My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม
9.1
เขียนโดย 
มารุกะ
วันที่ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.58 น.
30 chapter
54 วิจารณ์
44.23K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 1 เมษายน พ.ศ. 2557 22.35 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
12) ทะเลาะ&จูบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฟาง :)
วันนี้ฉันมานั่งเล่นที่สวนเหมือนเดิม เพื่อไม่ให้คิดเรื่องที่ไม่สบายใจเมื่อคืนเฟย์ไอทั้งคืนเลย หาอะไรทำแก้เครียดดีกว่า มองรอบๆสวนก็ไม่มีอะไรให้ทำ จริงสิวันที่คุณป๊อปปี้ให้ฉันจัดสวนฉันโดนกระถางต้นไม้หล่นใส่หัวแตกนี่ สงสัยคุณป๊อปปี้ให้คนมาจัดมันถึงเสร็จเป็นระเบียบเรียบร้อย
"มานั่งเครียดอะไรอยู่ตรงนี้"อยู่ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านหลัง สงสัยต้องเป็นเขาแน่ๆ พอฉันหันไปก็เป็นเขาจริงๆด้วย
"เปล่าค่ะ"ฉันและกำลังจะลุก
"จะไปไหน ห้ามลุกนั่งอยู่ตรงนั้นแหละ"คุณป๊อปปี้สั่ง ฉันก็พยักหน้ารับและนั่งก้มหน้า
"มองหน้าฉันห้ามก้มหน้า"พอคุณป๊อปปี้นั่งลงฝั่งตรงข้ามฉัน เขาก็ออกคำสั่งอีก แล้วฉันก็คำตามแต่ก็ไม่วายที่จะต้องหลบสายของเขา
"เป็นอะไรกลัวฉันนักรึไง ถ้าไม่ก้มหน้าก็หลบสายตา"คุณป๊อปปี้ถาม
"เอ่อคือ..."
"แต่ก็อย่างว่าฉันร้ายกับพวกเธอไว้เยอะนี่"เขาพูดขึ้น
"...."ฉันเงียบไม่พูดอะไร
"ก็เธอมันลูกเมียน้อย"
ฉึก
เหมือนมีอะไรเสียดแทงบาดลึกลงมาในหัวใจของฉันทันทีที่คุณป๊อปปี้พูดประโยคต่อมา
"ก็แล้วยังไงล่ะคะ"ฉันเงยหน้าจ้องเขาทันทีเพราะฉันรู้สึกเหมือนความอดทนของฉันมันใกล้จะหมด
"หึ แล้วไงงั้นเหรอ ก็ถ้าแม่เธอไม่เข้ามาในชีวิตพ่อของฉัน คุณพ่อก็คงไม่ผิดสัญญาที่ให้กับฉันว่าจะไม่มีเมียใหม่!"คุณป๊อปปี้เริ่มขึ้นเสียง
"แล้วยังไงคะ! แต่คุณก็ได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ! คุณลุงก็ยังรักคุณกับคุณแต๊งกิ้วไม่น้อยลงเลย!"ฉันตะโกนกลับบ้างและลุกขึ้นยืน
"นี่เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ! ยัยลูกเมียน้อย!"คุณป๊อปปี้ลุกขึ้นยืนบ้าง
"คำก็ลูกเมียน้อย 2คำก็ลูกเมียน้อย ฉันก็มีหัวใจนะ ฉันก็เป็นคนเหมือนกัน!"
"แล้วจะทำไมก็มันเรื่องจริงยัยลูกเมียน้อย!!"เขาตะโกนใส่หน้าฉัน พอกันที ฉันหันหลังเดินหนีออกมาแต่ก็มีมือหนามากระชากข้อมือไว้
"จะหนีไปไหน หา! ยัยลูกเมียน้อย"
เพียะ!
ฉันตวัดมือไปที่หน้าของเขาฉาดใหญ่อย่างหมดความอดทนแก้มด้านซ้ายของเขามีรอยฝ่ามือแดงที่มุมปากก็มีเลือดไหลซิบ
"นี่เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ!"
"ช...อุ๊บ"อยู่ๆเขาก็กดริมฝีปากหนาลงมาที่ริมฝีปากบางของฉัน"อื้อๆๆ"ฉันพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล เขายิ่งเพิ่มความรุนแรงเข้ามาอีก น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
"จำไว้อย่าลองดีกับฉัน"เขาถอนริมฝีปากออกแล้วพูด
"คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย"ฉันกัดฟันพูดน้ำตายิ่งไหลริน
"เธอร้องไห้"เขาพูดสีหน้าตกใจ
"ฮึก ไม่ก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!"ฉันสบัดออกจากเขาแล้วรีบวิ่งไปเรือนเล็ก
สงสารฟางกันมั้ยคะ
อย่าลืมเม้นนะคะ
วันนี้ฉันมานั่งเล่นที่สวนเหมือนเดิม เพื่อไม่ให้คิดเรื่องที่ไม่สบายใจเมื่อคืนเฟย์ไอทั้งคืนเลย หาอะไรทำแก้เครียดดีกว่า มองรอบๆสวนก็ไม่มีอะไรให้ทำ จริงสิวันที่คุณป๊อปปี้ให้ฉันจัดสวนฉันโดนกระถางต้นไม้หล่นใส่หัวแตกนี่ สงสัยคุณป๊อปปี้ให้คนมาจัดมันถึงเสร็จเป็นระเบียบเรียบร้อย
"มานั่งเครียดอะไรอยู่ตรงนี้"อยู่ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านหลัง สงสัยต้องเป็นเขาแน่ๆ พอฉันหันไปก็เป็นเขาจริงๆด้วย
"เปล่าค่ะ"ฉันและกำลังจะลุก
"จะไปไหน ห้ามลุกนั่งอยู่ตรงนั้นแหละ"คุณป๊อปปี้สั่ง ฉันก็พยักหน้ารับและนั่งก้มหน้า
"มองหน้าฉันห้ามก้มหน้า"พอคุณป๊อปปี้นั่งลงฝั่งตรงข้ามฉัน เขาก็ออกคำสั่งอีก แล้วฉันก็คำตามแต่ก็ไม่วายที่จะต้องหลบสายของเขา
"เป็นอะไรกลัวฉันนักรึไง ถ้าไม่ก้มหน้าก็หลบสายตา"คุณป๊อปปี้ถาม
"เอ่อคือ..."
"แต่ก็อย่างว่าฉันร้ายกับพวกเธอไว้เยอะนี่"เขาพูดขึ้น
"...."ฉันเงียบไม่พูดอะไร
"ก็เธอมันลูกเมียน้อย"
ฉึก
เหมือนมีอะไรเสียดแทงบาดลึกลงมาในหัวใจของฉันทันทีที่คุณป๊อปปี้พูดประโยคต่อมา
"ก็แล้วยังไงล่ะคะ"ฉันเงยหน้าจ้องเขาทันทีเพราะฉันรู้สึกเหมือนความอดทนของฉันมันใกล้จะหมด
"หึ แล้วไงงั้นเหรอ ก็ถ้าแม่เธอไม่เข้ามาในชีวิตพ่อของฉัน คุณพ่อก็คงไม่ผิดสัญญาที่ให้กับฉันว่าจะไม่มีเมียใหม่!"คุณป๊อปปี้เริ่มขึ้นเสียง
"แล้วยังไงคะ! แต่คุณก็ได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ! คุณลุงก็ยังรักคุณกับคุณแต๊งกิ้วไม่น้อยลงเลย!"ฉันตะโกนกลับบ้างและลุกขึ้นยืน
"นี่เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ! ยัยลูกเมียน้อย!"คุณป๊อปปี้ลุกขึ้นยืนบ้าง
"คำก็ลูกเมียน้อย 2คำก็ลูกเมียน้อย ฉันก็มีหัวใจนะ ฉันก็เป็นคนเหมือนกัน!"
"แล้วจะทำไมก็มันเรื่องจริงยัยลูกเมียน้อย!!"เขาตะโกนใส่หน้าฉัน พอกันที ฉันหันหลังเดินหนีออกมาแต่ก็มีมือหนามากระชากข้อมือไว้
"จะหนีไปไหน หา! ยัยลูกเมียน้อย"
เพียะ!
ฉันตวัดมือไปที่หน้าของเขาฉาดใหญ่อย่างหมดความอดทนแก้มด้านซ้ายของเขามีรอยฝ่ามือแดงที่มุมปากก็มีเลือดไหลซิบ
"นี่เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ!"
"ช...อุ๊บ"อยู่ๆเขาก็กดริมฝีปากหนาลงมาที่ริมฝีปากบางของฉัน"อื้อๆๆ"ฉันพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล เขายิ่งเพิ่มความรุนแรงเข้ามาอีก น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
"จำไว้อย่าลองดีกับฉัน"เขาถอนริมฝีปากออกแล้วพูด
"คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย"ฉันกัดฟันพูดน้ำตายิ่งไหลริน
"เธอร้องไห้"เขาพูดสีหน้าตกใจ
"ฮึก ไม่ก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!"ฉันสบัดออกจากเขาแล้วรีบวิ่งไปเรือนเล็ก
สงสารฟางกันมั้ยคะ
อย่าลืมเม้นนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
