All on me หมดหัวใจผมให้คุณ

เรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ยไอ้ป็อปไอ้เขื่อนฉันกลับก่อนนะโว๊ย พอดีติดธุระนิดหน่อย” โทโมะที่เดินลากแก้วกลับเข้ามาในโรงแรมพูดกับป็อปปี้ละเขื่อน ที่กำลังจะเดินออกไปเล่นน้ำรวมกับเฟย์ฟาง
 
 
“เออๆไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นเลยนี่หว่า” ป็อปปี้บ่นไล่หลังเพื่อนตนที่เดินเข้ามาพูดๆๆแล้วก็เดินออกไปเฉยเลย
 
 
“ปล่อยๆมันไปเหอะ อย่าไปยุ่งเลยไปหาสาวๆของเราดีกว่าฮ่ะๆ” เขื่อนพูดอย่างอารมณ์ดีเพราะว่าไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยผิดกับป็อปปี้ที่ยังแอบมองคนทั้งคู่ที่เดินจากไปแล้วจนละสายตาแล้วจึงเดินตามเขื่อนออไปหาเฟย์กับฟาง
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“ปล่ยแก้วก่อนได้มั้ยคะ...แก้วเจ็บ” แก้วร้องโอดโอยมาตลอดทางที่โทโมะลากเดินจนมาถึงห้องแล้วแต่เค้ายังไม่ปล่อย
 
 
“เข้าไปเก็บของให้เรียบร้อย ฉันให้เวลาแค่สิบห้านาที” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งแล้วเดินไปเปิดทีวีดูเพื่อรอเวลาที่แก้วไปเก็บของ ส่วนแก้วเมื่อได้ยิน(คำสั่ง)ก็รีบเดินเข้าไปเก็บของทันที
 
 
     ผ่านไปไม่นานนักแต่ก็น่าจะเกินเวลาที่โทโมะกำหนดไว้ แก้วออกพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ๆใบเดิมเดินเข้ามาหาร่างสูงที่ยังคงนั่งดูทีวีเหมือนเดิมกับตอนแรกที่เธอเดินเข้าไปเก็บของ เธอหยุดล้อเลื่อนของกระเป๋าก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆร่างของโทโมะที่ยังคงนั่งนิ่งๆอยู่
 
 
“เสร็จแล้วค่ะ...”
 
 
“งั้นก็ไปกันเลยจะได้ทันเวลา” โทโมะพูดทิ้งปริศนาไว้ให้แก้วอีกแล้ว เธอได้แต่ขมวดคิ้วเรียวสวยนั่นด้วยความสงสัยแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะถามเค้า
 
 
“ค่ะ...”
“อ้าวแก้ว คุณโทโมะ จะรีบไปไหนกันล่ะคะ” เฟย์ที่ลืมหยิบครีมกันแดดเดินเข้ามาถามทั้งสองคนที่กำลังเดินออกมาจากห้องพร้อมกับกระเป๋าเดินทางที่อยู่ในมือของโทโมะ เดาดูก็รู้ว่าทั้งคู่คงกำลังจะกลับแล้วแน่ๆแต่จะให้เธอเดินผ่านไปเฉยๆได้ไงกันเสียมารยาทหมด!
 
 
“พอดีผมติดธุระนิดหน่อยน่ะครับ อย่างไงก็ขอตัวก่อนจะครับ” โทโมะไม่รอให้เฟย์ได้ตอบอะไรกลับจับข้อมือแก้วแล้วออกแรงดึงเหมือนเคย ทำเอาเฟย์ตกใจแทบแย่กลัวว่าเพื่อนจะล้มคะมำลงไปกับพื้นและถ้าเป็นอย่างนั่นล่ะก็เธออาจจะต้องสูญเสียหลานไปอีกด้วย...
 
 
“เอ่อ...ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะแก้วแล้วเจอกัน” เฟย์ตะโกนไล่หลังแก้วกับโทโมะมา
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“นี่เดินเร็วๆหน่อยไม่ได้รึอย่างไงรึชอบให้ฉันกระชากห๊ะ!” โทโมะหันมาบ่นกลับคนตัวเล็กที่มัวแต่เดินชักช้าอยู่ได้ หลังจากที่เค้าปล่อยมือเธอได้เพียงไม่นานเพราะจะต้องเดินไปเช็คเอ้าท์ก่อนจึงยอมปล่อยทำให้ร่างบางเป็นอิสระ
 
 
“ค่ะๆ” แก้วตอบก่อนจะเร่งจังหวะในการเดินให้เร็วกว่าเดิม
 
 
“แล้วเมื่อกี้เพื่อนเธอพูดอะไรแปลกๆ ทำอย่างกับว่าฉันจะพาเธอไปฆ่าอย่างไงอย่างงั้นแหละ” เมื่อขึ้นมาโทโมะก็รีบชวนแก้วคุยไม่ใช่อะไรหรอกเค้าแค่อยากหาคนคุยด้วยกลัวหลับต่างหากไม่ได้คิดอะไร!
 
 
“คง...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
 
 
“ให้มันจริงเหอะคราวที่แล้วก็ทำแสบไม่เบาเลยนะ” โทโมะบ่นในขณะที่สายตายังคงมองไปตามถนนหนทางอยู่
 
 
“ลืมๆมันไปเหอะค่ะเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว”
 
 
“เหอะ! มีอย่างที่ไหนแนะนำเพื่อนให้ผู้ชายคนอื่นทั้งๆที่ฉันก็ยังยืนอยู่ในร้าน!” นี่ถ้าแก้วไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไปเธอคงคิดว่าเค้าคงกำลัง’หึง’เธออยู่แน่ๆ
 
 
“...”
 
 
“แล้วนี่ฉันจะไม่อยู่สามสี่เดือนนะ” คำพูดของโทโมะทำเอาแก้วเริ่มสนใจขึ้นมาทันที
 
 
“คุณจะไปไหนหรอคะ”
 
 
“ไปดูงานที่ญี่ปุ่น เธอจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
 
 
“ไม่ค่ะ...แก้วขอกลับบ้านนะคะ” แก้วรีบฉวยโอกาสอ้อนโทโมะทันที ไม่บ่อยหรอกนะที่เธอจะอ้อนเค้าแต่ในเมื่อครั้งนี้เธอมีเหตุผลที่จำเป็นเธอก็ยอมทำ
 
 
“ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอต้องพูดแบบนี้ แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะ...อ้อน”
 
 
“ก็...ไม่เห็นจะแปลกนิคะ” แก้วรีบหันหน้าหนีสายตาที่แอบมองเธอเป็นระยะๆเพราะรู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอคงจะกำลังแดงเป็นมะเขือเทศอยู่เป็นแน่
 
 
“โอเค...ฉันจะให้เธอกลับไปอยู่กับครอบครัวของเธอสักพักแต่หลังจากที่เธอทำข้อแลกเปลี่ยนของเราเสร็จ”
 
 
     เวลาผ่านไปนานพอสมควร ทั้งสองร่างก็มาหยุดอนยู่ที่สถานที่ราชการที่หนึ่ง แก้วเองก็งงว่าเค้าจะพาเธอมาทำไมตอนนี้นี่มันก็จะบ่ายสามแล้วนะ หรือว่าเค้าจะมีธุระจริงๆงั้นเธอไม่เข้าไปด้วยดีกว่า
 
 
“ตามมาสิ”
 
 
“ไม่ดีกว่าค่ะ...แก้วขอ...”
 
 
“ฉันบอกให้ตามมา!” แก้วรีบเร่งฝีเท้าตนเองให้เดินตามโทโมะไปอย่างติดๆกลัวว่าเค้าจะโมโหเพราะตอนนี้อารมณ์โทดมะยิ่งไม่แน่ไม่นอนอยู่ด้วย ปกติก็เป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้วแต่ตอนนี้หนักกว่าเดิมอีก!
 
 
“เรามาทำอะไรที่นี่ค่ะ” แก้วดูจะตกใจที่จู่ๆโทโมะก็ลากเธอมาหยุดอยู่หน้าประตูแผนกฝ่ายทะเบียนสมรสและหย่าร้าง
 
 
“ตกใจรึไงเข้าไปสิ” โทโมะที่ยืนเปิดประตูให้แก้วอยู่เอ่ยขึ้น
 
 
“เอ่อ...” ตอนแรกแก้วก็กำลังค้านแต่สายตาของโทโมะไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิดทำให้แก้วต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงแล้วเดินเข้าห้องนั้นไป
 
 
“สวัสดีครับมา’จดทะเบียนสมรส’ครับ”
 
 
“คะ!!?” แก้วลุกพรวดออกจากเก้าอี้ที่เธอเพิ่งจะนั่งไปถึงนาทีด้วยซ้ำ นี่เค้าคิดจะทำอะไรของเค้าถ้าทำแบบนี้ก็เท่ากับกักขังเธอไว้ไม่ให้ไปไหเลยนะ!! แล้วไหนจะเรื่อง...โอ๊ยจะบ้าตาย!!
 
