สลับขั้วมาลุ้นรัก

                              "รู้ไหมว่าคุณทำอะไรลงไปคุณโทโมะ" กิ่งแก้วลูกสาวคนกลางของ@FKK ผู้ซึ่งมีน้องชายฝาแฝดหน้าพิมเดียวกัน และพี่สาวสุดสวยแถมเก่งอีกต่างหาก บัดนี้เธอกำลังถูกชายหนุ่มท่าทางดุๆ กำลังจ้องตาค้างไปที่หน้าของเธอ หลังเห็นใบหน้าง่อนๆอันแสนน่ารักของหญิงสาว อาจเป็นเพราะเจ้าหล่อนกำลังเคืองที่ชายหนุ่มพูดจาแบบนั้นกับน้องชาย ทั้งๆที่มันไม่เป็นความจริงเลยสักนิด 

                              "งั้นเรามาทำกันจริงๆไหมล่ะ" ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พลางห่อปากพร้อมจะสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ หญิงสาวได้แต่เอียงหน้าหลบเพราะตัวยังคงถูกมัดกับเก้าอี้อยู่ 

                              "อย่านะ ไม่เช่นนั้นฉันกัดหูคุณแน่" 

                              "ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ" คำพูดของเขาทำเอาหญิงสาวแทบเป็นลม ไม่ว่าจะขู่อะไรเขาก็ไม่ยอมฟัง ชายหนุ่มยังคงเขยิบปากคมๆของเขาเข้าไปใกล้ๆริมฝีปากเรียวเล็กของเธอ แต่เขาจำต้องหยุดลง เมื่อเสียงเคาะประตูแทรกเข้ามาซะก่อน 

                               "ชิ" โทโมะถอนหน้ากลับไปอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ พลันประตูถูกเปิดออก กำปั้นอันเรียวบางก็พุ่งเข้าใส่หน้าของชายหนุ่มทันที แต่เขาไวกว่า โทโมะเอียงหน้าหลบ ก่อนจะจับท่อนแขนของแขกปริศนาเหวี้ยงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้เขาคนนั้นถึงกับล้มกลิ้งไปหลายตลบเลยทีเดียว 

                               "ต้นกล้า" พลันเห็นลักษณะของเขา กิ่งแก้วก็เอ่ยทักน้องชายสุดที่รักของเธอ ที่ยังคงนอนหมอบอยู่กับพื้น พลันเปลี่ยนสายตาอาฆาตแค้นไปที่ชายหนุ่ม ที่ยังคงยืนกอดอกดูผลงานอยู่หน้าประตู 

                               "เป็นอะไรหรือป่าวยัยถึก นี่นายทำอะไรพี่สาวของฉันเนี่ย" เมื่อเห็นร่างอันบอบบางถูกรัดด้วยเส้นเชือกสีแดง ต้นกล้ารีบพละตัวเองเข้าไปช่วยแก้มัดทันที พลางมองค้อนไปที่ชายหนุ่มอย่างโมโหที่เขาทำกับผู้หญิงได้ลงคอ 

                               "ก็สมควรแล้วนี่ครับ สำหรับคนหลอกลวงอย่างพวกคุณ" น้ำเสียงราบเรียบสะท้อนเข้าไปในหูของสองแฝด ทำเอาต้นกล้าหง๋อยลงไปในทันใด ใช่แล้ว เขาเองก็ผิดที่โกหกเรื่องพี่สาวของเขา 

                               "เอาเป็นว่า ผมขอโทษที่โกหกคุณก็แล้วกัน แต่ว่า ที่คุณทำกับพี่สาวของผมน่ะ มันไม่ดูรุนแรงเกินไปหน่อยเหรอครับ ถึงยัยนี่จะเป็นทอมก็เถอะ แต่คุณกับทำแบบนั้นกับเธอได้อย่างหน้าตาเฉย เรื่องนี้ ผมจะไม่ยอมให้อภัยคุณเด็ดขาดคุณโทโมะ" ต้นกล้าใช้เสียงที่ดังขึ้น ทำ้เอาแฝดพี่ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ เพราะน้องชายฝาแฝดของเธอ กำลังโกรธเข้าให้แล้ว

                               "เี๋ดี๋ยวก่อนสิต้นกล้า เรื่องนี้ฉันอธิบายได้นะโว้ย"

                               "อ๋อ คงจะติดใจเข้าให้แล้วน่ะสิ ถึงได้ออกมาปกป้องกันแบบนี้"

