All on me หมดหัวใจผมให้คุณ

เรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
 
 
 
 
 
 
 
     ร่างบางยืนชมวิวอยู่ที่จุดสูงสุดของไร่ แก้วอยู่ในชุดสบายสีขาวดูสะอาดตามีเสื้อแขนยาวสีขาวใส่คุมทับชุดกระโปรงที่ยาวถึงข้อเท้า ผมยาวถึงกลางหลังสีดำสนิทปลิวไปตามกระแสลมที่พัดเข้ามา ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยความสุขอย่างที่ไม่ค่อยจะได้เห็นนัก
 
 
“ทำอะไรอยู่ครับ...” โทโมะเดินเข้ามาสวมกอดแก้วจากทางด้านหลังก่อนจะกระซิบที่ข้างหู
 
 
“เปล่าหรอกค่ะ...แล้วซันชายน์ล่ะคะ” แก้วตอบไปแต่สายตายังคงเหม่อมองไปยังทุ่งสีเขียวขจีด้านหน้า
 
 
“อยู่กับคุณตคุณยายน่ะครับ นานๆทีจะเวลาขอสวีทก่อนแล้วกัน ฟอด~” โทโมะพูดก่อนจะหอมแก้มแก้วไปหนึ่งที
 
 
“ทำอะไรน่ะ อายคนอื่นเค้าบ้างสิ>////<” แก้วเอ่ยดุปนเขิน
 
 
“ป่ะ...กลับบ้านกันเหอะท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว”
 
 
     โทโมะก็จูงมือแก้วพากลับบ้าน แก้วเดินตามไปก็แบบอมยิ้มไม่ได้นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงจะออกคำสั่งหรือไม่ก็ขู่เธอแต่...ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว เค้าทั้งอ่อนโยน อ่อนหวาน ตามใจเธอแทบจะทุกอย่าง...นี่แหละที่เธอเรียกว่า’ความสุข’…ขอแค่มีเค้าอยู่ข้างๆพร้อมที่ก้าวไปด้วยกันไม่ว่าทางข้างหน้าจะสวยงามหรือมีอุปสรรคอะไรเธอก็พร้อมที่จะเผชิญ
 
 
“ป๊าม๊า~” ซันชายน์วิ่งเข้ามากอดผู้เป็นพ่อเป็นแม่ก่อนที่โทโมะจะอุ้มขึ้นมา
 
 
“กลับกันมาแล้วหรอลูกมาๆ มาทานข้าวกันดีกว่า” แม่ของแก้วเอ่ยชวนลูกสาวและ(ว่าที่)ลูกเขย
 
 
“หิวรึยังครับ...” แก้วเอ่ยถามลูกชายตัวดีของตนที่อยู่ในอ้อมกอดของโทโมะ
 
 
“หิวแล้วครับ”
 
 
     ทุกคนนั่งทานข้าวกันอย่างพร้อมหนาพร้อมตาเรียกได้ว่าแทบรวบรวมญาติกันมาทีเดียว ทุกคนอย่างพากันพูดคุยและหัวเราะให้กับเด็กน้อยอย่างซันชายน์ที่ดูจะดื้อมากกว่าปกติ
 
 
“นี่พี่กิ่งคะ...เราเหลือหนี้ใช้ให้โทโมะเท่าไรหรอคะ” จู่ๆแก้วก็เอ่ยถาม
 
 
“เอ่อ...” กิ่งนีสีหน้าอึกอักเมื่อได้ยินคำถามของน้องสาวอย่างแก้ว เช่นเดียวผู้เป็นพ่อแม่ที่มีสีหน้าสงสัย
 
 
“หนี้? หนี้อะไรกันหรอลูก” แม่แก้วเอ่ยถามกิ่ง
 
 
“เอ่อ...คือ ยัยแก้วมันมั่วน่ะม๊าอย่าไปฟังมันเลย” กิ่งรีบลนลานพูดในขณะที่โทโมะลอบปาดเหงื่อ
 
 
“อ้าว! มั่วที่ไหนก็ที่พี่บอกว่าป๊าม๊าเราไปยืมเงินของโทโมะมาไง” แก้วเองก็เถียงอย่างไม่ลดละ
 
 
“ห๊ะ! ป๊าม๊าเนี่ยนะจะเป็นหนี้ เป็นไปไม่ได้...ยัยกิ่ง” ทุกคนหันไปมองหน้ากิ่งหลังจากที่ได้ยินคำพูดของพ่อแก้ว
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกัน!...กิ่งบอกม๊ามาเดี๋ยวนี้นะ” แม่แก้วตีไหล่กิ่งเบาๆก่อนจะเคล้นเอาคำตอบ
 
