สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง ตอนที่33 ตัดใจ...

 

 

             

 

 

 

         “ฟางเราเป็นอะไรไป ทำไมเงียบฮึ”เขาเอื้อมมือรั้งแขนเรียวของคนตัวเล็กที่กำลังเดินไปอย่างไม่สนใจเขา

 

 

“ก็ดีแล้วนี่คะ ฟางรู้หรอกว่าพี่ป๊อปรำคาญฟาง”

 

 

“แล้วรู้ได้ยังไง”เขารั้งเอวบางเข้ามาหาตัว อย่างไม่สนใจกับสายตาของพนักงานที่เดินไป-มาในบริษัท

 

 

“ปล่อยฟางนะ อายเขา”

 

 

“อายทำไม ผัวเมียกัน”

 

 

“พี่ป๊อป!”มือเล็กๆทุบลงบนอกแกร่งของเขา ก่อนใบหน้าสวยหวานจะขึ้นสีจัดอย่างน่ารัก เขาก้มลงกดจมูกโด่งเรียว

 

 

ลงบนแก้มนวลอย่างห้ามใจไม่อยู่ เหล่าพนักงานที่เดินผ่านไป-มาถึงกับเขินจัดไปกับการกระทำของ

 

 

คู่ข้าวใหม่ปลามัน บ้างก็เดินเขินกันไป ชายหนุ่มส่งสายตาปรามไปให้พนักงานเมื่อทุกคนเริ่มจะมองเขาและภรรยา

 

 

ตัวน้อยมากเกินไป มากเสียจนร่างเล็กในอ้อมกอดแทบจะมุดหนีลงไปในอกของเขาแล้ว

 

 

“ฮ่าๆ พี่ว่าเราไปกันเถอะ ก่อนที่คนแถวนี้จะทรงตัวไม่อยู่”เขาล้อเลียนคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินจูงมือเล็กๆไปที่รถที่

 

 

จอดอยู่ เขาเปิดประตูให้หญิงสาว ก่อนจะอ้อมไปประจำตำแหน่งคนขับ

 

 

“อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ คนอื่นเขาจะมองพี่ป๊อปไม่ดี”

 

 

เขายิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันหน้ามองเสี้ยวหน้าหวานที่หันหน้าเข้าหากระจก

 

 

“ทำไมล่ะ คนนี้ก็เมียพี่ ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหนเลย”เขาพูดขณะเชยคางมนให้หันหน้ามาสบสายตาเขา

 

 

“แต่นี่มันเวลางาน แค่ลางานมาห้างกับฟางก็มากพอแล้ว”

 

 

“พี่เปล่าลางานมาห้างกับฟางซะหน่อย เพราะเมื่อคืนพี่...”มือเล็กๆปิดปากเขาไว้อย่างแน่นหนา ใบหน้าแสนหวาน

 

 

ขึ้นสีจัดทั้งๆที่เขายังไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำไป

 

“ห้ามพูดนะ”

 

 

“อำไอ อ้ออางเอ็นเอียอี้อี่”

 

 

“ชิ คนอะไรไม่รู้จักอายฟ้าอายดิน”คนตัวเล็กปล่อยมือออก ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกอย่างแสนงอน

 

 

“หรือว่ามันไม่จริง”เขาเอื้อมมือดึงแก้มนวลอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัยและออกรถ

 

 

 

 

 

 

 

             รถคันหรูจอดลงชายหนุ่มหันมองภรรยาสาว หากแต่ต้องอดกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ เมื่อหญิงสาวข้าง

 

 

กายนั้นหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว หลับได้ทุกที่ทุกเวลาสิน่า

 

 

“ฟางครับ”เขาเขย่าคนตัวเล็กเบาๆ แต่ดูเหมือนเธอจะต่อต้าน มือเล็กๆถึงได้คอยปัดป้องตัวออกจากเขา

 

 

“ถ้าฟางไม่ตื่นพี่จะจูบละนะ”ไม่ต้องรอให้เธอตื่น ชายหนุ่มก็กดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มที่บวมเจ่อเพราะฝีมือของเขา

 

 

เมื่อคืน สายตาจ้องมองเปลือกตาที่หลับพริ้มของคนตัวเล็ก คิดไม่ออกเลยว่าหากเธอลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วจะโวยวาย

