[เจมส์-เบลล่า] ซุป'ตาร์ตัวร้ายกะยัยนักข่าว

    เมื่อถึงเชียงใหม่ก็เป็นเวลาบ่ายโมงพอดี  เราไปพักกันที่โรมแรมชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองเชียงใหม่  ซึ่งเลือกที่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก  ห้องพักที่จองไว้เป็นระดับ 5 ดาวเชียวนะ555  แต่..........   ทีมงานดันจองไว้แค่ 2 ห้อง       เอาไงหล่ะทีนี้???

"อ้าว? จองไว้แค่ 2 ห้องเองหรือครับ?" เจมส์หันหน้าไปถามพี่ปิ๊กอย่างตกใจ

"ใช่.. ขอโทษทีนะเจมส์..." เสียงพี่ปิ๊กตอบกลับมาอย่างรู้สึกผิด

"จะสะดวกไหม? เบลล่า? ..." 

    พี่ปิ๊กหันหน้ามาถามฉัน  ทันทีที่พวกเราลงจากรถ  ก็ตรงมายังเคาท์เตอร์  ล๊อบบี้หน้าโรงแรม

"ห๊ะ? ว่าไงนะค่ะ?"

"จะสะดวกหรือเปล่า?  ถ้าพี่จะให้เรานอนห้องเดียวกับเจมส์หน่ะ..  คือ... พี่เป็นภูมิแพ้  อีกอย่างห้องก็เต็มแล้วด้วย    เอ่อ..พวกเธอ 2 คน  นอกแยกกันคนละห้องก็ได้   ห้องที่ทีมงานเขาจองให้  จะมีห้องนอน กับ ห้องนั่งเล่นหน่ะ     เบลล่าโอเคหรือเปล่า?"

     พี่ปิ๊กพูดซะขนาดนี้.. ฉันเองก็คงหมดทางเลือก  จะทำไงได้หละ?  นอกจาก...

"ก็ได้ค่ะ..."

      T^T พูดแบบนี้   เขาจะหาว่าเรา "ง่าย" หรือเปล่าเนี่ยย?    ฉันยืนคิดอยู่นานสองนาน   รู้สึกกระวนกระวายใจ   ตาหลอกแหลกไปมาเหมือนคนบ้า -..-    สักพักเจมส์ก็เรียกฉันขึ้นลิฟต์    เมื่อมาถึงหน้าห้อง    เจมส์ก็นำบัตรมาสแกนหน้าประตู  แหม่-..- ไฮเทคชะมัด     แล้วเขาก็เปิดปรตูเข้าไป

"เฮ้ออ~ ถึงห้องซะที"  ฉันพึมพำในใจ

      ภายในห้องมีเตียง 1 เตียง    รวมทั้งโซฟา โทรทัศน์  โต๊ะ ดูหรูหรามาก  แสงอ่อนๆจากหลอดไฟทำให้ห้องดูโรแมนติก  เหมาะสำหรับคู่รักมาฮันนีมูนกัน -_-   แต่...  นี่ฉันต้องนอนกับเจมส์จริงๆเหรอเนี่ยย    เอาหน่าๆๆ ช่างเถอะๆๆ  มันยังมีห้องนั่งเล่นอีก   เขาเป็นผู้ชาย   เขาต้องเสียสละให้ฉัน นอนในห้องนอนอยู่เเล้ว  5555555 

"เธอไว้ใจฉันได้..  ฉันไม่ลวนลามเธอหรอกนะ.."  เจมส์พูดพลางถอดเสื้อเเจ็คเก๊ตสีนํ้าตาลออก

"ค่ะ...  จะอาบนํ้าเเล้วหรือค่ะ?" ฉันรีบถามทันที.. เพราะเขากำลังถอดเสื้ออยู่ -.,- ใจคอไม่ค่อยดีเลยแฮะ

"อืมใช่..  จะยืนมองฉันถอดเสื้อก็ตามใจนะ"  เขาพูดแล้วส่งยิ้มอันเจ้าเล่ห์มาให้   ฉันอายมาก-..-  เลยรีบเดินจากห้องนอนไปยังห้งอนั่งเล่น  แล้วเปิดมือถือ ส่งไลน์ไปหามิวว่า "ฉันถึงเชียงใหม่เเล้วนะ ไม่ต้องเป็นห่วง"

