All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“คุณมาที่นี่ทำไมคะ?”
“เดินตามมาเฉยๆก็พออย่าถามมาก!” โทโมะกระชากแขนฉันให้เดินตามเข้าไปนอกในสุด
“โอ้โหพามาเปิดตัวถึงที่นี่เลยหรอว่ะไอ้โมะ” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้นั่งลงก็มีเสียงแซวมาจากเพื่อนของโทโมะ ฉันเองก็ไม่ค่อยสนิทด้วยเท่าไรหรอกชื่อยังจำไม่ได้เลยT^T
“ไม่ต้องยุ่งเลยนะไอ้เขื่อน!” โทโมะชี้หน้าเพื่อตัวเองก่อนจะออกแรงกระชากตัวฉันให้นั่ลงข้างๆตัวเองแล้วโอบเอวไว้
“แหมๆรีบแสดงความเป็นเจ้าของเลยนะ” เพื่อนอีกคนนึงของโทโมะก็เอ่ยแซวเหมือนกัน นี่เป็นผู้ชายกันจริงๆรึเปล่าเนี่ยทำไมชอบแซวกันจัง
“น้อยๆหน่อยไอ้ป็อป”
“มาๆเข้าเรื่องกันดีกว่าว่ะ...ตกลงแกจะไปรึเปล่าว่ะ”
“ไปดิว่ะวันไหนอ่ะฉันจะได้เตรียมตัวถูก”
“พรุ่งนี้เลยแล้วกันพวกฉันไม่ค่อยว่างคงจะได้ไปแค่ไม่กี่วันหรอกว่ะ” นี่พวกเค้ากำลังพูดเรื่องอะไรกันน่ะ จะไปไหน ไปกี่วัน ฉันงงไปหมดแล้วนะ-0-
“โอเคๆงั้นมาฉลองกันสักหน่อยดีกว่า เธอจะดื่มอะไร” โทโมะหันมาถามฉันที่นั่งเงียบอยู่ตั้งนาน
“ฉันไม่ดื่มคู่^^;”
“ดื่มสักหน่อยเหอะน่าไหนก็มาแล้วฉันไม่ว่าหรอกงั้นเอา...คอกเทลอ่อนๆให้เธอครับส่วนผมขอ...” ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของโทโมะเหมือนกับที่เค้าก็ไม่ได้สนใจคำพูดของฉัน เหอะถามแล้วไม่ฟังคำตอบจะถามไปทำไม-*-
พอได้เครื่องดื่มที่โทโมะสั่งให้ฉันรับมากระดกทันที ประชดชีวิตซะเลยไหนๆเค้าก็ไม่ว่าฉันอยู่แล้วนี่ งั้นวันนี้ขอแปรงร่างเป็นสาวเปรี้ยวสักวันล่ะกันแต่จะว่าไปไอ้น้ำนี่ก็อร่อยดีเหมือนกันนะขออีกสักแก้วสองแก้วเอ๊ะรึจะสามไม่ๆๆสี่แก้วเลยดีกว่า^O^
“เออนี่ไอ้โมะเมื่อแกจะแต่งงานล่ะว่ะ” คำถามของนายป็อปปี้ทำเอาฉันถึงกับสำลักน้ำทันทีพูดออกมาได้อย่างไงเนี่ย
“แค่กๆ”
“อีกไม่นานหรอกมั้ง” โทโมะตอบก่อนจะเหล่ตามองมาทาง มองมาทำไมมิทราบฉันไม่พูดกับนายสักหน่อย
“เอ่อ...ฉันไม่เข้าห้องน้ำก่อนนะ” อ่ารู้สึกว่ามันมึนแล้วสิ โลกชักจะหมุนเร็วไปแล้วนะ เฮ้ยๆคนเดินห้อยหัวได้ด้วยหรอ
+
+
+
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ” ฉันเอ่ยขอโทษคนที่ฉันเพิ่งจะเดินชนไปเมื่อกี้นี่
“ไม่เป็นไรครับน้องสาวคนสวย^^”
“งั้นฉันขอตัวนะคะ” ฉันเดินโซซัดโซเซผ่านหน้าคนที่ฉันคุยด้วยเมื่อกี้แต่...
