All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
9.0
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
23 ตอน
912 วิจารณ์
62.71K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
ติ๊ด~ติ๊ด~~
“ฮัลโหล...”
(นี่!ไอ้คุณโทโมะครับมิทราบพ่อคุณจะเสด็จมาได้รึยังครับ-*-) ปลายสายตอบมาด้วยความประชดประชันเขาเต็มที่
“ไปไหนอะไรว่ะ?”
(นี่อย่าบอกนะว่ามึงลืมอ่ะ!) เขื่อนเว้นวรรคเพื่อถอยหายใจกับเพื่อนที่แสนดีของตนเองแล้วจึงพูดต่อ (เฮ้ยๆอย่าบอกนะว่ามึงลืมจริงๆอ่ะ)
“เออทำไม...กูลืม”
(เวรเอ๊ย!มึงอยู่ไหนเนี่ย!)
“กูก็...” ร่างสูงตวัดลำแขนของตนเพื่อกระชับร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจหลังจากเสร็จ
ภารกิจที่ข้ามวัน?
(ก็อะไรของมึง!)
“กูก็อยู่กับ’เมีย’กูสิว่ะ มึงมีอะไร”
(ให้ตายเหอะ!นี่มึงคงลืมนัดประชุมวันนี้ไปแล้วจริงๆสินะ ถึงได้กกอยู่กับแก้วทั้งวัน) 0.0!!! ใช่!!เค้าลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้มีประชุมถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยสำคัญเท่าไรก็เถอะแต่เค้าก็ไม่น่าลืม...
“!!!”
(มึงไม่ต้องทำหน้าเคลียดเลยนะ กูกับไอ้ป็อปจัดการให้ล่ะ เหลือแค่มึงตกลงทุกอย่าง...จบ)
“ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดีมึงจะโทร.หากูทำไมว่ะ-*-” ร่างสูงไล่จมูกไปตามไหล่เนียนขาวใสไร้จุดบกพร่องของร่างบางที่ยังคงนอนอยู่
(กูก็อยากจะโทร.ถามมึงเฉยๆ นึกว่ามึงจะตายไปแล้วซะอีก)
“นั่นปากมึงเรอะ!”
(ฮ่ะๆ เออ!ไอ้โมะกูกับไอ้ป็อปว่าจะไปทะเลกันว่ะมึงสนใจมะ) ทะเลงั้นเหรอ...ก็น่าสนดีนะ!
“เออๆน่าสนดีนะไปกันวันไหนอ่ะ” พูดทั้งๆที่จมูกของตนเองก็เลื่อนลงไปยังแผ่นหลังของร่างบาง
“อ๊ะ!คุณ...” เนื่องจากการกระทำของร่างสูงส่งผลไปยังคนที่โดนแกล้งอยู่ลืมตาขึ้นมาแล้วส่งเสียงตำหนิ
(งั้นมึงออกมาเจอกูที่เดิมแล้ว ช่วงประมาณสองทุ่มอ่ะ)
“เออๆ...” โทโมะพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะกดวางสายไปแล้วหันมาให้’ความสนใจ’กับหญิงสาวข้างกายต่อ
“ปล่อยแก้วได้แล้วค่ะ...” หญิงสาวปัดมือทั้งสองข้างที่กำลังพยายามจะเข้ามมาลวนลามอีกรอบออกเบาๆ
“...”
“นี่คุณ!”
“อะไร...ทำไมแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยรึไงห๊ะ!”
“มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” แก้วพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบโทโมะ เธอไม่น่าเผลอขึ้นเสียงใส่เค้าเลยไม่อย่างนั้นเค้าคงจะไม่ตะคอกเธอกลับแบบนี้!
“เหอะ!” โทโมะพ่นลมหายใจแรงๆใส่ร่างบางก่อนที่ตัวเองจะขยับร่างกายให้ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
+
+
+
“เย็นนี้ห้ามออกไปเด็ดขาด! เดี๋ยวฉันมารับ...” หลังจากที่แต่งตัวเสร็จแล้ว แก้วที่กำลังจะเดินเข้าไปอาบน้ำต่อก็ถูกสั่งไว้ก่อน
“ไปไหนคะ?”
