My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม

     พอกลับมาบ้านพวกเราทุกคนก็มาอยู่บนเรือนใหญ่ที่ห้องรับแขก ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรได้แต่นั่งหน้าเครียดกัน
"ทำไมคะ"อยู่ๆเฟย์ก็พูดขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมอง
"ทำไมทุกคนถึงไม่บอกเฟย์ ว่าเฟย์ป่วยใกล้ตาย ฮึกๆ ฮือๆๆๆ"เฟย์พูดทั้งน้ำตา
"ไม่เอานะเฟย์ อย่าพูดแบบนี้"ฉันบอกน้อง แล้วสวมกอดเฟย์พร้อมกับลูบเรือนผม
"ฮึกๆ ทุกคนรู้กันหมดว่าเฟย์เป็นอะไรตะ...แต่ทุกคนก็ปิดบังเฟย์ ฮึกๆๆ ฮืออออออ"เฟย์พูดไปสะอื้นไป
"เชื่อพี่นะเฟย์ว่าเฟย์ต้องหาย"แก้วเดินมานั่งชันเข่าหน้าเฟย์แล้วพูดพร้อมกับดึงเฟย์ไปกอด
"ฮึกๆ ใช่เฟย์ เธอต้องหายเราเชื่อว่าเธอต้องหาย ฮึกๆ ฮือๆๆ"คุณแต๊งกิ้วเดินเข้ามาแล้วดึงเฟย์ไปกอดเหมือนกันพร้อมกับร้องไห้เป็นเพื่อนเฟย์
"พี่ก็ว่าอย่างงั้นนะเฟย์ เฟย์ต้องสู้ๆนะคะ"คุณโทโมะก็เดินมาจับไหล่เฟย์เพื่อให้กำลังใจ
"เธอไปต้องคิดมากนะเฟย์ เธอต้องทำใจให้สบายเธอต้องสู้กับมัน"คุณป๊อปปี้ขยับมานั่งข้างๆฉันแล้วบอกเฟย์
"ขอบคุณทุกคนนะคะที่ให้กำลังใจเฟย์"เฟย์ที่กอดอยู่กับคุณแต๊งกิ้วบอกและยิ้มทั้งน้ำตา
 
1 อาทิตย์ผ่านไป
 
     นี่ก็ผ่านมา1อาทิตย์แล้วที่พวกเราพาเฟย์ไปเที่ยวคอยเอาใจใส่ ดูแลเฟย์เป็นอย่างดีพอเฟย์กับคุณแต๊งกิ้วเลิกเรียนพวกเราก็พากันไปรับยกทีม แล้ววันนี้ก็เช่นกันเราจัดกันที่สระว่ายน้ำ
"เฟย์คะพี่ย่างปลาหมึกมาให้ ทานสิคะ"คุณโทโมะบอกแล้วยื่นจานปลาหมึกให้เฟย์
"ขอบคุณค่ะ คุณโทโมะ"แก้วบอกคุณโทโมะแต่พอจะรับจานปลาหมึกคุณโทโมะก็ยังไม่ให้
"อย่าเรียกคุณสิคะ เรียกว่าพี่โทโมะ หรือพี่โมะเฉยๆเหมือนแต๊งกิ้วน่ะ"คุณโทโมะบอกเฟย์
"ใช่เฟย์เรียกว่าพี่โมะเหมือนเราสิ"คุณแต๊งกิ้วบอกแล้วยิ้ม
"เอ่อ...จะดีเหรอคะ"เฟย์ยิ้มแหยแล้วหันมามองฉัน ฉันก็ยิ้มให้
"ดีสิคะ"คุณโทโมะบอก
"ค่ะ...พี่โมะ"เฟย์พูดยิ้มๆ
"ดีมากค่ะคนสวยของพี่ อ่ะ"คุณโทโมะพูดแล้วยื่นจานปลาหมึกให้เฟย์
"งั้น เรียกฉันบ้างสิ"คุณป๊อปปี้ที่ยืนย่างบาบีคิวข้างๆฉันพูดขึ้น ทุกคนหันไปมองที่คุณป๊อปปี้ด้วยสายตางุนงงทั้งหมด
"ไอหมีพู เมื่อกี๊แกพูดว่าอะไรนะ"แก้วนั่นเองที่พูด
"ฉันบอกว่าในเมื่อเมื่อเฟย์เรียกไอโมะว่าพี่ ก็เรียกฉันว่าพี่บ้างสิ"คุณป๊อปปี้พูดหน้าตาเฉย
"หา!"พวกเราร้องพร้อมกันเพราะตกใจ
"ตกใจอะไรเล่า เอ๊า เฟย์ไหนลองเรียกพี่ว่าพี่ป๊อปซิ"คุณป๊อปปี้พูด แล้วเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกตัวเองจาก'ฉัน' เป็น 'พี่'
"อะ...เอ่อ"เฟย์อึกอัก
"เรียกสิเฟย์"คุณป๊อปปี้เดินเข้าไปใกล้เฟย์
"คะ...คือ"เฟย์ทำหน้าลำบากใจ แล้วหันมามองฉัน
"นะๆ เรียกพี่ว่าพี่ป๊อปเถอะเหมือนยัยแต๊งไง"คุณป๊อปปี้บอกเฟย์แบบยิ้มๆ
"เรียกเลยเฟย์ พี่ป๊อปใจดีกับเธอแล้วนะเรียกเลยๆไม่ต้องกลัว"คุณแต๊งกิ้วเชียร์
"พะ...พี่ป๊อป"เฟย์พูดเสียงเบาหวิว
"ฮะ อะไรนะพี่ไม่ได้ยิน"คุณป๊อปปี้เอียงหูหาเฟย์
"พี่ป๊อปปี้"เฟย์พูดเสียงดังฟังชัด
"ดีมากเฟย์"คุณป๊อปปี้พูดยิ้มๆ แล้วเดินมาย่างบาบีคิวกับฉันต่อ
"แล้วก็ต้องเรียกเราว่า แต๊ง เฉยๆด้วยน้าาาเฟย์"คุณแต๊งกิ้วกอดคอเฟย์แล้วพูด
"จ้าาา แต๊ง"เฟย์พูดยิ้มๆ
"555 ทีนี้ก็เหลืออีกคนแล้วนะคะ"คุณแต๊งกิ้วพูดขึ้นทุกคนหันไปมองคุณแต๊งกิ้ว แล้วพอฉันหันไปมองก็พบว่าคุณแต๊งกิ้วมองฉันอยู่ ทุกคนเลยมองตาม
"อะ...เอ่อ"ฉันอึกอักเพราะรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
"พี่ฟาง เรียกแต๊งกิ้วว่าแต๊งเฉยๆนะค้าาา"คุณแต๊งกิ้วเดินออกจากเฟย์ แล้วมาเกาะแขนฉัน
"เอ่อ"ฉันอึกอัก
"นะคะๆ พี่ฟางของแต๊งนะๆ ถ้าพี่ฟางไม่พูดแต๊งจะโดดลงน้ำ"
"อย่านะแต๊ง!"ฉันตะโกนออกไปเพราะคุณแต๊งกิ้วทำท่าจะกระโดดลงน้ำ
"เมื่อกี๊พี่ฟางเรียกแต๊งเฉยๆแล้ว เรียกอีกสิคะเรียกอีกๆ"คุณแต๊งกิ้วอ้อน
"จ้า แต๊ง"แล้วฉันก็เรียกแต๊งกิ้ว(เปลี่ยนการเรียกทันที) ว่าแต๊งเฉยๆ แล้วแต๊งกิ้วก็เดินกลับไปหาเฟย์
"งั้นเรียกฉันว่า โมะ เฉยๆนะ โอเคนะ"คุณโทโมะพูดกับฉัน
"เอ่อ..."ฉันอึกอัก
"เรียกเลยค่ะ พี่ฟาง"แต๊งกิ้วเชียร์
"เรียกสิ"คุณโทโมะพูด
"อืม โมะ"แล้วฉันก็เรียกชื่อโทโมะว่าโมะ เฉยๆ
"ดีมาก งั้นก็เหลือแค่คนเดียว"โทโมะพูดแล้วชี้ไปที่คุณป๊อปปี้ เอาแล้วไงคนนี้สิที่ฉันกลัว
"เรียกฉันว่าป๊อป"คุณป๊อปปี้ยืนกอดอกจ้องฉัน
"....."ฉันเงียบพูดไม่ออก
"เงียบทำไมเรียกสิ"เขากดเสียงต่ำ
"เรียกเลยค่ะพี่ฟางงงง"แต๊งกิ้วทำหน้าที่เชียร์ตามเคย
"เรียกเลยๆๆๆๆ"แล้วทุกคนก็พากันเชียร์
"เรียกสิ"กดดันเข้าไปๆ
"ปะ...ปะ...ป๊อปปี้"พูดแล้ว! ฉันพูดแล้ว!
"ฮะ อะไรนะเธอพูดชัดซิ"เขาเอียงหูมาหาฉัน
"ปะ...ป๊อปปี้"ฉันพูดเสียงดังฟังชัด
"ไม่เอา ต้องเรียกว่าป๊อป"เขาบอก
"เอ่อ"ฉันอึกอัก"
"เรียกดิ"เขากดดัน
"ป๊อป"แล้วฉันก็พูดออก
"หึ ดีมาก"เขาพูดและยิ้มแล้วหันไปย่างบาบีคิวต่อ ฉันใจเต้นแรงเลย
"แล้วต่อไปนี้ ไอหมีพู นายห้ามรังแกเพื่อนฉัน!"แก้วพูดเสียงดัง
"รู้แล้วน่า ยัยทอม"เขาหันไปเถียงกับแก้ว
"ฉันไม่ได้เป็นทอม โว้ย!"แก้วเถียงกลับ
"เหรอๆๆ"เขาทำหน้าตาล้อเลียนใส่แก้ว
"ไอหมีพู แก!"แก้วปรี๊ดแตก แล้วกำลังจะเดินมาหาป๊อปปี้ แต่แต๊งกิ้วขวางไว้
"เดี๋ยวค่ะพี่แก้ว ทำไมพี่ถึงเรียกพี่ป๊อปว่าไอหมีพูล่ะคะ"แต๊งกิ้วถาม
"ก็ เอ่อ"แล้วแก้วก็ทำเงียบไป นั่นสิเหมือนรู้จักกันมานาน
"เรื่องนี้ฉันว่าถามไอโมะเถอะ"ป๊อปปี้ชี้ไปที่โทโมะ
"อย่านะ"แก้วหันไปบอกโทโมะ
"เอ่อ..."โทโมะอึกอัก
"ถ้าแกไม่บอกฉันบอกเอง ยัยแก้วกับไอโมะเคยคบกัน!"ป๊อปปี้ตะโกนขึ้น
"หา"ทั้งฉัน เฟย์และแต๊งกิ้วต่างพากันตกใจ
"ไอหมีพู!"แก้วร้อง แล้ววิ่งมาบีบคอป๊อปปี้ฉันรีบดึงออก
"แก้ว ปล่อยเขา"ฉันบอกแก้ว
"อย่าห้ามนะฟาง"แก้วบอกฉัน แล้วบีบคอป๊อปปี้ต่อ
"แค่กๆ ไอโมะแกบอกทุกคนกับยัยทอมเลยว่าทำไมแกถึงบอกเลิกยัยนี่"ป๊อปปี้ตะโกนบอกโทโมะ
"อย่านะ ฉันไม่อยากฟัง"แก้วปล่อยป๊อปปี้แล้วหันไปตะโกนบอกโทโมะ
"แต่เธอต้องฟัง เพราะเธอเข้าใจมันผิด"ป๊อปปี้บอกแก้ว
"ฉันเข้าใจถูก ผู้ชายน่ะมันบอกเลิกผู้หญิงมีอยู่เหตุผลเดียว คือ มันไปรักคนอื่น!!"แก้วตะโกนกร้าวแล้ววิ่งออกไปทั้งน้ำตา
"โมะ บอกฉันได้มั้ยว่าทำไมนายถึงเลิกกับแก้ว"ฉันเดินไปหาโทโมะที่ยืนก้มหน้าอยู่
"ที่ฉันบอกเลิกแก้วก็เพราะแม่ของแก้วมาขอร้อง"คุณน้ากิ่งงั้นเหรอ
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณน้ากิ่ง"ฉันถามต่อ
"แม่แก้วเขามาขอให้ฉันเลิกกับแก้วก็เพราะเขาจะส่งแก้วไปเรียนต่อต่างประเทศ ท่านบอกว่าถ้าฉันรักแก้วจริงก็ต้องปล่อยแก้วไป เพราะแก้วไม่ยอมไปแน่ถ้ายังมีฉัน"โทโมะก้มหน้าเศร้า
"โมะแก้วไม่ได้ไปต่างประเทศนะ"ฉันบอก
"หมายความว่าไง"ป๊อปปี้ถามขึ้น
"แก้วไม่ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศเลยนะ จะมีก็แต่ไปดูตัวที่อเมริกา"ฉันอธิบาย
"ดูตัว"ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน
"อืม เมื่อตอนยัยแก้วอยู่ปี 2 น้ากิ่งพาแก้วไปดูตัวที่อเมริกา แต่มารู้ความจริงทีหลังว่าไอฝร่งดองนั่นมีเมียแล้วเพราะไปทำแฟนเก่ามันท้อง"ฉันอธิบายต่อ
"ตอนปี 2 มันคือช่วงที่ฉันบอกเลิกแก้ว"โทโมะบอก
"แล้วทำไมต้องให้ไอโมะเลิกกับยัยแก้วด้วย ในเมื่อไอโมะก็มีฐานะร่ำรวยจนจะมากกว่ายัยแก้วอยู่แล้ว"ป๊อปปี้พูดด้วยความสงสัย
"ก็ครอบครัวแก้วกับไอฝรั่งดองนั่นทำธุระกิจร่วมกันมานานน่ะสิ ทางไอฝรั่งขอดูตัวยัยแก้วน้ากิ่งก็กลัวก็ตกลงเพราะไม่อยากมีปัญหาทางธุระกิจ แต่มารู้ทีหลังว่าไอฝร่งดองนั่นไปทำแฟนเก่าท้อง
"อย่างงั้นสินะ"โทโมะพูด
"แต่แก้วต้องรู้ความจริงนะ"ฉันพูด
"แล้วจะทำยังไง ยัยนั่นไม่ยอมฟังเลย"ป๊อปปี้พูด
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง"ฉันบอก
 
มาลุ้นกันนะคะว่าฟางจะจัดการกับแก้วยังไง
 
ฝากเม้น+โหวต เหมือนเดิมนะคะ จุ๊บๆๆ