 
“นั่งลงแก้ว...” เค้ายอมเรียกชื่อเธอหลังจากที่เค้าไม่เคยเรียกมันมานานเกือบจะปี! จนเธออดแอบคิดไม่ได้ว่าเค้าอีกจะลืมชื่อเธอไปแล้วก็ได้!
 
 
“ไม่ค่ะ! ครั้งนี้แก้วขออกความคิดเห็นบ้าง” แก้วเองก็ยังคงไม่ยอมอยู่ดี เหอะ! คิดจะผูกมัดเธอไว้รึไง แล้วสิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดล่ะเรื่องลูก...ที่ต้องปิดบังเค้ามาตลอด ทุกอย่างกำลังจะจบลงเพราะกระดาษเพียงแผ่นเดียวงั้นหรอ มันง่ายไปแล้วมั้ง!
 
 
“จริญญา! นั่งลงแล้วเซ็นต์ดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยาก...” โทโมะเซ็นต์เอกสารใบนั้นแล้วยื่นมาทางแก้วที่ยังคงยืนสะอื้น เธอรู้ว่าเค้ากำลังจะเอาเรื่องครอบครัวของเธอมาอ้าง! และนั่น...เป็นจุดอ่อนจุดเดียวของเธอ!!
 
 
“คุณบังคับแก้ด้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้...แก้วขอ...อย่าให้เราต้องมีอะไรมาผูกมัดกันเลยนะคะ รึไม่แก้วก็ขอให้มันเกิดจากความรักไม่ใช่...”
 
 
“เงียบ!...นั่งลงแล้วเซ็นต์…ฉันสั่ง” โทโมะกดเสียงลงต่ำเพื่อให้แก้วรู้ว่าเค้าเอาจริง
 
 
“...” อีกฝ่ายกัดริมฝีปากตัวแน่นเพื่อข่มอารมณ์โกรธของตัวเอง เธอรู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรแต่เธอก็เป้นคนนะ เธอก็มีหัวใจเหมือนกัน!!
 
 
“เอ๊ะ!...เบอร์โทรศัพท์ไอ้เคนตะเบอร์อะไรนะ” ‘เคนตะ’เพื่อนมาเฟียของโทโมะ เวลาที่โทโมะจะจัดการกับใครเค้าจะเป็นคนบอกเคนตะเรื่องเคนตะจึงจะไปจัดการให้เรียกว่าการยืมมือเพื่อนมาจัดการแทนตัวเองนั่นแหละ!
 
 
“ฮึกๆ...โอเค! แก้วยอมเซ็นต์แล้ว!” แก้วกลั้นหายใจก่อนจะตกลงรับปากโทโมะแล้วนั่งลงพร้อมกับหยิบปากกาขึ้นมา
 
 
“หึ! ก็ดี...”
 
 
“อ่ะ!” แก้วส่ายหัวก่อนจะเซ็นต์ชื่อตัวเองลงไปในกระดาษแผ่นการที่ทุกอย่างจะจบ...รวมไปถึงอิสระภาพของเธอด้วย!
 
 
“เรียบร้อยแล้วนะครับ ต่อไปนี้พวกคุณสองคนก็เป็น...”
 
 
“...” แก้วไม่รอให้นายทะเบียนพูดจบต่เธอรีบลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินออกไปจากห้องนั้นทันที หมดกัน! แต่เธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก!!
 
 
“นี่!ทำอะไรเสียมารยาท!” โทโมะรีบเก็บเอกสารแล้ววิ่งตาทแก้วออกมาก่อนจะต่อว่าเป็นกลายๆ
 
 
“...” แก้วหันมามองโทโมะด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำตา
 
 
“ทำไม!แค่จดทะเบียนกับฉันมันน่าเศร้าขนาดนั้นเลยรึไง!!” โทโมะตรงเข้ามากระชากเข้ามาบีบแขนเรียวจนเกิดรอยแดง แก้วหันไปมองบุคคลรอบข้างที่เดินไปเดินมาบางคนก็เริ่มให้ความจนใจกับเรื่องของเธอ
 
 
“...” แก้วไม่ตอบแต่กลับสะบัดแขนตัวเองออกจากมือของโทโมะ ครั้งนี้เค้าทำเกินไป!!
 
