My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม

แก้วใจ:)
     พอฉันลากยัยฟางออกมาจากบ้านนรกนั่นฉันก็พายัยฟางมาที่ร้านแต่แวะไปรับเฟย์น้องสาวของฟางก่อน
"แล้ววันนี้เราจะกลับบ้านกี่โมงคะพี่ฟาง"เฟย์ถาม
"เอ่อ พี่ก็ไม่รู้"ฟางตอบ
"วันนี้ไปค้างที่คอนโดฉันก่อนไม่ต้องกลับบ้าน"ฉันบอก
อย่าให้ความหวังทั้งๆที่เธอก็ยังต้องมีเขา เกิดฉันเหงาและไม่ทันคิด ไปเผลอนึกว่ามีสิทธิ์ สนิทกันจนเกินเพื่อนไป รับได้ใช่ไหมถ้ามีใครเจ็บเพราะเธอ
     เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
'09445xxxxx'
เบอร์แปลกใครโทรมานะ
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"
"ฮัลโหล นี่แก้วใจใช่มั้ยครับ"ปลายสายถาม สะ...เสียงนี้ฉันจำได้ไม่เคยลืม โทโมะ แฟนเก่าที่ทิ้งฉันไป แล้วตอนนี้เขาโทรมาทำไม
"ใช่ค่ะ นั่นใครคะ"ฉันแกล้งทำเป็นจำเสียงเขาไม่ได้
"ว้า เธอจำเสียงฉันไม่ได้เหรอไหนเธอบอกว่าเสียงฉันเซ็กซี่กว่าใครเธอจำได้ตลอดเวลาไง"เขาตอบ หือ มันน่านัก
"ฉันจำไม่ได้ถ้าจะโทรมากวนประสาทงั้นก็แค่นี้นะ"พอฉันกำลังจะวางสายโทโมะก็ร้องห้ามก่อน
"เดี๋ยวๆ ฉันโทโมะเองแฟนเก่าเธอไงเราพึ่งเจอกันเมื่อตอนเช้า"
"อืม มีไร"
"แหม ถามเสียงห้วนจังนะ"เขาแซวแต่ฉันไม่เล่นด้วยเลยเงียบ"อืมมมม ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากเจอ ออกมาเจอกันหน่อยสิ"เขาบอก
"ไม่ว่าง"ฉันตอบเสียงแข็ง
"งั้นฉันไปหาเธอที่ร้านแล้วกันนะ"เขาบอก
"อย่า"ฉันรีบห้าม
"งั้นเธอก็ออกมาหาฉัน ถ้าไม่อยากให้ฉันไปหา"โทโมะบอกนิสัยเสียไม่เปลี่ยนจริงๆ ชอบกดดันคนอื่นไม่เปลี่ยน
"ได้ แล้วจะให้ฉันไปหาที่ไหน"
"ก็ที่เดิมร้านประจำของเรา"เขาบอก
"ได้ แค่นี้นะ"แล้วฉันก็กดวางสาย
"ใครหรอแก้ว"ฟางถาม
"เอ่อ ลูกค้าน่ะเดี๋ยวฉันมานะฝากร้านด้วย"ฉันบอกและรีบออกมาจากร้านไม่รอให้สองคนนั้นถามมากไปกว่านี้
     แล้วฉันก็มาถึงร้านอาหารที่ฉันกับเขาเคยมาประจำและเขาก็นั่งโต๊ะประจำมุมเดิมที่ฉันกับเขานั่งประจำ มุมที่คนไม่มากเกินไปพอให้เรารู้สึกมีความเป็นส่วนตัว แล้วฉันก็เดินไปหาเขาที่โต๊ะและนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา
"นายมีอะไร"ฉันถาม
"จะสั่งอะไรหน่อยมั้ย"เขาถามกลับ
"ไม่ ฉันไม่มีเวลาว่างมาก"
"โห ทำไมทำท่าเฉยชากับฉันขนาดนั้นล่ะ"เขาฉันน้ำเสียงน้อยใจ
"หึ นายยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอนายทำอะไรกับฉันไว้นายลืมแล้วเหรอ"ฉันถามเสียงเย็น
"เปล่า ฉันไม่เคยลืม"เขาตอบสีหน้าสำนึกผิด
"ชั่งเถอะ แล้วนายมีธุระอะไร"ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง
"คือฉันอยากถมาว่าเธอเป็นเพื่อนกับฟางเหรอ"
"อืมใช่"
"อ่อ"
"นายจะพูดกับฉันแค่นี้ใช่มั้ย งั้นลาก่อน"ฉันกำลังจะลุกแต่เขาเรียกไว้ก่อน
"เดี๋ยว"
"มีอะไร"ฉันถามและนั่งจ้องหน้าเขา
"คือ ฉันขอโทษที่ทิ้งเธอ"เขาบอกหน้าสำนึกผิด
"แล้วไง"ฉันถาเสียงเย็น
"คือเรามาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"
"หึ นายคิดได้ไงนายทิ้งฉันไปแบบไม่ใยดีแล้วตอนนี้ก็มาขอให้ฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
"ฉันรู้แต่ฉันสำนึกผิดแล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะแก้ว"เขาอ้อนวอน
"ไม่ ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับฉันเราเป็นแค่อดีตหรือแฟนเก่ากันเท่านั้น"ฉันบอกตัดบอกและลุกออกมาจากร้านแล้วรีบมาขึ้นรถ ไม่ทันไรน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก
"ฮือๆๆๆๆๆ ฮึก ฮืออออออ"ทำไมมันเจ็บขนาดนี้ฉันต้องลืมเขาให้ได้
ไรเตอร์อัพต่อตามคำเรียกร้องแล้วนะค้าาาา ช่วยเม้นกันหน่อยนะคะ