“ไม่ต้องถามมากทำตามที่ฉันสั่งก็พอ!”
“...”
“...”
ในเมื่อต่างคนต่างเงียบแก้วก็ไม่จำเป็นที่จะต้องยืนมองดูหน้าโทโมะนานๆเธอเลือกที่จะเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวมห้เสร็จและหวังว่าเธอเดินออกมาอีกครั้งคงจะไม่เธอเพื่อน?ร่วมห้องอีกคนแล้วนะ...
แก้วที่ไม่รู้จะทำอะไรเลยออกมาเดินเล่นแถวๆสวนสาธารณะที่ตอนนี้คนเริ่มเบาบางลงเนื่องจากแสงแดดกำลังส่องลงมาในตอนสายๆของวัน... เธอเลือกพักนั่งเล่นบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวที่มีพนักพิงหลังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่คอยปังแสงแดดให้เธอก่อนจะค่อยๆระบายยิ้มอ่อนๆให้กับตัวเอง นานๆทีเธอถึงจะมีเวลาส่วนตัวกับเค้าบ้างเพราะฉะนั้นขอใช้มันให้คุ้มค่าหน่อยแล้วกันนะ...
เข็มนาฬิกาค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆแต่สำหรับแก้วแล้วมันกลับเป็นเวลาที่ไวเกินไปเมื่อเธอก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของตนเองมันปรากฏเวลาบ่ายสองกว่าๆ นั่นเป็นเวลาที่เธอควรจะกลับได้แล้ว บ้าจริง!เธอนั่งอยู่ที่นี่ได้ไงตั้งหลายชั่วโมง
แก้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับเข้ามาในคอนโดตนเอง? ก่อนจะรีบเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วทำตัวให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะรีบถอดรองเท้าผ้าใบคู่โปรดของตนเองเก็บใส่ตู้ไว้เหมือน ดูเหมือนกว่าเธอจะกะเวลาได้เร็วว่าที่คาดไว้เพราะเมื่อกลับมาถึงห้องทุกอย่างยังคงปกติไม่มีใครอยู่นอกจากเธอแต่ก็ดีแล้วล่ะ ยังพอมีเวลาให้เธอได้เตรียมตัวเตรียมก่อนที่เจ้าของห้องเค้าจะกลับมา...งั้นเธอก็คงพอที่จะมีเวลาอ่านหนังสือนิยายอยู่บ้างนี่หน่า...
“ทำอะไรอยู่...”
“คุณโทโมะ0.0!!” แก้วหันหน้ามาตกใจเล็กน้อยที่เห็นโทโมะมายืนอยู๋ข้างหลังตั้งแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไร และเค้ากลับมาตอนไหน
“ก็ฉันเองน่ะสิ...คิดว่าใครล่ะ”
“เปล่าค่ะว่าแต่คุณกลับมาตอนไหนหรอคะ ทำไมแก้วไม่เห็นรู้เรื่องล่ะคะ”
“ก็คงจะรู้เรื่องหรอกขนาดฉันเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วเธอยังไม่รู้ตัวเลย หึ!มัวแต่อ่านไอ้นิยายบ้ารักฝันหวานอยู่อีกล่ะสิ”
“เอ่อ...ค่ะ^^;”
“ยังจะมัวยิ้มอยู่อีกตอนเช้าฉันสั่งว่าอะไร” น้ำเสียงเรียบๆแต่ก็ทำให้คนฟังงสะดุ้งไปไม่น้อยเลยทีเดียว เธอเกือบลืมไปเลยแหนะ!
“มะมันยังไม่ถึงเวลาเลยนิคะ”
“แล้วไง?เธอจะรอให้เหลืออีกสองวิแล้วค่อยไปอาบน้ำรึไง”
“...”