“จะรีบไปไหนล่ะครับ...แหมๆคนอะไรสวยจังมาเที่ยวคนเดียวหรอครับ”
“อ๋อไม่ใช่หรอกค่ะ” ฉันสะบัดข้อมือเบาๆพรางพยายามเดินต่อแต่ดูเหมือนทุกอย่างมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด
“ผมมาเที่ยวคนเดียว...’อะไรๆ’ก็ดูเหงาไปหมดช่วยไปนั่งดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ”
“คงไม่ได้อ่ะค่ะพอดีว่าฉันจะกลับแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งรับรอง...ผมจะส่งให้ถึงที่เลย”
“นี่คุณคะฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณต้องการอะไรแต่ฉันไม่มีให้คุณหรอกค่ะ กรุณาปล่อยมือฉันด้วย”
“ผมว่าคุณมีแน่ๆ ตัวคุณไงล่ะ ไปกับผมสักคืนดีมั้ย?” อีตาโรคจิตรนี่เริ่มเบียดตัวเข้ามาใกล้ๆฉันแล้วพยายามลวนลามฉันทุกทาง นี่มันบ้าไปแล้วรึไง
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!” ดูเหมือนว่าความพยายามของฉันจะเท่ากับศูนย์เพราะไม่มีใครสนใจเสียงของฉันเลยสักคน!
+
+
+
“ไอ้โมะกูว่าแก้วหายไปนานแล้วนะโว๊ย” ไอ้เขื่อนพูดก่อนที่มันจะหันไปเหล่ชาวผู้หญิงราตรีที่ยืนเต้นกันอยู่
“นั่นสิว่ะมึงไปตามสิ หลงแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้” ตามมาด้วยไอ้ป็อป
“เออๆเดี่ยวกูไปดูเอง”
ก็จริงอย่างที่ไอ้สองตัวนั่นมันพูดแก้วหายไปนานมากแล้วนะทำไมยังไม่กลับมาอีก หลงทางงั้นหรอก็อาจจะเป็นไปได้ ไอ้หลงทางน่ะผมไม่ห่วงแต่ผมกลัวแก้วจะเจอคนโรคจิตที่ชอบหาคู่นอนไปเรื่อยๆในที่แบบนี้ก็มีเยอะอยู่ด้วยล้วยัยนี่ก็ไม่ได้มาเปิดหูเปิดเสียเท่าไรผมล่ะกลัวว่าเธอจะรู้เสียคนชะมัดเลย!!
ผมเดินไปตามทางจุดหมายคือห้องน้ำหญิง อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดนะผมไม่ใช่พวกถ้ำมองสักหน่อย ผมก็แค่จะเดินไปตามแก้วเฉยๆ จริงๆนะผมไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนนอกจากแก้ว แก้วคนเดียวเท่านั้นและตลอดไป เอ๊ะนั่นไง!!ผมเห็นผู้หญิงหน้าตาคล้ายๆแก้วถึงแม้ว่าไฟจะสว่างมากนักแต่ผมก็จำเธอได้แต่ที่ผมเห็นคือเธอกำลังถูก...!!!
“เฮ้ย!!!มึงทำอะไรว่ะ!!” ผมรีบตรงเข้าไปกระชากตัวผู้ชายที่มันกำลังพยามลวนลามแก้วอยู่
“มึงเสือกอะไรว่ะแฟนเค้ากำลังสวีตกันอยู่” มันเอามือปิดปากแก้วไว้แล้วพูดกับผมแฟนมึงงั้นหรอว่ะ!!
“แฟนหรอ...นั่นเมียกูโว๊ย!!!” ผมปล่อยหมัดใส่มันทันทีและไม่ยั้งด้วยเรื่องที่ผมจะต้องอ้อมค้อมล่ะครับกล้าดีอย่างไงมายุ่งกับคนของผม มึงไม่ได้ตายดีแน่!!!
“คุณโทโมะพอแล้วค่ะ พอแล้ว ฮึกๆ” แก้วเดินเข้ามาจับแขนผมไว้พร้อมสะอื้น
“เธอพูดว่าอะไรนะ!!”
“แก้วว่าเรารีบไปกันดีกว่าค่ะดูสิคะคนมองกันใหญ่แล้ว ฮึกๆ”
“ก็ได้...ฮึย!!!ฝากไว้ก่อนนะมึง” ผมพูดทิ้งท้ายแล้วเดินโอบแก้วที่ยืนสะอื้นอยู่ออกไปทันที
+
+
+
“เฮ้ย!!มันเกิดอะไรขึ้นว่ะไอ้โมะ!” ไอ้เขื่อนนี่ปากมากจริงๆ-*-
“ฮึกๆ” แก้วก็ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่เหมือนเดิมมันคงเป็นความผิดของผมเองแหละ
“ไม่เป็นไรแล้วนะ...” ผมปลอบแก้วเบาๆแก้วพยักหน้าแล้วก็ซุกลงกับอกผม
“กะ...แก้วอยากกลับบ้านฮึกๆ” ผมพยักหน้าแล้วพยุงตัวแก้วให้ลุกขึ้น
“อย่างไงแล้วพรุ่งนี้มาเจอฉันที่คอนโดก่อนแล้วค่อยไปพร้อมๆกันล่ะกัน ฉันกลับก่อนโว๊ย”
ตลอดทางผมก็ยังคงได้ยินแต่เสียงสะอึกสะอื้นของแก้ว เวลาอย่างนี้ผมไม่ควรจะไปต่อว่าเธอให้เธอเสียใจไปกันใหญ่ ถึงว่าแม้ลึกๆแล้วผมก็อยากจะว่าเธออยู๋นิดๆที่เธอไม่ยอมช่วยเหลือตัวเอง!! ผมคอยแอบมองแก้วเป็นระยะๆก่อนที่จะเห็นว่าแก้วเผลอหลับไปแล้ว
ผมค่อยๆอุ้มแก้วขึ้นมายังคอนโดของตัวเอง แล้วพาร่างอันแสนบอบบางแต่หลังๆมานี้ผมว่าแก้วดูจะอวบขึ้นนะไปวางไว้บนเตียงก่อนที่ผมก็จะรุ้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาเหมือนกัน
“แหวะ!!” สงสัยผมคงจะดื่มหนักไปหน่อยเลยมึนหัวอย่างนี้
“อย่านะฮึกๆอย่าทำอะไรฉัน...” แก้วกำลังละเมอและพยายามปัดอากาศอยู่บนเตียงเพียงคนเดียวส่วนผมน่ะหรอยืนมองสิครับ
“แก้วๆมีสติหน่อยสิแก้วนี่ฉันเองนะโทโมะไง...แก้วๆ” ผมตบหน้าแก้วเบาๆเพื่อเรียกสติแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ดีขึ้นมากว่าเดิมเลย
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ...อย่า...ฮึกๆ” ผมไม่รู้จะทำอย่างไงเลยรวบตัวแก้วมาไว้ในอ้อมกอดของตัวเองแล้วพากันหลับไปทั้งคู่...
...ruktomokaew...
----------------------------------------------------------------------------------------------------- อัพแล้วนะคะ เอิ่มแบบว่าตายไปแล้วเพอ่งกลับมาเกิด555ขอโทษนะคะที่หายไปพอดีว่ามันใใกล้สอบก็เลยต้องเคลียงานแต่ตอนนี้ทุกอย่างโล่งไปหมดแล้วอย่างไงก็ขอให้เมนต์เกิน140นะคะ บาย~ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
