All on me หมดหัวใจผมให้คุณ

 เรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เอาลูกฉันมานะ!” ด้วยความลืมตัวแก้วจึงหลุดปากเรียก’ลูก’
 
 
 
“อะไรนะ! ‘ลูก’งั้นหรอ...เด็กคนนี้” โทโมะมองแล้วอมยิ้มขึ้นมาน้อยๆเมื่อเห็นว่าแก้วหลุดปาก
 
 
 
“ปะ...เปล่า ฉันหมายถึงฉันเป็นแม่บุญธรรมของเค้าน่ะ”
 
 
 
“ฉันไม่เชื่อ! อ้อ! แล้วฉันสั่งให้เรียกแทนตัวเองว่าอะไรนะ...”
 
 
 
“ก็...กะ...แก้วไง”
 
 
 
“ก็รู้นิแล้วทำไมไม่เรียก...ต่อไปนี้ฉันขอสั่งใหนฐานะที่เธอเป็นลูกหนี้ฉัน! เธอต้องกลับมาทำตัวให้เหมือนเดิมตอนที่อยู่กับฉันแล้วเด็กคนนี้จะปลอดภัย”
 
 
 
“!!!”
 
 
 
“จะทำไม่ทำ!”
 
 
 
“ก็...ได้...ฮึย! ส่งเด็กคืนมาได้แล้วฉันจะนอน”
 
 
 
     โทโมะไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่อมยิ้มแล้วส่งซันชายน์คืนให้กับแก้วก่อนจะฉวยโอกาสโอบเอวบางเอาไว้แล้วพาเข้าไปยังห้องนอน แก้วมีท่าฮึดฮัดใจอยู่เหมือนกันเพียงแต่ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมามากเพราะว่าตอนนี้เค้าเป็นต่อเธออยู่!
 
 
 
“จะทำอะไรน่ะ!”
 
 
 
     เมื่อกล่อมซันชายน์ให้หลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แก้วจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนเนื่องจากเหนื่อยมาทั้งวันแต่ทุกอย่างคงไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อโทโมะเหมือนจะไม่ยอมให้เธอได้นอน
 
 
 
“อยู่เฉยๆเถอะน่า...อื้ม~”
 
 
 
“ไม่นะ! อย่าทำอะไรแก้วเลย” แก้วบอกพร้อมกับถอยหนีโทโมะ
 
 
 
“เธอเป็นลูกหนี้…ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ!” โทโมะดึงแก้วเข้ามาหาตัวก่อนจะพยายามลวมลามร่างบางตรงหน้าอย่างคิดถึง
 
 
 
“มะ...ไม่ได้...ละ...ลูกอยู่ด้วยไม่เอา” แก้วพยายามดันหน้าของโทโมะออกก่อนจะตั้งตัวแล้ววิ่งหนีมาหาซันชายน์ที่นอนอยู่ในเตียงเด็กข้างๆเตียงของโทโมะ
 
 
 
“เหอะ! ยอมรับมาสักทีเถอะแก้วว่าเค้าน่ะเป็น’ลูกของเรา’...” คำพูดของโทโมะทำเอาแก้วอึ้ง นี่เค้ารู้!
 
 
 
“…”
 
 
 
“เธอจะปิดฉันทำไมเธอก็รู้ว่าอย่าไงซะ...ฉันก็ต้องรับผิดชอบ”
 
 
 
“ไม่!! ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบ” โทโมะรีบดึงแก้วให้ออกมาคุยนอกห้องเนื่องจากกลัว่าซันชายน์จะตื่นขึ้นมาซะก่อน
 
 
 
“ทำไม! อย่างไงซะฉันก็ได้ชื่อว่าเป็น’พ่อ’ของเค้านะ”
 
 
 
“ไม่! เค้าไม่ใช่ลูกของนาย! แต่ถึงจะใช่ฉันก็ไม่ยอมรับนายอยู่ดี!”
 
 
 
“ปากดี! เธอมันปากดีมากนะแก้ว! คิดว่าการ’ท้องไม่มีพ่อ’มันเป็นเรื่องสนุกรึไง”
 
 
 
“มันก็ยังดีกว่าให้เค้ามีพ่อแบบนาย...”
 
 
 
“ฉันไม่ดีตรงไหนแก้ว! บอกมาสิฉันไม่ดีตรงไหน!” โทโมะเริ่มเขย่าตัวแก้วด้วยความโมโห
 
 
 
“...”
 
 
 
“เมื่อไหร่เธอจะเปิดใจรับฉันเข้าไปสักที ฉัน’รัก’เธอมากนะแก้ว!”
 
 
 
     สุดท้ายก็เป็นโทโมะที่โผล่เข้ากอดร่างบางของแก้วซะเอง ยอมแล้ว...ตอนนี้แก้วจะให้เค้าทำอะไรเค้ายอมแล้ว...แต่ขอแค่ให้ได้เธอกลับคืนมา เค้ายอม...
 
 
 
“พอเถอะ...ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บอีก...นายเข้าใจฉันนะ”
 
 
 
“แก้ว...เรียกแทนตัวเองว่า...นะ...โทโมะอยากได้ยิน” โทโมะกระซิบที่ข้างหูของแก้ว
 
 
 
“เอ่อ...แก้ว...แก้วว่าเราเข้าไปนอนเหอะฉะ...แก้วเหนื่อย”
 
 
 
“...” โทโมะได้แต่อมยิ้ม อย่างน้อยแก้วเองก็ยังมีใจให้กับเค้าและสักวันเค้าจะต้องคว้าใจนั้นมาให้ได้เต็มร้อยเลยคอยดู
 
 
 
“ยะ...อย่านะ” แก้วพยายามดันหน้าโทโมะออกเมื่อเค้าจงใจมาคลอเคลียอยู่ที่ลำคอของเธอ
 
 
 
“นะ...แก้ว” โทโมะเงยหน้ามาสบตากับดวงตากลมโตของที่เค้าชอบมองก่อนจะรีบประกบจบเข้ากับริมฝีปากสีพีชที่คุ้นเคยโดยไม่รอฟังคำตอบ
 
 
 
     โทโมะเริ่มปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองและหญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้าออกด้วยอารมณ์แห่งความต้องการ แก้วเองก็ได้ส่งเสียงครางในลำคอตามอารมณ์ที่ถูกโทโมะปลุก...
 
 
 
“อื้ม~ โทโมะเบาๆหน่อย...อ๊า~”
 
 
 
“หอมหวานไปทั้งตัวเลยแก้ว...อ๊า~”
 
 
 
“พอได้แล้วนะ...โอ๊ย~ อ๊า~”
 
 
 
“ยัง...อื้ม~” และสุดท้ายทั้งคืนนั้นแก้วก็ไม่ได้นอน...
 
 
 
 
     เช้าวันต่อมาเป็นแก้วที่ตื่นมาก่อน เธอรีบพยุงร่างกายของตนเองไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมาดูซันชายน์ที่นอนลืมตาอยู่บนเตียงจึงอุ้มขึ้นมาเล่นก่อนพาเดินออกไปตรงนอกระเบียงรับแสงแดดอ่อนๆ
 
 
 
“ชอบมั้ยครับ” แก้วพูดกับซันชายน์ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งในขณะที่ยังอุ้มซันชายน์อยู่
 
 
 
“นึกว่าหนีไปซะแล้ว” โทโมะที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจึงมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่างมาเพียงแค่ผืนเดียว
 
 
 
“เปล่าสักหน่อย...คิกๆ” แก้วพูดกับโทโมะก่อนจะหันไปหัวเราะกับซันชายน์ต่อ
 
 
 
“จะยอมรับได้รึยังว่าเด็กคนนี้...”
 
 
 
“ใช่...เค้าเป็น’ลูก’ของคุณ” แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดความจริงไป
 
 
 
“ฟอด~...ฉันดีใจดีเธอยอมรับฉันแล้ว”
 
 
 
“แหนะ! ได้ไงทีตัวเองยังสั่งให้คนอื่นเรียกชื่อแทนเลยแล้วทำไมคุณ...”
 
 
 
“งั้นฉันจะเรียกแทนตัวเองว่าโทโมะแล้วกันส่วนแก้วก็เรียกแทนตัวเองว่าแก้วเหมือนเดิม...ดีมะ”
 
 
 
“ก็...แล้วแต่เถอะ ฉัน...แก้วขอตัวดีกว่า’ลูก’คงหิวนมแล้ว” แก้วบอกก่อนจะเบียดตัวเองเข้าห้องนอนไป
 
 
 
“ฮ่ะๆแก้วรอด้วย”
 
 
 
“อ๊ะ! เงียบๆหน่อยไปอาบน้ำเลยไป๊”
 
 
 
“โห~ ก็ได้ๆ ฟอด~”
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
 
2 ปีต่อมา
 
 
     แก้วตื่นขึ้นมาก็แปลกใจเมื่อไม่เห็นทั้งพ่อ? ทั้งลูก? นี่เธอยอมรับเค้าแล้วหรอ? แก้วได้แต่ถามตัวเองในใจแต่ก่อนที่จะคิดอะไรมากไปกว่านั้นแก้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินออกมานอกห้อง
 
 
 
“คิกๆ” เสียงเด็กหัวเราะ...นั่นเป็นเสียงที่แก้วได้ยินเมื่อเปิดประตู
 
 
 
“ฮ่าๆเป็นไงครับสนุกมั้ย”
 
 
 
“สนุกครับ...ป๊ะป๊า...”
 
 
 
     แก้วได้แต่แอบมองภาพนั้นด้วยความตื้นตันใจ สองปีแล้วสินะที่เธอมาอยู่กับเค้าจากลูกหนี้กลายเป็นครอบครัวรักที่มีกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก เธอไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้กับเค้าได้
 
 
 
“ม๊ามาแล้วไปหาม๊ากันดีกว่าครับ...” โทโมะเอ่ยบอกก่อนจะจูงมือลูกชายวัยสองขวบกว่าๆมาหาแก้ว
 
 
 
“ว่าไงครับไอ้ตัวแสบ” แก้วย่อตัวรับอ้อมกอดของลูกชายตัวแสบ
 
 
 
“หิวข้าวจังเลยครับ...ป๊าซันชายน์หิวแล้ว”
 
 
 
“อ่างั้นเดี๋ยวเราออกไปหาอะไรทานกันดีกว่านะครับ แก้วเปลี่ยนชุดสวยเลยนะครับ ฟอด~~” พูดกับลูกชายก่อนจะหันมาหอมแก้มแก้ว
 
 
 
“คุณนี่นะ...ไม่อายลูกเลยไปๆไปอาบน้ำสองพ่อลูกเหม็นจะแย่อยู่แล้ว” แก้วโบกมือไล่โทโมะกับซันชายน์ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดของตนเองและไอ้ตัวแสบ
 
 
 
“เสร็จแล้วครับ~” เสียงเจื้อยแจ้วของไอ้ตัวแสบก่อนที่ตัวจะมาถึงแก้วหันไปหัวเราะน้อยๆใส่ลูกชายตัวเองก่อนจะอุ้มมาไว้บนเตียงแล้วจึงแต่งตัวให้
 
 
 
“เตรียมชุดให้แต่ลูก พ่อก็น้อยใจมากเหมือนกันนะครับ” โทโมะเดินเข้าออดอ้อนภรรยาสาวของตนเอง
 
 
 
“คุณโทโมะปล่อยก่อนนะคะแก้วเปียกหมดแล้ว...ค่ะๆเดี๋ยวแก้วจะรีบหาชุดให้” แก้วรีบเบี่ยงตัวไปหาชุดมาให้โทโมะ
 
 
 
“เมียใครน่ารักจังเลย~” โทโมะบอกก่อนหอมแก้มแก้วอีกครั้ง
 
 
 
“ซันชายน์หิว~” ซันชายน์เอามือลูบท้องตัวเองก่อนจะกระโดดลงมาจากเตียง
 
 
 
“ค่าๆรู้แล้วค่าไปได้รึยังคะคุณโทโมะ”
 
 
 
“ครับๆ แหมไอ้ลูกชายใจร้อน!”
 