“หรือว่าเธอรอให้ฉันกลับมาอาบให้อยู่....” น้ำเสียงทีเล่นที่จริงเธอเดาไม่ได้หรอกหากแต่เฃมันเป็นเครื่องเตือนจิตใจเธออย่จะตลอดเวลาว่าบางทีเค้าจะไม่ได้แค่ขู่เธอเล่นเฉยๆ
“แก้วจะรีบอาบเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ว่าแล้วเธอก็วิ่งไปอาบน้ำทันที ทำเอาคนที่ยืนมองเธออยู่ด้านหลังอดที่จะกลั้นยิ้มน้อยๆไว้ไม่ได้
+
+
+
“นึกว่าจะหลับคาห้องน้ำไปแล้วซะอีก” โทโมะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดไปของแก้ว “เป็นอะไรรึเปล่า”
“แก้วรู้สึกมึนๆหัวนิดหน่อยอ่ะค่ะ” แก้วเดินเข้ามานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตอบกลับไปก่อนจะเริ่มลงมือแต่งหน้าตัวเองอ่อนๆ
“ไหนดูสิ...” โทโมะเดินเข้ามาวางแผ่นหลังของมือลงบนหน้าผากของหญิงสาวที่ตัวร้อนๆเหมือนคนไม่สบาย
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ...ว่าแต่คุณจะพาฉันไปไหนหรอคะ”
“ไปผับ”
“คะ?” เธอเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยปนมึนๆนิดหน่อยจู่ๆวันดีคืนดีก็มาชวนเธอไปผับซะงั้น ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง!
“ฉัยบอกว่า ไป-ผับ ใช่มั้ย-*-” โทโมะย้ำทีละคำชัดๆอีกรอบ
“ชัด...แล้วค่ะ” คำตอบสั้นๆก่อนจะหันไปแต่งหน้าตัวเองต่อแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าให้เข้ากับสถานที่ที่เค้ากำลังจะพาเธอไป...
...ruktomokaew...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- กลับมาแล้ว หลังจากที่หายไปซะนานนนนนนนนนนนนนน กลับมาพร้อมกับตอนที่6 เอิ่ม...บอกตรงๆนะตอนนี้สมองแล้วตื้อๆแล้วอ่ะช่วยไรต์เตอร์คิดหน่อยสิว่าแต่งตอนต่อไปอย่างไงดีเน้ออออ อ่า...แต่ตอนนี้ไรต์เตอร์ขอสัก120เมนต์ขึ้นได้มั้ยเอ่ย นะๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณขอรับ!!
ติ๊ด~ติ๊ด~~
“ฮัลโหล...”
(นี่!ไอ้คุณโทโมะครับมิทราบพ่อคุณจะเสด็จมาได้รึยังครับ-*-) ปลายสายตอบมาด้วยความประชดประชันเขาเต็มที่
“ไปไหนอะไรว่ะ?”
(นี่อย่าบอกนะว่ามึงลืมอ่ะ!) เขื่อนเว้นวรรคเพื่อถอยหายใจกับเพื่อนที่แสนดีของตนเองแล้วจึงพูดต่อ (เฮ้ยๆอย่าบอกนะว่ามึงลืมจริงๆอ่ะ)
“เออทำไม...กูลืม”
(เวรเอ๊ย!มึงอยู่ไหนเนี่ย!)
“กูก็...” ร่างสูงตวัดลำแขนของตนเพื่อกระชับร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจหลังจากเสร็จ
ภารกิจที่ข้ามวัน?
(ก็อะไรของมึง!)
“กูก็อยู่กับ’เมีย’กูสิว่ะ มึงมีอะไร”
(ให้ตายเหอะ!นี่มึงคงลืมนัดประชุมวันนี้ไปแล้วจริงๆสินะ ถึงได้กกอยู่กับแก้วทั้งวัน) 0.0!!! ใช่!!เค้าลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้มีประชุมถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยสำคัญเท่าไรก็เถอะแต่เค้าก็ไม่น่าลืม...
“!!!”
(มึงไม่ต้องทำหน้าเคลียดเลยนะ กูกับไอ้ป็อปจัดการให้ล่ะ เหลือแค่มึงตกลงทุกอย่าง...จบ)
“ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดีมึงจะโทร.หากูทำไมว่ะ-*-” ร่างสูงไล่จมูกไปตามไหล่เนียนขาวใสไร้จุดบกพร่องของร่างบางที่ยังคงนอนอยู่
(กูก็อยากจะโทร.ถามมึงเฉยๆ นึกว่ามึงจะตายไปแล้วซะอีก)
“นั่นปากมึงเรอะ!”
(ฮ่ะๆ เออ!ไอ้โมะกูกับไอ้ป็อปว่าจะไปทะเลกันว่ะมึงสนใจมะ) ทะเลงั้นเหรอ...ก็น่าสนดีนะ!
“เออๆน่าสนดีนะไปกันวันไหนอ่ะ” พูดทั้งๆที่จมูกของตนเองก็เลื่อนลงไปยังแผ่นหลังของร่างบาง
“อ๊ะ!คุณ...” เนื่องจากการกระทำของร่างสูงส่งผลไปยังคนที่โดนแกล้งอยู่ลืมตาขึ้นมาแล้วส่งเสียงตำหนิ
(งั้นมึงออกมาเจอกูที่เดิมแล้ว ช่วงประมาณสองทุ่มอ่ะ)
“เออๆ...” โทโมะพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะกดวางสายไปแล้วหันมาให้’ความสนใจ’กับหญิงสาวข้างกายต่อ
“ปล่อยแก้วได้แล้วค่ะ...” หญิงสาวปัดมือทั้งสองข้างที่กำลังพยายามจะเข้ามมาลวนลามอีกรอบออกเบาๆ
“...”
“นี่คุณ!”
“อะไร...ทำไมแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยรึไงห๊ะ!”
“มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” แก้วพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบโทโมะ เธอไม่น่าเผลอขึ้นเสียงใส่เค้าเลยไม่อย่างนั้นเค้าคงจะไม่ตะคอกเธอกลับแบบนี้!
“เหอะ!” โทโมะพ่นลมหายใจแรงๆใส่ร่างบางก่อนที่ตัวเองจะขยับร่างกายให้ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
+
+
+
“เย็นนี้ห้ามออกไปเด็ดขาด! เดี๋ยวฉันมารับ...” หลังจากที่แต่งตัวเสร็จแล้ว แก้วที่กำลังจะเดินเข้าไปอาบน้ำต่อก็ถูกสั่งไว้ก่อน
“ไปไหนคะ?”
“ไม่ต้องถามมากทำตามที่ฉันสั่งก็พอ!”
“...”
“...”
ในเมื่อต่างคนต่างเงียบแก้วก็ไม่จำเป็นที่จะต้องยืนมองดูหน้าโทโมะนานๆเธอเลือกที่จะเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวมห้เสร็จและหวังว่าเธอเดินออกมาอีกครั้งคงจะไม่เธอเพื่อน?ร่วมห้องอีกคนแล้วนะ...
แก้วที่ไม่รู้จะทำอะไรเลยออกมาเดินเล่นแถวๆสวนสาธารณะที่ตอนนี้คนเริ่มเบาบางลงเนื่องจากแสงแดดกำลังส่องลงมาในตอนสายๆของวัน... เธอเลือกพักนั่งเล่นบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวที่มีพนักพิงหลังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่คอยปังแสงแดดให้เธอก่อนจะค่อยๆระบายยิ้มอ่อนๆให้กับตัวเอง นานๆทีเธอถึงจะมีเวลาส่วนตัวกับเค้าบ้างเพราะฉะนั้นขอใช้มันให้คุ้มค่าหน่อยแล้วกันนะ...
เข็มนาฬิกาค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆแต่สำหรับแก้วแล้วมันกลับเป็นเวลาที่ไวเกินไปเมื่อเธอก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของตนเองมันปรากฏเวลาบ่ายสองกว่าๆ นั่นเป็นเวลาที่เธอควรจะกลับได้แล้ว บ้าจริง!เธอนั่งอยู่ที่นี่ได้ไงตั้งหลายชั่วโมง
แก้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับเข้ามาในคอนโดตนเอง? ก่อนจะรีบเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วทำตัวให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะรีบถอดรองเท้าผ้าใบคู่โปรดของตนเองเก็บใส่ตู้ไว้เหมือน ดูเหมือนกว่าเธอจะกะเวลาได้เร็วว่าที่คาดไว้เพราะเมื่อกลับมาถึงห้องทุกอย่างยังคงปกติไม่มีใครอยู่นอกจากเธอแต่ก็ดีแล้วล่ะ ยังพอมีเวลาให้เธอได้เตรียมตัวเตรียมก่อนที่เจ้าของห้องเค้าจะกลับมา...งั้นเธอก็คงพอที่จะมีเวลาอ่านหนังสือนิยายอยู่บ้างนี่หน่า...