 

 

สักแค่ไหน แต่ ณ ตอนนี้ อะไรก็ได้ที่ทำคนตัวเล็กเชื่อในคำว่ารักของเขา เชื่อในสัมผัสของเขา

 

 

เชื่อว่ามันมาจากหัวใจจริงๆ

 

 

“อื้อ”เสียงหวานที่ดังขึ้นเบาๆทำให้เขาหลุดจากภวังค์ เขาเลื่อนริมฝีปากที่ปิดลงบนเรียวปากอิ่มออก มือเล็กยกขึ้น

 

 

แตะริมฝีปากของตัวเอง พร้อมๆกับใบหน้าแสนหวานที่ขึ้นสีจัด

 

 

“พี่ป๊อป...”น้ำตาที่คลอดวงตาคู่หวานทำให้เขาใจหาย ดวงตาคู่นั้นรื้นไปด้วยน้ำตาหากแต่เขาก็สามารถมองสายตา

 

 

ตัดพ้อที่ส่งผ่านม่านน้ำตาของเธอได้ชัดเจน

 

 

“ฟางโกรธพี่หรอ พี่ขอโทษนะครับ สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ผู้หญิงอย่างฟางโดนแค่นี้มันจะเป็นไรไป”มือเล็กเอื้อมมือขึ้นปาดน้ำตา คำพูดของเธอทำให้

 

 

เขาอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายไปเสียตอนนี้เลย เพราะเขาที่คอยพูดจาดูถูกศักดิ์ศรีเธอสารพัด

 

 

และเธอเองก็คงจะจำฝังใจ

 

 

“ทำไมถึงพูดดูถูกตัวเองแบบนี้ ถ้าฟางไม่รักศักดิ์ศรีของตัวเอง แล้วใครจะมารัก”

 

 

“ฟางมีเหลืออยู่ด้วยหรอคะ ไม่ยักรู้เลย รู้แต่ว่ามันหายไปตั้งแต่ที่พี่กลับมาแล้ว จำไม่ได้หรอคะว่าผู้หญิงคนนี้เป็น

 

 

คนขอพี่แต่งงาน เป็นคนวางแผนที่มันทำให้ชีวิตพี่พังพินาศ เป็นผู้หญิงที่ยอมแลกทั้งตัวและหัวใจเพื่อให้ได้

 

 

แต่งงานกับพี่ เป็นผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย ไร้ศักดิ์ศรีอย่างที่พี่ป๊อปบอกฟางทุกวันนั่นแหละ”

 

 

 

“ฟาง!”เขาตวาดหญิงสาวเสียงดัง เมื่อเธอกำลังจะถอดแหวนแต่งงานของเขาออก

 

 

“ฮือๆ ผู้หญิงอย่างฟางไม่คู่ควรกับพี่ป๊อปหรอก ฟางอยากให้พี่ป๊อปเจอผู้หญิงที่ดีกว่าฟาง เราคงไม่ใช่คู่กันจริงๆ

 

 

จากนี้ไปฟางจะอยู่ให้ได้เมื่อไม่มีพี่ป๊อป ขอบคุณนะคะสำหรับชีวิตคู่ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา แต่ยิ่งอยู่มันก็ยิ่ง

 

 

ทรมานกันทั้งสองฝ่าย ฟางขอโทษที่ทำให้ชีวิตของพี่วุ่นวาย เรายังเป็นพี่น้องกันได้ใช่มั้ยคะ”

 

 

ดวงตากลมโตมองเขาอย่างเว้าวอน เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินคำพวกนี้จากคนตรงหน้า ผู้หญิงที่บอกว่า

 

 

รักเขาอยู่ทุกวันและบอกว่าไม่มีทางเลิกรัก แต่วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไรไป...

