวัง...คงต้องมีสักวันที่ภาณุจะมองเห็นความรักของเธอ
สายตาหวานมองแหวนเพชรที่สวมอยู่บนนิ้วอย่างเลื่อนลอย ครั้งหนึ่งแหวนวงนี้เคยมีคู่
แต่ใครอีกคนไม่เคยคิดที่จะใส่มัน โดยที่เธอยังคงใส่ติดตัวตลอด ความรักของเธอมันคงต้องจบแค่นี้
ใช่หรือเปล่า...ทำไมมันถึงได้อาภัพเช่นนี้ ชาตินี้เธอจะไม่ได้สัมผัสความรักที่จริงใจจากใครสักคน
เลยหรือ...
ธนันต์ธรญ์ยกแก้ววิสกี้รสเยี่ยมจรดริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะกลืนมันลงท้องแทนอาหารเย็น
เธอตัดสินใจไม่ไปงานจัดเลี้ยงในเย็นนี้ เพราะอายเกินทน สภาพจิตใจของเธอไม่เอื้ออำนวยที่จะทำ
อะไรทั้งนั้น นอกจากการนั่งเงียบๆและทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา...
ใบหน้าแสนหวานซบลงบนเคาท์เตอร์ภายในบ้านหลังใหญ่ น้ำตายังคงนองใบหน้าแสน
หวานที่แดงก่ำ เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นเป็นระยะ หากแต่ความเจ็บปวดยังคงเล่นงานจิตใจทุกวินาที
สายตาโศกจ้องมองวิสกี้ที่บรรจุภายในขวดสวยหรูที่พร่องลงไปเพียงนิดเดียว แต่มัน
กลับทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเมาจนไม่สามารถเดินไปที่ไหนในตอนนี้ได้เลย เธอไม่ใช่พวกนักดื่ม แต่
เธอเลือกที่จะดื่มมันเพื่อลืมเลือนความเจ็บปวด แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆแต่เธอก็ไม่ลังเลที่จะทำมัน
หากแต่มันไม่เคยได้ผล รากเหง้าของความเจ็บปวดฝังลึกจนไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ว่าอะไรก็ไม่
สามรถถอนรากถอนโคนมันออกมาได้อย่างที่ใจเธอต้องการ
ธนันต์ธรญ์เหลือบมองไปที่ประตูบ้าน ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาข้างฝาที่เธอมองเห็น
ตัวเลขทับซ้อนกันหลายชั้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ก็พอจะรู้ว่ามันได้เข้าสู่เวลาของวันใหม่ไปถึง
สองชั่วโมงแล้ว...เขาจะไปอยู่ที่ไหนได้ นอกจากจะอยู่กับพิมประภา คงมีความสุขกันจนลืมผู้หญิง
อย่างเธอแล้วสินะ หึ ปากก็บอกว่าไม่เคยแตะต้องพิมประภา จะเป็นไปได้อย่างไรเขาเป็นผู้ชาย ยิ่ง
คบกันนานขนาดนั้น คงจะได้เสียกันจนไม่รู้กี่รอบแล้ว...หรือว่าเธอยังไม่รู้จักความรักที่แท้จริงนะ ไม่รู้
ว่ามันต้องแลกด้วยอะไร แต่ที่แน่ๆ...หัวใจดวงเดียวคงไม่พอ เพราะเธอแลกสิ่งนี้กับความรักของ
ภาณุ แต่เขาไม่เคยตอบรับกลับมา
“หึ...”
เสียงหวานหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันความรักของตัวเอง หากวันที่เลิกราต้องมาถึง
เธอก็พร้อมที่จะยื้อมันไว้ให้นานที่สุด เจ็บมาขนาดนี้แล้ว เจ็บอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป!
ร่างเล็กเดินโซซัดโซเซไปทางบันไดขึ้นชั้นสอง มือเล็กกำราวบันไดแน่นก่อนจะจ้อง
มองขั้นบันไดที่เธอมองเห็นเป็นพันๆขั้น ก่อนจะสะบัดศีรษะเพื่อไล่ความงุนงง เธอจรดปลายเท้าไป
ที่บันไดหนึ่งขั้นก่อนจะก้าวเดินขึ้นขั้นต่อไปอย่างช้าๆ แต่แล้ว...
โครม!
ร่างเล็กพลัดตกลงมาไถลตามบันไดลงมานับสิบขั้น เลือดสีแดงซ่านไหลนองพื้น
สติสัมปชัญญะของหญิงสาวขาดหาย...หากแต่หัวใจยังคงเรียกร้องหาใครคนนั้น...จนวินาทีสุดท้าย
มือใหญ่ลูบศีรษะทุยสวยของคนรักอย่างแผ่วเบา สายตาคมยังคงทอดมองใบหน้าอ่อน
หวานที่หลับใหลไปแล้วอย่างนึกเป็นห่วงวันข้างหน้า ธนันต์ธรญ์นั้นค่อนข้างโมโหร้ายและเขาไม่รู้ว่า
ต่อไปเธอจะทำอะไรพิมประภายิ่งกว่านี้หรือเปล่า...
เขาไม่รู้หรอกว่าชีวิตของธนันต์ธรญ์ที่ผ่านมานั้นเจ็บปวดยังไง และเพราะอะไรเธอถึงได้
เคียดแค้นพิมประภาและแม่ขนาดนั้น แต่ธนันต์ธรญ์ควรจะแยกให้ออกระหว่างความรักและความแค้น
ไม่ใช่ใช้เขาเป็นเครื่องมือเพื่อเอาชนะพิมประภาแบบนี้...และทางที่ดี เขาควรจะคุยเรื่องนี้กับเธอให้
เร็วที่สุด
ก่อนที่อะไรๆจะเปลี่ยนไป นั่นก็รวมถึงหัวใจโลเลของเขาด้วย เขาไม่รู้ว่ารักใคร ไม่
แน่ใจว่ารักพิมประภาจริงหรือเปล่า ไม่แน่ใจว่าทุกวันที่ใช้ชีวิตร่วมกับธนันต์ธรญ์...เขาไม่ได้หวั่นไหว
“ฝันดีนะครับ”ริมฝีปากอุ่นจรดลงบนหน้าผากนูนอย่างทะนุถนอม...
มาแล้วววว วันนี้ คืนนี้ พรุ่งนี้รอฟินป๊อปฟาง กรี๊ดดดดดด กรี๊ดไว้ก่อน พอละระบายจบและ
บ้ายบาย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
