Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่17
เค้กชิ้นโตพร้อมกับชาหอมกรุ่นถูวางลงตรงหน้าธนันต์ธรญ์ หญิงสาวเอ่ยขอบคุณบริกร
ก่อนจะเอ่ยกับสามีหนุ่ม
“คุณขึ้นไปทำงานก่อนก็ได้ค่ะ ฟางจะตามไปทีหลัง”
ภาณุเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ก่อนจะยิ้มบางๆและเอ่ยขึ้น
“รีบทานเถอะ พนักงานมองเราสองคนแย่แล้ว”เขาทอดสายตามองใบหน้าสวยหวานที่
ขึ้นสีระเรื่อ ร่างเล็กรีบตักเค้กเข้าปากก่อนจะจิบน้ำชาอย่างรีบร้อน จนเขากลัวว่าเธอจะสำลักมันเสีย
ก่อน ไม่ว่าเธอจะอยู่ในอิริยาบถไหนก็ดูน่ารักน่าชังไปเสียหมด ยกเว้นตอนที่เธอตีหน้ายักษ์และ
ตวาดแว้ดๆเท่านั้นแหละ
“อร่อยรึเปล่า”
“อร่อยค่ะ พี่ป๊อป...เอ่อคุณจะทานรึเปล่าคะ ฉันจะได้สั่งให้เขาเอาใส่กล่องให้”
เขาส่ายหน้าน้อยๆ พยายามไม่เอาใจใส่กับคำพูดน่ารักของเธอและยื่นมือไปเช็ดครีมที่
เลอะอยู่บนริมฝีปากอิ่มที่เขารู้ว่ามันหวานแค่ไหนอย่างทะนุถนอมและใบหน้าแสนหวานก็แดงซ่าน
ขึ้นมาราวกับรู้ว่ามันจะทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น...นี่อาจเป็นเพียงแค่ความหวั่นไหว...แต่ไม่มี
ทางเป็นความรักแน่นอน
สายตาหวานเหม่อมองตัวหนังสือมากมาย หากแต่จิตใจไม่ได้จดจ่ออยู่กับมันสักนิด มือบางยังคอยสัมผัสริมฝีปากอิ่มซ้ำไปซ้ำมาราวกับมีมนต์สะกด สัมผัสเพียงปลายนิ้วแต่ซาบซ่านไปถึง
หัวใจ...
“เอกสารสำหรับการประชุมบ่ายนี้ค่ะ”
ธนันต์ธรญ์เงยหน้าขึ้นมองร่างบางของพิมประภาที่เพิ่งจะมาทำหน้าที่เลขาฯให้กับเธอ
วันนี้วันแรก พิมประภายังคงมีใบหน้าที่เหมือนเดิม แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องพิศมองใบหน้าสวยหวาน
นั้นให้ถนัดถนี่ขึ้นคงเป็นเพราะดวงตาแดงก่ำคู่นั้น
“ร้องไห้หรอ”เธอแสยะยิ้มอย่างสะใจที่พอจะเดาเหตุการณ์ออก คงหนีไม่พ้นกิริยา
อาการที่ภาณุแสดงต่อเธอที่ร้านกาแฟละสิท่า
“เปล่าค่ะ”เธอมองใบหน้าที่ก้มงุดของพิมประภา นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้เห็นน้ำตา
ของผู้หญิงคนนี้ รอยยิ้มที่เหมือนกำโลกไว้ทั้งใบของพิมประภา ทำให้เธออยากจะกรีดร้องจนแทบ
บ้าและทำลายมันลงด้วยน้ำมือของเธอ แต่ดูเหมือนจะตรงกันข้าม...
“เมื่อคืนนี้พี่ป๊อปบอกฉันว่าเขารักฉันมาก และจะจบเรื่องเธอให้เร็วที่สุด เพราะตอน
นี้...ฉันกำลังท้อง คงไม่ต้องบอกนะว่าใครคือพ่อของเด็ก”
พิมประภาเงยหน้าขึ้นมองธนันต์ธรญ์อย่างไม่เชื่อสายตา คำพูดที่หลุดออกมาจากปาก
ของธนันต์ธรญ์ทำให้เธอต้องคิดหนัก เธอไม่ใช่คนหูเบาที่คนเขาพูดอะไรก็เชื่อไปเสียหมด แต่ถ้า
กอปรกับเรื่องเล่าหนาหูที่เธอเพิ่งได้ยินมา...คำพูดของธนันต์ธรญ์ก็ดูน่าเชื่อถือไม่น้อย
“ถ้าไม่อยากเห็นหลานของเธอเกิดมาไม่มีพ่อ...เธอก็ควรจะหลบไปซะ”
เพียงเท่านั้นร่างบางของพิมประภาก็หันหลังกลับพร้อมกับหยาดน้ำตามากมาย เธอ
แทบจะวิ่งออกจากห้อง เมื่อไม่อาจทนคำพูดเสียดแทงจิตใจมากมายได้อีกต่อไป
ร่างบางระหงเดินแกมวิ่งไปที่ลิฟต์อย่างไม่รู้ทิศทาง มือบางกดตัวเลขชั้นมั่วไปหมด เธอ
ไม่รอช้าเมื่อประตูลิฟต์เปิดเธอก็แทรกตัวเข้าไปทันที น้ำตามากมายถูกปล่อยให้ไหลรินลงมาโดยไม่
อายสายตาใคร
“ว้าย!”
