All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
9.0
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
23 ตอน
912 วิจารณ์
62.69K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“อื้มมม~~~” ร่างบางบิดร่างกายของตัวเองนิดหน่อยแล้วหันกลับไปมองเจ้าของใบหน้าหวานที่นอนกอดเธออยู่ข้างๆ
แก้วค่อยๆลุกขึ้นแล้วอาบน้ำแต่งตัว ออกมาก็เห็นโทโมะนอนอยู่จึงเดินออกไปทำอาหารเช้าที่ห้องครัวเพื่อรอโทโมะตื่น เมื่อทำเสร็จแล้วเธอกลับได้ยินเสียงคนอาเจียนนั่นทำให้ขาของเธอวิ่งไปยังที่มาของเสียงทันที
“คุณโทโมะเป็นอะไรรึเปล่าคะ” ฉันเข้าไปช่วยลูบหลังให้โทโมะ
“ฉันไม่เป็นอะไรเธอออกไปก่อนฉันจะอาบน้ำ” ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับเดินออกนั่งรออยู่ที่ซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกับกระจกบานใหญ่พอดี
ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆบานนั้นก่อนจะค่อยหมุนตัวเองแล้วมองจากทางด้านข้าง ‘นี่เราอ้วนขึ้นหรอเนี่ย’ ฉันมองสภาพตัวเองที่เริ่มจะอ้วนขึ้น ฮึย! สงสัยคงต้องลดการกินไม่เลือกลงหน่อยแล้วล่ะช่วงนี้ยิ่งเห็นอะไรก็อยากกินไปซะหมดเลยแห๊ะ!
“ฉันว่าช่วงนี้เธอดูอวบๆขึ้นนะ” จู่ๆโทโมะก็โผล่มามองยืนฉันที่ยืนส่องกระจกอยู่ตอนไหนไม่รู้
“แก้วก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะช่วงยิ่งเห็นอะไรก็อยากกินไปหมดT^T”
“สมน้ำหน้า แล้วไหนล่ะอาหารเช้าของฉัน”
“แก้วเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินนำไปยังโต๊ะอาหารที่มีชามข้าวต้มวางอยู่สองถ้วย
“มากินด้วยกันสิ” ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะนั่งลงตรงข้ามโทโมะแต่ฉันนั่งยังไม่ทันถึงสองนาทีโทโมะก็ลุกพรวดแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำทันที...เป็นอะไรไป...
“เธอเอาอะไรมาให้ฉันกินห๊ะ!” คุณโทโมะเดินกลับพร้อมกับกระชากแขนฉันอย่างแรงทันที
“ก็ข้าวต้มปกตินี่คะ” ฉันแกะมือโทโมะออกแล้วยกข้าวต้มขึ้นมาดู
“อึก!!แต่ฉันเหม็น!!” โทโมะโวยวายก่อนจะวิ่งไปยังห้องน้ำเหมือนเดิม
“แก้วว่าคุณไปหาหมอดีกว่าค่ะ” ฉันเดินตามเข้าไปยังห้องน้ำ
“ฉันจะไปทำงานล่ะ” โทโมะพูดทั้งๆที่ใบหน้าซีดลงไปมากเลยทีเดียว
+
+
+
หลังจากที่โทโมะออกไปทำงานแล้วแก้วก็เก็บถ้วยข้าวต้มทั้งสองไปล้างและจึงกลับมานั่งคิดอะไรออกไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาสะดุดที่เรื่องของอาการที่โทโมะเป็น หวังว่ามันคงจะไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดหรอกนะ
“หรือว่า...”
ร่างบางรีบก้าวเข้ามาในห้องนอนแล่วล็อคประตูไว้ก่อนที่จะเดินเข้ามาแล้วเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดพร้อมกับหยิบสิ่งนั้นออกมา แม้ว่าใจนึงก็กลัวว่าผลจะออกมาแล้วเป็นอย่างที่เธอคิดแต่อีกใจก็บอกว่าตรวจๆไปเลยจะได้รู้กันซะที
“นี่ฉัน’ท้อง’จริงๆหรอเนี่ย”
แก้วแทบล้มทั้งยืนเมื่อดวงตาทั้งสองข้างของเธอเห็นขีดสีแดงสองขีดที่ปรากฏขึ้ยบนแถบตรวจการตั้งครรภ์ น้ำใสๆค่อยไหลอีกมาไม่ใช่ว่าเธอเสียใจแต่เธอกลัว...กลัวว่าเค้าจะให้เธอทำแท้ง กลัวว่าเค้าจะไม่รับผิดชอบ กลัวว่าเค้าจะทิ้งเธอไป...
“ลูกจ๋า...เค้าจะทิ้งเรามั้ย” แก้วนั่งลูบท้องน้อยๆของตัวเองไปเรื่อยๆจนผลอยหลับไปในที่สุด
+
+
+
ติ๊ด~ ติ๊ด~~
“ว่าไงว่ะไอ้ป็อป”
(มึงอยู่ไหนเนี่ย!!)
“ก็ที่ทำงานสิว่ะมึงนี่ถามแปลก”
(นี่อย่าบอกนระว่ามึงลืมว่าวันนี้มึงจะไปทะเลกับพวกกูอ่ะ!!) โทโมะเงียไปห้าวิก่อนที่จะตั้งสติแล้วหาข้อแก้กับเพื่อนของเค้า
“เฮ้ย!!กูลืมว่ะกูขอโทษงั้นเอางี้...พวกมึงไปกันก่อนเลยเดี๋ยวกูตามไปพรุ่งโอเคป่ะ”
(เออๆอย่าลืมอีกนะมึง) และเค้าก็วางสายไป
“นี่ฉันเป็นอะไรไปว่ะ!” โทโมะโวยวายอยู่คนเดียวขณะที่อยู่ในห้องทำงานของตนเอง
วันนี้ทั้งวันเค้ายังหาสาเหตุของปัญหาที่เค้าเป็นไม่ได้เลย แถมตั้งแต่เช้าเค้าก็กินอะไรไม่ลงเหมือนกันมันเหม็นไปหมด เหอะ! สงสัยเค้าคงใกล้จะตายแล้วมั้ง โทโมะมองนาฬิกาที่ข้อมือของตนเอง ‘นี่ห้าโมงกว่าแล้วหรอ’ เค้ารีบลุกออกจากเก้าอี้ตัวโปรดแล้วตรงไปยังรถของตัวเองทันที
“จะกลับแล้วหรอคะคุณโทโมะ” เลขาคนสนิทของเค้าเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเค้าเดินตรงไปยังรถ
“มีอะไรรึเปล่าครับ” โทโมะหันไปมองหน้าเลขาของเค้าที่ยื่นถุงผลไม้มาให้
“ฉันซื้อมาฝากน่ะค่ะ เห็นว่าคุณโทโมะไม่ได้ลงไปทานข้าวกลางแล้วก็ทานอะไรไม่ค่อยได้ก็เลยซื้อผลไม้มาฝากน่ะค่ะ”
“ขอบคุณครับ...” รับไว้ด้วยคำสั้นๆก่อนจะรีบขับรถกลับไปหาหญิงสาวที่คอนโดตัวเองทันที
+
+
+
โทโมะเปิดประตูเข้ามาก็พบกับความเงียบ ‘แก้วไปไหน’ เค้าคิดแค่นั้นก่อนที่สายตาจะเหลือบมองไปยังประตูห้องนอนที่ยังคงปิดอยู่ โทโมะเดินตรงไปยังห้องนอนทันทีก่อนจะเปิดประตูแต่มันล็อคแสดงว่าแก้วอยู่ข้างในนั้นสินะ
ก๊อกๆ!!
โทโมะยืนเคาะอยู่ไม่นานแก้วก็เดินมาเปิดประตูด้วยใบหน้าที่ซีดไปไม่น้อยหรืออาจจะเป็นเพราะเธอยังไม่ได้แต่งหน้า แต่ก็ไม่น่าจะใช่เพราะปกติแก้วก็ไม่ค่อแต่งหน้าอยู่แล้ว
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าค่ะฉันคงนอนมากไปหน่อย”
“อืม เย็นนี้ไม่ต้องทำอาหารเผื่อฉันนะ” โทโมะพูดก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดู
“ค่ะแก้วก็ว่าจะไม่ทานอะไรเหมือนกัน”
“จะลดความอ้วนรึไง...นี่ผลไม้สามสี่อย่างน่ะไปไส่จานมาให้หน่อย” โทโมะชี้ไปยังถุงผลไม้สามสี่ถุงที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว แก้วพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแล้วเดินออกมาพร้อมกับจานผลไม้สองจานแล้วว่างตรงหน้าโทโมะ
“จัดกระเป๋าให้ฉันด้วย เอาไปสักหกเจ็ดชุดชุดว่ายน้ำด้วยล่ะ”
“ค่ะ...”
“ของเธอด้วย...” โทโมะพูดโดยไม่มองหน้าแก้วเลยสักนิดเค้ายังดูทีวีช่องโปรดเหมือนเดิมผลไม้ก็ไม่ยอมแตะเลยสักนิด
+
+
+
“เสร็จแล้วหรอ” โทโมะเอ่ยถามฉันที่เดินออกมาจากห้องนอน
“ค่ะ...”
“มานั่งกินด้วยกันสิฉัน’รอ’อยู่” นี่หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ยที่ได้ยินเค้าชวนฉันน่ะ
“ยืนงงอะไรล่ะมาเร็วสิ!” ฉันรีบเดินเข้าไปนั่งข้างๆโทโมะแล้วจิ้มผลไม้มาชิ้นนึงก่อนก้มหน้าก้มตาเคี้ยวตุ๊ยๆอยู่คนเดียว
“ป้อนฉันมั้งดิ” โทโมะอ้าปากรอฉัน
“อ่ะ...”
“เอาอีก”
“คุณทานเองเหอะค่ะแก้วจะไปเข้าห้องน้ำ” ฉันพูดแค่นั้นก่อนเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วยืนมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้าทันที
‘จะบอกเค้าดีมั้ย’ นี่เป็นคำถามที่ฉันเฝ้าถามตัวเองหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมออกไปจากห้องน้ำอยู่ดีแต่กลับเดินวนไปวนมาอยู่นั่นแหละ ‘แล้วถ้าบอกไปเค้าจะรับผิดชอบมั้ย’ ฉันกงวลไม่น้อยเลยทีเดียวสำหรับเรื่องนี้ไหนจะทางครอบครัวของเธออีกถ้ารู้ว่าเธอ’ท้อง’ พวกท่านจะผิดหวังในตัวเธอมั้ย
“นี่แก้ว! เธอตายไปแล้วรึไงห๊ะ” เสียงตะโกนของโทโมะทำให้แก้วหลุดออกมาภวังค์ก่อนจะรีบเปิดประตูออกทันที
“เสร็จแล้วค่ะ” เธอเดินเลี่ยงไปอีกทางนึงก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที
ติ๊ด~ ติ๊ด~~
เช้าวันต่อมาฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเอง ยัยเฟย์โทร.มาทำไมนะ หรือว่าที่ร้านมีเรื่องอะไรกัน0.0!!
“ที่ร้านมีอะไรยัยเฟย์!!” พอกดรับปุ๊ปฉันก็ถามถึงร้านก่อนทันที
(หือ?ไม่รู้สิทำไมหรอ)
“อ้าวแล้วแกโทร.มาหาฉันทำไมอ่ะ”
(เปล่าฉันก็แค่จะโทร.มาบอกว่าร้านปิดสองวันนะฉันกับพี่ฟางไม่อยู่)
“แต่ฉันอยู่นิ ฉันดูแลร้านได้”
(ฉันเชื่อแกแต่ฉันไม่เชื่อคุณโทโมะของแก แค่นี้นะ!) วางสายไปซะดื้อๆเลยนะยัยเฟย์บ้า!
...ruktomokaew...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อัพแล้วนะคะ ชื่นใจสุดๆเมื่อเห็นคอมเมนต์เกินคาด555 หวังว่าฟิคเรื่องนี้จะทำให้ใครหลายๆคนคงแอบฟินตามกันไปบ้างนะคะ ขอเมนต์สักประมาณ180จะได้มั้ยน้อออ
*ป.ล. ช่วยกันคิดชื่อให้ตัวน้อยกันด้วยนะคะ(ไรต์เตอร์กำลังมึนนนนนนน)
“อื้มมม~~~” ร่างบางบิดร่างกายของตัวเองนิดหน่อยแล้วหันกลับไปมองเจ้าของใบหน้าหวานที่นอนกอดเธออยู่ข้างๆ
แก้วค่อยๆลุกขึ้นแล้วอาบน้ำแต่งตัว ออกมาก็เห็นโทโมะนอนอยู่จึงเดินออกไปทำอาหารเช้าที่ห้องครัวเพื่อรอโทโมะตื่น เมื่อทำเสร็จแล้วเธอกลับได้ยินเสียงคนอาเจียนนั่นทำให้ขาของเธอวิ่งไปยังที่มาของเสียงทันที
“คุณโทโมะเป็นอะไรรึเปล่าคะ” ฉันเข้าไปช่วยลูบหลังให้โทโมะ
“ฉันไม่เป็นอะไรเธอออกไปก่อนฉันจะอาบน้ำ” ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับเดินออกนั่งรออยู่ที่ซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกับกระจกบานใหญ่พอดี
ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆบานนั้นก่อนจะค่อยหมุนตัวเองแล้วมองจากทางด้านข้าง ‘นี่เราอ้วนขึ้นหรอเนี่ย’ ฉันมองสภาพตัวเองที่เริ่มจะอ้วนขึ้น ฮึย! สงสัยคงต้องลดการกินไม่เลือกลงหน่อยแล้วล่ะช่วงนี้ยิ่งเห็นอะไรก็อยากกินไปซะหมดเลยแห๊ะ!
“ฉันว่าช่วงนี้เธอดูอวบๆขึ้นนะ” จู่ๆโทโมะก็โผล่มามองยืนฉันที่ยืนส่องกระจกอยู่ตอนไหนไม่รู้
“แก้วก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะช่วงยิ่งเห็นอะไรก็อยากกินไปหมดT^T”
“สมน้ำหน้า แล้วไหนล่ะอาหารเช้าของฉัน”
“แก้วเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินนำไปยังโต๊ะอาหารที่มีชามข้าวต้มวางอยู่สองถ้วย
“มากินด้วยกันสิ” ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะนั่งลงตรงข้ามโทโมะแต่ฉันนั่งยังไม่ทันถึงสองนาทีโทโมะก็ลุกพรวดแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำทันที...เป็นอะไรไป...
“เธอเอาอะไรมาให้ฉันกินห๊ะ!” คุณโทโมะเดินกลับพร้อมกับกระชากแขนฉันอย่างแรงทันที
“ก็ข้าวต้มปกตินี่คะ” ฉันแกะมือโทโมะออกแล้วยกข้าวต้มขึ้นมาดู
“อึก!!แต่ฉันเหม็น!!” โทโมะโวยวายก่อนจะวิ่งไปยังห้องน้ำเหมือนเดิม
“แก้วว่าคุณไปหาหมอดีกว่าค่ะ” ฉันเดินตามเข้าไปยังห้องน้ำ
“ฉันจะไปทำงานล่ะ” โทโมะพูดทั้งๆที่ใบหน้าซีดลงไปมากเลยทีเดียว
+
+
+
หลังจากที่โทโมะออกไปทำงานแล้วแก้วก็เก็บถ้วยข้าวต้มทั้งสองไปล้างและจึงกลับมานั่งคิดอะไรออกไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาสะดุดที่เรื่องของอาการที่โทโมะเป็น หวังว่ามันคงจะไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดหรอกนะ
“หรือว่า...”
ร่างบางรีบก้าวเข้ามาในห้องนอนแล่วล็อคประตูไว้ก่อนที่จะเดินเข้ามาแล้วเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดพร้อมกับหยิบสิ่งนั้นออกมา แม้ว่าใจนึงก็กลัวว่าผลจะออกมาแล้วเป็นอย่างที่เธอคิดแต่อีกใจก็บอกว่าตรวจๆไปเลยจะได้รู้กันซะที
“นี่ฉัน’ท้อง’จริงๆหรอเนี่ย”
แก้วแทบล้มทั้งยืนเมื่อดวงตาทั้งสองข้างของเธอเห็นขีดสีแดงสองขีดที่ปรากฏขึ้ยบนแถบตรวจการตั้งครรภ์ น้ำใสๆค่อยไหลอีกมาไม่ใช่ว่าเธอเสียใจแต่เธอกลัว...กลัวว่าเค้าจะให้เธอทำแท้ง กลัวว่าเค้าจะไม่รับผิดชอบ กลัวว่าเค้าจะทิ้งเธอไป...
“ลูกจ๋า...เค้าจะทิ้งเรามั้ย” แก้วนั่งลูบท้องน้อยๆของตัวเองไปเรื่อยๆจนผลอยหลับไปในที่สุด
+
+
+
ติ๊ด~ ติ๊ด~~
“ว่าไงว่ะไอ้ป็อป”
(มึงอยู่ไหนเนี่ย!!)
“ก็ที่ทำงานสิว่ะมึงนี่ถามแปลก”
(นี่อย่าบอกนระว่ามึงลืมว่าวันนี้มึงจะไปทะเลกับพวกกูอ่ะ!!) โทโมะเงียไปห้าวิก่อนที่จะตั้งสติแล้วหาข้อแก้กับเพื่อนของเค้า
“เฮ้ย!!กูลืมว่ะกูขอโทษงั้นเอางี้...พวกมึงไปกันก่อนเลยเดี๋ยวกูตามไปพรุ่งโอเคป่ะ”
(เออๆอย่าลืมอีกนะมึง) และเค้าก็วางสายไป
“นี่ฉันเป็นอะไรไปว่ะ!” โทโมะโวยวายอยู่คนเดียวขณะที่อยู่ในห้องทำงานของตนเอง
วันนี้ทั้งวันเค้ายังหาสาเหตุของปัญหาที่เค้าเป็นไม่ได้เลย แถมตั้งแต่เช้าเค้าก็กินอะไรไม่ลงเหมือนกันมันเหม็นไปหมด เหอะ! สงสัยเค้าคงใกล้จะตายแล้วมั้ง โทโมะมองนาฬิกาที่ข้อมือของตนเอง ‘นี่ห้าโมงกว่าแล้วหรอ’ เค้ารีบลุกออกจากเก้าอี้ตัวโปรดแล้วตรงไปยังรถของตัวเองทันที
“จะกลับแล้วหรอคะคุณโทโมะ” เลขาคนสนิทของเค้าเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเค้าเดินตรงไปยังรถ
“มีอะไรรึเปล่าครับ” โทโมะหันไปมองหน้าเลขาของเค้าที่ยื่นถุงผลไม้มาให้
“ฉันซื้อมาฝากน่ะค่ะ เห็นว่าคุณโทโมะไม่ได้ลงไปทานข้าวกลางแล้วก็ทานอะไรไม่ค่อยได้ก็เลยซื้อผลไม้มาฝากน่ะค่ะ”
“ขอบคุณครับ...” รับไว้ด้วยคำสั้นๆก่อนจะรีบขับรถกลับไปหาหญิงสาวที่คอนโดตัวเองทันที
+
+
+
โทโมะเปิดประตูเข้ามาก็พบกับความเงียบ ‘แก้วไปไหน’ เค้าคิดแค่นั้นก่อนที่สายตาจะเหลือบมองไปยังประตูห้องนอนที่ยังคงปิดอยู่ โทโมะเดินตรงไปยังห้องนอนทันทีก่อนจะเปิดประตูแต่มันล็อคแสดงว่าแก้วอยู่ข้างในนั้นสินะ
ก๊อกๆ!!
โทโมะยืนเคาะอยู่ไม่นานแก้วก็เดินมาเปิดประตูด้วยใบหน้าที่ซีดไปไม่น้อยหรืออาจจะเป็นเพราะเธอยังไม่ได้แต่งหน้า แต่ก็ไม่น่าจะใช่เพราะปกติแก้วก็ไม่ค่อแต่งหน้าอยู่แล้ว
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าค่ะฉันคงนอนมากไปหน่อย”
“อืม เย็นนี้ไม่ต้องทำอาหารเผื่อฉันนะ” โทโมะพูดก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดู
“ค่ะแก้วก็ว่าจะไม่ทานอะไรเหมือนกัน”
“จะลดความอ้วนรึไง...นี่ผลไม้สามสี่อย่างน่ะไปไส่จานมาให้หน่อย” โทโมะชี้ไปยังถุงผลไม้สามสี่ถุงที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว แก้วพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแล้วเดินออกมาพร้อมกับจานผลไม้สองจานแล้วว่างตรงหน้าโทโมะ
“จัดกระเป๋าให้ฉันด้วย เอาไปสักหกเจ็ดชุดชุดว่ายน้ำด้วยล่ะ”
“ค่ะ...”
“ของเธอด้วย...” โทโมะพูดโดยไม่มองหน้าแก้วเลยสักนิดเค้ายังดูทีวีช่องโปรดเหมือนเดิมผลไม้ก็ไม่ยอมแตะเลยสักนิด
+
+
+
“เสร็จแล้วหรอ” โทโมะเอ่ยถามฉันที่เดินออกมาจากห้องนอน
“ค่ะ...”
“มานั่งกินด้วยกันสิฉัน’รอ’อยู่” นี่หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ยที่ได้ยินเค้าชวนฉันน่ะ
“ยืนงงอะไรล่ะมาเร็วสิ!” ฉันรีบเดินเข้าไปนั่งข้างๆโทโมะแล้วจิ้มผลไม้มาชิ้นนึงก่อนก้มหน้าก้มตาเคี้ยวตุ๊ยๆอยู่คนเดียว
“ป้อนฉันมั้งดิ” โทโมะอ้าปากรอฉัน
“อ่ะ...”
“เอาอีก”
“คุณทานเองเหอะค่ะแก้วจะไปเข้าห้องน้ำ” ฉันพูดแค่นั้นก่อนเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วยืนมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้าทันที
‘จะบอกเค้าดีมั้ย’ นี่เป็นคำถามที่ฉันเฝ้าถามตัวเองหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมออกไปจากห้องน้ำอยู่ดีแต่กลับเดินวนไปวนมาอยู่นั่นแหละ ‘แล้วถ้าบอกไปเค้าจะรับผิดชอบมั้ย’ ฉันกงวลไม่น้อยเลยทีเดียวสำหรับเรื่องนี้ไหนจะทางครอบครัวของเธออีกถ้ารู้ว่าเธอ’ท้อง’ พวกท่านจะผิดหวังในตัวเธอมั้ย
“นี่แก้ว! เธอตายไปแล้วรึไงห๊ะ” เสียงตะโกนของโทโมะทำให้แก้วหลุดออกมาภวังค์ก่อนจะรีบเปิดประตูออกทันที
“เสร็จแล้วค่ะ” เธอเดินเลี่ยงไปอีกทางนึงก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที
ติ๊ด~ ติ๊ด~~
เช้าวันต่อมาฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเอง ยัยเฟย์โทร.มาทำไมนะ หรือว่าที่ร้านมีเรื่องอะไรกัน0.0!!
“ที่ร้านมีอะไรยัยเฟย์!!” พอกดรับปุ๊ปฉันก็ถามถึงร้านก่อนทันที
(หือ?ไม่รู้สิทำไมหรอ)
“อ้าวแล้วแกโทร.มาหาฉันทำไมอ่ะ”
(เปล่าฉันก็แค่จะโทร.มาบอกว่าร้านปิดสองวันนะฉันกับพี่ฟางไม่อยู่)
“แต่ฉันอยู่นิ ฉันดูแลร้านได้”
(ฉันเชื่อแกแต่ฉันไม่เชื่อคุณโทโมะของแก แค่นี้นะ!) วางสายไปซะดื้อๆเลยนะยัยเฟย์บ้า!
...ruktomokaew...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อัพแล้วนะคะ ชื่นใจสุดๆเมื่อเห็นคอมเมนต์เกินคาด555 หวังว่าฟิคเรื่องนี้จะทำให้ใครหลายๆคนคงแอบฟินตามกันไปบ้างนะคะ ขอเมนต์สักประมาณ180จะได้มั้ยน้อออ
*ป.ล. ช่วยกันคิดชื่อให้ตัวน้อยกันด้วยนะคะ(ไรต์เตอร์กำลังมึนนนนนนน)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