“ทำอะไรอยู่...”
“คุณโทโมะ0.0!!” แก้วหันหน้ามาตกใจเล็กน้อยที่เห็นโทโมะมายืนอยู๋ข้างหลังตั้งแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไร และเค้ากลับมาตอนไหน
“ก็ฉันเองน่ะสิ...คิดว่าใครล่ะ”
“เปล่าค่ะว่าแต่คุณกลับมาตอนไหนหรอคะ ทำไมแก้วไม่เห็นรู้เรื่องล่ะคะ”
“ก็คงจะรู้เรื่องหรอกขนาดฉันเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วเธอยังไม่รู้ตัวเลย หึ!มัวแต่อ่านไอ้นิยายบ้ารักฝันหวานอยู่อีกล่ะสิ”
“เอ่อ...ค่ะ^^;”
“ยังจะมัวยิ้มอยู่อีกตอนเช้าฉันสั่งว่าอะไร” น้ำเสียงเรียบๆแต่ก็ทำให้คนฟังงสะดุ้งไปไม่น้อยเลยทีเดียว เธอเกือบลืมไปเลยแหนะ!
“มะมันยังไม่ถึงเวลาเลยนิคะ”
“แล้วไง?เธอจะรอให้เหลืออีกสองวิแล้วค่อยไปอาบน้ำรึไง”
“...”
“หรือว่าเธอรอให้ฉันกลับมาอาบให้อยู่....” น้ำเสียงทีเล่นที่จริงเธอเดาไม่ได้หรอกหากแต่เฃมันเป็นเครื่องเตือนจิตใจเธออย่จะตลอดเวลาว่าบางทีเค้าจะไม่ได้แค่ขู่เธอเล่นเฉยๆ
“แก้วจะรีบอาบเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ว่าแล้วเธอก็วิ่งไปอาบน้ำทันที ทำเอาคนที่ยืนมองเธออยู่ด้านหลังอดที่จะกลั้นยิ้มน้อยๆไว้ไม่ได้
+
+
+
“นึกว่าจะหลับคาห้องน้ำไปแล้วซะอีก” โทโมะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดไปของแก้ว “เป็นอะไรรึเปล่า”
“แก้วรู้สึกมึนๆหัวนิดหน่อยอ่ะค่ะ” แก้วเดินเข้ามานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตอบกลับไปก่อนจะเริ่มลงมือแต่งหน้าตัวเองอ่อนๆ
“ไหนดูสิ...” โทโมะเดินเข้ามาวางแผ่นหลังของมือลงบนหน้าผากของหญิงสาวที่ตัวร้อนๆเหมือนคนไม่สบาย
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ...ว่าแต่คุณจะพาฉันไปไหนหรอคะ”
“ไปผับ”
“คะ?” เธอเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยปนมึนๆนิดหน่อยจู่ๆวันดีคืนดีก็มาชวนเธอไปผับซะงั้น ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง!
“ฉัยบอกว่า ไป-ผับ ใช่มั้ย-*-” โทโมะย้ำทีละคำชัดๆอีกรอบ
“ชัด...แล้วค่ะ” คำตอบสั้นๆก่อนจะหันไปแต่งหน้าตัวเองต่อแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าให้เข้ากับสถานที่ที่เค้ากำลังจะพาเธอไป...
...ruktomokaew...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- กลับมาแล้ว หลังจากที่หายไปซะนานนนนนนนนนนนนนน กลับมาพร้อมกับตอนที่6 เอิ่ม...บอกตรงๆนะตอนนี้สมองแล้วตื้อๆแล้วอ่ะช่วยไรต์เตอร์คิดหน่อยสิว่าแต่งตอนต่อไปอย่างไงดีเน้ออออ อ่า...แต่ตอนนี้ไรต์เตอร์ขอสัก120เมนต์ขึ้นได้มั้ยเอ่ย นะๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณขอรับ!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
