All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“แล้วนี่นายโทโมะได้โทร.มาหาแกบ้างป่ะ?” เฟย์เอ่ยถามแก้วทันทีที่เดินทางมาถึงบ้านพักหลังใหม่ของพวกเธอ
“ไม่รู้อ่ะฉันเปลี่ยนเบอร์ใหม่ไปเป็นชาติล่ะ” แก้วบอกพร้อมกับหย่อนตัวนั่ลงบนโซฟา เดี๋ยวนี้เธอเริ่มเหนื่อยง่ายขึ้นทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็เหนื่อย...คงตามประสาคนท้องล่ะมั้ง
“หมดกัน! เลยอดรู้เลยว่าเค้าจะเป็นห่วงแกรึเปล่า” เฟย์ถอนหายใจก่อนจะทำตาหน้าผิดหวังสุดๆ
“แล้วแกจะไปยุ่งเรื่องของเค้าทำไมห๊ะ!” ฟางที่เก็บของเสร็จแล้วเดินเข้ามาปาหมอนใส่หัวเฟย์แล้วนั่งลงข้างๆ
“โห่...พี่ฟางอ่ะไม่ต้องมาพูดเลยนะ ชิ! ใครกันที่บ่นถึงเรื่องนี้เป็นประจำแถมยังจะมาพาลใส่เฟย์อีก” เฟย์บ่นพี่สาวตนเองพร้อมกับหยิบหมอนที่ฟางปามาเมื่อกี้มาวางไว้บนตัก
“โถ่ๆงอนพี่หรอจ๊ะ...เอ่~วันนี้ไปทานข้าวนอกบ้านกันดีกว่าฉันให้พี่ให้เราเลือกเลยเอาป่ะไอ้น้องรัก :) ” ฟางบอกก่อนจะขยี้หัวเฟย์จนผมเริ่มฟู
“ก็ได้ๆ นี่เห็นแก่ยัยแก้วนะเนี่ย”
“แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ” แก้วชี้เข้ามาหาตัวเองที่จู่ๆเธอก็เข้าไปมีบทบาทกับสองพี่น้องนี่ซะแล้ว
“เหอะน่าเอาเป็นว่าตอนนี้ก่อนพักผ่อนกันไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวเย็นๆค่อยมารวมตัวกันอีกทีฉันไปล่ะมีนัดไว้...” ฟางพูดเองเสร็จสรรพแล้วคว้ากระเป๋าใบใหม่ที่เพิ่งซื้อแล้วเดินออกไปจากบ้านทันที ทีนี้ก็เหลือแต่แก้วกับเฟย์แล้วสินะ
“ฉันว่าแกขึ้นไปนอนเหอะ หมอบอกว่าให้พักผ่อนเยอะๆไม่ใช่รึไง”
“เฮ้ย~ก็ได้” แก้วรับปากแล้วเดินขึ้นห้องนอนไปเมื่อเฟย์เห็นว่าทางสะดวกก็รีบควักโทรศัพท์ออกมาคุยไลน์กับเขื่อนทันที
อย่าถามว่าทำไมต้องแอบคุยด้วย ก็ถ้าพี่ฟางอยู่อ่น่ะเธอก็ไม่ได้คุยอย่างนี้หรอก คอยต่จะสั่งห้ามเธอเองก็คิดถึ๊งคิดถึงไอ้คุณกบนี่จะตายอยู่แล้วแค่วันนั้นที่เธอปิเครื่องตามคำสั่งของพี่สาว คุณชายก็แทบจะสวดเธอข้ามวันเลยไงล่ะ ร้อนถึงเธอต้องรีบตามง้อทั้งๆที่ไม่เคยง้อก่อนด้วยซ้ำแล้วไง!เพราะ’รัก’ถึงได้ง้อก่อน><
+
+
+
“เฮ้ย! จะได้กลับไทยแล้วใช่มั้ยว่ะ” เขื่อนถามอย่างตื่นเต้นหลังจากที่ส่งไลน์ไปหาแฟนสาวที่ไทยแล้ว
“ก็น่าจะอีกประมาณสามสี่วันอ่ะ ดูท่าทางมึงจะดีใจอยู่คนเดียวเลยนะ” ป็อปี้พูดพรางจิบชาร้อน
“แหงสิ! แต่จะว่าไปไอ้โมะมันติดต่อที่รักของมันได้รึยังว่ะ นี่ก็หลายเดือนแล้วนะที่จู่ๆแก้วก็ขาดการติดต่อไป”
“แล้วคุณมึงจะไปยุ่งกับแฟนมันทำซากอะไรล่ะห๊ะ นั่งคุยกับเฟย์ยี้ของมึงไปเลยไป๊” ป็อปปี้บอกแล้วผลักหัวเขื่อนทำเชิงไล่
“เดี๋ยวก็ตบปากแตกไอ้เพื่อนเวณ เฟย์เย่โว๊ยไม่ใช่เฟย์ยี้-*-”
“เออๆจะเฟย์เย่เฟยี้มันก็เหมือนๆกันนั่นแหละจะอะไรมากว่ะวู๊~” ป็อปปี้ส่ายหน้าแล้วเดินหนีมานั่งทำงานที่โต๊ะของตนเองต่อ ไม่รู้ว่าป่านนี้ตัวเล็กของเค้าจะหายงอนเค้ารึยังนะ...ฟางจ๋า
“โธ่โว๊ย! นี่ไอ้ป็อปเมื่อไรเราจะได้กลับไทยว่ะ ฉันจะได้ตามไปหาแก้ว!” ป็อปปี้นั่งทำงานไปได้เพียงไม่กี่นาทีความสงบก็ถูกทำลายอีกครั้ง...
“เอ่อ...อีกสามสี่ว่ะ” ป็อปปี้พูดออกไปแต่ก็ไม่กล้าสบตากับเพื่อนของตนเอง
“คอยดูนะถ้าฉันเจอแก้วเมื่อไรฉันจะลงโทษซะให้เข็ด!!” คำพูดของโทโมะทำเอาป็อปปี้สะดุ้ง ตอนนี้แก้วจะน่าท้องได้เจ็ดเดือนแล้วแน่ๆ ท้องคงจะใหญ่และถ้าโทโมะเห็นล่ะก็ความแตกพอดี
“เอ่อ...ไอ้โมะถ้าแก้วเค้า...เค้าหนีมึงไปแล้วอ่ะมึงจะไง...” ป็อปปี้เอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เวลาเพื่อนตนโมโหเนี่ยไม่ใช่เล่นๆเลยนะ
“ถามโง่ๆ!...ก็ต้องตามหาสิว่ะ ว่าแต่แกหมายความว่าไง” โทมะที่เริ่มสงสัยป็อปปี้หันมากวาดสายตาจ้องลึกไปยังใบหน้าจนแทบจะบังคับให้พูด
“ก็เปล่า...ฉันก็แค่ถามสุ่มอ่ะเพราะว่าฟางเองก็ติดต่อไม่ได้จะมีก็แต่ยัยเฟย์ของอ้เขื่อนมันอ่ะ” ป็อปปี้พยักเพยิดให้โทโมะไปหาเขื่อนเพราะร็ว่าโทโมะกำลังงเริ่มสงสัยในตัวเองแล้วเหมือนกัน
“แกไม่มีอะไรแน่นะไอ้ป็อป...” โทโมะกดเสียงต่ำอีกครั้งพรางจับผิดเพื่อนตน ป็อปปี้กรอกตาไปมาราวกับจะหนีสายตาเหยี่ยยวแหลมคมของโทโมะได้แต่ใช่มันจะใช้ได้ผลเสมอไปใครๆก็รู้ว่มันน่ะจับโกหกเก่งจะตาย!
“เอ่อ...”
+
+
+
“โอ๊ย!พุงจะแตกแล้ว” เฟย์บ่นหลังจากที่ทั้งสามออกมาหามือค่ำทานกันแถวๆริมทะเล
“ก็แหงสิกะจะกินให้ฉันจนไปเลยรึอย่างไงห๊ะ!” ฟางเปลี่ยนโหมดกลับมาโหดเหมือนเดิมครไม่เป็นเธอไม่รู้หรอก วันนี้เธอเป็นเจ้ามือเลี้ยงน้องเพื่อนสาวของตนด้วยอาหารมื้อค่ำไอ้เพื่อนน่ะไม่ไรแต่น้องสาวของเธอเนี่ยเล่นเอากระเปาตังค์แทบฉีก!
“ก็แหมพี่ฟางจ๋า มันมีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นเลยอ่ะ*0*” เฟย์ทำสายตาระยิบระยับมาให้พี่สาวตนเองพรางนึกถึงอาหารเมื่อกี้ โอ๊ย! กลับมาอ้วนอีกแน่ๆเลยT^T
“ไม่ต้องมาส่งตาหวานเลยนะ เอาตังค์มาให้ฉันครึ่งนึงซะดีๆ” ฟางแบมือตรงหน้าเฟย์
“เดี่ยวแก้วออกให้เองก็ได้” แก้วบอกแล้วควักกระเป๋าตัวเองออกมาแต่ฟางกับเฟย์จับมือไว้ซะก่อน
“ไม่ต้องเลยนะยัยแก้ว” ฟางพูด
“ใช่ๆแกเก็บเงินไว้เหอะ เรื่องแค่นี้เองพี่ฟางเค้าพูดเล่น”
“ฉันพูดจริงย่ะ เอาเงินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้น้องบ้า!” แล้วสองพี่น้องนี่ก็วิ่งไล่กันอย่างสนุกทิ้งให้แก้วอมยิ้มตาม
แก้วเดินมานั่งลงบนพื้นทราบที่ติดกับชายทะเลฟังเสียงคลื่นและลมเย็นๆมันก็ช่วยให้เธอผ่อนคลายสบายใจได้บ้าง เธอจะมีสักนาทีนึงที่ไม่คิดถึงเค้า... เธอยอมรับว่าบางทีนี่อาจจะเป็นวิธีการตัดสินใจที่ผิดและพลาดไปมากสำหรับเธอแต่ในเมื่อเธอเลือกแล้วจะให้ทำอย่างไง...น่าจะอีกไม่กี่วันเค้าก็คงกลับมาแล้วล่ะถึงเวลานั้นเค้าจะพาหญิงสาวแดนปลาดิบกลับมาแทนที่เธอไปแล้วใครจะไปรู้... ถึงแม้ว่าโทโมะจะไม่ใช่คนเจ้าชู้แต่เชื่อสิมันก็ต้องมีบ้างตราบใดที่ยังขึ้นชื่อว่าผู้ชาย!
อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะได้เห็นตัวเล็กที่อยู่ในท้องของเธอแล้วบางทีเค้าอาจจะช่วยเติมเต็มทุกอย่างในชีวิตของเธอให้ดีกว่านี้ก็ได้ ถึงไม่มี’พ่อ’แต่ก็ยังมี’ลูก’ให้เธอได้มีแรงก้าวต่อไป เธอสัญญาว่าจะเลี้ยงเค้าให้ดีที่สุดตราบเท่าที่แม่คนนึงจะสามารถทำได้เธอจะเป็นทั้งพ่อและแม่ รวมทั้งทุกๆอย่างที่เค้าต้องการ เธอสัญญา...
“ลูกแม่...”
“แก้ว! แกมานั่งตาลมทำไมห๊ะเดี่ยวก็ไม่สบายหรอก!” ฟางเดินเข้ามาดุแก้วที่นั่งหันหลังให้เค้าอยู่
“เอ่อ...ฉันกำลังจะกลับพอดี” ฉันบอกแล้วรีบลุกขึ้นแล้วเดือนเข้าบ้านไปทันที
“แกเป็นอะไรรึเปล่ายัยแก้ว” ฟางเดินมาดักข้างหน้าแล้วเอ่ยถามเพื่อนด้วยความหวังดี
“เปล่าๆฉันอยากพักผ่อนแล้วอ่ะ...เหนื่อย” แก้วทิ้งประโยคสั้นๆให้ฟางแล้วปิดประตูล็อคห้องทันที
แก้วนอนคิดอะไรเรื่อยเปลื่อยหลังจากที่เธอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เฮ้ย~ เธอรู้สึกท้อแท้ในชีวิต ถึงแม้ว่าเธอจะหนีเค้าได้แต่เธอก็คงหนีมาได้แต่ตัวแต่หัวใจมันก็ยังคงพล่ามแต่เรียกชื่อเค้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ดี แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเค้าก็ไม่เคยรักเธอเค้าก็แค่เห็นเป็นที่ระบายอารมณ์เท่านั้น! สงสัยเธอคงจะมีค่าแค่นี้จริงๆ...
และหลังจากที่เธอคลอดลูกเธอจะกลับไปหาเค้าอีกครั้งแต่ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด เธอจะกลับไปขอหย่าต่างหากเรื่องอะไรที่เธอกับเค้าจะยังคงผูกมัดกันไว้ด้วยกระดาษเพียงแค่แผ่นเดียว...แผ่นเดียวเท่านั้น! มันเรื่องอะไรกันล่ะ!! และทันทีที่เธอเลิกลากับเค้าแบบขาดตัวเธอไม่รับปากนะว่าจะไม่เริ่มต้นใหม่กับคนที่เข้ามาในชีวิตเธอและรับเรื่องลูกของเธอได้ ก็ในเมื่อเธออาจจะยังมีสิทธิ์เลือก!
+
+
+
“ถึงสักทีวู๊ๆ~ไทย์แลนด์แดนความสุข” เสียงเขื่อนแหกปากตะโกนดังลั่นทันทีที่พวกเค้าเดินกลับมาถึงประเทศไทยและถึงคอนโดของโทโมะ นี่อุตส่าห์ตั้งใจทำงานจนได้กลับมาก่อนกำหนดตั้งสองวัน!
“เฮ้ย~เหนื่อยเป็นบ้าเลย” ป็อปปี้บอกแล้วทิ้งตัวลงกับโซฟา
“แล้วนี่ไอ้โมะมันไปเข้าห้องน้ำหรอว่ะไม่เห็นหน้ามันตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“ฮัลโหลเคนตะฉันมีเรื่องให้ช่วยหน่อย…” อีกฝั่งของห้อง โทโมะกำลังติดต่อกับเพื่อนอีกคนจะเรื่องอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่เรื่องของแก้ว...
ก่อนที่เค้าจะกลับมาประเทศประมาณสักห้าหกชั่วโมงที่แล้วเค้าได้สั่งลูกน้องให้เช็คที่บ้านของแก้วซึ่งปรากฏว่าเค้าไม่พบตัวแก้ว โทโมะเลยต้องขอกำลังเสริมในการตามหาตัวแก้วให้เพิ่มขึ้นนอกจากคนของเค้าเองและของเคนตะอีกก็น่าได้อะไรเร็วขึ้นอีกเท่าตัว! เพราะเค้าเป็นคนไม่ชอบรออะไรนานๆ!!
(เรื่องอะไรว่ะ อย่าบอกนะว่าให้ฉันไปขู่ว่าที่พ่อตาแม่ยายแกอีกอ่ะ)
“ไม่ใช่...ตามหาแก้วให้ฉัน”
(แกว่าไงนะ! เค้าก็อยู่กับแกไม่ใช่หรอว่ะ) ปลายสายดูจะสนอกสนใจกับเรื่องที่เพื่อตนขอมาทันที
“เมื่อก่อนอ่ะใช่...แต่ตอนนี้...ไม่รู้แหละฉันต้องเจอแก้วภายในอาทิตย์แกเข้าใจใช่มั้ย!” โทโมะดูขึ้นเสียงกับเคนตะอีกฝ่ายตั้งรีบเอาโทรศัพท์ออกจากหูโดยด่วน!
(ไม่รับปากแต่จะพยายามโอเค๊?) เคนตะพูดจบโทโมะก็ตัดสายทิ้งทันที
“พวกมึงกลับไปก่อนกูอยากพักผ่อน” โทโมะเดินออกมาเอ่ยปากไล่เพื่อนทั้งสองของตนเองที่นั่งกันอยู่ที่โซฟา
“โห! พวกกูเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆอย่าเพิ่งไล่กันว่ะ” เขื่อนบ่นเสียงอุบอิบ
“อย่าไปสนใจมันเลยไอ้โมะเดี่ยวกูลากมันกลับเอง” ป็อปปี้บอกแล้วดึงแขนของเขื่อนให้ออกจากห้องของโทโมทันทีแต่ยังไม่วายเดินกลับมาเอากระเป๋าเดินทางของทั้งคู่อีก
“เธอกล้ามากนะแก้วที่หนีฉันไป...”
โทโมะบ่นกลับตัวเองหลังจากที่เค้าล็อคประตูห้องเรียบร้อยแล้วพรางนึกไปยังบุคคลที่หนีหายแต่ยังไม่ตายจากเค้าไป เค้ากำลังโกรธและโมโหที่แก้วกล้าทำแบบนี้แต่อีกความรู้สึกที่มันเริ่มก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆก็คงไม่พ้น ความเป็นห่วง ความคิดถึง และ...ความรัก เค้าไม่ปฏิเสธว่าตอนนี้เค้าอยากจะร้องไห้ให้กับตัวเองที่ปล่อยแก้วไปทั้งๆที่เค้าเองก็ไม่ได้รู้ตัวมาก่อนและถ้าเค้ารู้เค้าจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน!
แต่อย่างไงซะแก้วก็ได้ขึ้นชื่อว่เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของเค้าแล้ว เค้าเชื่อว่าอย่างไงซะเค้าก็ต้องได้เจอแก้วบางทีเธออาจจะกลับมาขอเค้าหย่าก็ได้แต่เรื่องอะไรที่เค้าจะยอม! ถ้าเค้าหาเธอเจอรึเธอกลับอีกครั้งเค้ารับรองว่าทั้งชีวิตนี้เค้าสจะไม่มีวันปล่อยให้เธอได้ไปไหนอีกโดยที่ไม่มีเค้า!
“ฉันจะต้องหาเธอจนเจอให้ได้...’จริญญา ไทยานนท์’...ตราบใดที่เรายังไม่ได้หย่ากันเธอก็ยังต้อง’เป็นของฉัน’อยู่ดี ไม่ว่าเธอจะมีใครใหม่รึใครมายุ่งกับเธอแต่...สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องอยู่กับฉันเพราะฉัน’ไม่มีวันปล่อย’เธอแน่
...ruktomokaew...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เอ้าๆ!เร่เข้ามาจ๊าเร่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้กันเร๊ววววววววววววววว! ฮ่ะๆ วันนี้ไรเตอร์เพี้ยนไปแล้วถึงได้เข้ามาอัพให้ก่อนกำหนดที่วางเอาไว้แต่เห็นว่ายอดเมนต์มันทำซึ้งT^T เลต้องรีบเข้ามาขอใหม่? คิกๆขอสัก400เมนต์ขาดตัวหัวไม่เอา!(เกี่ยว-*-) พอเด้อค่าาาาาาา 
**ป.ล. ไรเตอร์มีเรื่องอยากจะถามสัก...หลายคำอ่ะ คืออยากถามว่าเรื่องต่อไปนี้จะให้เอาแบบไหนลงก่อนเพราะตอนนี้ที่แพลนไว้ในหัวก็ประมาณสามสี่เนื่องเข้าไปแล้วแต่มันติดตรงที่คิดขชื่อเรื่องไม่ได้เนี่ย(ปัญญหายิ่งใหญ่มากกกกกกกกกกกกกก-*-)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
