ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

                "เอานี่" หนุ่มมาดขรึมยื่นขนมให้หญิงสาว ก่อนจะย้ายตัวเองไปนั้งกับเพื่อนสนิทอีกคน ตอนนี้สองหนุ่มและสองสาวกำลังหันหน้าเข้าหากันเป็นคู่ๆ บนโต๊ะหินขนาดกระทัดรัดด้านบนมีทั้งหนังสือรายงานและสเบียงอาหารมากมายคอยรับท้องที่อาจจะหิวอยู่ตลอดเวลา 
 
                "ไอ้โทโมะ รู้สึกวันนี้นายจะยิ้มบ่อยจังนะ" ชายหนุ่มท่าทางเรียบร้อยถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน ก่อนจะมองไปที่มุมปากที่เหมือนจะฉีกกว้างอยู่ตลอดเวลา 
 
                "สงสัยคงจะอยู่ในช่วงอินเลิฟล่ะมั้ง" เจ้าของหน้าตาแอ็บแบ๊วกล่าวแซวชายหนุ่มที่ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น เสมือนโลกในหัวของเขามันช่างงดงามยิ่งนัก และเขาคงจะใช้สายตาคมกริบมองทุกอย่างเป็นสีชมพูเป็นแน่แท้  
 
                "ก็คงงั้นมั้ง" ชายหนุ่มเอ่ยปากด้วยความเขินอายก่อนจะมองเจ้าหล่อนที่นั่งทานขนมตามปกติสุขของเธอ 
 
                "เอ๋ จริงเรอะวะ" คำพูดของหนุ่มมาดขรึม ทำเอาเพื่อนสนิทถึงกับตกใจ เพราะมันบ่งบอกถึงการมีตัวตนของแฟนที่อีกไม่นานเขาคงได้เจอเธอ
 
                "เห็นฉันเป็นคนชอบพูดเล่นหรือไง" ชายหนุ่มตวาดใส่อย่างหัวเสีย แต่ก็ไม่ลืมมาดที่นิ่งเฉยของเขา
 
                "ว่าแต่ เธอเป็นใครกันล่ะ" สาวน้อยร่างเล็กไม่ลืมที่จะถามไถ่ถึงแฟนสาวคนนั้น ที่บังอาจทำให้คนจอมหยิ่งอย่างเขาตกหลุมรัก 
 
                "ฉันไม่บอกพวกนายหรอก" ปากก็บอกว่าไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนั้น แต่ตาของเขากับจับจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวร่างบาง ที่กำลังทานขนมที่ชอบอย่างเอร็ดอร่อย 
 
                "เอ๊ะหรือว่า" พลันเห็นสายตาที่หวานเยิ้มของชายหนุ่ม ป๊อปปี้ชายหนุ่มผู้รักความสะอาดเอียงคอไปมองหญิงสาวร่างบางเช่นเดียวกับเพื่อนสนิททันที เขาคงจะรู้แล้วว่า แฟนสาวสุดลึกลับของชายหนุ่มเป็นใคร 
 
                "คิดไปไกลล่ะไอ้ป๊อปปี้" ชายหนุ่มหันมาจ้องหน้าเพื่อน ก่อนจะฉายรังสีอำมหิตใส่ จนทำให้ป๊อปปี้ถึงกับคอหดเลยทีเดียว
 
                "ไงไอ้กล้า" หลังจากที่ทะเลาะเรื่องแฟนสาวของโทโมะมานาน โทรศัพท์ของแก้วก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาในทันใด คนที่โทรมาก็คือพี่ชายฝาแฝดของเธอนั่นเอง เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของชายหนุ่ม ก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าอมทุกข์ขึ้นมาในทันใด "มันจะโทรมาทำไมนะ" 
 
                "ขอคุยกับเพื่อนเธอหน่อยสิ" เด็กหนุ่มฝาแฝดพลันได้ยินเสียงของน้องสาว เขาก็เอ่ยถึงเพื่อนหนุ่มของเธอโดยทันที และเหมือนเขาจะมีเรื่องที่สำคัญมากๆ 
 
                หญิงสาวที่ได้ยินดังนั้นก็ผละมือถือลงก่อนจะยื่นให้หนุ่มมาดขรึมที่ทำหน้าบึงอยู่ตลอดเวลา
 
                "ว่าไง" น้ำเสียงห้วนๆสั้นๆของชายหนุ่ม ทำเอาแฝดผู้พี่ตกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับช็อก
 
                "ฉันอยากจะเจอหน้านายน่ะ" แฝดพี่ชายทำตามแผนทันที 
 
                "ทำไมฉันจะต้องไปเจอนายด้วย" เมื่อเห็นว่าเป็นคนแปลกหน้า ก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่ไว้ใจ ชายหนุ่มคงสถานภาพไว้อย่างหนักแน่น ก่อนจะไถ่ถามถึงเห็นผลของปลายสาย
 
                "เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับยัยแก้วโดยตรง แล้วก็ นายไม่อยากรู้เหรอ ว่าที่จริงฉันเป็นใคร" แฝดพี่ชายนำเหตุผลที่่หนุ่มมาดขรึมอยากรู้มาโดยตลอดมาอ้าง พลันได้ยินดังนั้นชายหนุ่มถึงกับยอมตกลงทำตาม
 
                "ก็ได้แล้วที่ไหนล่ะ" 
 
                "ที่สวนริมน้ำ ฉันจะรอนายอยู่ที่นั่น"  
 
               ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลง สีหน้าซีเรียสเริ่มปรากฏให้เห็น เพื่อนของเขาพยายามถามหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยอะไรออกมา และช่วงสุดท้ายที่เขาจะเดินกลับไปที่ห้อง ชายหนุ่มจึงบอกกับพวกเขา
 
                "ขอโทษนะ พอดีฉันไม่ค่อยสบายน่ะ" ท่าทางกับคำพูดที่ดูจะตรงกันข้ามของเขา ทำเอาหญิงสาวร่างบางแปลกใจอยู่ไม่น้อย รวมทั้งเพื่อนๆของเขาด้วย 
 
                "ไอ้กล้ามันคิดจะทำอะไรกันแน่นะ" หญิงสาวที่นึกขึ้นได้ ก็พยายามหาสาเหตุของโรคซึมเศร้าครั้งนี้ 
 
                "นายเป็นใครกันแน่ ไำอ้กล้า" โทโมะที่ปลีกตัวออกมาก็พลันนึกถึงเจ้ากล้าที่เขาคิดว่าคือคนรักของหญิงสาว แต่หนุ่มคนนั้นกับนัดเขาให้ไปหา สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือเรื่องชกต่อย เพราะถ้าใครทำเขาโกรธก็เท่ากับเดินไปหายมทูตชัดๆ 
 
ใกล้จะจบแล้วนะครับสำหรับเรื่องนี้ ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะครับ