My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม

     พอฉันปลอบเฟย์ได้สำเร็จและพาไปส่งที่เรือนเล็กฉันก็ขึ้นมาบนเรือนใหญ่เพื่อมาเก็บเศษแก้วที่ห้องรับแขก เฟย์บอกว่าคุณป๊อปปี้ปัดแก้วน้ำทิ้งเมื่อเข้ามาเห็นเฟย์นั่งอยู่กับคุณแต๊งกิ้ว เฮ่อ เขาคงรังเกียพวกเรามากสินะ
"อ้าว ฟางทำไมานั่งเก็บเศษแก้วแบบนี้ล่ะ"ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งเก็บเศษแก้วและคิดอะไรเพลินก็มีเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น และพอฉันเงยหน้าก็พบกับคุณโทโมะที่เป็นเพื่อนกับคุณป๊อปปี้ นี่คงจะมาหาคุณป๊อปปี้สินะ
"เอ่อคือ..."
"หึ ฝีมือไอป๊อปสินะไม่ต้องบอกฉันก็รู้"ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบคุณโทโมะก็พูดแทรกขึ้นก่อน
"ค่ะ"ฉันก้มหน้าตอบคุณโทโมะรู้อยู่แล้วล่ะเพราะเขาเห็นคุณป๊อปปี้กลั่นแกล้งฉันบ่อยๆ และคอยห้ามไม่ให้คุณป๊อปปี้ทำอะไรฉันรุนแรง
"อ้าว ไอโมะมาแล้วเหรอวะ"เสียงคุณป๊อปปี้ดังขึ้นสังลงมาแล้วสินะต้องรีบเก็บเศษแก้วแล้ว
ฉึก
"โอ๊ย!"ฉันร้องเสียงหลงเพราะโดนเศษแก้วบาด
"ฟางเป็นอะไรเหรอ"คุณโทโมะเข้ามาถามและดึงมือแันไปดู
"เศษแก้วบาดนิดหน่อยค่ะ ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"ฉันบอกและพยามดึงมือกลับแต่คุณโทโมะจับไว้แน่น
"นิดหน่อยที่ไหนแผลลึกซะขนาดนี้"คุณโทโมะดุ
"ไอโมะไม่ต้องไปสนใจหรอก ยัยนี่แกล้งสำออยมากกว่า"คุณป๊อปปี้เดินเข้ามาและปัดมือมือฉันออกจากมือคุณโทโมะพร้อมกับดึงคุณโทโมะให้ลุกขึ้น
"ไอป๊อปแกไม่เห็นเหรอวะว่าฟางเขาโดนเศษแก้วบาดเลือดไหลไม่หยุด"
"ก็บอกแล้วไงว่ายัยนี่สำออยไม่ต้องไปสนใจ แล้วเธอก็เก็บเศษแก้วไป"
"ค่ะ คุณป๊อปปี้"ฉันก้มหน้ารับคำ
"ไอป๊อป"
"โทโมะ แกเงียบไปเลย" คุณโทโมะกำลังจะพูดก็ถูกคุณป๊อปปี้ปรามไว้และลากคุณโทโมะออกไป
     พอคุณป๊อปปี้กับคุณโทโมะออกไปฉับก็จักการเก็บเศษแก้วต่อโดยที่นิ้วชี้ข้างขวายังเลือดไหลไม่หยุด เจ็บจัง
"อ้าวคุณฟาง ทำไมมานั่งเก็บแก้วอยู่แบบนี้ล่ะคะ"ป้านิ่มแม่บ้านที่นี่ถามขึ้นเมื่อเห็นฉันนั่งเก็บเศษแก้ว"ว้าย โดนเศษแก้วบาดเหรอคะ มาๆเดี๋ยวป้าเก็บเอง"ป้านิ่มบอกพร้อมกับทำท่าจะเก็บเศษแก้ว
"ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวฟางเก็บเอง"
"ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าเก็บเองคุณฟางเป็นลูกของคุณหญิงฟ้าและก็เป็นภรรยาของคุณชายคุณฟางก็ถือว่าเป็นคุณหนูของป้า ไปทำแผลเถอะค่ะเดี๋ยวป้าเก็บเอง"ป้านิ่มบอก
"ก็ได้ค่ะ"
     แล้วฉันก็เดินออกมากำลังจะไปทำแผลที่เรือนเล็กก็เจอคุณโทโมะกับคุณป๊อปปี้นั่งคุยกันอยู่
"อ้าว ฟางเก็บเศษแก้วเสร็จแล้วเหรอ"คุณโทโมะถาม
"เอ่อ ค่ะ"
"รีบไปทำแผลล่ะ"คุณโทโมะบอกพร้อมกับยิ้มอบอุ่นให้
"หึ สำออย"คุณป๊อปปี้พูดยิ้มแบบเหยีดหยาม
"ไอป๊อปแกนี่มัน"
"ทำไม ก็ฉันพูดจริงอย่ามาทำสำออยยัยคนไร้ค่า"คุณป๊อปปี้มองฉันด้วยสายตาเหยีดหยาม"ไปซะขวางหูขวางตาฉันจิงๆ ยัยคนไร้ค่า"
"ค่ะ"ฉันก้มหน้ารับและเดินออกมา
คำก็คนไร้ค่า สองคำก็คนไร้ค่า ฉันมันไร้ค่าจริงๆ
ในที่สุดไรเตอร์ก็แต่งมาถึงตอนสองแล้วเป็นยังไงบอกได้นะคะคุณผู้อาน