Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่13
แสงแดดสาดส่องสองร่างที่นอนกอดกันกลมภายในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ร่างเล็ก
กระถดกายข้าหาอ้อมกอดของสามีอย่างโหยหาความอบอุ่น
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาก่อนร่างเล็กของภรรยา ภาณุก้มลงมองสมรภูมิรักก่อนจะส่ายหน้า
น้อยๆ มือหนาปัดปรอยผมออกจากใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโตยังคงบวมช้ำ คงเป็นผลมาจาก
การร้องไห้อย่างหนักตั้งแต่ตอนที่เธอเมามาย เขาแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้
ขึ้นได้อย่างไร เพราะยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้ทุกอย่างวุ่นวายขึ้นไปอีก แต่ก็เถอะ เธอเป็นภรรยาของ
เขาไม่มีอะไรผิดในเรื่องของศีลธรรม แต่ในเรื่องของหัวใจ เขาผิดเต็มๆ เขาก็ได้เพียงแต่หวังว่า
ธนันต์ธรญ์จะมีเหตุผลมากพอที่จะไม่เอาอารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินว่าเป็นความรัก
“พี่ป๊อป”
ภาณุก้มหน้ามองต้นเสียงหวาน ก่อนจะคลายอ้อมกอดออกเพื่อให้เธอได้เปลี่ยนท่า
นอน แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะยิ่งเบียดกายเข้าหาเขามากยิ่งขึ้น
“ฟาง ผมจะไปทำงานแล้ว ถ้าคุณอยากนอนก็นอนต่อเถอะ”
“ไม่เอา”
คนตัวเล็กงอแง เธอทั้งปวด ทั้งเมื่อยไปทั้งตัว เพราะเมื่อคืนก็เห็นแล้วว่าชายหนุ่มนั้น
เอาเปรียบเธอมากขนาดไหน กว่าเธอจะได้นอนก็เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เอง
“นอนต่อเถอะนะคะ พี่ป๊อปก็เหนื่อย...ฟางรู้”
ธนันต์ธรญ์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พูดเรื่องเมื่อคืนราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ทั้งที่ความจริงแล้วเ
ธอทั้งอายทังกระดากที่จะพูดมันออกไป
“อยากนอนก็นอนไป”
ภาณุพูดก่อนจะลุกจากเตียงนอน หากแต่มือเล็กของภรรยาสาวกลับยื้อไว้
“พี่ป๊อปจะไปไหน ฟางไม่ให้ไป”
“ผมจะไปทำงาน”เธอมองใบหน้าหล่อคมของสามีหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ
“เรียกแบบเดิมไม่ได้หรอ เรียกตัวเองว่าพี่ เรียกฟางว่าฟาง เรียกเหมือนก่อนหน้าที่ทุก
อย่างจะเปลี่ยนไป...”
“เพราะทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วไง ผมถึงต้องเรียกแบบนี้ ผู้หญิงที่น่ารักและสดใสคน
นั้นไม่ใช่คุณ คุณเป็นคนร้ายกาจและใจร้ายจนผมไม่อยากเชื่อว่าครั้งหนึ่งคุณเคยเป็นเด็กผู้หญิงคน
นั้น”
“ฉันควรขอบคุณใช่ไหมคะที่คุณไม่ย่ำยีแล้วก็ทิ้งฉันไปเหมือนเมื่อสองปีที่แล้ว”
“เลิกพูดถึงมันซะทีเถอะ”
“เห็นมันเป็นเรื่องน่ารำคาญใช่ไหม หึ”เธอเอ่ยอย่างผิดหวัง ที่แท้เขามันก็เป็นแค่ผู้ชาย
มักง่ายทั่วไป ต่อให้เธอเสียใจกับการกระทำของเขาสักแค่ไหน เขาก็คงไม่เห็นว่าเป็นเรื่องสลัก
สำคัญ เพราะฉะนั้น เธอควรหยุดและจัดการกับตัวต้นเหตุของเรื่องนี้
“พิมประภาจะย้ายมาเป็นเลขาฯของฉันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
ธนันต์ธรญ์เอ่ยอย่างไม่ยี่หระต่อสายตาอาฆาตน่ากลัวของสามีหนุ่ม เธอปล่อยมือจาก
ข้อมือแกร่งของชายหนุ่ม ก่อนจะนอนตะแคงข้างให้เขาอย่างเดิม
“ให้ผมเข้าใจในความงี่เง่าของคุณน่ะหรือ...มันไม่ยากไปหน่อยหรือไง”
“ไม่หรอกค่ะ เพราะฉันก็พยายามเข้าใจในความสำคัญของพิมประภาต่อคุณอยู่ ติดก็
แต่ที่ทำไม่ได้”
ร่างเล็กตลบผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเพื่อเป็นการตัดบทสนทนาระหว่างภาณุ น้ำตางี่เง่าพล
ไหลรินลงมาอย่างไม่รู้จักกาลเทศะ ต้องไม่ใช่ตอนนี้สิ ตอนนี้เธอควรจะหัวเราะถึงจะถูก หัวเราะเยาะ
