Warning!! อันตรายแผนร้ายจะกลายเป็นแผนรัก

Together in gym
อยู่ด้วยกันในโรงยิม

 
 
 
“นี่ไงเอกสารของพี่ >^<”
ผมเงยหน้าจากการเช็ดขอบเวที...เอิ่มหลายคนคงสงสัยสินะว่าผมโดนสั่งให้มาทำความสะอาดโรง
ยิมแล้วผมมาทำซากอะไรอยู่ตรงเวที นายโซ่ ศตายุ คนนี้ขอตอบว่าเนื่องด้วยโรงยิมโรงเรียมผม
ใหญ่มว๊ากกกกก (วิบัติเพื่อเสียงนะครับ) ผอ.ของที่นี้เลยอุตริสร้างเวทีไว้ในโรงยิมซึ่งเวลามีงาน
อะไรสำคัญๆก็จะมาจัดที่นี่ตลอดเพราะในนี้มีแอร์ด้วยแหล่ะประเด็นหลัก ฮ่าๆ โอเคนอกเรื่องมา
เยอะเข้าเรื่องต่อดีกว่าผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นพี่กั้ง! รุ่นพี่ที่ผมรู้จักตอนไปถ่ายแบบขึ้นปกนิตยสาร
โรงเรียนแต่ข้างๆพี่กั้งนั่นมัน...ยัยเตี้ย!!
“ว๊าว!ดีจังเลยนะคะที่ยังไม่หายน่ะ ><”
อี๋! ทีกับพี่กั้งล่ะคะขา กับผมล่ะนะแว้ดๆ -*-
“เออน้องฟ้าสนใจจะมาเป็นนางแบบให้นิตยสารโรงเรียนบ้างรึปล่าวครับ?”
“นางแบบ?”
“ครับพอดีว่ามีนางแบบคนหนึ่งเขาได้ทุนไปเรียนต่อ ตอนนี้ตำแหน่งนางแบบเลยว่าง”
“เอ่อคือฟ้า...”
“พี่เองก็เป็นนายแบบให้โรงเรียนอยู่เหมือนกันถ้าตกลงยังไงก็ติดต่อมาเลยนะครับ”
“พะ พี่กั้งเป็นนายแบบอยู่หรอคะ *0*”
“ครับ โอ๊ะ!พี่ต้องไปแล้วบ๊ายบายครับน้องฟ้า”
“บ๊ายบายค่ะ ></”
ผมยืนมองยัยเตี้ยโบกมือหยอยๆให้พี่กั้งก่อนที่ยัยนั่นจะกรี๊ดออกมาแบบไม่มีเสียงแล้วก็กระโดดไป
รอบๆ เฮอะจะดีใจอะไรนักนาแค่ถูกทาบทามให้เป็นนางแบบนิตยสารโรงเรียนเนี่ย...แต่เอ๊ะ! เดี๋ยว
นะถ้ายัยนี่ได้เป็นนางแบบก็จะมีคนรู้จักยัยนี่มากขึ้นแล้วยัยเตี้ยฟ้าก็จะดังเกินหน้าเกินตาผมน่ะสิ!!!
ไม่ได้คนหล่อยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาดดด!
“คอยดนะยัยเตี้ยสุดหล่อคนนี้จะแกล้งให้เธอไม่กล้าย่างกรายเข้ามาเหยียบที่สตูดิโอโรงเรียนอีก
เลย!” ว่าแล้วผมก็อดที่จะเดินออกไปแหย่ยัยเตี้ยที่กระโดดเหยงๆอยู่ไม่ได้
“มากระโดดโลดเต้นอยู่อะไรแถวนี้หะยัยเตี้ย!!”
“นายตี๋! นี่นาย...อ๋อ มาทำความสะอาดโรงยิมสินะเป็นไงล่ะสนุกมั๊ยจ๊ะพ่อคนดัง โฮะๆ”
ยัยเตี้ยป้องปากหัวเราะแบบผู้ดีเย้ยผม
“แหมทีตัวเองล่ะ หน้าไม่อายเดินตามผู้ชายด้อยๆ อี๋~พี่กั้งคะพี่กั้งขา~~~~”
“นี่นายหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“เซ็นท์เธอนี่ไม่ได้เรื่องเลยหว่ะชอบเข้าไปได้ยังไงฉันหล่อกว่าไอ้พี่กั้งของเธอตั้งเยอะ”
