สลับขั้วมาลุ้นรัก

                            "ที่นี่มัน" ดวงตาสีนิลเบิกกว้าง พลางทอดมองไปทั่วบริเวณ ก่อนเอียงหัวเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่นจากฝันมานาน มือเรียวบางขยับนิดๆแต่ก็ยกเรียวแขนขึ้นมาไม่ได้ เหมือนมีอะไรเหนียวรั้งเอาไว้ หญิงสาวทอดมองตามแขนเรียวยาวไปเรื่อยๆก็พบต้นเหตุทั้งหมด เชือกขนาดไม่ใหญ่มากพันแขนเธอไว้กับเตียงเหล็กหนาหลายนิ้ว เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกใครบางคนกำลังเล่นตลกกับเธออยู่ กิ่งแก้วจึงเริ่มส่งเสียงร้องออกมาในทันใด 

                            เสียงแหลมดังกึกก้องไปทั่วห้อง ชายหนุ่มที่พำนักอยู่กับโซฟากลางห้องตื่นขึ้นในทันที ก่อนจะลุกเดินไปตามเสียงอันน่ารำคาญ หญิงสาวส่งเสียงกรีดร้องพลางด่าท้อคนที่ทำกับเธอ เมื่อเห็นร่างบางดิ้นไปดิ้นมา เขาจึงรีบไปปิดปากเล็กๆนั่น ก่อนจะใช้มืออีกข้างกดแขนข้างถนัดของเธอไว้

                            "หยุดโวยวายเดี๋ยวนี้" เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นทำเอาหญิงสาวหยุดการกระทำดังกล่าวลง ก่อนที่เขาจะปล่อยมือออกจากปากของเธอ แต่ไม่ทันไรเธอก็ส่งเสียงอีกครั้ง ลำบากซะจนต้องหาอะไรเหม็นๆมาปิดปากแทน แอปเปิ้ลลูกนึงกลายเป็นเครื่องมือปิดปากชั้นเยี่ยม หญิงสาวได้แต่มองค้อนไปที่ชายหนุ่มด้วยสายตาแห่งความอาฆาตแค้น แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เขาแก้เชือกที่มัดข้อมือของเธอออก ก่อนจะพยุงร่างเพรียวบางไปที่เก้าอี้นอกห้องนอน เพื่อจะไต่สวนคดีหลอกลวง 

                            โทโมะดึงแอปเปิ้ลออกจากปากที่อ้ากว้างตามขนาดของผลไม้สีแดงสด เธอเช็ดน้ำลายออกเล็กน้อยเพราะเล่นกัดลูกแอปเปิ้ลซะเต็มแรง ก่อนจะโวยใส่คนหน้าหล่อทันที หลังจากที่เธอเป็นอิสระจากพันธนาการของเขา

                            "ทำบ้าอะไรของคุณห่ะ คุณโทโมะ" 

                            "ผมคงต้องเป็นฝ่ายถามคุณมากกว่านะครับคุณกิ่งแก้ว ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณมีเหตุผลอันใดที่จะต้องปลอมตัวเป็นคุณต้นกล้า แต่ที่ผมติดใจอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ตอนเจอกันครั้งแรก ทำไมคุณไม่บอกกับผมว่าคุณคือกิ่งแก้ว แต่คุณกับบอกว่าเป็นต้นกล้าซึ่งก็คือน้องชายของคุณเอง ตกลงคุณคิดจะทำอะไรกันแน่คุณกิ่งแก้ว" ปากเรียวคมขยับเป็นจังหวะพร้อมๆกับเสียงอันน่าเกรงขาม ที่ถูกเปล่งออกมาจากลำคอของชายหนุ่ม พลางทำหน้าเครียดๆใส่หญิงสาวที่นั่งมองหน้าเขานิ่งจนจะเป็นหินไปซะแล้ว

                            "ฉันมีเหตุผลของฉันก็แล้วกัน เอาล่ะ ตกลงคุณว่ายังไงกับแบบแปลนที่ฉันเอามาให้ ถ้าคุณตอบตกลง ฉันก็จะดำเนินการให้ทันที เพราะฉันก็ขี้เกียจจะเจอหน้าคุณเต็มทนแล้วเหมือนกัน" กิ่งแก้วบ่นอย่างไม่ใส่ใจ แต่ทุกคำพูดของเธอดูขัดกับท่าทางยิ่งนัก เพราะในระหว่างที่พูดอยู่นั้น เธอกลับมองหน้าของเขาเหมือนจะรู้ซึ่งถึงความผิด ที่ตัวเองกลายเป็นคนโกหกปริ้นปร้อนทำให้เขาต้องกระวนกระวายใจ 

                            "ผมยังให้คำตอบคุณไม่ได้หรอกนะครับ จนกว่าคุณจะบอกผมมาก่อนว่า ไอ้เรื่องที่ปลอมตัวมาเนี่ย คุณมีเหตุผลอะไร แล้วทำไมจะต้องมาหลอกลวงกันแบบนี้ด้วย" 

                            "ก็ได้ ที่ฉันต้องปลอมตัวมาเป็นนายต้นกล้าบุรุษหน้าสวยเนี่ย ก็เพราะหมอนั่นดันบอกไปว่าตัวเองเป็นสถาปนิกจาก@FKKน่ะสิค่ะ ถ้าเกิดฉันไม่ทำ เกรงว่าคุณจะสับสนว่าใครเป็นสถาปนิกกันแน่ และที่สำคัญก็คือ หน้าของคุณน่ะ อย่างกะโจรปล้นสวาท ถ้าเกิดฉันเข้าไปหาคุณโถ่งๆแบบนั้น เกิดฉันถูกข่มขืนไป แล้วใครจะรับผิดชอบล่ะค่ะ"

                            "ต้นเหตุก็คือหน้าของผมยังงั้นเรอะ นี่คุณบ้าหรือป่าวเนี่ย น้องชายคุณต่างหากที่ปากไม่ดีเอง ส่วนตัวคุณก็เป็นพี่สาวที่ไม่ได้เรื่อง ก็รู้ว่ามันผิดแต่ก็ยังทำตามน้องชายอีก คุณเนี่ยคงเป็นประเภทเรือน้อยล่องตามแม่น้ำสินะ ถ้าเกิดเขาชวนคุณไปกินอุจจาระด้วยเนี่ย ไม่ทราบว่าคุณจะยอมทำตามเขาด้วยหรือป่าว" เสียงราบเรียบผ่านไรฟันออกไปกระทบกับแก้วหูของเธอ น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยคำด่ามากมาย ทำเอาหญิงสาวกัดฟันกรอดก่อนมองไปที่ชายหนุ่มอย่างโมโห 

                           กริ๊ดดดดดด คำด่าแบบสุภาพของเขา ทำเอากิ่งแก้วแทบคลั่ง นี่น่ะเรอะคำด่าของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ดี น่าขยะแขยงสุดๆ 

                            "นี่คุณ จะพูดจะจาอะไร ก็ให้มันอยู่ในขอบในเขตหน่อยนะ ถ้าเกิดคุณเผลอทำเอาฉันโกรธขึ้นมา อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน" 

                            "อ๋อเหรอ นี่คุณขู่ผมยังงั้นเรอะห่ะ" โทโมะยิ้มเย้ยอย่างชอบใจ พลางขยับหน้าหล่อๆไปใกล้ๆใบหน้าสวยใสของหญิงสาว จนสาวเจ้าต้องเบียงหลบอย่างขวยเขิน 

                            "อะเอ่อ...." กิ่งแก้วแทบทำอะไรไม่ถูก เพราะลมหายใจของเขากระทบกับแก้มของเธออยู่ตลอด จะบอกให้ถอยออกไปก็ไม่ได้ เพราะเกรงชายหนุ่มหน้าโหดจะทำรุนแรงกับเธอ ถึงเจ้าตัวจะเป็นคนห้าวๆก็เถอะ แต่อีกฝ่ายมีกล้ามเป็นมัดๆ ที่พร้อมจะหักคอเธอได้ทุกเมื่อ 