                               เพี้ยะ !< "ฉันไม่นึกเลยนะ ว่านายจะพูดคำๆนี้ออกมาได้ต้นกล้า" คำพูดที่ดูรุนแรงของแฝดน้อง ทำเอาแฝดพี่จัดให้ไปหนึ่งฉาก ต้นกล้าเองได้แต่มองหน้าของเจ้าหล่อนอย่างไม่เข้าใจ ที่ทำไมเธอจะต้องทำรุนแรงกับเขาด้วย ในใจเขาคิดเพียงว่า พี่สาวของเขาคงจะหลงรักหนุ่มรูปหล่อคนนี้เสียแล้วกระมัง ถึงได้กล้าตบหน้าน้องชายแท้ๆอย่างเขาได้ลงคอ

                                "ถ้ารู้แบบนี้ ฉันไม่มาซะก็ดี" เมื่อรู้ตัวว่าผิด กิ่งแก้วพยายามรั้งแขนของน้องชายไว้ แต่เหมือนจะไม่ทัน ต้นกล้าวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว น้ำตาแห่งความสำนึกเริ่มไหลพรากออกจากดวงตาสีนิล ชายหนุ่มที่เห็นเหตุการณ์ ได้แต่เข้าไปดูอาการอย่างเป็นห่วง และเหมือนเจ้าหล่อนจะรู้ว่าเขามีเจตนากับเธออย่างไร เธอรีบเอาหน้าไปซุกอกของเขาทันที พร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย

                                "ขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณกับน้องชายต้องผิดใจกัน" โทโมะลูบหัวเธอเบาๆพลางปลอบประโลมเจ้าหล่อนที่โฮร้องอย่างไม่ขาดสาย  

                                "มีอะไรเหรอต้นกล้า ท่าซีเรียสเชียว แล้วหน้าไปโดนอะไรมาล่ะนั่น" ข้าวฟางที่พำนักอยู่ที่โต๊ะทำงานของบริษัท ทันทีที่เห็นใบหน้าเคร่งเครียดของน้องชาย เธอจึงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

                                 "ผมจะไปอยู่อเมริกา" เสียงร่างบางดังกระหื่มไปทั่ว ข้าวฟางที่ได้ยินถึงกลับทำหน้างง ว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจทำแบบนี้

                                 "ไม่ได้เด็ดขาด พี่บอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าเธอยังต้องทำงานที่บริษัทเพื่อไถ่โทษที่ทำให้ลูกค้าของฉันหนีไป ถ้าหากยังดื้อดึงอยู่ล่ะก็ งั้นก็ไม่ต้องใช้เงินของฉันจำไว้"

                                 "ผมวาดรูปไว้มากมาย ไม่จำเป็นต้องใช้เงินของพี่หรอกครับ ผมมาที่นี่เพื่อจะบอกให้พี่ข้าวฟางได้ทราบก็เท่าั้นั้นเอง ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมลาล่ะครับ" ต้นกล้าพูดจบก็หันก้นหนีทันที

                                 "เดี๋ยวก่อนสิต้นกล้า นี่ต้นกล้า" ไม่ว่าจะเรียกยังไง เขาก็ไม่หันหลังกลับ ใบหน้าของข้าวฟางเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ เธอพลางคิดหลายอย่างเกี่ยวกับตัวของน้องชาย เขาคงต้องถูกใครยั่วมาแน่เลย ต้นกล้าถึงได้ฉุนขนาดนี้

                                 รถสีดำแล่นมาถึงบ้านของหญิงสาว โทโมะรีบเปิดประตูให้เธอ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะก้าวลงมาจากรถอย่างเร่งรีบ พลันเห็นคนรับใช้ออกมาต้อนรับ กิ่งแก้วจึงไถ่ถามคนรับใช้คนนั้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

                                 "พี่ค่ะ คือว่า ต้นกล้าเขา..."

                                 "คุณต้นกล้าออกไปแล้วค่ะ เห็นขนข้าวของออกไปด้วย"

                                 "แล้วเขาไปที่ไหนค่ะ"

                                "เรื่องนั้น ฉันไม่ทราบเหมือนกันค่ะ" 

                                 "งั้นเรอะค่ะ งั้นก็ พี่ไปทำงานต่อเถอะค่ะ ฉันไม่กวนแล้ว" กิ่งแก้วพูดจบก็ทรุดลงทันใด ชายหนุ่มที่อยู่ข้างกาย ก็รีบคว้าตัวเธอมาแนบกับอกของเขาไว้ 

                                  "เป็นอะไรไหมครับคุณกิ่งแก้ว" 

                                  "ป่าวค่ะ" กิ่งแก้วฝืนยิ้มทั้งๆที่ตัวเองทรมานมากๆ เธอคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้น้องชายต้องหนีออกจากบ้าน และด้วยความเป็นฝาแฝด ทำเอาตัวเธอเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป 

           จบไปอีกตอนแล้วนะครับ ขอโทษที่หายไปนานนะ อิอิ