Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

9.8

วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.

  43 ตอน
  1179 วิจารณ์
  136.56K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

17)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

ตอนที่17

 

 

               เค้กชิ้นโตพร้อมกับชาหอมกรุ่นถูวางลงตรงหน้าธนันต์ธรญ์ หญิงสาวเอ่ยขอบคุณบริกร

ก่อนจะเอ่ยกับสามีหนุ่ม

 

               “คุณขึ้นไปทำงานก่อนก็ได้ค่ะ ฟางจะตามไปทีหลัง”

 

               ภาณุเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ก่อนจะยิ้มบางๆและเอ่ยขึ้น

 

               “รีบทานเถอะ พนักงานมองเราสองคนแย่แล้ว”เขาทอดสายตามองใบหน้าสวยหวานที่

ขึ้นสีระเรื่อ ร่างเล็กรีบตักเค้กเข้าปากก่อนจะจิบน้ำชาอย่างรีบร้อน จนเขากลัวว่าเธอจะสำลักมันเสีย

ก่อน ไม่ว่าเธอจะอยู่ในอิริยาบถไหนก็ดูน่ารักน่าชังไปเสียหมด ยกเว้นตอนที่เธอตีหน้ายักษ์และ

ตวาดแว้ดๆเท่านั้นแหละ

 

               “อร่อยรึเปล่า”

 

               “อร่อยค่ะ พี่ป๊อป...เอ่อคุณจะทานรึเปล่าคะ ฉันจะได้สั่งให้เขาเอาใส่กล่องให้”

 

               เขาส่ายหน้าน้อยๆ พยายามไม่เอาใจใส่กับคำพูดน่ารักของเธอและยื่นมือไปเช็ดครีมที่

เลอะอยู่บนริมฝีปากอิ่มที่เขารู้ว่ามันหวานแค่ไหนอย่างทะนุถนอมและใบหน้าแสนหวานก็แดงซ่าน

ขึ้นมาราวกับรู้ว่ามันจะทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น...นี่อาจเป็นเพียงแค่ความหวั่นไหว...แต่ไม่มี

ทางเป็นความรักแน่นอน

 

 

               

 

               สายตาหวานเหม่อมองตัวหนังสือมากมาย หากแต่จิตใจไม่ได้จดจ่ออยู่กับมันสักนิด มือบางยังคอยสัมผัสริมฝีปากอิ่มซ้ำไปซ้ำมาราวกับมีมนต์สะกด สัมผัสเพียงปลายนิ้วแต่ซาบซ่านไปถึง

 

หัวใจ...

 

               “เอกสารสำหรับการประชุมบ่ายนี้ค่ะ”

 

 

               ธนันต์ธรญ์เงยหน้าขึ้นมองร่างบางของพิมประภาที่เพิ่งจะมาทำหน้าที่เลขาฯให้กับเธอ

วันนี้วันแรก พิมประภายังคงมีใบหน้าที่เหมือนเดิม แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องพิศมองใบหน้าสวยหวาน

นั้นให้ถนัดถนี่ขึ้นคงเป็นเพราะดวงตาแดงก่ำคู่นั้น

 

 

               “ร้องไห้หรอ”เธอแสยะยิ้มอย่างสะใจที่พอจะเดาเหตุการณ์ออก คงหนีไม่พ้นกิริยา

อาการที่ภาณุแสดงต่อเธอที่ร้านกาแฟละสิท่า

 

               “เปล่าค่ะ”เธอมองใบหน้าที่ก้มงุดของพิมประภา นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้เห็นน้ำตา

ของผู้หญิงคนนี้ รอยยิ้มที่เหมือนกำโลกไว้ทั้งใบของพิมประภา ทำให้เธออยากจะกรีดร้องจนแทบ

บ้าและทำลายมันลงด้วยน้ำมือของเธอ แต่ดูเหมือนจะตรงกันข้าม...

 

 

               “เมื่อคืนนี้พี่ป๊อปบอกฉันว่าเขารักฉันมาก และจะจบเรื่องเธอให้เร็วที่สุด เพราะตอน

นี้...ฉันกำลังท้อง คงไม่ต้องบอกนะว่าใครคือพ่อของเด็ก”

 

               พิมประภาเงยหน้าขึ้นมองธนันต์ธรญ์อย่างไม่เชื่อสายตา คำพูดที่หลุดออกมาจากปาก

ของธนันต์ธรญ์ทำให้เธอต้องคิดหนัก เธอไม่ใช่คนหูเบาที่คนเขาพูดอะไรก็เชื่อไปเสียหมด แต่ถ้า

กอปรกับเรื่องเล่าหนาหูที่เธอเพิ่งได้ยินมา...คำพูดของธนันต์ธรญ์ก็ดูน่าเชื่อถือไม่น้อย

 

 

               “ถ้าไม่อยากเห็นหลานของเธอเกิดมาไม่มีพ่อ...เธอก็ควรจะหลบไปซะ”

 

               เพียงเท่านั้นร่างบางของพิมประภาก็หันหลังกลับพร้อมกับหยาดน้ำตามากมาย เธอ

แทบจะวิ่งออกจากห้อง เมื่อไม่อาจทนคำพูดเสียดแทงจิตใจมากมายได้อีกต่อไป

 

 

 

               ร่างบางระหงเดินแกมวิ่งไปที่ลิฟต์อย่างไม่รู้ทิศทาง มือบางกดตัวเลขชั้นมั่วไปหมด เธอ

ไม่รอช้าเมื่อประตูลิฟต์เปิดเธอก็แทรกตัวเข้าไปทันที น้ำตามากมายถูกปล่อยให้ไหลรินลงมาโดยไม่

อายสายตาใคร

 

 

               “ว้าย!”

