Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

9.8

วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.

  43 ตอน
  1179 วิจารณ์
  136.62K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

18)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

ตอนที่18                          

 

 

               ร่างเพรียวบางสอดสายตามองหาคนคุ้นเคยอย่างที่สุด หากแต่จนแล้วจนรอดภาณุก็ยัง

ไม่มาเสียที ข้อมือเล็กถูกยกขึ้นเพื่อมองดูนาฬิกาข้อมือที่เวลาหมุนไปตามครรลองของมัน เธอกำลัง

รอไปแต่งตัวเพื่อไปงานเลี้ยงครั้งแรกระหว่างเธอกับเขา...แต่เขายังไม่มา

 

แต่แล้วภาณุก็ปรากฏตัวพร้อมกับ...พิมประภา

 

 

               มือบางกำเข้าหากันแน่น ดวงตาที่เคยสดใสกลับหม่นหมอง แววตาคู่นั้นของธนันต์ธรญ์

สั่นระริก ท่าทางของทั้งสองไม่ได้เหมือนคนผิดใจกันสักนิด กลับดูรักกันดียิ่งกว่าเดิมเสียอีก ในเมื่อ

ทั้งสองไม่ได้โกรธกัน ภาณุก็คงรู้เรื่องที่เธอพูดกับพิมประภาแล้วสินะ เพราะดูจากสีหน้าของเขาจะ

โกรธเธอไม่ใช่น้อย

 

 

               สายตาโศกมองตามหลังของภาณุและพิมประภาที่เดินผ่านเธอไปราวกับเธอไม่มีตัวตน

น้ำตาหยดหนึ่งรินลงมาประจานความพ่ายแพ้ของเธอเอง เธอรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนที่ใคร

จะได้เห็นมันอีก ต่อไปนี้เธอจะไม่ร้องไห้อีก ทั้งต่อหน้าตนเองและคนอื่น...เธอจะเข้มแข็ง

 

 

               เท้าเรียวก้าวตามหลังภาณุและพิมประภาอย่างไม่ลดละ มือเรียวกระชากแขนเรียวของ

พิมประภาก่อนจะเงื้อมือฟาดลงบนซีกแก้มใสของพิมประภาจนเกิดรอยแดงเป็นปื้น

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

               “หน้าด้าน!”

 

               น้ำเสียงหวานตวาดขึ้นด้วยแรงอารมณ์ ที่ผ่านมาแม้เธอเคยคิดจะทำแบบนี้ แต่ก็ไม่เคย

เลยสักครั้งที่จะลงมือทำร้ายน้องสาวต่างมารดา แต่ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ ยิ่งภาณุประกาศกร้าวว่าจะ

เลิกกับเธอ ทุกอย่างกดดันเธอไปหมดเสียทุกอย่าง ที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยจะสำนึกผิดเลยสินะว่า

ได้ทำลายชีวิตคู่ที่เธอใฝ่ฝันหาไว้ได้พังพินาศแค่ไหน เธอคงเป็นคนเลวไม่รู้จักให้ในสายตาของพวก

เขา...ใช่ เธอเป็นและจะเป็นให้ถึงที่สุด

 

               “ทำอะไรของเธอฮะ!”

 

               ร่างเล็กเซถอยหลังเมื่อถูกมือแกร่งของสามีหนุ่มผลักออกจากร่างบางของพิมประภา

ดวงตาคู่โศกมองอ้อมแขนของภาณุโอบประคองร่างบางของพิมประภาอย่างปกป้อง ก้อนสะอึกจุกอยู่

ที่ลำคอ น้ำตาไหลมาคลอหน่วยที่ดวงตาคู่โศก

 

 

               “ก็ตบแม่นี่ให้หน้ามันหายด้านไงคะ”

 

 

               “เธอทำเกินไปแล้วนะ!”

 

 

               “ฉันทำเกินไปยังไง คุณกับมันต่างหากที่ทำเกินไป!”

