รักฉันซะ นี่คือคำเตือน!!!

“อืม ไม่เป็นไร” จงเบพูดขณะที่เดินนำทุกคนไปยังจุดที่ตั้งกระเป๋า
 
“จินนี่ เดี๋ยวเราช่วย” เคนตะพูดพร้อมกับคว้ากระเป๋าใบโตมาถือไว้เอง
 
“อืม ขอบใจนะ” จินนี่พูดขอบคุณเสียงแผ่ว
 
“เป็นอะไรอ่ะ ทำไมเสียงแปลกๆ ไม่สบายรึเปล่า” พูดด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเอื้อมมือจะไปแตะหน้าผากเป็นการวัดไข้ แต่โดนหญิงสาวปัดมือออกซะก่อน
 
“เราไม่เป็นไรหรอก ขอบใจมากนะ” พูดจบก็เดินหนีไปเลย ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามด้วยความงง
 
“เป็นอะไรของเขาว่ะ” เคนตะพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะยกกระเป๋าหญิงสาวไปรวมไว้กับของเพื่อนๆ
 
“เฟย์คร้าบบ เอามาเร็วเดี๋ยวเขื่อนช่วย” เขื่อนพูดเสียงอ้อนๆ
 
“ไม่ต้อง ฉันถือเองได้” เฟย์ปฏิเสธพร้อมกับพยายามลากกระเป๋าใบโตที่ส่วนมากจะเป็นขนมซะส่วนใหญ่ ส่วนเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวนั้นเธอเก็บใส่กระเป๋าสะพายใบเล็กๆไว้อีกใบหนึ่ง
 
“เหอะนาเฟย์ อย่าดื้อสิ กระเป๋าใบตั้งโตเฟย์จะถือไปได้ยังไง” พูดจบเขื่อนก็คว้ากระเป๋าใบโตของหญิงสาวมาถือไว้และเดินนำออกไปเลย ปล่อยให้หญิงสาวเดินตามไปด้วยความไม่พอใจนัก
 
“นาย...มีไรกับฉันเหรอ” ฟางถามอย่างงงๆ เมื่อเห็นป๊อปปี้ยืนจ้องหน้าเธอนิ่ง
 
“เอากระเป๋ามาสิ ฉันถือให้” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ
 
“ห๊ะ ว่าไงนะ” ฟางถามย้ำอย่างไม่เชื่อหูตนเองนัก
 
“ก็บอกว่าเอากระเป๋ามาสิ เดี๋ยวฉันถือให้ แค่เนี้ยฟังไม่รู้เรื่องเหรอไง” ร่างสูงเผลอขึ้นเสียงใส่
 
“ก็แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า บอกดีๆก็ได้” หญิงสาวเถียงกลับ
 
“ฉันก็บอกเธอดีๆแล้วไง แต่เธอนั่นแหละไม่ได้ยินเอง”
 
“เอามานี่เลย ฉันถือเองก็ได้” ฟางพูดพร้อมกับแย่งกระเป๋าของตนที่ชายหนุ่มถือไว้มา
 
“เอ๊ะ เธอนี่ ฉันบอกว่าจะถือให้ไง” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับจะแย่งกระเป๋ากลับมาแต่ฟางไม่ยอมปล่อย
 
“ก็ฉันบอกว่าฉันจะถือเองไงเล่า ปล่อยสิ”
 
“ไม่ปล่อย!”
 
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”
 
“เธอนั่นแหละปล่อย เดี๋ยวฉันถือเอง”
 
“นี่!! พวกเธอสองคนน่ะ จะทะเลาะกันไปถึงไหน คนอื่นเขามองกันหมดแล้วเห็นมั้ย” แก้วที่ยืนดูอยู่นานตะโกนขึ้น ทำเอาสองคนที่ทะเลาะกันอยู่ถึงกับชะงัก
 
“แก้ว! ก็นายนี่มาแย่งกระเป๋าฟางก่อนนะ” ฟางหันมาส่งค้อนใส่เพื่อน
 
“เขาอยากถือเธอก็ให้ถือไปสิ ทำไมต้องทะเลาะกันด้วยล่ะ ส่วนนาย ป๊อปปี้ ถ้ายัยฟางไม่อยากให้นายถือนายก็ไม่ต้องถือสิ แค่เนี้ยจะทะเลาะกันทำไมให้เสียเวลา” แก้วพูดพร้อมกับเดินออกไปเลย ปล่อยให้เพื่อนๆที่เหลือมองด้วยความงงว่าทำไมหญิงสาวถึงเหวี่ยงได้ขนาดนี้
 
“ได้ยินรึยังล่ะ จะทะเลาะกันทำไมให้เสียเวลา” ป๊อปปี้หันมาพูดกับฟาง ก่อนจะคว้ากระเป๋าของหญิงสาวแล้วเดินออกไปอีกคน
 
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันขึ้นรถ โดยรถตู้ของโรงเรียนสี่คัน แบ่งไปเป็นสีๆ ในรถตู้ของคันสีฟ้ามีแต่เสียงโวยวายของเขื่อนและเฟย์ที่นั่งติดกันแต่แย่งขนมกันกินตลอดเวลา
ที่นั่งบนรถ
โทโมะ             คนขับ
แก้ว                 ป๊อปปี้-ฟาง
จินนี่-เคนตะ    เขื่อน-เฟย์
            จงเบ-ขนมจีน
 
“นี่นายเขื่อน นั่นมันขนมของฉันนะ นายมากินได้ยังไง” เฟย์โวยวายพร้อมกับแย่งถุงขนมมาถือไว้เอง
 
“โห่เฟย์ ขอกินนิดเดียวเอง เฟย์กินเยอะกว่าตั้งเยอะ” เขื่อนเถียง
 
“นี่ นายบังอาจมาว่าฉันกินเยอะเหรอ อยากตายรึไง”
 
“นี่ พวกเธอสองคนน่ะจะทะเลาะกันไปถึงไหน ทะเลาะกันมาตั้งแต่ออกจากโรงเรียนแล้วไม่เบื่อบ้างเหรอไง” ขนมจีนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆจงเบ เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่ถืออยู่ในมือแล้วโวยขึ้น (ขนาดอยู่บนรถยังพกหนังสือมาอ่านได้)
 
“ก็นายเขื่อนมาแย่งขนมฉันกินอ่ะ เฮ้ย! อีกแล้ว นายเขื่อนบอกว่าอย่ากินไง นี่มันของฉันนะ” เฟย์พูดพร้อมกับทำตาโตเมื่ออีกฝ่ายดึงถุงขนมไปจากมือเธออีกแล้ว แล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกันต่อไป เพราะคนที่เหลือขี้เกียจห้าม
 
“จินนี่” เคนตะส่งเสียงเรียกคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเขาเบาๆ
 
“หืม ว่าไง” จินนี่หันมาตามเสียงเรียก
 
“เธอ... โกรธอะไรฉันรึเปล่า” เคนตะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ เหตุการณ์เมื่อเช้าทำให้เขายังไม่กล้าคุยกับเธอเพราะไม่แน่ใจว่าไปทำอะไรให้หญิงสาวไม่พอใจรึเปล่า
 
“เปล่าหนิ ทำไมเหรอ” จินนี่เอ่ยตอบ พร้อมกับเสมองไปนอกหน้าต่าง สาเหตุก็เป็นเพราะไม่สามารถมองหน้าชายหนุ่มตรงๆได้จริงๆ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ทีไรใจของเธอต้องเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้ง เป็นอาการที่เธอไม่เคยรู้สึกไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลยทั้งชีวิต ความรู้สึกที่ว่าอยากอยู่ใกล้ๆ อยากให้เขาคุยด้วยเป็นสิ่งที่ทำให้หญิงสาวต้องคอยห้ามตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่ดูเหมือนยิ่งสนิทกันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งห้ามหัวใจตัวเองยากขึ้นเท่านั้น จนทำให้เธอต้องตัดสินใจอยู่ห่างๆเขาเพราะกลัวหัวใจตนจะถลำลึกไปมากกว่านี้
 
“ไม่รู้สิ ก็เมื่อเช้า... เอ่อคือ”
 
“โทษทีนะเคนตะ พอดีเมื่อคืนฉันจัดของดึกไปหน่อยน่ะ วันนี้ก็เลยเพลียๆ ขอพักสายตาแป๊ปนะ” พูดจบหญิงสาวก็หลับตาลงไปเลยเป็นการตัดบท เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มจะพูดอะไรต่อไป ปล่อยให้อีกฝ่ายนั่งมองหน้าเธอด้วยความไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับไปแล้วเลยไม่อยากเซ้าซี้
 
“ยัยฟู เป็นอะไรของเธอน่ะ” ป๊อปปี้ถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นศีรษะของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเขาเอนไปเอนมาแปลกๆ “อ้าว หลับซะงั้น เชื่อเธอเลยจริงๆยัยฟูเอ้ย” ป๊อปปี้พูดอย่างขำๆ พร้อมกับจับศีรษะอีกฝ่ายให้มาพิงไหล่ของตนไว้จะได้นอนสบายๆ คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหลับต่อไปอีก ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งยิ้มกับความขี้เซาของหญิงสาวก่อนที่ตนจะม่อยหลับไปเช่นกัน
 
*****************************************************************
ถ้ามันสั้นไปยังไงก็บอกกันได้นะคะ ไรเตอร์หายไปหลายวันไม่รู้ทุกคนจะลืมเรื่องนี้กันรึยัง
อย่าพึ่งลืมกันน้าาาาาาาา รักรีดเดอร์ทุกคนเลย จุ๊ฟ จุ๊ฟ
(ถ้าเม้นเยอะๆ ตอนเย็นอาจจะมีเพิ่มอีกสักตอนนะ หุ หุ)