 
“นี่แก้ว!กลับมมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ จะหนีไปไหน!” โทโมะเดินตามแก้วมาแล้วดึงข้อมือแก้วให้เดินกลับไปขึ้นรถของตนเองแล้วเหยียบออกไปทันที
 
 
“…” แก้วไม่ได้ออกเสียงใดๆออกมาทั้งสิ้นกลับนั่งปาดหยดน้ำตาของตนเองเบาๆ...เพียงเท่านั้น
 
 
“เธอมีสิทธิ์อะไรถึงได้มาทำกริยาอย่างนี้กับฉัน!!”
 
 
“...”
 
 
“ตอบ!!”
 
 
“สิทธิ์...ของความเป็นคนอย่างไงล่ะคะ” แก้วตอบเสียงนิ่งๆนั่นจนให้โทโมะอึ้งไปไม่น้อย ปกติแก้วไม่คยเย็นชากับเค้าขนาดนี้!!
 
 
“...”
 
 
“คุณเป็นคน...แก้วก็เป็นคน แก้วก็มีหัวใจ มีความรู้สึกไมม่ใช่หุ่นยนต์ที่ต้องรอให้ใครมาป้อนคำสั่ง!”
 
 
“แก้ว...”
 
 
“เลิกเรียกชื่อแก้วสักที!!” แก้วเอามืออุดหูแล้วเปิดประตูรถออกแล้ววิ่งขึ้นห้องทันทีเมื่อถึงคอนโดของโทโมะ
 
 
“แก้ว! แก้วๆ!!” โทโมะรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งมาทุบประตูที่แก้วใช้ขังตัวเองอยู่ในนั้น
 
 
“...”
 
 
“โธ่โว๊ย!!” โทโมะชกประตูห้องก่อนจะเดินวนไปวนมาภายในคอนโดของตัวเอง พรุ่งนี้เค้าก็ต้องไปญี่ปุ่นแล้ว แต่ปัญหาวันนี้เค้าก็ยังไม่เคลียแล้วอย่างนี้เค้าจะทำอย่างไงดี!
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“ป็อปยัยแก้วไหนอ่ะ” ฟางเดินเข้ามาถามแฟนหนุ่ม หลังจากที่เล่นน้ำกันมานานพอสมควรแล้ว
 
 
“กลับไปแล้วอ่ะ เห็นไอ้โมะมันบอกว่าติดธุระ”
 
 
“ฟางกลัวจัง...ฟางเป็นห่วงยัยแก้วอ่ะเรารีบกลับกันเหอะ” ฟางเดินคิ้วขมมวดเข้ามาเขย่าแขนของป็อปปี้
 
 
“แต่ฟางนี่มันก็เย็นแล้วนะ...รอกลับพรุ่งนี้พร้อมกับไอ้เขื่อนเฟย์เหอะนะครับ”
 
 
“แค่ฟางไม่ไว้ใจ ถ้าคราวนี้เพื่อนฟางเป็นอะไรไปอีกล่ะก็ฟางจะไม่ทนแล้วนะ!!”
 
 
“ฟาง...นั่นมันเรื่องของแก้วกับไอ้โมะนะ เราไม่ควรเข้าไปนยุ่งให้มากกว่านี้” ป็อปปี้เอ็ดคนตัวเล็กที่เริ่มออกอาการเป็นห่วงเพื่อนสาวตนเองที่กลับไปกับเพื่อนของเค้า
 
 
“นี่ป็อปว่าฟางหรอ! ใช่สิ!ป็อปไม่มีเพื่อนอย่างฟางนิป็อปไม่รู้หรอกว่ายัยแก้วมันน่าสงสารขนาดไหน!...ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนป็อป!!” ฟางกระแทกเสียงใส่ป็อปปี้ก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องไปหาน้องสาวตนเองทันที!
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------มาแล้วๆ ขอโทษนะคะที่หายไปนาน ไรเตอร์ไปเที่ยวจนเพลินก็เลยไม่สาบยนิดๆหน่อยๆ แต่พอเห็นคอมเมนต์เท่าไร แทบจะหายเป็นปริดทิ้งเลย555(แค่กๆๆ) อย่างไงตอนนี้ก็ขอคอมเมนต์สัก320เมนต์และโหวตให้ชื่นใจกันหน่อยนะคะ
 
**ป.ล. ยังยืนยันนั่งยันนะคะว่าโทโมะจะไม่มีวันรู้เด็ดขาด!! เพื่อความสะใจ5555(หัวเราะชั่วร้าย!)