My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม

แก้วใจ:)

     พอฉันลากยัยฟางออกมาจากบ้านนรกนั่นฉันก็พายัยฟางมาที่ร้านแต่แวะไปรับเฟย์น้องสาวของฟางก่อน

"แล้ววันนี้เราจะกลับบ้านกี่โมงคะพี่ฟาง"เฟย์ถาม

"เอ่อ พี่ก็ไม่รู้"ฟางตอบ

"วันนี้ไปค้างที่คอนโดฉันก่อนไม่ต้องกลับบ้าน"ฉันบอก

อย่าให้ความหวังทั้งๆที่เธอก็ยังต้องมีเขา เกิดฉันเหงาและไม่ทันคิด ไปเผลอนึกว่ามีสิทธิ์ สนิทกันจนเกินเพื่อนไป รับได้ใช่ไหมถ้ามีใครเจ็บเพราะเธอ

     เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น

'09445xxxxx'

เบอร์แปลกใครโทรมานะ

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"

"ฮัลโหล นี่แก้วใจใช่มั้ยครับ"ปลายสายถาม สะ...เสียงนี้ฉันจำได้ไม่เคยลืม โทโมะ แฟนเก่าที่ทิ้งฉันไป แล้วตอนนี้เขาโทรมาทำไม

"ใช่ค่ะ นั่นใครคะ"ฉันแกล้งทำเป็นจำเสียงเขาไม่ได้

"ว้า เธอจำเสียงฉันไม่ได้เหรอไหนเธอบอกว่าเสียงฉันเซ็กซี่กว่าใครเธอจำได้ตลอดเวลาไง"เขาตอบ หือ มันน่านัก

"ฉันจำไม่ได้ถ้าจะโทรมากวนประสาทงั้นก็แค่นี้นะ"พอฉันกำลังจะวางสายโทโมะก็ร้องห้ามก่อน

"เดี๋ยวๆ ฉันโทโมะเองแฟนเก่าเธอไงเราพึ่งเจอกันเมื่อตอนเช้า"

"อืม มีไร"

"แหม ถามเสียงห้วนจังนะ"เขาแซวแต่ฉันไม่เล่นด้วยเลยเงียบ"อืมมมม ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากเจอ ออกมาเจอกันหน่อยสิ"เขาบอก

"ไม่ว่าง"ฉันตอบเสียงแข็ง

"งั้นฉันไปหาเธอที่ร้านแล้วกันนะ"เขาบอก

"อย่า"ฉันรีบห้าม

"งั้นเธอก็ออกมาหาฉัน ถ้าไม่อยากให้ฉันไปหา"โทโมะบอกนิสัยเสียไม่เปลี่ยนจริงๆ ชอบกดดันคนอื่นไม่เปลี่ยน

"ได้ แล้วจะให้ฉันไปหาที่ไหน"

"ก็ที่เดิมร้านประจำของเรา"เขาบอก

"ได้ แค่นี้นะ"แล้วฉันก็กดวางสาย

"ใครหรอแก้ว"ฟางถาม

"เอ่อ ลูกค้าน่ะเดี๋ยวฉันมานะฝากร้านด้วย"ฉันบอกและรีบออกมาจากร้านไม่รอให้สองคนนั้นถามมากไปกว่านี้

     แล้วฉันก็มาถึงร้านอาหารที่ฉันกับเขาเคยมาประจำและเขาก็นั่งโต๊ะประจำมุมเดิมที่ฉันกับเขานั่งประจำ มุมที่คนไม่มากเกินไปพอให้เรารู้สึกมีความเป็นส่วนตัว แล้วฉันก็เดินไปหาเขาที่โต๊ะและนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา

"นายมีอะไร"ฉันถาม

"จะสั่งอะไรหน่อยมั้ย"เขาถามกลับ

"ไม่ ฉันไม่มีเวลาว่างมาก"

"โห ทำไมทำท่าเฉยชากับฉันขนาดนั้นล่ะ"เขาฉันน้ำเสียงน้อยใจ

"หึ นายยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอนายทำอะไรกับฉันไว้นายลืมแล้วเหรอ"ฉันถามเสียงเย็น

"เปล่า ฉันไม่เคยลืม"เขาตอบสีหน้าสำนึกผิด

"ชั่งเถอะ แล้วนายมีธุระอะไร"ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง

"คือฉันอยากถมาว่าเธอเป็นเพื่อนกับฟางเหรอ"

"อืมใช่"

"อ่อ"

"นายจะพูดกับฉันแค่นี้ใช่มั้ย งั้นลาก่อน"ฉันกำลังจะลุกแต่เขาเรียกไว้ก่อน

"เดี๋ยว"

"มีอะไร"ฉันถามและนั่งจ้องหน้าเขา

"คือ ฉันขอโทษที่ทิ้งเธอ"เขาบอกหน้าสำนึกผิด

"แล้วไง"ฉันถาเสียงเย็น

"คือเรามาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"

"หึ นายคิดได้ไงนายทิ้งฉันไปแบบไม่ใยดีแล้วตอนนี้ก็มาขอให้ฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิม"

"ฉันรู้แต่ฉันสำนึกผิดแล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะแก้ว"เขาอ้อนวอน

"ไม่ ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับฉันเราเป็นแค่อดีตหรือแฟนเก่ากันเท่านั้น"ฉันบอกตัดบอกและลุกออกมาจากร้านแล้วรีบมาขึ้นรถ ไม่ทันไรน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก

"ฮือๆๆๆๆๆ ฮึก ฮืออออออ"ทำไมมันเจ็บขนาดนี้ฉันต้องลืมเขาให้ได้

ไรเตอร์อัพต่อตามคำเรียกร้องแล้วนะค้าาาา ช่วยเม้นกันหน่อยนะคะ