[เจมส์-เบลล่า] ซุป'ตาร์ตัวร้ายกะยัยนักข่าว

     วันนี้ฉันตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะฉันดีใจมากที่จะได้บินลัดฟ้าจากเมืองหลวงสู่เมืองเหนือ อันมีชื่อเสียงเลื่องลือกว้างไกล  เป็นสถานที่ท่องเที่ยวอันดับต้นๆของประเทศ   ฉันเตรียมเสื้อผ้าไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเเล้ว  เมื่อมาถึงบ้านของเจมส์   ฉันก็เห็นเขากำลังจัดเตรียมขนสัมภาระใส่รถตู้  

"มาแล้วเหรอ? ไวเนาะ" เขาทักทายฉันด้วยนํ้าเสียงกวนๆ

"ก็คนมันตื่นเต้นนี่หน่าา.."

"เอาละๆ เอากระเป๋าเธอมา"

   ฉันส่งกระเป๋าสัมภาระของฉันให้กับเขา

"พี่ปิ๊กครับ.." เสียงเจมส์เรียกใครคนหนึ่ง

"นี่ใช่ไหม เบลล่า?" พี่ปิ๊ก ถามเจมส์

"ใช่ครับ.."

"สวัสดีครับ พี่ชื่อปิ๊กนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"สวัสดีคะ  ยินดีเช่นกันนะคะ"

     จากนั้นพวกเราก็นั่งรถตู้  เดินทางไปยังสนามบินสุวรรณภูมิ  ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเจมส์พอสมควร   เพราะฉะนั้นจึงต้องออกเดินทางเช้าหน่อย   ระหว่างการเดินทาง ฉันเองก็หลับๆตื่นๆ  มองเส้นทางนอกกระจกรถไปเพลินๆ   เจมส์ซึ่งนั่งข้างๆฉัน  เขาเองก็หลับๆตื่นๆเหมือนกัน  เขานั่งสัปหงกตลอดทาง   ฉันเห็นก็อดอมยิ้มไม่ได้   เขาเองก็มีมุมที่น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย   ไม่แปลกใจเลยที่เขาเป็นขวัญใจของสาวๆ   เห้อออ.. ฉันก็เกือบจะเป็น 1 ในนั้นแล้วหล่ะ 

    เฮ้ย!! อะไรกัน?  นี่คิดอะไรอยู่เนี่ยเบลล่า!! บ้าจริง   นักข่าวสาวอย่างฉันเนี่ยนะ จะหลงรักดาราหนุ่มนิสัยซนอย่างกับลิง แบบเจมส์ -..-   โอ้ยไม่ๆๆๆๆ  บ้ากันไปใหญ่ล้ะ... พอจบ...

    สักแปป โทรศัพท์ของฉันก็สั่น      มิวเพื่อนรักของฉันโทรมานี่เอง..

"ฮัลโหลแก"  ฉันรับสายโทรศัพท์และพูดให้เบาที่สุด

"เบลล่า  เป็นไงบ้างง?  ฉันเห็นแกจะไปเชียงใหม่ เลยเป็นห่วง  คิดถึงแกนะ"

"ฉันโอเคแก  คิดถึงแกเหมือนกันนะ   ไม่มีใครมานั่งเม้าท์กับฉันเลย เหงาา"

"โอ๋เอ๋ๆ555  อย่าหน้างอคอหักเป็นปลาทูสิเบลล่าคนสวยย  ตอนนี้ถึงไหนแล้วหล่ะ?"

"อ๋อๆ คงใกล้จะถึงเเล้วแหละ  อีกสัก 30 นาทีอ่ะ"

"เดินทางปลอดภัยนะ   ถ้าถึงเชียงใหม่เเล้ว ไลน์มาบอกฉันด้วย  ฉันจะได้หมดห่วง"

"โอเคๆ ไม่ลืมหรอกก555 จุ้บๆ  น้องเบลคิดถึงน้องมิวววววว"

"จ้าๆ  แค่นี้นะ บ๊ายบายฉันไปทำงานก่อนนะ"

"จ้า"

     มิว  เพื่อนซี้ที่ฉันรักมากที่สุด  นางจะเป็นห่วงฉันทุกครั้งเวลาที่ฉันเดินทางไกลๆ   ความจริงฉันเป็นคนกรุงเทพ  เกิดที่กรุงเทพ  เรียนที่กรุงเทพ  มิวก็เป็นคนกรุงเทพเหมือนกัน   เรา 2 คนสนิทกันได้ เพราะมาเจอกันที่มหาลัย    เรา 2 คนเป็นเพื่อนรหัสกันด้วยนะ ^o^  ตอนเรียนมหาลัยก็อยู่หอเดียวกัน  พอเรียนจบ ก็มาทำงานที่เดียวกัน  ชอบทำอะไรเหมือนๆกัน  แต่นิสัยต่างกันมากๆๆๆ  มิวทั้งสุภาพ เรียบร้อย เจ้าระเบียบ  แต่ฉัน... เฟอะฟะ เทอะทะ ไม่มีระเบียบเอาซะเลย   เรา 2 คน รักกันมากๆเลยนะจะบอกให้  ตัวติดกันตลอด  มีบ้าง.. ที่ต้องแยกกัน  แต่เราก็โทรหากันทุกวัน เป็นกิจวัตร   ตั้งแต่ฉันเป็นเพื่อนกับมิวมา   เราสองคนไม่เคยทะเลาะกันเลย  รักกันสุดๆ  

