สลับขั้วมาลุ้นรัก

                                 ณ สวนธารณะริมสระที่เดิม ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางใบหน้าสะสวยราวกับผู้หญิง กำลังตวัดพู่กันลงบนแผ่นกระดาษสีขาวอย่างใจเย็น ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากจะใช้เงินของพี่สาวและพร้อมจะเดินทางไปอเมริกาได้ทุกเมื่อ แต่ในตอนนี้ ทรัพย์สินของเขาทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ไม่กี่พันซึ่งคงจะไม่พอสำหรับตั่วเครื่องบินไำทย-แอลเอเป็นแน่ และถึงจะมีบัตรเครดิตอยู่นับสิบก็ตาม แต่ด้วยชื่อกำกับที่เป็นของพี่สาว เขาจึงไม่อยากผิดคำพูดที่ให้ไว้กับข้าวฟาง พี่สาวคนโตของตระกูล

                                 น้ำตาของหนุ่มหน้าสวยเริ่มไหลย้อยลงมาทุกที เมื่อภาพที่เขาร่างออกมาเป็นใบหน้าของพี่สาวฝาแฝด พลันนึกถึงเรียวปากและดวงตาที่เหมือนกับเขา ทำเอาศิลปินหนุ่มยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องแยกห่างจากเธอคนนั้น นับเวลา 20กว่าปี เขาและพี่สาวต่างก็ใช้ชีวิตร่วมกันมาตลอดแม้จะมีทะเลาะกันบ้างแต่สายสัมพันธ์ของเขาและพี่สาวก็ไม่เคยขาดสะบั้นซะที แต่พอมีเจ้าหมอนั่น เจ้าคนที่ทำให้พี่สาวของเขาเปลี่ยนไป ถึงกับทำให้หนุ่มหน้าสวยโมโหทันทีที่นึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา "เพราะนายคนเดียวโทโมะ"

                                 มือที่ตวัดพู่กันไปมาก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อมีเงาตะครุ่มๆเดินเข้ามาหาเขา ใบหน้าของแขกผู้มาเยือนช่างน่ารักซะจริงเมื่อแขกคนนั้นยิ้มหวานให้กับหนุ่มหน้าสวย ต้นกล้าวางมือลงก่อนจะหันหน้าที่เพิ่งเช็ดน้ำตาออกไปไม่นานไปทางหนุ่มคนดังกล่าว

                                  "เจอกันอีกแล้วนะครับคุณต้นกล้า" ป๊อปปี้โปรแกรมเมอร์หนุ่มที่ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นเจ้านาย อาจจะเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทก็ได้ ซึ่งได้ไหว้วานให้เขาช่วยตามหาน้องชายฝาแฝดของคนที่เขารัก ซึ่งเหมือนเธอจะยังเก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมคุยกับใครเลยสักคน จึงต้องลำบากต่อโปรแกรมเมอร์หนุ่มที่จะต้องพลิกแผ่นดินตามหาตัวของเขา และเหมือนในสมองส่วนหนึ่งได้บอกกับเขาว่า เขาเคยพบเจอกับหนุ่มหน้าสวยที่นี้ และเขาก็พบกับศิลปินใบหน้าสะสวยคนนี้เข้าจนได้ 

                                  "คุณคือ..." ถึงแม้จะเจอกับเขามาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เหมือนต้นกล้าจะจำชื่อของเขาไม่ได้ รู้แต่เพียงว่า เขาคือโปรแกรมเมอร์จาก@To ซึ่งไอ้เจ้าโทโมะนั่นเป็นผู้บริหาร 

                                  "ผมชื่อป๊อปปี้ครับ แหมทำเป็นความจำเสื่อมไปได้นะครับคุณต้นกล้า" ป๊อปปี้ใช้น้ำเสียงกวนๆใส่ทำเอาต้นกล้าจากที่ดูเศร้าๆ เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นทันตาเห็น 

                                  "ว่าแต่ มีเรื่องอะไรเหรอครับ ถึงได้มาหาผมถึงที่นี้" 

                                  "ผมคิดว่าคุณกำลังเข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องของคุณกิ่งแก้วกับเพื่อนของผมอยู่นะครับคุณต้นกล้า" พอได้ที ป๊อปปี้ก็หยิบยื่นประเด็นหลักมาคุยทันที หวังจะให้ศิลปินหนุ่มรายนี้เข้าใจในตัวของพี่สาวฝาแฝด และแน่นอน ก็ต้องเข้าใจในตัวของเพื่อนสนิทของเขาด้วย

                                  "ถ้าจะคุยกันเรื่องนี้ งั้นผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ" ต้นกล้าว่าพลันลุกขึ้นเก็บของในทันใด ป๊อปปี้ที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบคว้าตัวของเขาไว้ แต่ก็ถูกกำปั้นน้อยๆสวนเข้าใส่ใบหน้าอันหล่อน่ารักของเขาทันควัน ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นโปรแกรมเมอร์ที่แสนจะยิ้มง่ายก็ตาม ก็ใช่ว่าต้นกล้าจะเกรงใจเขาคนนั้นเลยสักนิด ทางด้านป๊อปปี้ที่ถูกชกจนเลือดกลบปาก ถึงกำปั้นที่ใช้จะเรียวเล็กยิ่งกว่าผู้หญิงเพียงใด แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชาย หมัดเมื่อสักครู่ย่อมแรงเป็นธรรมดา และถึงแม้ตัวเขาจะเจ็บปวดเพียงไร โปรแกรมเมอร์หนุ่มก็ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรือโมโหต่อหนุ่มหน้าสวยคนนี้เลยสักนิด และนั่นก็ทำให้ต้นกล้าดูจะเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด

                                   "ขอโทษนะครับ ที่ผมทำอะไรรุนแรงลงไป อาจเป็นเพราะผมกำลังสับสนเกี่ยวกับเรื่องที่คุณอยากจะรู้ ไว้ผมใจเย็นกว่านี้หน่อยก็แล้วกันนะครับ" คำพูดของต้นกล้า ทำเอาป๊อปปี้รู้สึกสงสารเขามิใช่น้อย ถึงแม้ตอนโกรธเขาคนนี้จะมีอารมณ์ร้ายกาจเพียงใด แต่ด้วยปัจจัยหลายๆด้านทำให้หนุ่มหน้าสวยคนนี้ต้องเครียด เครียดเสียจนต้องหาทางออก ซึ่งการหนีปัญหาก็เป็นหนึ่งในทางออกของเขา

                                    "งั้นคุณไปอยู่ที่คอนโดของผมไหมครับ ผมสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ" หลังจากที่เอามือออกจากหน้าที่บอบช้ำ ป๊อปปี้ก็เสนอความคิดดีๆให้กับต้นกล้า ซึ่งเขาก็เห็นด้วยกับวิธีดังกล่าว เพราะกว่าจะนำเงินที่ได้จากการวาดรูป คงจะใช้เวลาค่อนข้างนาน ประกอบกับสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติของเขา ทำให้ฝีมือการวาดรูปที่สุดแสนจะภูมิใจ ดูจะด้อยประสิทธิภาพลงอย่างเห็นได้ชัด

                                    "คุณกิ่งแก้วเป็นยังไงบ้างครับ" โทโมะนักธุรกิจหนุ่มที่วันนี้ถือโอกาสมานั่งทานข้าวกับข้าวฟาง หนึ่งในหุ้นส่วนคนสำคัญของเขา แต่เหตุผลที่แท้จริงก็คือ มาเพื่อดูอาการของหญิงสาวอันเป็นที่หมายปองของเขา เพราะตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่ไ้ด้รับการติดต่อจากเธออีกเลย และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ งานออกแบบบ้านก็ยังไม่คืบหน้าเลยสักนิดหลังจากที่เธอหายไป

                                    "ยังเก็บตัวอยู่ห้องเหมือนเดิมเลยค่ะ ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน ส่วนต้นกล้าก็หายไปไหนก็ไม่รู้ เป็นครั้งแรกเลยนะค่ะที่พวกเขาแยกห่างจากกัน" ข้าวฟางกลืนข้าวแทบไม่ลงเมื่อนึกถึงปัญหาภายในครอบครัวของเธอ ประธานสาวคนเก่งถึงกับเครียดสุดๆเมื่อเจอกับปัญหาที่เธอจนปัญญาจะแก้ไขได้

                                    "ขอโทษนะครับที่ผมทำให้น้องฝาแฝดของคุณต้องบาดหมางต่อกัน เพราะผมเป็นต้นเหตุแท้ๆเลย" โทโมะยืนขึ้นก่อนจะโค้งคำนับตามแบบฉบับของคนญี่ปุ่น ทำเอาข้าวฟางต้องโค้งรับอย่างเกรงใจ

                                     "ทางเราต่างหากล่ะค่ะที่ต้องขอโทษ เป็นเพราะต้นกล้าไปหลอกคุณแท้เลยๆ ฉันต้องขอโทษแทนเขาอีกครั้งด้วยนะค่ะ" ข้าวฟางยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนที่อีกฝ่ายจะรับไหว้จากเธอด้วยเช่นกัน พลางปรึกษาหารือถึงปัญหาที่เกิดขึ้นต่อ

                                     "แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะค่ะเนี่ย"

                                     "ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ ผมไ้ด้ให้ไอ้ป๊อปปี้เพื่อนของผมเร่งตามหาตัวของคุณต้นกล้าแล้วล่ะครับ อีกไม่นานก็คงเจอตัวของเขา"

                                     "จะเชื่อใจได้แน่เหรอค่ะ" ข้าวฟางชักไม่แน่ใจ ถึงแม้เธอจะเคยทานอาหารร่วมกับเขาคนนั้นมาแล้วก็ตาม แต่ถ้าเกิดป๊อปปี้คนนั้นเป็นคนอารมณ์ร้อนและเผลอทำร้ายน้องชายของเธอเข้า ยิ่งอารมณ์ของน้องชายดูจะไม่ปกติอยู่ด้วย เกรงว่าจะเกิดการต่อสู้กันจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล และถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เธอคงเจ็บใจที่ปล่อยให้คนแบบนั้นทำร้ายน้องชายสุดที่รักของเธอได้  

                                      "เชื่อได้อยู่แล้วล่ะครับ เขาเป็นคนฉลาดและมีไหวพริบดี เรื่องตามหาคนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลย" พอได้ฟังน้ำเสียงของผู้บริหารระดับสูงเช่นเขาแล้ว ข้าวฟางเหมือนจะอุ่นใจนิดๆ จากนั้นเธอก็ลงมือทานข้าวที่อยู่ในจานต่อ 

                                       'ผมหวังว่า คุณคงไม่คิดทำอะไรบ้าๆลงไปนะ คุณกิ่งแก้ว' 

      อิอิ จบไปอีกตอนแล้วนะครับ ขอโทษที่หายไปนานนะ พอดีไรเตอร์ป่วยอยู่โรงพยาบาล เพิ่งจะออกก็เมื่อวานนี้เอง ยังไงก็ฝากติดตามกันนะครับ