 

               เสียงหวานอุทานเบาๆเมื่อร่างบางระหงของเธอถูกดึงเข้าไปกอด มือใหญ่ลูบผมนุ่มของ

เธอเบาๆ กลิ่นกายและสัมผัสอ่อนโยนที่เธอคุ้นเคย...

 

 

               “ปล่อยพิมนะคะพี่ป๊อป”

 

 

               “ไม่ปล่อย เราเป็นอะไร ทำไมถึงต้องร้องไห้”

 

 

               “พิมบอกให้ปล่อย!”

 

 

               ภาณุก้มหน้าลงมองร่างบางในอ้อมกอด ไม่เคยเลยสักครั้งที่พิมประภาจะกล้าตวาดใส่

เขา แต่นี่อะไร...คงมีสักอย่างที่ทำให้เธอโกรธมากแน่ๆ

 

 

               “พี่ทำอะไรให้พิมโกรธ เล่ามาก่อนได้ไหมคนดี”เขาพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เมื่อเห็น

สีหน้าโกรธเอาเรื่องของคนรัก เขากอดเธอไว้แน่น ก่อนจะเอื้อมมือไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังดาดฟ้า

ของตึกนี้

 

 

               “พี่ทำอะไรย่อมรู้อยู่แก่ใจ...เห็นพิมเป็นตัวอะไรคะ จะเก็บไว้อีกนานเท่าไหร่”

 

 

               “พูดอะไรของเรา มานี่เลย”เขาพูดพลางดึงตัวของหญิงสาวมาที่ดาดฟ้า หวังเพียงว่า

ลมเย็นๆและสถานที่เงียบเชียบจะทำให้เธอใจเย็นลงได้บาง

 

 

               “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”

 

 

               “พี่ป๊อปไม่รักพิมแล้ว พี่ป๊อปกลับไปหาคุณฟางเถอะค่ะ เธอคงต้องการกำลังใจในช่วง

สำคัญแบบนี้”

 

               พิมประภาใจแข็งพูดออกไป แต่ก็ต้องงงยิ่งกว่าเมื่อเห็นว่าภาณุนั้นมีสีหน้าที่ฉงนไปกับ

คำพูดของเธอ

 

               “ช่วงเวลาสำคัญ?”

 

               “ก็คุณฟางเธอกำลังท้อง”

 

               “อะไรนะ!”

 

               ภาณุอุทานอย่างไม่เชื่อหู ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้จะสามารถสร้างปัญหาให้

เขาได้อย่างมากมาย เขาเพิ่งจะร่วมรักกับเธอไปเมื่อวานซืนและเธอก็ทานยาคุมกำเนิดไปแล้วด้วย

จะท้องได้อย่างไรกัน

 

               “เธอบอกว่าพี่จะจบเรื่องของพิมให้เร็วที่สุด...และที่สำคัญ...พี่รักคุณฟาง”เขาถอน

หายใจก่อนจะโอบเอวบางของร่างระหงให้เข้ามาใกล้

 

 

               “ฟังนะ พี่...เอ่อ พี่มีพิมคนเดียว พี่จะจบเรื่องพี่กับธนันต์ธรญ์ให้เร็วที่สุด และที่สำคัญ

เธอไม่ได้ท้อง เรา...ไม่เคยมีอะไรกัน”

 

 

               ทุกถ้อยคำภาณุย้ำด้วยความมั่นใจ หากเรื่องสุดท้ายเป็นสิ่งที่เขาไม่กล้าบอกตามตรง

กลัวว่าคนรักจะรับไม่ได้ที่เขานอกกายเธอและที่เขาบอกว่ารักเธอไม่ได้ดังเดิมก็เป็นสิ่งที่เขาอด

แปลกใจไม่ได้ ทำไมเขาถึงละอายที่จะบอกว่ารักพิมประภา เหมือนว่าคำว่ารักของเขาเป็นเรื่องโกหก

เป็นเรื่องผิดบาป ที่จิตใต้สำนึกของเขาตะโกนขึ้นมาว่าอย่าได้ทำมันอีก

 

               “เชื่อได้หรือคะ”

 

               “จะให้พี่ทำยังไง...”

 

               “พิมก็รักพี่ป๊อปค่ะ รักแรก รักเดียว รักสุดท้ายของพิม”

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา