ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

            ชายหนุ่มมาถึงจุดนัดพบนานแล้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเห็นคนที่นัดเขาไว้เลยสักนิด ใบหน้าซีเรียสเริ่มเผยออกมาให้เห็นอีกครั้ง ชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป ก็ได้แต่ขว้างปาก้อนหินลงไปในน้ำแก้เซง ผ่านไปไม่นาน ไอ้โม้งท่าทางคุ้นๆก็ปรากฏตัว เด็กหนุ่มร่างบางใส่เสื้อสีฟ้าและสวมผ้าไหมพรมอำพรางใบหน้า เดินมาที่เขาด้วยท่าทางเร่งรีบ 

             "มาเร็วดีเหมือนกันนี่นา" พอได้ยินเสียงของไอ้โม้ง ทำเอาชายหนุ่มถึงกับแปลกใจ เพราะเสียงของหมอนั่น ดูคล้ายกับคนที่รับโทรศัพท์เมื่อคืนนี้มาก 

             "นายต้องการอะไร" ชายหนุ่มเอ่ยถามเจ้าโม้งร่างบางนั่นทันที สีหน้าแห่งความโกรธกริ้ว ทำเอาหัวใจของไอ้โม้งรู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย 

             ไอ้โม้งถลกผ้าที่คลุมหัวออกอย่างใจเย็น เผยให้เห็นคางที่ขาวเนียนของเขา พลันเห็นผิวพรรณที่ดูกระจ่างใส หนุ่มมาดขรึมถึงกับตกใจสุดๆ เพราะบางอย่างของเขามีส่วนที่คล้ายกับเธอคนนั้นมาก ผ้าไหมพรมถูกดึงออกจนหมด ใบหน้าที่ขาวเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงบ่งบอกให้ชายหนุ่มมาดขรึมที่ยืนอึ้งอยู่กับที่ได้รู้ว่า แท้จริงแล้วเจ้าคนที่ชอบปิดบังใบหน้าโดยหาข้ออ้างว่าเป็นโรคภูมิแพ้นั้น แท้จริงก็คือเธอคนนั้นนั่นเอง

              "เธอคิดจะทำอะไรของเธอเนี่ย" ชายหนุ่มโวยใส่ทันที เพราะเขาคิดว่าเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นหญิงสาวที่ตนชอบ แต่หารู้ไม่ว่ามันเป็นคนละคนกัน

              "นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันชื่อกล้าไม่ใช่ยัยแก้ว" หนุ่มหน้าสวยเดาออกได้เลยว่าชายหนุ่มจะคิดอะไร เขาจึงบอกความจริงไปอย่างไม่ลังเล เมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มมาดขรึมถึงกับยืนแข็งทื่อเป็นศาลเจ้าอยู่ตรงนั้น ยัยนี่คิดจะเล่นตลกอะไรอีกล่ะเนี่ย หรือว่าเจ้าหมอนี่คือไอ้กล้าผู้มีหน้าตาเหมือนกับยัยนั่นจริงๆ เอ๊ะ หรือหมอนั่นจะหลงไหลยัยนั่นมาก ก็เลยศัลยกรรมให้เหมือนกับยัยนั่นซะเลย ความคิดอุตริของเขาเริ่มแทรกเข้ามาในหัวเรื่อยๆ เหตุผลแล้วเหตุผลเล่าที่พลันให้เขาได้หยิบยืมไปใช้

              "นายคือไอ้กล้า คนรักของยัยนั่นเรอะ" ชายหนุ่มยังคงไม่ปักใจเชื่ออีกฝ่าย เพราะคิดว่าเธออาจจะมีสองบุคลิกก็ได้

              หนุ่มหน้าสวยที่เห็นท่าทางหงุดหงิดของเจ้าคนจอมหยิ่ง เขาจึงตัดสินใจถอดเสื้อสีฟ้าออก เสื้อกล้ามสีขาวบางๆ เผยให้เห็นหุ่นที่แท้จริงของเด็กหนุ่มหน้าใส คราวนี้ โทโมะกลับเชื่อสนิทใจเลยว่า แก้วและกล้าไม่ใช่คนๆเดียวกัน

              พลันได้เห็นดังนั้น ชายหนุ่มถึงกับเอากำปั้นมาทุบที่หัวตัวเอง พลางร่ำด่าท้อเจ้าคนสมองทิ่ม ที่เข้าใจผิดมาโดยตลอด และไม่ลืมที่จะนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาตั้นหน้าหนุ่มหน้าสวยไปหลายครั้งเมื่อเจอกัน

               "ทำอะไรของนาย" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังทำร้ายร่างกายตัวเอง หนุ่มหน้าสวยถึงกับมองหน้าเขาอย่างงุนงง

               "ทำไมหน้าของนายถึงได้เหมือนกับยัยนั่นนักล่ะ" ชายหนุ่มเลิกลงโทษตัวเอง ก่อนจะมองไปที่หนุ่มหน้าใสอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังยืนเท้าสะเอวและจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา

               "ฉันเป็นพี่ชายฝาแฝดของยัยแก้ว ถ้านายไม่เชื่อ นายคงจำตอนที่จับก้นฉันที่เซเว่นได้นะ" รอยช้ำที่ฝั่งใจ คือรอยจารึกที่ไม่มีวันลืมของหนุ่มหน้าสวย ทันทีที่ได้ยิน โทโมะถึงกลับถอยห่างออกจากตัวเขาโดยเร็ว ความรู้สึกแปลกๆชวนให้ขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว

               "เป็นอะไรของนาย" ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนเธอคนนั้น เขากำลังพูดคุยกับสาวเจ้าที่ตนชอบในร่างผู้ชาย ถ้าไม่ติดตรงที่เขาคือพี่ชายฝาแฝด เขาคงตรงเข้าไปสวมกอดอย่างอบอุ่นดูสักครั้ง

               "ปะป่าว" หนุ่มมาดขรึมได้แต่ยืนงงอยู่ตรงนั้น เขาคิดอะไรไม่ออกเมื่อเจอพี่ชายที่โดนเขาตั้นหน้าไปหลายที ความรู้สึกผิดที่เขาทำร้ายพี่ชายของหญิงสาวคนรัก ก็แล่นเข้ามาในความรู้สึกของเขา ชายหนุ่มค่อยๆก้าวไปที่หนุ่มหน้าสวยอย่างกล้าๆกลัวๆปนเกรงใจเล็กน้อย ก่อนจะก้มหัวลงและรอรับการไถ่โทษจากหนุ่มหน้าสวย

               "ฮ่าๆๆๆ นี่นายจะทำความเคารพฉันทำไมเนี่ย" หนุ่มหน้าสวยหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นท่าทีนอบน้อมของหนุ่มมาดขรึม

               "แต่ว่าฉันต่อยนายไปหลายที..."

               "ไม่เป็นไรหรอก คือว่า ที่ฉันเรียกนายมาครั้งนี้ ก็แค่จะถามเรื่องเมื่อคืนน่ะ"

               "เรื่องเมื่อคืนยังงั้นเหรอ" ชายหนุ่มพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน และเขาก็จำได้ว่า ได้คุยโทรศัพท์กับสาวเจ้าผู้เป็นที่รัก แต่พอรู้ความจริงว่าเธอมีพี่ชายฝาแฝด เขาก็นึกเปลี่ยนบุคคลที่คุยด้วยไปเป็นเจ้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที

               "อื้ม ที่นายบอกรักฉะ เฮ้ยบอกรักยัยแก้วน่ะ ตกลงนายชอบยัยแก้วหรอ" 

               "ก็อย่างที่บอก ฉันมีความรู้สึกดีๆให้กับน้องสาวของนาย" โทโมะบอกความในใจออกไป แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ที่พัดผ่านมา เขาก็ไม่ลืมที่จะตรวจฝามือที่เคยจับก้นนิ่มๆของหนุ่มหน้าสวยเมื่อตอนนั้น นี่เราเป็นเกย์ยังงั้นเหรอเนี่ย ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างหนัก เพราะถึงแม้เขาจะชอบน้องสาวของเขาเพียงไร แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เหมือนกันเป๊ะซะขนาดนั้น ทำเอาหัวใจของเขารู้สึกหวั่นไหวกับหมอนี่ไม่น้อย 

               "บอกตามตรงเลยนะ ว่าฉันไม่ใช่ประเภทที่จะชอบใครเขาง่ายๆ แต่พอได้เจอนาย ฉันก็รู้สึกเหมือนส่วนที่ขาดหายไปกำลังจะถูกบางอย่างเติมเต็มอย่างบอกไม่ถูก ถ้านายไม่รังเกียจ จะลองไปเดทกับฉันดูก็ได้นะ" กล้าพูดเป็นตุเป็นตะอย่างไม่อายฟ้าดิน พลอยให้คนที่ฟังรู้สึกขยะแขยงสุดๆ ถ้าหากเขาไม่ใช่พี่ชายของเธอคนนั้นล่ะก็ ป่านนี้คงจะถูกตั้นหน้าไปหลายที และดูเหมือนพักนี่เขาจะพูดมากกว่าทุกวัน

               "นี่่นายกำลังจะบอกว่า นายชอบฉันยังงั้นเหรอ" 

               "ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่คนที่จะหลงรักใครง่ายๆ ที่พูดไปทั้งหมด ก็คือความสงสัยที่อัดแน่นอยู่ในใจฉันก็เท่านั้นเอง" ไม่ว่าจะใช้คำสวยหรูอย่างไร ดูยังไงมันก็เป็นคำสารภาพรักชัดๆ หรือว่าหมอนี่จะเป็นโฮโมเหมือนกับฉัน ไม่สิ คงจะเป็นพวกแอบจิตที่อยากจะลองของแปลกมากกว่า 

               "ขอโทษนะ ฉันชอบน้องสาวนายไม่ใช่ตัวของนาย" หนุ่มมาดขรึมตัดทอความรู้สึกของเด็กหนุ่มหน้าใสอย่างเย็นชา พลันทำให้หนุ่มหน้าสวยเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาเนืองๆ นี่เราจะหวั่นไหวกับหมอนั่นไม่ได้เด็ดขาด เราชอบยัยนั่น ฉันชอบยัยปากจัดนั่น ฉันไม่ได้เป็นเกย์ เสียงเรียกเตือนในหัว ทำเอาสมองแทบระเบิดถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นอย่างที่คิดก็ตาม แต่เหมือนในใจกำลังคิดไปไกลแล้ว 

                "งั้นเรอะ" หนุ่มหน้าสวยทำหน้าเหมือนผิดหวัง ก่อนที่เขาจะเดินจากไปอย่างช้าๆ ทิ้งให้หนุ่มมาดขรึมยืนอิ้งแล้วก็ทึ้งกับเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง

ว้ายๆๆ ชักจะยุ่งแล้วล่ะสิครับ ยังไงก็ติดตามกันต่อนะครับ