เสียงหวานอุทานเบาๆเมื่อร่างบางระหงของเธอถูกดึงเข้าไปกอด มือใหญ่ลูบผมนุ่มของ
เธอเบาๆ กลิ่นกายและสัมผัสอ่อนโยนที่เธอคุ้นเคย...
“ปล่อยพิมนะคะพี่ป๊อป”
“ไม่ปล่อย เราเป็นอะไร ทำไมถึงต้องร้องไห้”
“พิมบอกให้ปล่อย!”
ภาณุก้มหน้าลงมองร่างบางในอ้อมกอด ไม่เคยเลยสักครั้งที่พิมประภาจะกล้าตวาดใส่
เขา แต่นี่อะไร...คงมีสักอย่างที่ทำให้เธอโกรธมากแน่ๆ
“พี่ทำอะไรให้พิมโกรธ เล่ามาก่อนได้ไหมคนดี”เขาพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เมื่อเห็น
สีหน้าโกรธเอาเรื่องของคนรัก เขากอดเธอไว้แน่น ก่อนจะเอื้อมมือไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังดาดฟ้า
ของตึกนี้
“พี่ทำอะไรย่อมรู้อยู่แก่ใจ...เห็นพิมเป็นตัวอะไรคะ จะเก็บไว้อีกนานเท่าไหร่”
“พูดอะไรของเรา มานี่เลย”เขาพูดพลางดึงตัวของหญิงสาวมาที่ดาดฟ้า หวังเพียงว่า
ลมเย็นๆและสถานที่เงียบเชียบจะทำให้เธอใจเย็นลงได้บาง
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”
“พี่ป๊อปไม่รักพิมแล้ว พี่ป๊อปกลับไปหาคุณฟางเถอะค่ะ เธอคงต้องการกำลังใจในช่วง
สำคัญแบบนี้”
พิมประภาใจแข็งพูดออกไป แต่ก็ต้องงงยิ่งกว่าเมื่อเห็นว่าภาณุนั้นมีสีหน้าที่ฉงนไปกับ
คำพูดของเธอ
“ช่วงเวลาสำคัญ?”
“ก็คุณฟางเธอกำลังท้อง”
“อะไรนะ!”
ภาณุอุทานอย่างไม่เชื่อหู ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้จะสามารถสร้างปัญหาให้
เขาได้อย่างมากมาย เขาเพิ่งจะร่วมรักกับเธอไปเมื่อวานซืนและเธอก็ทานยาคุมกำเนิดไปแล้วด้วย
จะท้องได้อย่างไรกัน
“เธอบอกว่าพี่จะจบเรื่องของพิมให้เร็วที่สุด...และที่สำคัญ...พี่รักคุณฟาง”เขาถอน
หายใจก่อนจะโอบเอวบางของร่างระหงให้เข้ามาใกล้
“ฟังนะ พี่...เอ่อ พี่มีพิมคนเดียว พี่จะจบเรื่องพี่กับธนันต์ธรญ์ให้เร็วที่สุด และที่สำคัญ
เธอไม่ได้ท้อง เรา...ไม่เคยมีอะไรกัน”
ทุกถ้อยคำภาณุย้ำด้วยความมั่นใจ หากเรื่องสุดท้ายเป็นสิ่งที่เขาไม่กล้าบอกตามตรง
กลัวว่าคนรักจะรับไม่ได้ที่เขานอกกายเธอและที่เขาบอกว่ารักเธอไม่ได้ดังเดิมก็เป็นสิ่งที่เขาอด
แปลกใจไม่ได้ ทำไมเขาถึงละอายที่จะบอกว่ารักพิมประภา เหมือนว่าคำว่ารักของเขาเป็นเรื่องโกหก
เป็นเรื่องผิดบาป ที่จิตใต้สำนึกของเขาตะโกนขึ้นมาว่าอย่าได้ทำมันอีก
“เชื่อได้หรือคะ”
“จะให้พี่ทำยังไง...”
“พิมก็รักพี่ป๊อปค่ะ รักแรก รักเดียว รักสุดท้ายของพิม”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
