สลับขั้วมาลุ้นรัก

                        คอนโดสุดหรูท่ามกลางเมืองมหานคร ภายในถูกตกแต่งด้วยของประดับมากมายจากแดนอาทิตย์อุทัย มูลี่สีฟ้า ชุดนักรบโบราณและดาบซามูไรหลากหลายแบบ ถูกวางเรียงกันอย่างเป็นระบบระเบียบ ภายในห้องที่ถูกฉาบด้วยสีนิลออกเขียว ชายหนุ่มในชุดยูคาตะที่นั่งพับขาอยู่กับพื้นพลางหยิบถ้วยน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะกลมขนาดพอเหมาะขึ้นมาดื่มอย่างใจเย็น ท่ามกลางอากาศเย็นๆของแอร์รุ่นใหม่ล่าสุด ชายหนุ่มนั่งมอทำหน้าสบายสุดๆ เมื่อนึกถึงเด็กหนุ่มที่เขาหลงใหลคนนั้น และอีกไม่นาน เขาก็จะได้เจอหวานใจสุดที่รักของเขาอีกครั้ง 

                        ใบหน้าหวานเยิ้มชวนมดขึ้น พลันเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่หงุดหงิดชอบกลขึ้นมาในทันใด เมื่อเสียงสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดดังขึ้น เขาหยิบเจ้ามือถือนั่นขึ้นมา ก่อนจะใช้มือเลื่อนหน้าจอเบาๆ จากนั้นเสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้น 

                        "ว่าไง" เสียงสุดแสนจะเบื่อหน่ายของเขา ทำเอาสายที่เพิ่งโทรเข้ามารู้สึกหงุดหงิดชอบกล 

                        "เป็นอะไรของนายห่ะ คุณโมะๆ" ป๊อปปี้เจ้าของสายเมื่อสักครู่ เอ่ยถามทันทีเมื่อได้ยินเสียงสั่นๆชวนหัวเสียของเขา 

                        "มีอะไรก็ว่ามาไอ้ป๊อปปี้" เขายังคงใช้น้ำเสียงที่เยือกเย็นนั่นต่อไป แม้ฝ่ายตรงข้ามจะเป็นเพื่อนสนิทของเขาก็ตาม สไตส์การพูดที่เป็นเอกลักษณ์นั่น ดูจะโดดเด่นเมื่อนำไปใช้กับคนใหญ่คนโต ไม่เพียงคำพูดที่สุดแสนจะเย็นชาของเขา แต่จิตใจก็เฉงเช่นเดียวกับคำพูดเหล่านั้นด้วย 

                         "รู้สึกว่า คุณต้นกล้านักออกแบบที่ทำงานให้นายน่ะ จะเป็นตัวปลอมนะ" เสียงเรียบๆแต่แฝงไปด้วยปมปริศนาของโปรแกรมเมอร์สุดหล่อ ทำเอาชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น คุณต้นกล้าที่เราเห็นคือตัวปลอมยังงั้นเรอะ แล้วต้นกล้าตัวจริงหน้าตาเป็นยังไงกันแน่นะ แล้วถ้าเกิดต้นกล้าที่มาหาเราทุกๆวันเป็นตัวปลอมจริง แล้วเขาคนนั้นคือใคร  

                         "งั้นเรอะ งั้นแค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะ" โทโมะวางสายลงทันควัน ก่อนจะมองไปที่แบบแปลนที่เด็กหนุ่มนำมาส่งเขาตามกำหนด พอได้ฟังที่ป๊อปปี้พูด เขาก็พลันนึกถึงใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้น เ้ด็กหนุ่มที่เขาหลงใหลและชื่นชมตั้งแต่้แรกเห็น ถึงแม้ข้อมูลที่เพื่อนเขาหามา ดูจะมีมูลฐานที่น่าเชื่อถือมากก็ตาม แต่ด้วยสิ่งที่เห็นมาตลอดหนึ่งเดือนนั้น ทำเอาเขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง จะเป็นไปได้ยังไงที่คุณต้นกล้าเป็นตัวปลอม 

                         ชายหนุ่มนั่งกลุ้มแล้วกลุ้มอีกจนไม่อยากทานอะไร ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดพร้อมปรากฏร่างของเด็กหนุ่มหน้าใสที่ถือม้วนกระดาษจำนวนหนึ่ง ซึ่งเหมือนจะเป็นแบบแปลนล่าสุดที่ชายหนุ่มเพิ่งสั่งไปเมื่อคืน 

                          "สวัสดีครับคุณโทโมะ นี่ครับแบบแปลนที่คุณสั่ง" กิ่งแก้วยื่นม้วนกระดาษให้ชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะคลีม้วนกระดาษออกมาดูอย่างใจเย็น แม้ภายในจะยังร้อนรุ่มอยู่ก็ตาม 

                          "ก็ดีนะครับผมชอบ" ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะนั่งพับขาตามแบบฉบับคนญี่ปุ่นเหมือนเดิม 

                          "ห้องของคุณโทโมะเนี่ย ยอดไปเลยนะครับ ผมชอบมากเลย" กิ่งแก้วยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นห้องสไตส์ญี่ปุ่นสุดมหัศจรรย์ของเขา 

                          "ผมถามคุณตรงๆเลยนะครับคุณต้นกล้า คุณเป็นใครกันแน่" น้ำเสียงดังกึกก้องไปทั่วห้อง ทำเอาหญิงสาวถึงกับหน้าหงาย นี่เขารู้เรื่องเราหมดแล้วเหรอเนี่ย 

