Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่14
ดอกกุหลาบสีขาวสะอาดถูกวางลงหน้าโกศกระดูกของคุณพิยดา ธนันต์ธรญ์ยกมือขึ้น
ไหว้ก่อนรอยยิ้มโศกศัลย์จะถูกแต้มลงบนเรียวปากอิ่ม
“แม่สบายดีไหมคะ...ฟาง...สบายดีค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงฟางนะ”
น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงทันทีที่เธอพูดจบ หญิงสาวนึกด่าตัวเองในใจที่ทำให้แม่ไม่
สบายใจ แต่เธอก็ไม่สบายใจจริงๆ วันนี้ทุกอย่างมันโหดร้ายสำหรับเธอไปเสียหมด เธอท้อแท้เกิน
กว่าที่จะอยากมีวันพรุ่งนี้ ที่คิดว่าจะพยายามทำให้ชายหนุ่มสนใจเธอ ก็ไม่คิดจะทำอีกแล้ว ยิ่งทำยิ่ง
เจ็บปวด ยิ่งฝืนยิ่งทรมาน ยิ่งรักยิ่งได้รับแต่ความรังเกียจ ยิ่งเข้าใกล้เขายิ่งถอยห่าง ยิ่งพยายามก็ยิ่ง
สูญเปล่า
“ฟางจะปล่อยเขาไปดีไหมคะแม่...เหนื่อยเหลือเกิน เขาไม่รักฟางเลย ยิ่งฟางพยายาม
ก็ยิ่งดูเลวในสายตาของเขา ทำไมสองแม่ลูกนั่นโชคดีจังนะคะ...
ฟางว่าเขาควรจะแบ่งให้เราบ้างเนอะ”
หญิงสาวเอ่ยติดตลก ทั้งที่มันไม่ได้ตลกในความรู้สึกของเธอเลย น้ำตาไหลรินลงมา
หยดแล้วหยดเล่าบอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างได้อย่างดีว่าตอนนี้จิตใจมันทุกข์ตรมและเศร้าหมอง
ขนาดไหน
ธนันต์ธรญ์ใช้เวลาเกือบทั้งวันเพื่ออยู่กับมารดา ร้องไห้ต่อหน้าท่านระบายความในใจ
ทุกอย่างที่มี จนเธอสบายใจขึ้นมาก จึงขอตัวกลับและสัญญาว่าจะมาเยี่ยมท่านอีกบ่อยๆ
สายตาโศกมองบ้านหลังงามที่ครั้งหนึ่งเธอเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ บ้านหลังใหญ่ที่คน
ภายนอกอาจจะมองว่าคงเต็มไปด้วยความสุขและความสงบ แต่ในความทรงจำของเธอบ้านหลังนี้
เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย...ซึ่งล้วนแล้วแต่นำความเจ็บปวดมาให้เธอทั้งนั้น
นิ้วเรียวกดกริ่งหน้าบ้านก่อนจะรอคอยสาวใช้มาเปิดประตูรับอย่างใจจดใจจ่อ
“มาพบใครคะ”เธอมองเด็กสาวซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นเด็กใหม่ คงไม่รู้จักเธอ หรือต่อให้จะ
รู้จัก คนที่นี่ก็คงไม่มีใครจำเธอได้แล้วละมั้ง
“คุณพิมประภา”
“รอสักครู่นะคะ”
ประตูไม้บานใหญ่ปิดลง เธอมองตามหลังเด็กสาวด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอมีสิทธิ์
ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ และเธอก็ไม่ลังเลเลยเมื่อได้ผลักประตูไม้บานใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปโดยไม่
ใส่ใจกับคำอนุญาตของเจ้าของบ้านกำมะลอ!
พิมประภายกขนมเค้กที่เพิ่งอบใหม่ๆมาเสิร์ฟบนโต๊ะที่มีคุณรตานั่งยิ้มให้เธออยู่ เธอวาง
ขนมเค้กลงบนโต๊ะไม้เนื้อดีก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
“ขนมเค้กค่ะคุณแม่ พิมทำมาสดๆใหม่ๆ”
“แหมโฆษณาขนาดนี้ สงสัยเม่ต้องลองชิมซะแล้วสิ”
คุณรตาหยิบช้อนก่อนจะตักขนมเค้กหน้าตาหน้าทานขึ้นมา
“คุณพิมคะ มีคนมาขอพบค่ะ”
พิมประภาละสายตาจากมารดาไปที่สาวใช้ เธอเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ เพราะถ้าเป็น
คนรู้จักคงไม่มาพบเธอวันนี้แน่นอน เพราะวันนี้คือวันทำงานของเธอ...เพียงแต่วันนี้เธอเหนื่อยเกิน
กว่าที่จะไปทำงาน
“ใครจ๊ะ”
“ฉันเอง...”