“นี่นายกล้าดียังไงเอาพี่กั้งสุดหล่อของฉันไปเปรียบกับนายยะ พี่เขาดูดีกว่านายเป็นไหนๆ!”
“เหอะ ชอบพี่กั้งอ่ะระวังดีๆละกันเดี๋ยวก็กินแห้ว”
“พูดอย่างงี้หมายความว่าไงยะ!”
ยัยเตี้ยเท้าเอวชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ไม่-บอก!!”
ผมแลบลิ้นใส่หน้ายัยนี่แล้ววิ่งหนีซึ่งตามคาดยัยนี่ก็วิ่งไล่กวดผมจนทั่วโรงยิมจนลืมเวลา...
....
...
..
.
“แฮ่ก แฮ่ก โอ๊ย!เหนื่อย!!”
ยัยเตี้ยฟ้าพูดแล้วเอามือพัดลมเข้าหน้าตัวเอง
“ไม่น่ามาเสียเวลากับคนอย่างนายเลยจริงๆ -*-”
ยัยนี่มองค้อนผมแล้วสะพายกระเป๋าจะเดินออกจากโรงยิม
“แหมแม่คุณ ใครบอกให้เธอวิ่งตามฉันล่ะ เตี้ยก็เตี้ยยังไม่เจียมอีก ฮ่าๆ”
“ชึ่ย!! -^-”
ยัยเตี้ยทำปากยื่นๆใส่ผม...จะว่าไปก็น่ารักดีนี่นา หือ อยามองผมแบบนั้นเมื่อกี้คุณตาฝาดน่ะผมไม่
ได้ชมยัยนี่หรอกนะ! จะว่าไปยัยเตี้ยคงเหนื่อยจริงๆอ่ะแหล่ะถึงขนาดไม่ต่อปากต่อคำกับผมแบบนี้
“อ๊ะ!”
“มีอะไร?”
ผมถามออกไปเมื่อได้ยินเสียงอุทาน
“นายโซ่ประตูมันเปิดไม่ออก!!!”
“ห๊ะ!”
ได้ยินดังนั้นผมก็รีบวิ่งเข้าเขย่าๆประตูดูทันทีจริงด้วย...เปิดไม่ออกอ่ะ T^T
“เวรนี่มันกี่โมงแล้ววะ”
“6 โมง 13”
ยัยเตี้ยหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วบอกผม
“กรรม! นักการจะมาล็อคประตูโรงยิมตอน 6 โมง!!”
“อะไรนะ!!!”
ผมยกมืออุดหูทันทีที่ร่างบางตรงหน้าแผดเสียงลั่น
“แก่รึไงถึงหูหนวกไม่ได้ยินน่ะ!”
“นาย...”
ครืด....ครืด...
“ว๊าย!”
ยัยเตี้ยร้องลั่นเมื่อจู่ๆโทรศัพท์ในมือเธอก็สั่น เธอคงจะตกใจมากและด้วยความที่เธอเอามือข้างที่
ถือโทรศัพท์ชี้หน้าผมเธอเลยทำโทรศัพท์หลุดมือ แล้วไอโฟนที่ใส่เคสหูแมวของเธอก็เด้งเข้าไป
อยู่ในซอกข้างๆเวทีพอดิบพอดี เจริญเหอะ!
“แย่แล้ว!”
ยัยเตี้ยร้องลั่นเบะปากเหมือนจะร้องไห้แต่พยายามยังไงก็ไม่สามารถหยิบโทรศัพท์ตัวเองได้ เวที
นี้ออกแบบมาให้สามารถขยายได้ตามงานที่จัดดังนั้นเวลาที่ไม่ขยายเขาก็จะล็อคแม่กุญแจตรงส่วน
รอยต่อไว้เพื่อไม้ให้เวทีขยับ
“ช่อนั้นน่ะต้องรอให้นักการเขามาไขแม่กุญแจออกอย่างเดียวเธอถึงจะหยิบโทรศัพท์เธอได้ รู้ไว้
ซะยัยเตี้ย!”
“นี่นาย!ฉันไม่อยากติดแหง็กอยู่กับนายแบบนี้หรอกนะทำอะไรสักอย่างสิ...มือถือนายไง!”
“แบตหมดตั้งแต่เช้าแล้ว -*-”
“ทำไมไม่รู้จักชาร์ตห๊ะ!”
“บ๊ะ! ก็คนมันลืมนี่”
“ไม่ได้เรื่องเลย!”
“ตอนนี้เราก็ไม่มีทางออกอื่นหรอกนอกจากจะรอให้ป้านักการเขามาเปิดประตูให้ตอนเช้าน่ะ”
ผมยักไหล่แบบไม่ใส่ใจก่อนจะหยิบกีต้าร์ขึ้นมาดีดแก้เซ็งแหงสิผมไม่ได้ติดอยู่ในนี้คนเดียวนี่ ฮ่าๆ!
“นายนี่คิดง่ายเนอะ แล้วป้าแกจะไม่คิดลึกรึไงตอนที่เห็นฉันกับนายอยู่ในนี้กันแค่ 2 คนน่ะ!”
“หยุดคิดอกุศลเลยยัยเตี้ย บอกตรงๆนะหน้าแบบเธอฉันเอาไม่ลงหว่ะ!”
ผมแกล้งอ้วกหลอกไปยัยนี่ก็กระทืบเท้าเร่าๆแล้วกระแทกตัวลงนั่งห่างจากผมประมาณ 3 เมตรได้
ความจริงผมก็พูดไปงั้นแหล่ะยัยนี่ก็ไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดอะไรออกจะสวยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่ได้
ชอบหรอกนะเข้าใจฟีลป่ะ!
“ที่บอกว่ารักไม่ได้...ที่จริงเธอไม่ได้รัก...♫”
อย่ามองผมเหมือนผมไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับการที่ต้องติดอยู่ในนี้จนถึงกับควักกีต้าร์มาดีดสิ! ก็
บอกแล้วไงว่าสถานการณ์ตอนนี้มันจนตรอกจริงๆนั่งเครียดไปก็ออกไปไม่ได้อยู่แล้วหันมาหาความ
สุขใส่ตัวดีกว่าจริงมะ? ผมเหลือบมองไปยังยัยเตี้ยที่นั่งอยู่ถัดออกไป หือ?ยัยเตี้ยน้ำตาคลอเบ้า
หรอ?
“เห้ย! เธอจะร้องไห้ไปทำไมวะ?”
“ก็นายคิดดูนะป่านนี้พ่อกับแม่ฉันจะเป็นห่วงฉันขนาดไหนแล้วก็ไม่รู้แล้วจะให้ฉันมานั่งอารมณ์ดี
ร้องเพลงเหมือนนายรึไง?”
“พรุ่งนี้ถ้าออกไปได้เธอก็บอกท่านไปตามจริงดิว่าติดอยู่ในโรงยิม”
“แล้วให้บอกว่าฉันติดอยู่กับนายเนี่ยนะมีหวังฉันได้โดนเม้งอ่ะ!”
“บ๊ะ! ก็โกหกไปดิคร้าบว่าติดอยู่ก่ะเพื่อนผู้หญิงหรือติดอยู่กับยัยแครอลนั่นก็ได้”
“ฉันเป็นคนดีย่ะไม่โกหกพ่อแม่ :P”
“ถุย! ระหว่างโกหกกับโดนด่าเลือกไร?”
“ยะ หยาบคายมาก!=[]=”
“ตอบมาดิ”
“กะ โกหก”
“เห็นป่ะเพราะงั้นเลิกเครียดได้ละแล้วมาร้องเพลงนี่มะ ฉันให้โปรโมชั่นพิเศษละกันเล่นกีต้าร์ให้ฟรี
ปกติค่าตัวฉันน่ะแพงน่ะขอบอก~”
“ย่ะพ่อคนดัง!”
แล้วสุดท้ายก็ลงเอยที่ยัยเตี้ยนี่มานั่งร้องเพลงในขณะที่ผมเป็นคนดีดกีต้าร์เสียงเธอน่ารักแล้วก็ใส
สุดๆนี่เองถึงว่าพวกผู้ชายถึงหลงกัน พอเหนื่อยแล้วเราก็แยกย้ายกันไปนอนอยู่คนละมุม...ความ
จริงญาติดีกับยัยนี่ก็สนุกดีนะ...แต่ไม่มีทางซะล่ะเหอะ!
 
 
To be continued in Session 5
 

 
หายไปนานนน พอจะอัพทีไรมันเด้งตลอดเลยอ่าไม่รู้เป็นอะไร เอาเป็นมาอัพละนะ