                          "เอ่อ... คือว่าฉัน" กิ่งแก้วลุกขึ้นยืนทันควัน ก่อนที่โทโมะจะยืนขึ้นตาม เขามองไปที่ปากของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าและเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะฟังคำตอบที่ค้างคาใจมานานนั้นให้หมดเรื่องหมดราวไป หญิงสาวไม่ทันจะเอ่ยอะไร ร่างกายของหล่อนก็ร่วงโรยลงไปต่อหน้าต่อตาของชายหนุ่ม กิ่งแก้วที่ทำงานมาทั้งคืนทำให้ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้ว ก็เลยทรุดลงไปอย่างที่เห็น

                          "คุณต้นกล้าครับเป็นอะไรหรือป่าวครับ" โทโมะคว้ารับร่างบางๆนั่นไว้ทัน แต่ด้วยร่างที่หมดสติเต็มที มือของเขาจึงไปถลกชายเสื้อของเด็กหนุ่มขึ้นไป เผยให้เห็นเอวคอดขาวๆของหญิงสาว พลันได้เห็นเช่นนั้น โทโมะที่จัดได้ว่าเป็นคนที่นิ่งเงียบและสุขุมแม้จะเจอเรื่องที่สุดขีดก็ตาม แต่เมื่อมาเจอกับภาพที่ไม่คาดคิดสุดๆ ชายหนุ่มถึงกับจ้องตาค้าง สมองของเขาโล่งอย่างบอกไม่ถูก มือและแขนเกร็งไปหมด แม้เขาจะเคยเจอผู้หญิงที่สวยที่สุดมาแล้วก็ตาม แต่พอมาเจอเอวขาวๆได้รูปของหญิงสาวในคราบเด็กผู้ชาย โทโมะถึงทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

                          "แท้จริงแล้ว คุณต้นกล้าเป็นผู้หญิงยังงั้นเรอะเนี่ย" ชายหนุ่มแทบตกใจกับภาพที่เห็น ถึงแม้จะดีใจที่คนที่เขาหลงใหลมาตลอดจะเป็นผู้หญิง และเป็นข่าวดีที่เขาไม่ได้เป็นเกย์อย่างที่ใจเขาคิดไว้ แต่ก็รู้สึกเคืองไม่น้อยว่าทำไมเธอคนนี้ต้องปลอมตัวเป็นผู้ชาย แถมยังแอบอ้างว่าจะเป็นน้องชายของผู้บริหารระดับสูงอีกต่างหาก ตกลงเธอคนนี้คือสิบแปดมุงกุฎยังงั้นเรอะเนี่ย เรื่องนี้เราคงต้องเคลียร์ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซะ

                          ว่าแล้วชายหนุ่มก็กดโทรศัพท์หาโปรแกรมเมอร์ผู้ช่วยของเขา ก่อนจะมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่นอนหนุนตักของเขาอยู่

                          "ไงคุณโมะๆ"

                          "บอกมาเลยนะไอ้ป๊อปปี้ ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ ที่นายบอกว่าคุณต้นกล้าเป็นตัวปลอมเนี่ย มันจริงอย่างที่นายพูดเรอะวะ แล้วยัยผู้หญิงที่อยู่กับฉันเนี่ยคือใคร แล้วก็ คุณต้นกล้าตัวจริงหน้าตาเป็นยังไง ไหนนายลองเล่ามาสิ" ชายหนุ่มรั่วใส่ไม่ยั้ง ทำเอาปลายสายถึงกับเรียบเรียงคำถามแทบไม่ทัน

                           "ต้นกล้าตัวจริง ก็หน้าตาเหมือนกับผู้หญิงที่อยู่กับนายนั่นแหละ"

                           "อย่ามาล้อเล่นดีกว่าน่า ต้นกล้าตัวจริงจะเหมือนกับเธอคนนี้ได้ยังไง คนอะไรจะเหมือนกันขนาดนั้น สงสัยข้อมูลนายจะมั่วแล้วล่ะ"

                           "ฮ่าๆๆๆ คนสุขุมอย่างนายเนี่ย ก็สติแตกเป็นเหมือนกันนี่นา" ป๊อปปี้หัวเราะร่าเมื่อได้ยินน้ำเสียงกระวนกระวายของเขา

                           "อย่ามาเล่นลิ้นไอ้ป๊อปปี้ คนยิ่งเครียดๆอยู่"

                           "คร้าบท่านประธาน ฉันจะบอกอะไรดีๆให้ก็แล้วกันนะ คุณต้นกล้าที่อยู่กับนายประจำนะ แท้จริงแล้วเธอชื่อว่ากิ่งแก้ว พี่สาวฝาแฝดของคุณต้นกล้ายังไงล่ะ ก็ไม่แปลกหรอกที่หน้าตาจะเหมือนกันเปียบซะขนาดนั้นน่ะ"

                           "พี่สาวฝาแฝดยังงั้นเรอะ" โทโมะวางสายลงทันที ก่อนจะมองไปที่ร่างไร้สติอีกครา นี่เราเข้าใจผิดมาโดยตลอดยังงั้นเรอะ แต่ว่า ทำไมพี่สาวของคุณต้นกล้าต้องปลอมตัวเป็นน้องชายตัวเองด้วยล่ะ เห็นที คงต้องเค้นความจริงซะแล้วสิ  

    จบไปอีกหนึ่งตอนครับ ขอโทษที่หายไปนานนะ

อย่าลืมกันซะล่ะ 5555