                            สงครามยังไม่ทันจบ โทรศัทพ์สีแดงสดก็ส่งเสียงดังขึ้นมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะคว้ามาดูว่า ใครกันที่โทรมาขัดจังหวะแทบทุกครั้ง 

                            "ต้นกล้าจอมป่วน" คำพูดของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวต้องลุกออกจากเก้าอี้ เพื่อจะแย่งมือถือออกจากมือของชายหนุ่ม แต่ด้วยความสูงที่แตกต่างรวมทั้งพละกำลังที่เหนือกว่า ชายหนุ่มเพียงแค่เอามือยันหน้าผากไว้ก็เล่นเอาเจ้าหล่อนสิ้นฤทธิ์ไปในทันที ก่อนที่เขาจะกดรับสายเมื่อสักครู่อย่างใจเย็น

                             "ฮะโหล" 

                             "ให้ตายเถอะคุณกิ่งแก้วที่เคารพ นี่เธอเล่นเอาเรื่องของฉันไปบอกพี่ข้าวฟางเลยเหรอห่ะ รู้ไหมว่าฉันโดนด่าจนแก้วหูแทบแตกอยู่แล้วเี่นี่ย" ต้นกล้าตะโกนลั่นอย่างหงุดหงิด จะให้ไม่โมโหได้ยังไงล่ะ เพราะกลับจากสวนริมน้ำก็โดนพี่สาวคนโตด่าซะเละ ถึงเรื่องที่เขาแอบอ้างว่าเป็นสถาปนิกของบริษัท พอลูกค้ารู้เรื่องนั้นเข้า ก็ทยอยกันยกเลิกสัญญาไปทีละราย เหตุผลก็คือ ทางบริษัทไม่สร้างความน่าเชื่อถือให้กับลูกค้า

                              "นั่นมันความผิดของคุณนี่ครับ" โทโมะตอบกลับอย่างใจเย็น

                              "คุณเป็นใคร แล้วยัยกิ่งแก้วอยู่ที่ไหน" พลันได้ยินเสียงของผู้ชาย ต้นกล้าถึงกับชะงักพลางถามถึงพี่สาวตัวดีที่บังอาจเอาความลับของเขาไปเปิดเผย  

                              "ผมชื่อโทโมะ หวังว่าคุณจะจำชื่อของผมได้นะครับ ส่วนพี่สาวของคุณ รู้สึกเธอจะนอนเปลือยกายหนุนแขนผมอยู่ข้างๆนี่ ขอบอกเลยนะครับ ว่าพี่สาวของคุณน่ะ เธอเก่งเอามากๆ" 

                              "จะบ้าเรอะคุณโทโมะ ตั้งใจจะยั่วให้ไอ้กล้าโกรธหรือไง" กิ่งแก้วที่ฟังเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆก็โวยลั่นใส่ชายหนุ่มทันที เพราะเธอรู้นิสัยของน้องชายฝาแฝดตัวเองดี 

                              "ไม่เอาน่าที่รัก อย่าสิครับ นี่" โทโมะยังคงแกล้งไม่หยุด หวังจะให้ต้นกล้าเจ็บช้ำน้ำใจสุดๆที่กล้ามาหลอกลวงเขา เสียงอุ๊งอิ๊งนั่นทำเอาหนุ่มหน้าสวยแทบคลั่ง นี่แกกล้าทำยัยจอมป่วนถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย 