 
 
“คิกๆ”
 
 
 
     ทั้งสามคนพากันออกไปหาอะไรรองท้องในตอนเช้าและเดินเที่ยวเล่นกันนิดหน่อยแล้วจึงแวะไปที่บริษัทนิดหน่อย ซันชายน์เองก็ดูจะมีความสุขมากๆกับวันนี้ไม่ต่างกับแก้วและโทโมะกว่าที่พวกเค้าจะมีวันนี้ด้วยกันได้ต้องผ่านร้อนผ่านหนาวอะไรมาบ้างแต่สุดท้ายฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ
 
 
 
“ทำงานเสร็จแล้วหรอคะ...” แก้วเอ่ยถามสามีหนุ่มที่ลุกออกจากโต๊ะทำงาน
 
 
 
“ครับ...อยากอยู่กับเมียมากกว่า ฟอด~” ว่าแล้วก็ขอกำลังใจจากร่างบางสักหน่อย
 
 
 
“นี่! วันนี้หลายรอบแล้วนะ!” แก้วเอ่ยดุโทโมะก่อนจะหันไปลูบหัวทุยๆของซันชายน์ที่นอนหลับปุ๋ยไปนานแล้ว
 
 
 
“แก้ว...เรากลับไปเที่ยวไร่ครอบครัวแก้วกันมั้ย...”
 
 
 
     จริงสิ! แก้วไม่ได้กลับไปเยี่ยมครอบครัวเธอเป็นเวลากว่าสองปีแล้วไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อแม่และพี่สาวเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
 
 
 
“ดีค่ะ แก้วกำลังอยากกลับพอดีงั้นเราไปเก็บของกันเถอะค่ะ”
 
 
 
“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ...เอาไว้ไปพรุ่งนี้ดีกว่านะวันนี้เย็นแล้วกลับไปพักผ่อนก่อน”
 
 
 
“ก็ได้ค่ะ” แก้วคว้ากระเป๋าก่อนจะอุ้มซันชายน์ขึ้นมาแต่โทโมะขวางไว้ซะก่อน
 
 
 
“เดี๋ยวโทโมะอุ้มเองครับ” แก้วพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูห้องให้โทโมะพาไอ้แสบที่นอนสบายอยู่ในอ้อมกอด
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
 
“วันนี้โทโมะอุตส่าห์จะพาแก้วกลับบ้านแล้วขอรางวัลด้วยนะครับ...” โทโมะเดินเข้ามาคลอเคลียกับแขนของแก้วที่นอนอยู่
 
 
 
“อื้อ! คุณโทโมะแก้วง่วงแล้วนะคะ”
 
 
 
“แต่ซันชายน์อยากมีน้องแล้วนะ”
 
 
 
“อย่ามาอ้างลูกนะคะ...แก้วรู้ทันคุณ” แก้วบอกก่อนจะหันหลังหนีโทโมะ
 
 
 
“น่านะ...โทโมะรอมานานแล้วนะ...นะแก้ว”
 
 
 
     แก้วทำอะไรไม่ได้จึงพยักหน้าตกลง โทโมะระบายยิ้มก่อนจะก้มลงปิดปากแก้วทันที...ท่าทางความต้องการของซันชายน์คงจะเป็นจริงในไม่ช้านี้แน่ๆ...
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- มาแล้วๆถึงแม้จะช้า (มากกกกกกกกกกกกก) ไปหน่อยก็ตามแต่อย่างไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะในที่สุด...ก็มาถึงฉากหวานๆสักที(แอบปาดเหงื่อ) ไม่รู้ว่าจะจบอย่างไงดีกำลังมึนตึบ!