My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม
เขียนโดย 
มารุกะ
วันที่ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.58 น.
แก้ไขเมื่อ 1 เมษายน พ.ศ. 2557 22.35 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6) จัดสวน&หัวแตก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเมื่อเช้าแก้วมาส่งฉันที่บ้านและแวะส่งเฟย์ที่โรงเรียน แต่พอฉันมาถึงบ้านก็รู้สึกว่าบ้านเงียบแม่บ้านก็ไม่เห็นไปไหนกันหมด คุณป๊อปปี้คงยังไม่ตื่นส่วนคุณแต๊งกิ้วก็อยู่โรงเรียนเพราะตอนฉันไปส่งเฟย์ก็เห็นคุณแต๊งกิ้ว ออกไปเดินเล่นที่สวนดีกว่าแล้วฉันก็เดินมานั่งที่สวนตรงม้าหินอ่อน
โป๊ก
"โอ๊ย!"รู้สึกเหมือนโดนอะไรปาใส่หัวเหมือนก้อนหินเลยแฮะเจ็บชะมัด แล้วฉันก็มองซ้าย ขวาแล้วสายตาก็พลันไปเห็นคุณป๊อปปี้ยืนถือก้อนหินอยู่ ฉันพอรู้แล้วว่าใครปาก้อนหินใส่ฉันแต่ฉันก็ไม่พูดอะไรนอกจากลุกออกจากม้าหินอ่อนและกำลังจะเดินกลับเรือนเล็กแต่คุณป๊อปปี้ก็มาขวางไว้
"จะไปไหน"เขาถาม
"กลับเรือนเล็กค่ะ"ฉันบอก
"หึ สบายดีนี่เมื่อคืนไม่กลับบ้านพอกลับมาก็มานั่งที่สวนแล้วก็กำลังจะไปนอน"
"ก็ฉันจะไปให้พ้นสายตาคุณป๊อปปี้ไงคะ"ฉันตอบ
"ถ้าจะไปให้พ้นสายตาฉันจริงๆเธอก็ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ"เขาบอก
"...."แต่ฉันไม่ตอบอะไรนอกจากก้มหน้าและกำลังจะเดินเลี่ยงไปแต่คุณป๊อปปี้ก็มาขวางไว้อีก
"ฉันให้พวกแม่บ้านหยุดงานหนึ่งอาทิตย์"มิน่าล่ะฉันไม่เห็นแม่บ้านซักคน"สวนก็ยังไม่ได้จัด"
"ค่ะ"
"จัดสวนด้วย"คุณป๊อปปี้บอก
"คะ?"ฉันขานเสียงอย่างสงสัย
"เธอต้องจัดสวน"เขาไขข้อข้องใจให้ฉัน
"คนเดียวเหรอคะ"
"ก็ใช่สิ เธอจะให้ฉันทำเหรอ"เขาย้อนถาม
"ค่ะ"
"เธอจะให้ฉันทำเหรอ"เขาถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
"ไม่ค่ะ ฉันทำเอง"ฉันรีบตอบ
"อืมดี งั้นเริ่มทำซะ"
"ค่ะ"แล้วคุณป๊อปปี้ก็เดินขึ้นเรือนใหญ่ไป
1 ชั่วโมงผ่านไป
ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วแดดจ้าจังเลยฉันเริ่มหน้ามืดแล้วนะเนี่ยจัดสวนยังไม่ถึงครึ่งเลย เดี๋ยวต้องเอากระถางต้นไม้วางบนชั้นอีก
อึบบบบ
แล้วฉันก็เขย่งปลายเท้าพยามที่จะวางกระถางต้นไม้ไว้บนชั้นแต่พอเงยหน้าขึ้นกลับวูบขึ้นมาดื้อๆ ฉันเซไปมาทำให้กระต้นไม้ที่ถือไว้เหนือหัวหลุดมือ
เพล้งงงงงง
"โอ๊ยยยย!!!"ฉันร้องลั่นเมื่อกระถางต้นไม้ตกแตกใส่หัว เจ็บ
ติ้ง
ละ...เลือด นี่หัวฉันแตกเลือดไหลเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
ฟึ่บ
และพอฉันเห็นเลือดก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น
"นี่! เธอเสียงอะ...เฮ้ยO_O"คุณป๊อปปี้เข้ามาก็ตกใจที่เห็นฉันนั่งพับเพียบเลือดไหลยาวเป็นทางออกจากหัว"นะ...นี่เธอเป็นไงบ้าง"คุณป๊อปปี้มานั่งยองๆถามด้วยสีหน้าตกใจ
"ฉะ...ฉันไม่เป็นอะไร...มากหรอกค่ะ"ฉันเค้นเสียงตอบเพราะเหมือนไม่มีแรง
"ไม่มากได้ไงเลือดไหลเป็นทางขนาดนี้ ปะไปหาหมอ"เขาพยุงฉันขึ้นแต่พอฉันยืนได้ไม่เท่าไหร่ฉันก็เซเหมือนจะล้ม คุณป๊อปปี้เลยอุ้มฉันไว้แนบอก
"ฟาง เธออย่าเป็นอะไรนะ"คุณป๊อปปี้เรียกชื่อฉันเหมือนฝันเลย แต่ฉันไม่ไหวแล้วเหมือนจะหลับเลย เจ็บหัวมากๆ
"ฟางๆๆๆๆ"คุณป๊อปปี้เรียกแต่ฉันไม่ไหวแล้ว"ฟางๆๆๆ ฟางเธออย่าเป็นอะไรนะ ฉันขอโทษ"
คุณป๊อปปี้พูดอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย
"ฟางๆๆๆ"
แล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย....
เม้นๆ มากันนะคะเอาใจช่วยฟางกัน