ให้กับชีวิตคู่น่าสมเพชของตัวเอง...ตื่นมาเขาก็พูดถึงผู้หญิงคนอื่นโดยไม่ระคายใจ ไม่นึกถึงผู้หญิง
ที่นอนอยู่ข้างๆเขาเลยว่าจะรู้สึกอย่างไร
“ฟาง”
เธอยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม ไม่สนใจสามีหนุ่ม จนกระทั่งผ้านวมที่คลุมโปงอยู่ถูก
กระชากออก เธอพลิกตัวหันกลับไปมองามีหนุ่ม ก่อนแววตาโศกจะถูกฉายขึ้นในดวงตากลมโต เมื่อ
เห็นแผงยาคุมกำเนิดที่อยู่ในมือของสามีหนุ่ม ดวงตาโศกค่อยๆพร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตา หัวใจบีบ
ตัวรัดแน่น เจ็บจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดใดๆไม่ได้...เขารังเกียจเธอถึงขนาดนี้เชียวหรือ
“เอามาให้ฉันทำไม”
“เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกัน คุณควรจะทานมัน”
“แต่เราแต่งงานกันแล้ว จะมีลูกก็ไม่เห็นจะผิด”เธอเอ่ยเถียงเขาทั้งน้ำตา ริมฝีปากอิ่ม
เม้มเข้าหากันแน่น น้ำตาไหลรินลงมาโดยที่เจ้าของร่างสะอื้นจนตัวโยน
“คุณรู้ดีว่าเราต้องหย่ากันสักวัน อย่าทำเรื่องราวให้มันยุ่งยากวุ่นวายไปมากกว่านี้เลย
อย่าเอาชีวิตบริสุทธิ์มาแปดเปื้อนรอยราคีของเรา”
“แต่ฉันอยากได้ลูก ลูกของเรา คุณไม่รู้หรอกว่าการอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้มันโหดร้าย
ขนาดไหนหากฟ้าจะสงสาร ท่านคงจะส่งชีวิตน้อยๆที่เป็นทุกอย่างของฉันลงมาให้ฉัน”
“ผู้หญิงอย่างคุณ ไม่มีทางเลี้ยงเด็กคนไหนให้ดีได้ อย่าทำแบบนี้ ลูกคุณก็ลูกผม”
ภาณุเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าธนันต์ธรญ์เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ยิ่งมีลูก เธอก็จะเอาลูกมาเป็นข้อต่อรองไม่
ยอมเลิกกับเขาง่ายๆ และสุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดคงไม่ใช่ใครนอกจากชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้นมา
“ไม่กิน! ออกไป!”
ธนันต์ธรญ์เอ่ยปากไล่ ผู้หญิงอย่างเธอมันเป็นอย่างไรกัน ถึงจะเลี้ยงลูกออกมาไม่ได้ดี
สายตาโศกจ้องมองร่างสูงใหญ่ของสามีที่ทรุดตัวนั่งลงบนเตียงพร้อมกับแก้วน้ำในมือและยาคุม
กำเนิดฉุกเฉินเม็ดหนึ่งในมือ
“จะกินเองหรือว่าให้ผมป้อน”
“ฉันไม่กิน!”
และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างเล็กของหญิงสาวถูกกระชากให้ขึ้นมานั่งบนตักของชาย
หนุ่มด้วยมือเพียงข้างเดียว มือแกร่งบีบปลายคางมนก่อนจะส่งยาเม็ดเล็กเข้าปาก เขาเอี้ยวตัวไป
หยิบแก้วน้ำมาจ่อที่เรียวปากอิ่มก่อนจะป้อนให้เธอ จนหญิงสาวสำลักน้ำจนหน้าดำหน้าแดง
“ฮึก ใจร้าย...ฮือๆๆ”
หญิงสาวลุกจากตักของชายหนุ่มก่อนจะนอนลงที่ตำแหน่งเดิม ความฝันแสนหวานสลายลงไปใน
พริบตา รอยยิ้มในความคิดถูกลบเลือนไปด้วยน้ำมือของชายที่เธอรักสุดหัวใจ เขารังเกียจเธอ ไม่
อยากได้ลูกที่เกิดจากผู้หญิงอย่างเธอ...
..................................................................................................................
ชอบคอมเม้นต์ของรีดเดอร์คนหนึ่งมาก เอาจริงๆเรื่องนี้เราก็อยากให้มันหักมุมบ้างนะ แต่คือตอนนี้
เราแต่งเรื่องนี้จบไปแล้ว เรามานั่งคิดๆดู ใช่เรื่องนี้มันเหมือนเรื่องก่อนๆที่เราแต่งจบมานี่หว่า
ไว้ยังไงเราจะเก็บไปพิจารณานะ อาจจะกลับไปรีไรท์ใหม่ เพราะตอนแรกเราก็อยากให้เรื่องนี้จบ
แบบที่ไม่เคยมีใครแต่งมาก่อน บางทีอาจจะได้อ่านแนวที่แตกต่างกันไป
บ้างก็ได้อย่างที่บอกมา ถ้ามันเศร้ามากเราจะตัดตอนให้สั้นลง
แล้วเดี๋ยวจะเอาเรื่องใหม่ที่แต่งไว้และเราคิดว่ากุ๊กกิ๊กพอตัวมาลง ยังไงคนอ่านอย่าเพิ่งเคืองกันน้า
ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขึ้นอยู่กับเวลาของเราด้วย อิอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