 

               ทุกสายตาหันมาจ้องมองสามหนุ่มสาวที่กำลังทะเลาะกันใหญ่โต พนักงานกรูเข้ามา

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ภาณุมองไปรอบๆก่อนจะทอดถอนหายใจ เขาเอ่ยบอกกับธนันต์ธรญ์

ด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบานัก

 

 

               “ไว้คุยกันที่บ้าน”

 

 

               มือใหญ่ฉุดข้อมือเล็กของพิมประภาให้เดินออกจากวงล้อมของผู้คนมากมาย เหลือไว้

เพียงแต่ร่างเล็กของธนันต์ธรญ์ที่ได้แต่มองตามทั้งสองไปจนลับสายตา เธอกลอกลูกตาเพื่อให้น้ำ

ใสๆที่กำลังจะไหลลงมากลับไปในที่ของมัน ทั้งอายทั้งเจ็บปวด...นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าความ

เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส จะมีใครที่ไหนทำใจได้หากต้องมองคนที่รักเดินจากไปพร้อมกับผู้หญิงคน

อื่น ความรักที่แท้จริงไม่ใช่การเสียสละ ไม่ใช่การยอมปล่อยเขาไป แต่มันคือการที่มีเขาอยู่ข้างกาย

ต่างหาก เพราะมันคือชีวิตจริง ไม่มีมนุษย์คนไหนใจประเสริฐพอที่จะเสียสละได้แม้กระทั่งความรัก

ไม่ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่มันจะผิดหรือถูก...เธอก็ไม่สนทั้งนั้น

 

 

               ต่อให้ต้องกลายเป็นนางมารร้ายในสายตาของใคร เธอก็ไม่ใส่ใจ เพราะสิ่งเดียวที่เธอ

ใส่ใจคือหัวใจของเธอ พิมประภาโชคดีมากเกินไปแล้ว ถึงเวลาเสียทีที่ผู้หญิงคนนั้นควรจะรู้จักกับ

ความผิดหวัง...คงต้องมีสักวันที่ภาณุจะมองเห็นความรักของเธอ

 

 

               สายตาหวานมองแหวนเพชรที่สวมอยู่บนนิ้วอย่างเลื่อนลอย ครั้งหนึ่งแหวนวงนี้เคยมีคู่

แต่ใครอีกคนไม่เคยคิดที่จะใส่มัน โดยที่เธอยังคงใส่ติดตัวตลอด ความรักของเธอมันคงต้องจบแค่นี้

ใช่หรือเปล่า...ทำไมมันถึงได้อาภัพเช่นนี้ ชาตินี้เธอจะไม่ได้สัมผัสความรักที่จริงใจจากใครสักคน

เลยหรือ...

 

 

 

 

               ธนันต์ธรญ์ยกแก้ววิสกี้รสเยี่ยมจรดริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะกลืนมันลงท้องแทนอาหารเย็น

เธอตัดสินใจไม่ไปงานจัดเลี้ยงในเย็นนี้ เพราะอายเกินทน สภาพจิตใจของเธอไม่เอื้ออำนวยที่จะทำ

อะไรทั้งนั้น นอกจากการนั่งเงียบๆและทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา...

 

 

               ใบหน้าแสนหวานซบลงบนเคาท์เตอร์ภายในบ้านหลังใหญ่ น้ำตายังคงนองใบหน้าแสน

หวานที่แดงก่ำ เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นเป็นระยะ หากแต่ความเจ็บปวดยังคงเล่นงานจิตใจทุกวินาที

 

 

               สายตาโศกจ้องมองวิสกี้ที่บรรจุภายในขวดสวยหรูที่พร่องลงไปเพียงนิดเดียว แต่มัน

กลับทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเมาจนไม่สามารถเดินไปที่ไหนในตอนนี้ได้เลย เธอไม่ใช่พวกนักดื่ม แต่

เธอเลือกที่จะดื่มมันเพื่อลืมเลือนความเจ็บปวด แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆแต่เธอก็ไม่ลังเลที่จะทำมัน

หากแต่มันไม่เคยได้ผล รากเหง้าของความเจ็บปวดฝังลึกจนไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ว่าอะไรก็ไม่

สามรถถอนรากถอนโคนมันออกมาได้อย่างที่ใจเธอต้องการ

 

 

               ธนันต์ธรญ์เหลือบมองไปที่ประตูบ้าน ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาข้างฝาที่เธอมองเห็น