     เวลาผ่านไป~ หลังจากที่เจมส์อาบนํ้าเสร็จ ฉันก็อาบต่อเลย  เมื่อทำธุระเสร็จเรียบร้อย  เห็นเจมส์นั่งอยู่ที่โซฟา   ฉันจึงนั่งลงโซฟาอีกฟากหนึ่ง  เเล้วค่อยๆเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่น   ขณะที่ฉันและเขานั่งอยู่ด้วยกัน  ต่างคนต่างมัวแต่เล่นโทรศัพท์   ที่ฉันไม่มองเขา ก็คงเป็นเพราะว่า "อาย" มากกว่า..         แต่เขา...  คงไม่คิดอะไรหรอกมั้ง .__.

"คืนนี้เธอนอนในห้องนอนนะ  เดี๋ยวฉันนอนโซฟาข้างนอกเอง"  จู่ๆ เจมส์ก็พูดขึ้น

"เอ่อ.. เจ้านายไปนอนในห้องนอนเถอะค่ะ  เดี๋ยวเบลนอนโซฟาเอง" ฉันพูดเล่นตัวไปงั้นแหละ-.-

"เอ๊ะ! บอกแล้วไง  ว่าฉันจะนอนข้างนอก!" เขาตอบฉันและทำหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง

"ไม่ดีคะ   ไปนอนข้างใน!!!"  ฉันเถียง

"อย่าเถียง!"

"เจ้านายนั้นแหละ ไม่ต้องเถียง"

"เธอนี่ยังไง! ฉันเป็นผู้ชาย ก็ต้องให้เกียรติผู้หญิงสิ"

"แต่เบลเป็นแค่ลูกจ้าง.."

"เรื่องมาก! หรือจะนอนด้วยกันเลยไหมหละ!!!"

     !!!!!  ฉันมองหน้าเขาอย่างตกตะลึง..  เรา 2 คน ชะงักไปสักพัก..  ต่างคนตางอึ้ง   สตั้นไป 10 วิ-..-   เขาพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง>.<  หรือว่าเขาพูดเล่น???  โอ้ย! งงไปหมดแล้วนะ     TT^TT นี่ฉันกำลังเขินอยู่ใช่ไหมเนี่ยยย    ใครก็ได้ช่วยตอบฉันที!!!

"ตะกี้.. ฉันพูดเล่นนะ"  เจมส์พูดแก้ตัวนํ้าขุ่นๆ-..-

"เอ่อ..  งั้นตามใจเจ้านายดีกว่า   ฉันนอนข้างในก็ได้ค่ะ"

     ฉันถอนหายใจยาวๆ   เอาเป็นว่า... ตกลงตามนั้น   ฉันนอนข้างใน...เขานอนข้างนอก...

----------------------------------------------------------------------------------

     ขณะนี้...เป็นเวลา 22.00 น.   ถึงเวลาที่ฉันจะนอนแล้ว   พรุ่งนี้เจมส์ต้องทำงานแต่เช้า  ฉันเลยรีบนอน เพราะกลัวตื่นสาย       แต่จู่ๆ   เสียงฟ้าผ่าก็ดังเปรี้ยง!!   ~เปรี้ยง~

"กรี๊ด!!!" ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจ

"อะไร!!"  เจมส์เขาโผล่หน้ามาถามด้วยความเป็นห่วง 

"ตกใจเฉยๆคะ.." ฉันพูดไปเหนื่อยไป-..-  กรี๊ดทีหนึ่งนี่.. มันเหนื่อยมากขนาดนี้เลยเหรอ-..-

