My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม

ฟาง :)

     วันนี้ฉันมานั่งเล่นที่สวนเหมือนเดิม เพื่อไม่ให้คิดเรื่องที่ไม่สบายใจเมื่อคืนเฟย์ไอทั้งคืนเลย หาอะไรทำแก้เครียดดีกว่า มองรอบๆสวนก็ไม่มีอะไรให้ทำ จริงสิวันที่คุณป๊อปปี้ให้ฉันจัดสวนฉันโดนกระถางต้นไม้หล่นใส่หัวแตกนี่ สงสัยคุณป๊อปปี้ให้คนมาจัดมันถึงเสร็จเป็นระเบียบเรียบร้อย

"มานั่งเครียดอะไรอยู่ตรงนี้"อยู่ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านหลัง สงสัยต้องเป็นเขาแน่ๆ พอฉันหันไปก็เป็นเขาจริงๆด้วย

"เปล่าค่ะ"ฉันและกำลังจะลุก

"จะไปไหน ห้ามลุกนั่งอยู่ตรงนั้นแหละ"คุณป๊อปปี้สั่ง ฉันก็พยักหน้ารับและนั่งก้มหน้า

"มองหน้าฉันห้ามก้มหน้า"พอคุณป๊อปปี้นั่งลงฝั่งตรงข้ามฉัน เขาก็ออกคำสั่งอีก แล้วฉันก็คำตามแต่ก็ไม่วายที่จะต้องหลบสายของเขา

"เป็นอะไรกลัวฉันนักรึไง ถ้าไม่ก้มหน้าก็หลบสายตา"คุณป๊อปปี้ถาม

"เอ่อคือ..."

"แต่ก็อย่างว่าฉันร้ายกับพวกเธอไว้เยอะนี่"เขาพูดขึ้น

"...."ฉันเงียบไม่พูดอะไร

"ก็เธอมันลูกเมียน้อย"

ฉึก

เหมือนมีอะไรเสียดแทงบาดลึกลงมาในหัวใจของฉันทันทีที่คุณป๊อปปี้พูดประโยคต่อมา

"ก็แล้วยังไงล่ะคะ"ฉันเงยหน้าจ้องเขาทันทีเพราะฉันรู้สึกเหมือนความอดทนของฉันมันใกล้จะหมด

"หึ แล้วไงงั้นเหรอ ก็ถ้าแม่เธอไม่เข้ามาในชีวิตพ่อของฉัน คุณพ่อก็คงไม่ผิดสัญญาที่ให้กับฉันว่าจะไม่มีเมียใหม่!"คุณป๊อปปี้เริ่มขึ้นเสียง

"แล้วยังไงคะ! แต่คุณก็ได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ! คุณลุงก็ยังรักคุณกับคุณแต๊งกิ้วไม่น้อยลงเลย!"ฉันตะโกนกลับบ้างและลุกขึ้นยืน

"นี่เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ! ยัยลูกเมียน้อย!"คุณป๊อปปี้ลุกขึ้นยืนบ้าง

"คำก็ลูกเมียน้อย 2คำก็ลูกเมียน้อย ฉันก็มีหัวใจนะ ฉันก็เป็นคนเหมือนกัน!"

"แล้วจะทำไมก็มันเรื่องจริงยัยลูกเมียน้อย!!"เขาตะโกนใส่หน้าฉัน พอกันที ฉันหันหลังเดินหนีออกมาแต่ก็มีมือหนามากระชากข้อมือไว้

"จะหนีไปไหน หา! ยัยลูกเมียน้อย"

เพียะ!

ฉันตวัดมือไปที่หน้าของเขาฉาดใหญ่อย่างหมดความอดทนแก้มด้านซ้ายของเขามีรอยฝ่ามือแดงที่มุมปากก็มีเลือดไหลซิบ

"นี่เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ!"

"ช...อุ๊บ"อยู่ๆเขาก็กดริมฝีปากหนาลงมาที่ริมฝีปากบางของฉัน"อื้อๆๆ"ฉันพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล เขายิ่งเพิ่มความรุนแรงเข้ามาอีก น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

"จำไว้อย่าลองดีกับฉัน"เขาถอนริมฝีปากออกแล้วพูด

"คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย"ฉันกัดฟันพูดน้ำตายิ่งไหลริน

"เธอร้องไห้"เขาพูดสีหน้าตกใจ

"ฮึก ไม่ก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!"ฉันสบัดออกจากเขาแล้วรีบวิ่งไปเรือนเล็ก

สงสารฟางกันมั้ยคะ

อย่าลืมเม้นนะคะ