น้ำเสียงหวานของธนันต์ธรญ์ดังขึ้นโดยไม่ต้องรอคำตอบจากเด็กสาว ร่างบางระหงเดิน
มานั่งบนเก้าอี้อีกตัวโดยไม่ต้องรอคำเชื้อเชิญ สายตาโศกมองใบหน้าที่แสดงออกถึงความตกใจของ
สองแม่-ลูกโดยไม่ยี่หระ เธอฉีกรอยยิ้มเชือดเฉือนก่อนจะเอ่ยขึ้น
“สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานเชียว...สบายดีหรือคะ”
“คุณฟาง...มาได้ยังไงคะ หรือว่ามาหาคุณพ่อ”
พิมประภาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร พยายามไม่สนใจสายตาและรอยยิ้มเชือดเฉือนของ
ธนันต์ธรญ์ที่แทบจะทำให้เธอเข่าอ่อนและหายใจติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ
“บอกคนของเธอออกไปก่อน”
ดวงตาหวานปรายตามองไปยังเด็กสาวที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม พิมประภากระซิบบอกให้ออก
ไปรอข้างนอกก่อน ธนันต์ธรญ์จึงเริ่มเรื่องขึ้น
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะคุณน้า ที่ฟางมาที่นี่เพราะมีเรื่องอยากจะขอร้องสัก
หน่อยก็เท่านั้น”
คุณรตามองหน้าลูกสาวสลับกับลูกเลี้ยงอย่างสุดจะสงสัย ธนันต์ธรญ์นั้นมีท่าทีแข็งกร้าว
และคุกคามพิมประภามากเสียจนลูกสาวของหล่อนเริ่มจะอ่อนแออย่างที่หล่อนไม่เคยเห็นมาก่อน
“เรื่องอะไรคะ”
“ลูกสาวของคุณน้ากับสามีของฟาง...”
“คุณฟาง!”
พิมประภาอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าธนันต์ธรญ์กำลังจะทำอะไร เรื่องของเธอ
ภาณุและธนันต์ธรญ์ ผู้ใหญ่ไม่มีใครรู้เลยสักคน และมันคงดูไม่ดีในสายตาของพวกท่านนัก หากจะ
เอ่ยออกไป
“ลูกสาวของคุณทำกิริยาไม่ค่อยงามนัก ฝากตักเตือนแกหน่อยนะคะ...อย่าให้เป็น
เหมือนกับคุณ”
ธนันต์ธรญ์จิกหางตาไปยังพิมประภาที่เอาแต่กลัวความผิดจนหน้าซีดเผือดไปหมด ที
ตอนแย่งพิมประภาไม่เห็นจะอายหรือสำนึกเหมือนตอนที่เธอกำลังจะพูดความจริงเลยนี่ ใบหน้าซีด
เผือดและดวงตาที่สั่นระริกดูน่าขบขันยิ่งนักในสายตาของเธอ
“หมายความว่ายังไงกันคะ”
“ถามกันเองเถอะค่ะ...เป็นเหมือนคุณ ฉันเดาว่า...คงจะแย่งสามีชาวบ้านน่ะค่ะ”เธอวาง
ระเบิดทิ้งท้าย ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างสะใจ เธอเก้าเท้าออกห่างสองแม่-ลูก ไม่อยากจะอยู่ใกล้พวก
มันให้นานกว่านี้
เท้าเล็กเดินมาเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องครัว เธอเฝ้ามองร่างท้วมของนมทิพย์
ที่ก้มๆเงยๆอยู่ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เธอเดินเข้าไปใกล้ร่างท้วมของคนที่เปรียบได้ดั่งญาติคนหนึ่ง
ท่านช่วยมารดาเลี้ยงเธอมาตั้งแต่แบเบาะ ช่วงหลังๆนี้เธอแทบไม่มีโอกาสมาเยี่ยมท่านเลย เพราะ
ยุ่งทั้งงาน ทั้งชีวิต
“นมจ๋า...”
แขนเล็กสอดกอดรอบเอวหนาของคนสูงสูงอายุอย่างแสนคิดถึง คนแก่ไม่ทันได้เตรียม
ตัวตกใจอุทานหม้อไหตกเรี่ยราดไปหมด
“ตาเถรยายชี...คุณหนู!”
หญิงสาวรับร่างท้วมเข้าสู่อ้อมกอดทันทีเมื่อนมทิพย์หันมากอด เธอซบหน้าลงบนไหล่
อวบอูม หวังจะช่วยบรรเทาเรื่องราวมากมายที่กำลังถาโถมเข้ามาในชีวิต
“คุณหนูของนมเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม”
“ฟางเหนื่อยจ้ะนม...ฟางถูกแกล้ง”
หญิงสาวรีบเอ่ยฟ้องทันที หวังว่านมทิพย์จะจัดการเรื่องราวทุกอย่างเหมือนในตอนที่
เธอเด็กๆ ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เธอก็แค่อยากมีใครสักคนที่เข้าใจและคอยรับฟังปัญหาที่เธอ
ไม่อาจบอกใครได้เลย
“ใครแกล้งคุณหนูของนมคะ บอกนมมาสิคะ”เธอยิ้มทั้งน้ำตา โอบกอดร่างท้วมของนม
ทิพย์ไว้ ก่อนจะปั้นน้ำเสียงร่าเริงตอบ ทั้งที่ในหัวใจไม่ได้เป็นอย่างที่เธอสร้างออกเลยแม้แต่นิด
“ฟ้าแกล้งฟางค่ะ นมต้องจัดการนะ...”
“โถ คุณหนูของนม”
มาแล้ว แอบเกเรไปสองวัน ยังไงขอเม้น+โหวตละกันน้า เดี๋ยวประมาณบ่ายสามโมงเราจะมาอัพอีก
ตอนให้เป็นการชดเชย แล้วดึกๆก็จะอัพให้อีกตอน ยังไงขอโทษด้วยน้าเราเกเรไม่อัพนิยาย อิอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