 
“โอ๊ย! ก็แหม่ม๊าอ่ะไปถามไอ้ลูกเขยตัวเองของป๊าม๊าเอาเองเหอะ...กิ่งอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะคะ”
 
 
“อ้าว! ยัยกิ่งเน่าไหงมาโยนกันง่ายๆอย่างงี้อ่ะ” โทโมะบ่นไล่หลังกิ่งที่วิ่งขึ้นบนบ้านไปแล้ว
 
 
“โทโมะ...นี่มันหมายความว่าอย่างไง” แก้วหันมาเอาเรื่องกับโทโมะ
 
 
“เอ่อ...ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะครับ” โทโมะเองก็วิ่งหนีขึ้นบ้านไปอีกคน
 
 
“หยุดนะโทโมะ! ฮึย! งั้นแก้วขอตัวนะคะ...อย่างไงวันนี้ก็ต้องเอาความจริงออกมาให้ได้” แก้วหันไปพูดกับพ่อแม่ตนเองก่อนจะรีบวิ่งตามโทโมะขึ้นไป
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกันหรอครับคุณตาคุณยาย...” ซันชายน์ที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่นานเอ่ยขึ้น
 
 
“ยายก็ไม่รู้เหมือนกันลูก...เอาเป็นว่าเราไปดูการ์ตูนกันดีกว่านะคะ”
 
 
“ก็ได้ครับ...” แม่ของแก้วหันไปพยักหน้าให้แม่บ้านเก็บโต๊ะอาหารได้เลยเพราะตอนนี้ทุกคนต่างก็แยกย้ายไปเคลียเรื่องของตนเองกันหมดแล้ว
 
 
“คืนนี้อยากนอนกับตากับยายรึเปล่าลูก” พ่อแก้วเดินมาลูบหัวซันชายน์
 
 
“อยากครับ^^”
 
 
+
 
+
 
+
 
 
ปังๆๆๆๆๆ!!
 
 
“นี่โทโมะ! ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ”
 
 
     แก้วยืนทุบประตูห้องน้ำที่โทโมะใช้ขังตัวเอง(เพื่อความปลอดภัย) นานกว่าสิบนาทีแล้ว แก้วเองก็ยังคงทุบประตูไปเรื่อยๆและตะโกนให้คนข้างในออกมาสารภาพบาปกับเธอสักทีแต่จนแล้วตนรอดโทโมะก็ยังไม่ออกมาจนแก้วนึกฉุนหยุดทุบประตูและรอจนโทโมะยอมเปิดประตูออกมาเอง
 
 
     ฝั่งโทโมะเองก็เดินวนไปวนมาอยู่ห้องน้ำ ในหัวกำลังคิดหาวิธี(แก้ตัว)อยู่ เค้าเดินวนไปวนมาอยู่นานกว่าสิบนาทีจึงสังเกตุเห็นว่าแก้วเงียบไปจึงเปิดประตูออกมาดู
 
 
“หยุดนะ! มานี่ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง!” แก้วรีบคว้าข้อมือของโทโมะที่กำลังจะปิดประตูเมื่อเห็นหน้าเธอ
 
 
“แก้ว เอ่อ...คือโทโมะจะอาบน้ำน่ะปล่อยก่อนนะครับ” โทโมะพยายามแกะมือของแก้วที่เหนียวหนึบ
 
 
“ไม่ต้องเลยนะโทโมะ! มาคุยกับแก้วให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!”
 
 
“คือ...มันไม่มีอะไรหรอกแก้วลองไปถามพี่สาวแก้วดิ”
 
 
“...จะพูดมั้ย...”
 
 
“...”
 
 
“...”
 
 
“...แก้ว” โทโมะหลบสายตาที่แก้วจ้องมองตนเองอยู่ ใจนึงก็อยากจะพูดแต่อีกใจก็ค้านไว้
 
 
“...”
 
 
“คะ...คือว่า ความจริงเรื่องทั้งหมดนี่มันเป็นผะ...แผนของโทโมะกับพี่สาวของแก้วเองแหละ”
 
 
“ห๊ะ!”
 
 
“ก็ตอนนั้นไง...ตอนที่แก้วพาลูกหนีโทโมะไป โทโมะไม่รู้จะทำอย่างไงก็เลยมาขู่พี่สาวแก้วให้ช่วยวางแผนว่าครอบครัวแก้วเป็นหนี้โทโมะ”
 
 
“...”
 
 
“เพราะโทโมะรู้ว่าสุดท้ายแก้วก็ต้องเป็นคนเสียสละอาสาใช้หนี้แทน...”
 
 
“...”
 
 
“เรื่องทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีแต่...วันนี้โทโมะไม่คิดว่าแก้วจะยังจำได้อยู่ โทโมะอยากเก็บมันเป็นความลับที่ตายไปกับวันเวลาที่มาผ่านมา”
 
 
“สนุกมากมั้ย...” แก้วถามอย่างเสียใจ
 
 
     เรื่องที่แก้วได้ฟังมาทั้งหมดทำเอาเธอหน้าชาเพราะความเสียใจ ใครจะคิดว่าเธอจะถูกคนที่เธอรักหลอกลวงเธอมาตลอดสองปีเต็มทั้งสองคน! เธอไม่เคยว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแต่ที่เธอเสียใจที่สุดคือไม่มีใครเคยคิดที่จะพูดความจริงกับเธอสักคน!
 
 
“แก้ว...โทโมะขอโทษ”
 
 
“สนุกมากใช่มั้ย! ที่เห็นแก้วเป็นตัวตลกมาสองปีเต็มอ่ะ!” แก้วโวยวายทั้งน้ำตา
 
 
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว…”
 
 
     แก้วยกมือขึ้นมาปิดหูตนเองก่อนจะรีบวิ่งลงมาข้างบ้านตามด้วยเสียงเรียกของโทโมะ สร้างความแตกตื่นให้กับคนที่อยู่ในบ้านที่นั่งมองแก้วมิ่งออกไปนอกบ้านคิดจะห้ามแต่ก็ห้ามไม่ทันก่อนที่โทโมะเองก็รีบวิ่งตามลงมา
 
 
“แก้ว แก้ว! แก้ว!! เดี๋ยวก่อนสิแก้ว!!”
 
 
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!”
 
 
     แก้วตะโกนก่อนจะรีบวิ่งไปตามทางที่มีอยู่ วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อวิ่งไปนานๆเข้าเธอจึงได้รู้ว่าไม่ได้ยินเสียงเรียกของโทโมะแล้วและทุกอย่างรอบตัวเองก็มืดรอบด้าน แก้วหมุนตัวรอบตัวเองก่อนจะเริ่มสงสัยว่าที่นี่คือที่ไหน ถึงเธอจะเกิดที่นี่และรู้ทุกตารางนิ้วของพื้นที่แต่ในตอนกลางคืนแบบนี้ทุกอย่างก็ดูแปลกตาไปหมดจนเธอสับสน
 
 
“โทโมะ! โทโมะ!!”
 
 
     แก้วเริ่มก้าวขาเดินไปเรื่อยๆหวังว่ามันคงจะเจอทางออกแต่เธอไม่เคยรู้หรอกว่าทางที่เธอกำลังเดินเข้าไปนั่นมันลึกกว่าเดิม
 
 
+
 
+
 
+
 
 
     ฝั่งโทโมะเองก็วิ่งตามหาแก้วที่วิ่งหนีเค้าไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เผลอแปปเดียว...วิ่งเร็วจังแห๊ะ! โทโมะเริ่มเห็นท่าไม่ดีเพราะทางข้างหน้ามืดและแถมใกล้เข้าป่าไปเสียทุกที เค้าจึงตัดสินใจวิ่งกลับไปบ้านเพื่อให้คนอื่นช่วยกันออกตามหาแก้วอีกแรง
 
 
“แก้ว!! แก้วอยู่แถวนี้รึเปล่า แก้ว!!” โทโมะวิ่งไปตะโกนเรียกแก้วไป
 
 
“นี่นายทำให้น้องฉันหายไปได้อย่างไงห๊ะ!” กิ่งโวยวายใส่โทโมะ
 
 
“อย่าเพิ่งโทษกันได้มั้ย! ช่วยกันตามหาแก้วดีกว่าฉันรู้สึกใจไม่ดีเลย” แล้วกิ่งกับโทโมะก็แยกันไปตามหาแก้ว
 
 
+
 
+
 
+
 
 
“โอ๊ย!” แก้วร้องขึ้นเมื่อเดินสะดุดกับกิ่งขนาดกลาง
 
 
     แก้วทรุดลงนั่งอย่างหมดแรงชุดสีขาวเปลื้อนไปด้วยฝุ่นและเศษดิน เธอจับข้อเท้าตัวเองที่ปวดเนื่องมาจากการสะดุดเมื่อกี้ ร่าบางยู่หน้าด้วยความเจ็บปวดที่แล่นแปล๊บเมื่อเธอเอื้อมมือไปจับ
 
 
“โอ๊ย! ฮือๆ โทโมะช่วยแก้วด้วย ฮือๆ แก้วเจ็บ”
 
 
ฟู่~~
 
 
     เสียงขู่ของงูที่โผล่มาจากไหนไม่รู้แต่มันกำลังตรงเข้ามาหาร่าบางที่นั่งจับข้อเท้าตัวเองอยู่ มันเบี้ยแม่เบี้ยของตนเองขึ้นก่อนจะตรงเข้ามาฉกแก้วแล้วเลื้อยหนีไปอย่างรวดเร็วไปทันให้แก้วได้สังเกตุอะไรเลย
 
 
“โอ๊ะ!! ช่วยด้วย...ชะ...ช่วยด้วย ชะ...ช่วย...ด้วย”
 
 
     แก้วนั่งร้องไห้อยู่นั้นด้วยความเจ็บก่อนจะค่อยๆหมดแรงลงจนสลบไป แผ่นหลังเอนเข้าหาพื้นอย่างหมดแรงต้าน หนังตาปิดสนิท มือทั้งสองข้างปล่อยกับพื้นดินอย่างหมดทางเลือก นี่พิษคงจะเข้าสู่ร่างกายของเธอแล้วสินะ...เธอคงไม่รอด
 
 
“แก้ว!!” โทโมะวิ่งเข้ามาหาร่างบางที่นอนนิ่งอยู่ก่อนจะพยายามเรียกให้เธอตื่นขึ้นมาแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไงแก้วก็ไม่ตื่น
 
 
โทโมะวัดชีพจรของแก้วปรากฏว่ามันเต้นช้ากว่าคนปกติ เค้าเห้นท่าไม่ดีจึงรีบอุ้มร่างของแก้วแล้วรีบพาออกไปจากป่านี้สักที
 
 
“ว๊าย! โทโมะทำไมยัยแก้วเป็นอย่างนี้ล่ะลูก”แม่ของแก้วรีบเข้ามาดูอาการของลูกสาวตนเองทันที
 
 
“ยัยแก้ว!!” กิ่งเองก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน
 
 
“อย่าเพิ่มถามอะไรตอนนี้เลยครับผมว่ารีบพาแก้วไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ ดท่าแก้วเหมือนจะไม่ไหวแล้ว”
 
 
     ระหว่างที่รอให้คนไปเตรียมรถโทดมะก็รีบดูดพิษงูออกจากร่างของแก้วทันที ตอนนี้ลมหายใจของแก้วเริ่มแผ่วน้อยลงไปทุกที โทโมะเองก็พยายามเรียกให้แก้วมีสติแต่ดูเหมือนร่าบางเองจะทนต่อสู้กับพิษนั้นไม่ไหวจึงไม่ยอมฟื้นขึ้นมาสักที สร้างความกังวลให้แก่โทโมะเป็นอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ขอโทษษษษษษ~~ ที่หายไปนานมากกกก คือ..แบบว่า...มีความจริงอะไรจะมาสารภาพด้วยแหละตะเองฮ่าๆๆๆ คือว่าไรท์เตอร์ไม่สามารถแต่งตอนจบได้อ่ะ คิดไม่ออกใครมีแนวทางดีๆก็บอกๆกันมาด้วยนะคะกำลังมึงตอนนี้ขอสัก840นะคะให้สมกับที่รีบกลับมาอัพหน่อยนะคะ 
**ป.ล. ชีวิตแก้วอยู่ในมือคุณ *ยิ้มชั่ว*
 
Happy New Year 2014.
เป็นไงๆเป็นปีด้วยตอนหวาน?(หรอออออออ) ก็ขอให้รีดเดอร์ผู้น่ารักทู๊กกกกกกท่านจงมีแต่ความสุขตลอดปี สุขภาพร่างกายแข็งแรง ไม่มีโรคภัยเบียดเบียน เงินทองอย่าได้ขาดมือ คิดสิ่งใดสมปราถนานะคะ (สำหรับคนที่มีความทุกข์...ก็ขอให้ผ่านมันไปได้นะคะ:) )
**ป.ล. ด้วย'รัก'และความ'หวังดี' :)