ตัวเลขทับซ้อนกันหลายชั้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ก็พอจะรู้ว่ามันได้เข้าสู่เวลาของวันใหม่ไปถึง

สองชั่วโมงแล้ว...เขาจะไปอยู่ที่ไหนได้ นอกจากจะอยู่กับพิมประภา คงมีความสุขกันจนลืมผู้หญิง

อย่างเธอแล้วสินะ หึ ปากก็บอกว่าไม่เคยแตะต้องพิมประภา จะเป็นไปได้อย่างไรเขาเป็นผู้ชาย ยิ่ง

คบกันนานขนาดนั้น คงจะได้เสียกันจนไม่รู้กี่รอบแล้ว...หรือว่าเธอยังไม่รู้จักความรักที่แท้จริงนะ ไม่รู้

ว่ามันต้องแลกด้วยอะไร แต่ที่แน่ๆ...หัวใจดวงเดียวคงไม่พอ เพราะเธอแลกสิ่งนี้กับความรักของ

ภาณุ แต่เขาไม่เคยตอบรับกลับมา

 

 

               “หึ...”

 

               เสียงหวานหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันความรักของตัวเอง หากวันที่เลิกราต้องมาถึง

เธอก็พร้อมที่จะยื้อมันไว้ให้นานที่สุด เจ็บมาขนาดนี้แล้ว เจ็บอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป!

 

 

               ร่างเล็กเดินโซซัดโซเซไปทางบันไดขึ้นชั้นสอง มือเล็กกำราวบันไดแน่นก่อนจะจ้อง

มองขั้นบันไดที่เธอมองเห็นเป็นพันๆขั้น ก่อนจะสะบัดศีรษะเพื่อไล่ความงุนงง เธอจรดปลายเท้าไป

ที่บันไดหนึ่งขั้นก่อนจะก้าวเดินขึ้นขั้นต่อไปอย่างช้าๆ แต่แล้ว...

 

 

               โครม!

 

               ร่างเล็กพลัดตกลงมาไถลตามบันไดลงมานับสิบขั้น เลือดสีแดงซ่านไหลนองพื้น

 

สติสัมปชัญญะของหญิงสาวขาดหาย...หากแต่หัวใจยังคงเรียกร้องหาใครคนนั้น...จนวินาทีสุดท้าย

 

 

 

 

 

               มือใหญ่ลูบศีรษะทุยสวยของคนรักอย่างแผ่วเบา สายตาคมยังคงทอดมองใบหน้าอ่อน

หวานที่หลับใหลไปแล้วอย่างนึกเป็นห่วงวันข้างหน้า ธนันต์ธรญ์นั้นค่อนข้างโมโหร้ายและเขาไม่รู้ว่า

ต่อไปเธอจะทำอะไรพิมประภายิ่งกว่านี้หรือเปล่า...

 

               เขาไม่รู้หรอกว่าชีวิตของธนันต์ธรญ์ที่ผ่านมานั้นเจ็บปวดยังไง และเพราะอะไรเธอถึงได้

เคียดแค้นพิมประภาและแม่ขนาดนั้น แต่ธนันต์ธรญ์ควรจะแยกให้ออกระหว่างความรักและความแค้น

ไม่ใช่ใช้เขาเป็นเครื่องมือเพื่อเอาชนะพิมประภาแบบนี้...และทางที่ดี เขาควรจะคุยเรื่องนี้กับเธอให้

เร็วที่สุด

 

 

               ก่อนที่อะไรๆจะเปลี่ยนไป นั่นก็รวมถึงหัวใจโลเลของเขาด้วย เขาไม่รู้ว่ารักใคร ไม่

แน่ใจว่ารักพิมประภาจริงหรือเปล่า ไม่แน่ใจว่าทุกวันที่ใช้ชีวิตร่วมกับธนันต์ธรญ์...เขาไม่ได้หวั่นไหว

 

 

               “ฝันดีนะครับ”ริมฝีปากอุ่นจรดลงบนหน้าผากนูนอย่างทะนุถนอม...

 

 

 

 

 


 

มาแล้วววว วันนี้ คืนนี้ พรุ่งนี้รอฟินป๊อปฟาง กรี๊ดดดดดด กรี๊ดไว้ก่อน พอละระบายจบและ

บ้ายบาย

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา