ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

       ตอนนี้ฉันและไอ้โทโมะจอมหยิ่งได้ออกจากค่ายพักแรมมาสักพักแล้ว และกำลังจะเข้าไปในเมือง เพื่อไปซื้อของตามที่อาจารย์สั่ง ผ้าสีแดงที่พันข้อมือของเราทั้งคู่ไว้นั้น บ่งบอกได้เลยว่า นี่อาจจะเป็นบทสอบอย่างหนึ่งของอาจารย์ก็เป็นได้ใครจะไปรู้ล่ะ ทันทีที่มาถึงที่หมายซึ่งก็คือซุปเปอร์มาเก็ตในเมืองเชียงใหม่นั่นเอง ฉันตรงเข้าไปซื้อแครอทและหอมหัวใหญ่ทันที แต่เหมือนมีคนไม่เห็นด้วยกับฉัน เพราะไอ้โทโมะ มันกำลังจะไปโซนเครื่องปรุง
       "นี่ จะไปไหนของนายน่ะ"
       "ก็จะไปซื้อซีอิ๊วขาวน่ะสิ ถามได้" ไอ้โทโมะทำทีจะเดินไปที่นั่น
       "แต่รายการแรก มันเป็นพวกผักกับผลไม้นะ เพราะงั้นก็ต้องไปซื้อพวกนั้นก่อนสิ" ฉันชูกระดาษที่อาจารย์ให้มา ให้ไอ้บ้านั่นได้เห็นกับตา  
       "แต่ไปซื้อพวกเครื่องปรุงก่อนก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่" ไอ้โทโมะยังคงแย้งไม่หยุด
       "นี่นายจะขัดคอฉันไปถึงไหนเนี่ย" 
       "ก็จนกว่าฉันจะซื้อเครื่องปรุงเสร็จนั่นแหละ" 
       "ทำคนอื่นเขาเจ็บ แล้วยังจะกล้าเถียงอีกเรอะห่ะ" ฉันเอาเรื่องเมื่อวานมาอ้าง ทันทีที่มันได้ยิน ไอ้โทโมะก็เงียบลงและเดินตามฉันมาแต่โดยดี ถึงฉันจะไม่ชอบการกระทำแบบนี้ก็เถอะ แต่ถ้าเกิดพวกเราแตกคอกันเองแบบนี้ มีหวังโดนเอาใบลาออกมาแปะที่หัวแน่ๆ และถ้าเป็นแบบนั้นจริง พ่อฉันได้ฆ่าฉันตายกันพอดี
       "ไอ้โทโมะ" ในระหว่างที่ฉันกำลังเลือกของอยู่นั้น ฉันก็หันไปถามคนที่นิ่งเงียบอยู่ข้างๆ รู้สึกมันจะเงียบไปตั้งแต่ฉันพูดถึงเรื่องเมื่อวานนานแล้ว
       "นี่" ในที่สุดมันก็เอ่ยปากออกมาจนได้
       "มีอะไรเรอะ" ฉันถามมันอย่างงงๆ
       "เรื่องเมื่อวานน่ะ ฉัน... ต้องขอโทษเธอกับเพื่อนเธอด้วยนะ" นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นใบหน้าที่รู้สึกผิดของเจ้าหมอนั่น 
       "นาย ขอโทษคนก็เป็นด้วยเหรอ" 
       "เห็นฉันเป็นปีศาจหรือไงห่ะ" ไอ้โทโมะเริ่มหงุดหงิด
       "ก็ปกติ นายไม่เคยสนใจใครนี่นา ไอ้ฉันก็คิดว่านายจะไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นซะอีก" 
       "ที่ฉันไม่สน เพราะเกรงจะทำให้เรื่องมันยุ่งยากกว่าเดิมน่ะสิ" 
       "อ๋อ ที่แท้นายก็เป็นคนแบบนี้ีนี่เอง" 
       "ใครจะไปชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเหมือนกับเธอกันล่ะ" พอสถานการณ์เริ่มดีขึ้น ไอ้โทโมะก็หันมาแขวะฉันทันที นี่มันจะกวนฉันไปถึงไหนเนี่ย 
       "นี่นายหลอกด่าฉันเรอะ" 
       "ก็ทำนองนั้นมั้ง" 
       "นี่นาย อะโอ้ย" ฉันกำลังจะเข้าไปตีหัวหมอนั่นสักหน่อย แต่จู่ๆก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา
       "นี่เธอ เป็นอะไรหรือป่าว" 
       "ปะปวดท้องน่ะ" ฉันเอามือกุมที่ท้องก่อนจะส่งเสียงออกมาเหมือนเจ็บปวดสุดๆ
       "งั้นไปซื้อยากัน"
       "ฉันไม่ได้ปวดแบบนั้น ฉันหมายถึง อยากจะเข้าห้องน้ำน่ะ" 
       "งั้นทำยังไงดีล่ะ"
       "ก็พาฉันเ้ข้าห้องน้ำสิ"
       "ทำแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ ก็ในห้างมันเป็นห้องน้ำแยกหญิง-ชาย ขืนพาฉันเข้าไปด้วย มีหวังพวกผู้หญิงได้กริ๊ดกันตาย" จริงสิ ดันลืมไปว่าพวกเราถูกมัดรวมกันนี่นา แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย คิดสิยัยแก้วคิด อะ จริงด้วย
       "งั้นไปหอของไอ้... เอ่่อ พี่ชายของฉันไหม" 
       "หือ พี่ชายของเธอเรอะ" 
       "อืม" 
       "งั้นก็ไปกัน" ว่าแล้วไอ้โทโมะก็ค่อยๆพยุงฉันไปที่หอของไอ้กล้าทันที ถึงจะเสี่ยงที่หมอนั่นอาจจะรู้ว่าฉันมีฝาแฝดก็เถอะ แต่ถ้าเกิดให้เข้าห้องน้ำพร้อมกับเจ้าหมอนี่ล่ะก็ ฉันอึไม่ออกกันพอดี ตอนนี้ไอ้กล้าจะอยู่ที่หอหรือป่าวนะ 
         
         ฉันเดินขึ้นไปอย่างหวั่นๆ ใจหนึ่งก็กลัวหมอนั่นจะรู้ความจริง แต่เบื้องล่างของฉันมันกำลังบีบบังคับให้ฉันต้องบุกเข้าไป นี่ความลับที่ฉันอุตส่าห์เก็บมา จะต้องแตกเพราะอึเนี่ยนะ ทันทีที่มาถึง รู้สึกเหมือนโชคจะเข้าข้างฉัน เพราะเหมือนไอ้กล้าจะไม่อยู่ กลางห้องมีภาพวาดเต็มไปหมด เหมือนมันจะวาดมาตลอดทั้งคืน และดูเหมือนไอ้โทโมะจะแปลกใจมาก เมื่อได้เห็นภาพวาดพวกนั้น
       "นี่เป็นของ พี่ชายเธอยังงั้นเหรอ" ไอ้โทโมะพูดพลางจับภาพวาดพวกนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆ
       "ระวังหน่อยนะ พี่ชายฉันหวงมันมากรู้ไหม" ฉันดุหมอนั่นทันที เพราะใครๆก็รู้ว่าไอ้กล้ามันรักภาพวาดของมันยิ่งกว่าตัวของฉันอีก
       "แล้วเธอ หายเจ็บท้องแล้วเรอะ"
       "เออ จริงด้วยสิ" ฉันรีบเข้าไปในห้องน้ำทันที แต่ก็เหมือนมีใครตามเข้ามาด้วย
       "ไอ้โทโมะออกไป" ไอ้โทโมะที่จ้องฉันตาเป็นมันอยู่ในห้องน้ำ สร้างความหงุดหงิดต่อฉันไม่น้อย
       "จะออกไปได้ยังไงล่ะ ก็มือฉันติดกับเธออยู่นี่" จริงสิ ดันลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย 
       "งั้นก็แง่มประตูไว้ก็แล้วกัน แล้วก็ นายห้ามบ่นเด็ดขาดรู้ไหม" 
       "อืมๆ" ท่าทางจะรู้เรื่องเร็วดินี่ 
    ผ่านไปไม่นาน ไอ้โทโมะก็บ่นขึ้น 
       "ไปกินอะไรของเธอมาเนี่ย เหม็นจะตายอยู่แล้ว" 
       "นี่ บอกว่าห้ามบ่นไง" 
       "แต่กลิ่นมันแรงนี่นา ใครเขาจะไปทนไหวล่ะ" 
       "นายก็ทนๆไปเหอะน่า" ทนนิดทนหน่อยจะเป็นไรไปห่ะ 
       "เชอะ" 
    หลังจากที่ทำธุระเสร็จฉันก็ออกมาจากห้องน้ำ และทรุดตัวลงไปที่เตียงพร้อมกับไอ้โทโมะ เพราะตอนนี้เราถูกมัดไว้ด้วยกัน ก็เลยปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย ชิ อึดอัดชะมัด
       "ว่าแต่ พี่ชายของเธอหายไปไหนซะล่ะ" จู่ๆไอ้โทโมะก็ถามถึงไอ้กล้า คิดว่าจะอยู่แบบนี้เงียบๆแล้วค่อยไปแท้ๆ ทำไมต้องเอาเรื่องนี้มาพูดด้วยนะ
       "เอ่อ คือ... เจ้านั่นไปต่างจังหวัดน่ะ คงไม่กลับมาอีกหลายวัน จริงๆนะแฮะๆ" 
       "หน้าตาเธอ เหมือนมีอะไรปิดบังไว้นะ" 
       "เฮ้ยป่าวซะหน่อย ไม่มีอะไรเลย" ทำไงดีเนี่ย ไอ้หมอนี่คงจะไม่ยอมเชื่อเราง่ายๆ
       "ชั่งเถอะ แล้วจะเอายังไงต่อล่ะ ยังมีของที่ต้องซื้ออีกหลายรายการเลยนะ" 
       "ขอนอนพักแป็บนึงนะ แล้วค่อยออกไปซื้อก็แล้วกัน" 
       "งั้นก็ได้" จากนั้นพวกเราทั้งคู่ก็เอนตัวลงนอน โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่า กำลังมีใครบางคนกำลังกลับมา
                         
                        เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อน้า
   ติดตามต่อหน้าครับ