Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่10
สายตาหวานเอาแต่สอดส่องมองไปนอกห้องผ่านกระจกบานเล็ก ไม่ยอมหลับยอมนอน
หวังจะได้รับจุมพิตเบาๆจากสามีหนุ่มที่หน้าผากก่อนนอน ซึ่งเธอพร้อมจะร้องขอมันอย่างหน้าไม่
อาย ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วประเจิดประเจ้อแค่ไหน เพราะเมื่อตอนสองทุ่มที่
พยาบาลเข้ามาเก็บอุปกรณ์เช็ดตัว สายตาของพยาบาลสาวมองเธอคล้ายจะเยาะเย้ย...ก็แหงล่ะสิ
สามีที่ว่า เล่นวิ่งไปตามง้องอนผู้หญิงทั่วโรงพยาบาล อยากจะรู้นัก หากเธองอนอย่างที่พิมประภา
กำลังงอน เขาจะตามง้อเธอแบบนี้หรือเปล่านะ
และก็พอจะมีคำตอบในใจ...คำตอบที่เธอได้ตลอดสองปีที่ผ่านมา...
ธนันต์ธรญ์ได้แต่รอ แต่จนแล้วจนรอดภาณุก็ไม่เห็นจะกลับมาเสียที เธอก้าวลงจาก
เตียงอย่างมั่นคง ก่อนจะลากเสาน้ำเกลือตามไปที่ประตู...และตัดสินใจเปิดมันออก สายตาหวาน
มองซ้าย-ขวา ก่อนจะเลือกเก้าเท้าไปทางขวาซึ่งเป็นสวนหย่อมของโรงพยาบาล บรรยากาศหลังฝน
ตกใหม่ๆ หนาวจับใจในความรู้สึกของเธอตอนนี้ เธอเดินมาเรื่อยๆก่อนจะสังเกตเห็นบางสิ่ง
ร่างของชายหนุ่มที่คุ้นตาเช่นเดียวกับร่างของมารหัวใจที่คุ้นตากำลังยืนกอดกันกลม
ภาณุผละจากพิมประภา ก่อนใบหน้าของทั้งสองจะโน้มเข้าหากันเรื่อยๆ และ...
“จะทำอะไรกัน!”
ธนันต์ธรญ์ตัดสินใจโพล่งออกไปอย่างไม่ลังเลสักนิด เธอทำใจไม่ได้ที่จะยอมให้หญิง
อื่นมาทับรอยเดิมของเธอ แม้จะรู้อยู่เต็มอก ว่าเธอคงถูกทับรอยไปแล้วหลายครั้งหลายหน
มือเล็กปาดน้ำตาออกจากดวงตากลมโต ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจดวงน้อยกลับ
เต้นอย่างช้าๆ ราวกับกำลังจะหยุดในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
“หน้าด้าน! อุตส่าห์ตามมาถึงที่นี่เพื่อมาแย่งเขาไปจากฉัน ทำแบบนี้ได้ยังไง หรือว่าแก
อยากเป็นนักน่ะ เมียน้อย!”
ธนันต์ธรญ์ตวาดขึ้นเสียงดัง เจ็บร้าวไปถึงหัวใจเมื่อเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามือใหญ่ของสามี
กุมมือเล็กของพิมประภาไว้อย่างปกป้อง
“เลิกพูดจาเหลวไหลซะที คุณก็รู้ว่าผมรักพิม ไม่ได้รักคุณ และที่ต้องทนทรมานกันอยู่
แบบนี้มันก็เป็นเพราะว่าคุณไม่ยอมหย่า!”เธอน้ำตาตกในเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เขาไม่เพียงแต่ย้ำ
ชัดว่ารักพิมประภา แต่เขาย้ำชัดว่าไม่ได้รักเธอ และยกเรื่องราวความเจ็บปวดทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เป็น
ความผิดของเธอแต่เพียงผู้เดียว
“ให้ฉันหย่าให้คุณไปมีความสุขกับมันน่ะหรอ ไม่มีทาง! ถ้าอยากอยู่ด้วยกันมากก็ฆ่า
ฉันให้ตาย...”เธอพูดด้วยน้ำเสียงจองหอง ช่างต่างกับหัวใจที่มันกำลังจะหยุดเต้น ยิ่งเห็นเขาโอบ
ไหล่บอบบางที่สั่นสะท้านของพิมประภาทำให้เธอยิ่งปวดใจ ความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยมอบให้กับ
เธอ แต่กำลังมอบให้ใครอีกคนเป็นดั่งคมมีดกรีดลงกลางใจ เธอต่างหากที่ควรจะได้รับสัมผัสแบบนั้น
จากเขา ไม่ใช่มัน
สายตาหวานมองคนทั้งสองตรงหน้าอย่างเจ็บปวด น้ำตาที่กลั้นเอาไว้กลับไหลรินลงมา
อย่างห้ามไม่อยู่ เธอเลือกที่จะไม่เช็ดมันออก และพูดต่อ
“ตอนนี้ฉันกำลังจะตาย เคยรู้บ้างไหมว่าฉันต้องเจ็บปวดแค่ไหน บนความสุขของพวก
คุณ คุณทั้งสองเคยนึกถึงใจฉันบ้างหรือเปล่า...คิดว่าคงไม่เคย ใช่สิ เธอรักเขา และโชคดีที่เขาก็รัก
ตอบเธอ แต่ฉันสิ หึ อยากจะหัวเราะเยาะใช่ไหมล่ะ เชิญตามสบาย ฉันได้ยินมันจนชิน!”
“พิมไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ ถ้าอย่างนั้นพิมกับพี่ป๊อปเราจะเลิกกันก็ได้...”
“ไม่นะพิม!”
ธนันต์ธรญ์มองหน้าสามีหนุ่มทันทีที่เขาโพล่งออกมา ผู้หญิงอย่างเธอคงไม่มีค่าพอที่
จะทำให้เขาสำนึกว่าการกระทำของเขามันผิดต่อเธอแค่ไหน มันเป็นความผิดชอบชั่วดีที่ปุถุชนคน
ธรรมดาควรรู้อยู่แก่ใจ...เขารู้ แต่เขาไม่ระคายใจ ยิ่งผู้หญิงอีกคนที่ต้องเจ็บปวดคือเธอ เขายิ่งไม่
โลเลเลยที่จะทำมัน
“ไม่ต้องมารับปาก ฉันรู้ว่าทำไม่ได้กันหรอก ถ้ารักกันมากก็อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอด
ทั้งชีวิตแล้วกัน แล้วพวกคุณจะได้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดที่ฉันพบเจอเสียบ้าง รักแค่ไหนก็ไม่ได้ครอบ
ครอง เหมือนที่เธอได้หัวใจของเขาไง แต่ฉันได้ตัวของเขา โดยที่ไม่เคยได้หัวใจ”
“ทำแบบนี้มันผิดไม่รู้หรือไง คุณควรจะพอได้แล้วนะฟาง ยิ่งทำแบบนี้คุณเองก็จะยิ่ง
เจ็บ ลองปล่อยวางทุกอย่าง แล้วคุณจะรู้ว่าหลังจากนี้มันมีความสุขแค่ไหน ที่คุณไม่ต้องมาทนกับ
การกระทำของผมแบบนี้ไปทุกวัน”
“คุณรู้ว่ามันผิด แต่คุณก็ยังทำ...มันก็เหมือนกับฉันที่รู้ว่าเจ็บ แต่ก็ยังทนไงคะ”
เสียงหัวเราะขมขื่นถูกเค้นออกมาจากลำคอของหญิงสาวร่างเล็ก เธอไม่มีแรงแม้แต่จะ
เดิน ยิ่งมองภาณุและพิมประภาเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกเหมือนอากาศมันขาดหายไปมากทุกที
“ฉันเกลียดเธอ เกลียด ฮึก ทำไมเธอถึงต้องได้ความรักจากทุกคน ในขณะที่ฉันได้
เพียงเศษเสี้ยวของมัน”
น้ำเสียงหวานทว่าแข็งกร้าวเอ่ยออกมาอย่างอัดอั้น ความจริงที่ว่าพิมประภาคนนี้คือน้อง
สาวต่างมารดาของเธอ คนที่ได้ทุกอย่างทั้งความรักจากบิดาและสามีของเธอ ยิ่งทำให้เธอเจ็บปวด
ใจ แม้จะพยายามลืมมันแค่ไหน แต่มันก็ทำไม่ได้เสียที ความน้อยใจในโชคชะตาทำให้เธอไม่
อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป...อยากจะจบเรื่องราวทุกอย่างลงเพียงเท่านี้ กลับไปสู่อ้อมอกของมารดาที่
จากเธอไปร่วมสามปี
ภาณุมองตามร่างเล็กที่เดินจากไปจนลับสายตา ก่อนจะลูบศีรษะสวยของหญิงสาวใน
อ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ยิ่งได้ยินคำพูดที่แสดงความต้องการที่แท้จริงของธนันต์ธรญ์ในวันนี้ยิ่ง
ทำให้เขากลัวว่าเรื่องราวทุกอย่างจะจบลงได้ยากเย็น ยิ่งธนันต์ธรญ์ไม่ยอมแบบนี้ เขาเองก็คง
ต้องใจร้ายมากกว่านี้ บางที การที่เธอเกลียดเขาไปเลย ก็ยังดีกว่าการที่เธอรักเขาแล้วต้องมาทน
ทุกข์ทรมานแบบนี้ไปทุกวัน
เจ็บให้มันถึงที่สุดซะตอนนี้ ยังดีกว่าการต้องค่อยๆเจ็บ แต่เจ็บไปจนวันตาย
“พิมไม่ต้องร้องแล้วนะ พี่จะจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด พี่รักพิมและจะรักตลอดไป พิมไม่
ต้องหวั่นใจ”
“แต่เมื่อกี้...”
“มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ พี่เป็นผู้ชาย ให้ผู้หญิงมาอยู่ใกล้ๆขนาดนั้นพี่ก็ทนไม่ไหว แต่ถ้า
ผู้หญิงคนนั้นเป็นพิม พี่จะไม่ทำอย่างนั้นเด็ดขาด...เพราะพี่จะรอจนถึงวันของเรา”
พิมประภาพยักหน้ากับแผ่นอกของชายหนุ่ม นึกดีใจที่อย่างน้อยเขาก็ยังเห็นความ
สำคัญและคุณค่าของเธออยู่ แล้วธนันต์ธรญ์ล่ะ...
ปิดเรื่องนี้วันนี้พอดี แอบบอกว่าตอนจบสวยค่ะ ไม่ต้องเครียด แต่ตอนนี้ก็ดราม่าหนักๆกันไปก่อน
เรื่องนี้เน้นดราม่า หวานๆนี่คงจะเป็นตอนท้ายๆ
ส่วนเรื่องใหม่ เราได้พล็อตแล้ว ขอไม่เน้นดราม่าแล้วกันเนอะ ดราม่ามาเยอะแล้ว
ขอเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
