Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่16
 
 
               สายตาโศกลอบมองสามีหนุ่มที่นั่งดูแฟ้มเอกสารอยู่บนเตียง เธอทอดถอนหายใจก่อน
จะก้าวออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปใส่ครีมบำรุงที่โต๊ะเครื่องแป้ง
               “ฟาง...”
 
               “คะ?”
 
               “ทานยาอีกเม็ดรึยัง”
 
 
               หญิงสาวหมุนร่างไปทางด้านสามีหนุ่ม อดไม่ได้ที่จะตัดพ้อเขาด้วยสายตา เธอพยัก
หน้าน้อยๆ ก่อนจะหันกลับมาหวีผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ก่อนจะเดินไปทรุดตัวนอนลงบนเตียงเคียงข้าง
สามีหนุ่ม
 
 
               “งานยุ่งหรือคะ”
 
 
               “นิดหน่อยครับ งานเปิดตัวโครงการบ้านจัดสรรของคุณพิศาล ฟางจะไปรึเปล่า”เธอพลิก
ตัวนอนตะแคงข้าง ก่อนจะเอ่ยเสียงเหนื่อยหน่ายทว่ามันกลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
 
 
               “ไม่เอาหรอกค่ะ ไปก็ขายขี้หน้าเขาเสียเปล่า...”
 
 
               “ถ้าฟางไปพี่จะไปเป็นเพื่อน”
 
 
               “พี่ป๊อปจะไปเป็นเพื่อนฟางหรอคะ”
 
 
               ธนันต์ธรญ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส เมื่อเขาใช้สรรพนามเดิมเธอก็ไม่รีรอที่จะรีบฉวย
โอกาสนี้ไว้ เธอสอดแขนเพื่อคล้องเข้ากับลำแขนแกร่งของสามีหนุ่ม
 
 
               “ครับ ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ”
 
 
               “ขอบคุณค่ะ...”เธอทรุดตัวลงนอนอย่างเดิม ก็ยังดีที่อย่างน้อยวันนี้เขาไม่ได้พูดจา
ทำร้ายจิตใจเธอเหมือนเมื่อวานอีก เพราะถ้าเป็นแบบนั้นอีก เธอคงจะทนไม่ไหวแน่
 
 
               หญิงสาวซบศีรษะทุยสวยกับหน้าขาแกร่งข้างหนึ่งของชายหนุ่ม เธอใช้แขนเรียวหนุน
ต่างหมอนก่อนจะผล็อยหลับไป
 
 
 
               ภาณุก้มมองมองร่างเล็กของภรรยาสาวที่หายใจเข้า-ออกอย่างสม่ำเสมอซึ่งนั่นก็แปล
ว่าเธอนอนหลับไปแล้ว เขาสอดแขนขึ้นรองลำคอขาวผ่อง ก่อนจะย้ายร่างของคนตัวเล็กให้นอนใน
ท่าที่สบาย ก่อนจะเอื้อมมือปิดโคมไฟทางฝั่งของตัวเองและล้มตัวลงนอนเคียงข้างร่างเล็กของ
ภรรยาสาวที่หลับปุ๋ยไปแล้ว
 
 
               แขนแกร่งยกขึ้นเกยหน้าผากเป็นผลมาจากหัวใจที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย เขาได้เสีย
กับธนันต์ธรญ์ที่เป็นภรรยาไปแล้วถึงสองครั้ง คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกหากเธอไม่ใช่พี่สาวของพิม
ประภาคนรักของเขา ดีที่ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นก็คงได้เอาไปเล่ากันให้สนุกปากว่าเขาเป็น
พญาเทครัวควบทั้งพี่สาวและน้องสาว
 
 
               สายตาคมกล้าพิศมองดวงหน้าหวานของธนันต์ธรญ์ที่ไม่มีเค้าใดเหมือนกับพิมประภา
เลยแม้แต่นิด รูปร่าง หน้าตา ก็ไม่เหมือน ยิ่งนิสัยยิ่งไม่ต้องพูดถึง...
 
 
               ธนันต์ธรญ์เป็นผู้หญิงที่จัดได้ว่าแข็งแกร่งและบางทีอาจจะแข็งกร้าวเกินไปสักหน่อยกับ
การกระทำที่เธอแสดงต่อน้องสาวร่วมบิดา ถ้าเขาจำไม่ผิด เด็กผู้หญิงเรียบร้อยน่ารักคนนั้นเริ่มจะ
แผลงฤทธิ์เดชตั้งแต่ก่อนแต่งงาน ตอนที่เธอรู้ว่าเขาและพิมประภาคบกันแบบไหน...เขาคิดว่าบางที
การกระทำของเธอที่แสดงต่อเขา อาจจะไม่ใช่ความรัก...แต่เป็นการอยากเอาชนะ!
 
 
               และเขาไม่รู้ว่าได้ติดบ่วงของธนันต์ธรญ์ไปหรือยัง ปฏิเสธไม่ได้ว่าตลอดห้าปีที่คบกับ
พิมประภา เขาไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับหญิงสาวเลยสักครั้ง แม้สถานการณ์จะเอื้ออำนวยขนาดไหน
เขาไม่ได้อยากทำอะไรๆในแบบที่คนรักพึงกระทำต่อกัน และแม้แต่คำว่ารักที่เขาเอ่ยบอกกับเธอออ
ยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เขายังไม่แน่ใจเลยว่ามันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ หรือต้องการกันใครอีกคนออก
ห่างจากหัวใจ
 
 
               ลมหายใจหนักๆถูกผ่อนออกจากปลายจมูกโด่งเรียว ภาณุยกมือขึ้นตลบผ้าห่มก่อนจะ
นอนตะแคงข้างหันหลังให้ร่างเล็กที่ยังคงนอนแน่นิ่ง...
 