                              "ผมจะขอเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อยตัวพี่สาวของผมออกมาซะ และผมจะถือว่า เรื่องบ้าๆนี่ไม่เคยเกิดขึ้น แต่ถ้าเกิดคุณยังยึกยักอยู่แบบนี้ เกรงว่าผมจะฉุนจนเสียสติไปซะก่อน" เสียงโกรธแค้นของต้นกล้า ทำเอาโทโมะสะดุ้งเอือก แต่มันก็คงเป็นแค่คำขู่ธรรมดาๆ เนื่องจากประสบการณ์ที่มีมากกว่า เขาแทบจะเจอเรื่องทำนองนี้เป็นประจำ ก็เลยไม่ใส่ใจอะไรมากนัก 

                              "ถ้าเกิดคุณรักพี่สาวจริง งั้นก็รีบมาช่วยเธอสิครับ แต่เอ๊ะ ถ้ามาเร็วๆหน่อยก็ดีนะ เพราะผมอาจจะต่อกับพี่สาวของคุณแล้วก็ได้" โทโมะยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะกดวางสายทันที พลางมองไปที่หญิงสาวอย่างซะใจนิดๆ

                              "คุณโทโมะ คุณได้ตายสมใจแน่" กิ่งแก้วมองหน้าของชายหนุ่มด้วยความโกรธเกรี้ยวและนึกเป็นห่วงความรู้สึกของน้องชายไม่ได้ ถึงต้นกล้าจะดูอ่อนโยนและยิ้มง่ายยังไง แต่พอเข้าสู่ห้วงแห่งความโกรธแค้น เขาจะเปลี่ยนเป็นคนละคนทันที 

                              "แล้วผมจะรอนะที่รัก" โทโมะเอามือไปสัมผัสที่แก้มของกิ่งแก้ว ก่อนจะกระซิบข้างหูของเธอ พลางใช้เชือกมัดเธอกับเก้าอี้กลางห้อง 

                              "พี่ฟาง" ต้นกล้าเคาะประตูห้องของพี่สาวคนโต ก่อนที่สาวเจ้าจะออกมาต้อนรับอย่างหัวเสีย เพราะเธอกำลังหลับสบายๆอยู่แล้วเชียว 

                              "มีอะไรเหรอต้นกล้า เมื่อตอนเย็นยังไม่เข้าใจอีกเหรอ พี่บอกแล้วไงว่าจะให้เธอไปทำงานที่บริษัทเพื่อลงโทษที่เธอทำให้ลูกค้าของฉันหนีหายไปหมด" 

                              "รู้ที่อยู่ของไอ้โทโมะๆนั่นใช่ไหม" น้ำเสียงห้วนๆของน้องชาย ทำเอาข้าวฟางแปลกใจอยู่ไม่น้อย นี่คงจะโกรธใครมาล่ะสิ เธอรู้เรื่องนั่นดี ถึงแม้ตัวต้นกล้าเองจะเป็นเด็กใจดีและร่าเริงเพียงใด แต่ถ้าเกิดโกรธใครขึ้นมาล่ะก็เป็นเรื่องไม่ดีแน่ เธอรู้แต่เพียงว่า ในชีวิตของหนุ่มหน้าสวย เธอเพิ่งเคยเห็นต้นกล้าโกรธแค่สองครั้งสองคราหลังจากที่เธอถูกหนุ่มรุ่นเดียวกันลวนลาม นับจากนั้นเขาก็ไม่เคยโกรธใครอีกเลย

                              "ต้นกล้ามีเรื่องอะไรก็บอกได้นะ ท่าทางเธอไม่ปกตินะรู้ไหม"

                              "ป่าว ผมแค่อยากรู้ที่อยู่ของลูกค้าคนนั้นก็เท่านั้นเอง บอกมาเถอะขอร้องล่ะ" เมื่อถูกลบเล้าจนแขนแทบปริ้น ข้าวฟางก็ใจอ่อนยอมบอกที่อยู่ให้ พลางได้ที่อยู่ของเขาคนนั้น ต้นกล้าก็รีบบึ่งรถไปที่นั่นทันที

             จบไปอีกตอนแล้วนะครับ มาเอาใจช่วยคู่นี้ด้วยนะครับ