    เห้อ~ ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดถึงมิว   บลาๆๆ นั่งเพ้อไปเพ้อมา   ถึงสนามบินซะเเล้วว

"เครื่องออก 12.10 น.  นะเจมส์   เธอจะไปหาอะไรทานก่อนไหม?"  พี่ปิ๊กถาม

"คงไม่หล่ะครับ"

"งั้นเข้าไปก่อนเลย   เดี๋ยวพี่ตามเข้าไป   เดี๋ยวพี่จะไปซื้อของก่อน"

"ครับพี่"

    เมื่อเปิดประตูรถ ฉันก็เห็นเหล่าแฟนคลับของเจมส์นับร้อย  ยืนคอยเจมส์และส่งเสียงกรี๊ด ตะเบ็งเซ็งแซ่     เจมส์โบกมือทักทายแฟนคลับทุกคน  สักพักฉันก็รู้สึกถึง มืออันหนานุ่มของเจมส์กุมมือของฉันอยู่

"เจ้านาย.. ปล่อยมือเบลเถอะค่ะ"

"จะให้ฉันปล่อยได้ยังไงหล่ะ  ถ้าเธอหลงขึ้นมาจะว่ายังไง  คนก็เยอะแยะ  เธอจะหลงไปตอนไหนฉันก็ไม่รู้   จับมือนี่แหละ ปลอดภัยที่สุดแล้ว"

"เอ่อ.. แต่"

    เจมส์เขาไม่สนใจในสิ่งที่ฉันพูด  เขาจูงมือฉันลงจากรถ  พร้อมกับการ์ดอีกหลายคน  เดินถือกระเป๋าตามมา  แฟนคลับต่างเข้ามารุมล้อมอย่างหนาแน่น  พวกการ์ด และ รปภ. ที่ทำหน้าที่ป้องกันไว้ อย่างหนาแน่น   เสียงกดชัตเตอร์รัวไปหมด  ฉันหลับตาปี๋   จนในที่สุดเราก็เข้ามาในประตูอย่างปลอดภัย      ตอนนี้ฉันและเจมส์ เรามานั่งในห้อง V.I.P กัน 2 คน   บรรยากาศสงบเงี่ยม  ไม่มีเสียงคนจากข้างนอกรบกวน เหลือแค่รอเวลาที่เครื่องบินพร้อมเดินทางเท่านั้น

"พี่ปิ๊กไปไหนเหรอค่ะ?" ฉันถามเขา

"ไปซื้อของ  เดี๋ยวก็มา" 

"อ่อ.."

"แล้วเธอ ไม่หิวเหรอ?"

"ไม่ค่ะ  กลัวอ้วน55"

"นี่อ้วนเเล้วเหรอ?"

    เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ  มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า  และอมยิ้ม

"ฉันว่าเธอผอมเกินไปมากกว่านะ.."

"จริงเหรอค่ะ??"

"จริงสิ.. แบบนี้ก็ 'น่ารัก' อยู่เเล้ว"

    สิ้นประโยคนั้น ทำฉันแทบอึ้งไป 10 วิ   ฉันมองหน้าเขาอย่างเก้อเขิน    เขาเริ่มขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น  ...  มากขึ้น ....  มากขึ้น ....     ฉันยังคงมองหน้าเขา ใจสั่นแทบไม่เป็นจังหวะ  

   เจมส์เดินเข้ามาใกล้ฉันอย่างนิ่งเงียบ   เขาขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ      ก่อนที่เอื้อมมือ ปัดบางอย่างที่ติดหัวฉันออก -..-

"ใบไม้ติดหัว...ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?" เขาพูด และปัดเศษใบไม้ที่ติดหัวฉันออก

"... >< ..."

    ฉันทำอะไรไม่ถูก   เขินก็เขิน  อายก็อาย   เขามองหน้าฉันเเล้วยิ้มให้    พอเขายิ้ม... โลกทั้งใบของฉัน สดใส กลายเป็นสีชมพู ...   ใจหวิวๆ โล่งไปหมด  รู้สึกเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในท้องเลย 

"ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วค่ะ" เสียงแอร์โฮเตส ยืนเรียกอยู่ที่หน้าประตู

    เมื่อฉันขึ้นเครื่องแล้ว  ก็นั่งถอนหายใจยาวววๆ    ฮ้าาาา~ จะได้ไปเชียงใหม่สักที

    ระหว่างเดินทางเจมส์เอาแต่หลับ Zzz  พี่ปิ๊กก็หลับ Zzz  ฉันเลยไม่กล้าที่จะพูดรบกวนใคร   ได้แต่นั่งเงียบตลอดทาง

    เราใช้เวลา 1-2 ชั่วโมงในการเดินทาง   ...ไม่นานก็ถึงเชียงใหม่...

**โปรดติดตามตอนต่อไป**