"เธอโอเคหรือเปล่าเบลล่า?"  เขาถามฉัน

     ฉันพยักหน้าปนกับความกลัว   ฉันเกิดมาดีทุกอย่าง.. กล้าทำทุกอย่าง  ไม่ว่าจะงูเขียว  ตุ๊กแก จิ้งจก  ฉันก็พิชิตมาแล้ว   แต่เสียงฟ้าผ่า..  ฉันยอมเลยแหละT_T  ไม่รู้ว่ามีปมอะไรเกี่ยวกับฟ้าผ่าหรือเปล่า?   ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงฟ้าผ่า  ฉันจะกลัวมาก..  บางครั้ง  นํ้าตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว    เวลาที่ฉันอยู่กับมิว  ฉันจะกอดมิวแน่นๆ  จึงจะคลายความกลัวลงไปได้บ้าง   แต่ตอนนี้..  ไม่มีมิวให้กอด   นํ้าตามันค่อยๆซึม..  ฉันพยายามอดทนอดกลั้น กัดฟันให้แน่น  และบอกกับตัวเองว่า "อย่าร้องไห้นะเบลล่า"   แต่..  ณ จุดๆนี้   มันไม่ไหวแล้วว   ฉันปล่อยโฮออกมาสุดเสียง    สายฝนก็ตกลงมาไม่หยุดหย่อน และตกหนักมากด้วย  เสียงฟ้าผ่าก็ดังเป็นระยะๆ ฉันเลยกลั้นนํ้าตาไว้ไม่อยู่

"เบลล่า!" เขาเดินเข้ามาหาฉัน

"ฉันโอเคค่ะT^T" ฉันพูดไป ปาดนํ้าตาไป

"เธอร้องไห้ทำไม? เป็นอะไรไปหืม?" เขาค่อยๆถามฉันอย่างเบาๆ  เขามองฉันด้วยความเห็นอกเห็นใจ

"ฮือๆ ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้  ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฟ้าผ่า  ฉันจะร้องไห้ทุกครั้งเลย"  ฉันพูดนํ้าเสียงสะอึกสะอื้นบังคับตัวเองไม่ได้..  

"อย่าร้องไห้นะ ..  เธอนี่นิสัยเหมือนเด็กขี้งอแงไม่มีผิดเลย" เขาพูดไปอมยิ้มไป  ในขณะที่ฉัน..นั่งร้องไห้แทบเป็นแทบตาย

      ฉันร้องไห้ออกมาอย่างต่อเนื่อง หยุดไม่ได้TT__TT  

"ต้องทำยังไง เธอถึงจะหายกลัวหล่ะเบลล่า?" 

"แล้ว...ทุกครั้งที่เธออยู่กับมิว  เธอทำยังไงเหรอ?" เขาถามฉัน..     ตายละ! ทุกครั้งที่ฉันอยู่กับมิว  ฉันจะกอดมิวไงล้ะะะ    จะให้ฉันตอบเขายังไง -.,-

"เอ่อ.. ฉันไม่เป็นไรเเล้วค่ะ  เจ้านายไปนอนเถอะ  ดึกแล้ว"

"นี่เธอจะบ้าเหรอ?  จะให้ฉันฟังเธอร้องไห้ทั้งคืนแบบนี้เหรอ5555"

"เจ้านาย..."

"ว่าไง"

     เมื่อสิ้นคำพูดของเขา   สมองและร่างกายของฉันมันสั่งการทันที..     ฉันเอื้อมแขนเขาไปกอดอย่างแนบแน่น   ใบหน้าของฉันซุกกลางอกเขา   นํ้าตายังคงไหลไม่หยุด       แต่อย่างน้อยมันก็รู้สึกดี   ที่ได้กอดใครสักคน..

"ฉันทำแบบนี้กับมิว.. ทุกครั้งที่ฉันกลัว.."

    ฉันตอบเขาไปด้วยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยนํ้าตา

"เจ้านายค่ะ... ขอกอดหน่อยได้ไหม?"  ฉันถามเขาไปด้วยนํ้าเสียงอันสั่นครอและสะอึกสะอื้น

"ได้สิ.....  ถ้ามันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น  กอดฉันไว้นะเบลล่า..."

    เขาตอบฉัน   อ้อมแขนของเขาโอบกอดฉันไว้   นํ้าตาที่ชุ่มบนใบหน้าค่อยๆเหือดแห้งไป   ฉันเริ่มหายกลัวแล้ว    ฉันกอดเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย  เขาเองก็กอดฉันไว้..    มันทำให้ฉันรู้ว่า อ้อมกอดนั้น.. มันอบอุ่นไปถึงหัวใจ

**โปรดติดตามตอนต่อไป**