 
               แสงแดดอ่อนละมุนสาดส่องกระทบร่างหนาของชายหนุ่มที่ยังคงหลับใหลอย่าง
สบายใจ ธนันต์ธรญ์ก้าวออกมาจากห้องน้ำ ห่อนจะดึงผ้าม่านสีครีมอ่อนออกอย่างใจเย็น ลมเย็นๆ
ยามเช้ากระทบผิวหน้าอ่อนใสทำให้หญิงสาวรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก เธอทอดสายตามองชิงช้า
ไม้ตัวสวยที่อยู่ในความทรงจำตลอดมา...วันแรกที่เธอได้พบกับภาณุ เธอนั่งบนชิงช้าซึ่งผูกปลายไว้
กับต้นไม้ใหญ่ ด้วยอายุอานามที่มากพอสมควรของมัน ทำให้เธอได้ลงไปนั่งเล่นบนพื้นทั้งที่ไม่ได้
อยากลงไปสักนิด แต่แล้วในขณะที่เธอง่วนกับการตบตีข้อเท้าที่อู้งานไม่ยอมให้เธอลุกขึ้นเดิน
ได้...
 
ผู้ชายคนนั้นก็ปรากฏตัว....
 
 
          เธอจำสัมผัสอบอุ่นจากมือคู่นั้นได้เป็นอย่างดี จดจำความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกจากร่างกาย
หนุ่ม จดจำเสียงหัวใจที่เต้นอย่างหนักแน่นของเขาได้แม่นยำ...ในยามที่เธออยู่ในอ้อมแขนของเขา
 
 
               จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เรือนหอหลังนี้จะมีชิงช้าเช่นกัน เธอตั้งใจทำมันขึ้นมาเพื่อให้พอ
สำหรับที่ที่คนสองคนจะนั่งเบียดชิดกัน แบ่งปันความอบอุ่นซึ่งกันและกัน แบ่งปันความรักที่ล้นหัวใจ
ให้กันและกัน...แต่จนแล้วจนเล่า เธอก็ยังไม่เคยพบเจอมันเสียที...ความรัก
 
 
               “จะไปทำงานรึเปล่าวันนี้”เธอหมุนตัวกลับไปก็พบกับภาณุที่นอนบิดขี้เกียจ ใบหน้าหล่อ
เหลาถูกกรอบไปด้วยผมเผ้าที่ยุ่งจนจับทรงไม่ได้...แต่มันก็ดูน่ารักที่สุดในสายตาของเธอ
 
               “ไปค่ะ คุณรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ฉันจะลงไปทำอาหาร”ว่าแล้วเธอก็หยิบโอบิมา
สวมก่อนจะผูกเชือกอย่างลวกๆและรีบลงไปทำอาหารกลัวว่าจะไม่ทันเวลางาน
 
 
               กลิ่นข้าวต้มหมูหอมกรุ่นปะทะปลายจมูกของภาณุเรียกน้ำย่อยในกระเพาะให้เริ่มหลั่ง
มากขึ้นเรื่อยๆ เขารีบสาวเท้าลงจากบันไดเพื่อรับประทานอาหารกลัวว่าหากไปช้าอีกเพียงนิด
กระเพาะของเขามันจะได้กินกันเองเสียก่อน
 
 
               “ฉันเตรียมไว้ให้คุณตรงนี้นะคะ ทานได้เลย ข้าวต้มไม่ใส่ผักชี เพราะคุณไม่ชอบ”
 
 
               น้ำเสียงหวานของธนันต์ธรญ์เอ่ยขึ้นอย่างสดใส เจ้าตัวรีบถอดผ้ากันเปื้อนออกจากตัว
ก่อนเขาจะเห็นร่างเล็กๆวิ่งลิ่วขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน เขาก้มลงมองชามข้าวต้มก่อนจะอดอมยิ้ม
ออกมาน้อยๆไม่ได้ เมื่อเห็นคนตัวเล็กใส่ใจเขาถึงขนาดนี้...
 
 
 
 
               รถคันงามวิ่งตามถนนสายขนาดปานกลางของหมู่บ้านผู้มีอันจะกิน ธนันต์ธรญ์ลอบมอง
ใบหน้าของภาณุอยู่เป็นระยะเมื่อเห็นว่าเขาทานมื้อเช้าจนหมดชาม แปลกไปจากทุกทีที่มักจะไม่
ทานเลย หรือไม่ก็ทานเพียงนิดเดียว วันนี้เขาต้องอารมณ์ดีมากแน่ๆ...ก็ดีสิ โอกาสแบบนี้ เธอจะได้
ขอทำตามความฝันสักที แต่หากเอาใจเขาอีกหน่อย ให้เขาอารมณ์ดีกว่านี้ ไม่แน่ เขาอาจจะยอมรับ
ปากตกลงง่ายๆเลยก็ได้
 
               “ข้าวต้มวันนี้อร่อยหรือคะ”
 
               ภาณุหันมามองหน้าธนันต์ธรญ์ ก่อนจะฉีกยิ้มบางๆและเอ่ยตอบ
 
               “ครับ
 
               “วันนี้เราเลิกงานเร็วหน่อยนะคะ ต้องไปเตรียมแต่งตัวแต่บ่าย งานนี้งานใหญ่มากมีแต่
ผู้ใหญ่ เราไปช้าอาจจะดูไม่ดีในสายตาท่าน”
 
               “ครับ”