 

 

“พี่ไม่เคยคิดกับฟางแค่พี่น้อง ทำไมต้องไปจากพี่ หรือว่าพี่มันแย่ขนาดที่ฟางทนไม่ได้ ไหนฟางบอกว่ารักพี่แล้ว

 

 

ฟางจะทิ้งพี่ไปได้ยังไง เราเป็นอะไรไป”

 

 

“ฟางมีหัวใจนะ ในเมื่อเขาผลักไสไล่ส่งขนาดนี้แล้ว ฟางก็อยากอยู่เป็นเสนียดในชีวิตใครหรอก”เขายื้อมือเล็กที่

 

 

พยายามจะถอดแหวนแต่งงานที่เขาเลือกให้เธอกับมือ ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาจะคิดกับเธอแค่พี่น้อง หากแต่ศีล

 

 

ธรรมที่ยังคงค้ำคออยู่ทำให้เขาไม่อาจแสดงความรู้สึกนั้นออกมาได้ เขาและเธออายุห่างกันเกือบสิบปี ทั้งเขาก็มี

 

 

คนรักอยู่แล้ว หากแต่ต้องกลืนน้ำลายตัวเองเมื่อคำว่ารักและน้ำตาของเธอมีอิทธิพลต่อเขาเหนือสิ่งอื่นใด

 

 

“ฟางไม่ใช่เสนียดในชีวิตของใครทั้งนั้นแหละ ถ้าฟางไม่อยู่แล้วพี่จะอยู่ได้ยังไง อย่าไปจากพี่เลยนะคนดี”

 

 

“ไม่ต้องมาปั่นหัวฟางเล่น ฟางไม่ได้โง่นะ ตลอดเวลาที่ผ่ามาฟางพยายามจะตัดใจแล้ว ถึงแม้วันนี้ฟางจะยังตัดใจ

 

 

ไม่ได้ แต่คุณแม่บอกว่าฟางต้องทำได้สักวัน...ปล่อยฟาง”มือเล็กพยายามแกะข้อมือของเธอออกจากการเกาะกุม

 

 

ของเขา แต่เรื่องอะไรเขาจะยอมปล่อย

 

 

“ทำไมต้องตัดใจ ไม่รักพี่แล้วหรอ ทำไม...พอพี่เริ่มรักฟาง ฟางก็เริ่มจะตีจาก พี่ทำอะไรผิด”

 

 

“พี่ป๊อปไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือฟางต่างหาก ต่อจากนี้ไปขอให้พี่พบคนใหม่ คนที่ดีกว่าฟาง ฟางจะไปเรียนต่อ

 

 

เมืองนอก ความรักของฟางมันก็เป็นเหมือนความรักแบบเด็กๆ ไม่นานฟางก็จะลืม แล้ววันนั้นเราสองคนก็จะกลาย

 

 

เป็นพี่น้องกันแบบเดิม”เขาปล่อยมือออกจากข้อมือเล็ก เธอบอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาความรักของเธอที่มีให้เขา

 

 

มันไม่ได้มีความหมาย เป็นสิ่งที่เธอจะลืมวันลืมพรุ่งก็ได้ อันที่จริงเขาก็ไม่น่าจะรักเธอตั้งแต่แรก กำแพงของหัวใจก็

 

 

ไม่น่าจะอ่อนแอขนาดนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงจะไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดในวันที่เธอขอลาจากอย่างในวันนี้...

 

 

“งั้นพี่ขอให้ฟางโชคดีนะ แหวนวงนั้นถือว่าพี่ให้เป็นของขวัญเราก็ได้” “ขอบคุณค่ะ” เขามองตามหลังร่างเล็กที่ลง

 

 

จากรถและเดินออกห่างเขามากไปทุกที... ก็สมควรแล้ว

 

 

เพราะในเมื่อวันที่ยังมีเธออยู่ข้างกาย เขาทำร้ายเธอสารพัด เทียบกับสิ่งที่เขาพบเจอในวันนี้มันยังน้อยไป

 

 

หัวใจที่คิดว่าจะพิสูจน์ให้หญิงสาวเชื่อในความรักของเขาที่มีต่อเธอก็คงจะไม่มีประโยชน์อีกต่อไป

 

 

เมื่อเธอไม่รักเขาแล้ว...

 

 

 

เขาก็จะไม่ขอรักใครอีกเลย...

 

 

 

 

 

                   หญิงสาวเดินจ้ำอ้าวออกมาจากรถคันหรูของชายหนุ่ม สิ่งที่เธอตัดสินใจพูดในวันนี้มันถูกต้องแล้ว

 

 

ความจริงมันต้องเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ถึงแม้วันนี้เธอจะยังไม่พร้อมที่จะตัดใจ

 

 

แต่วันข้างหน้าเธอเชื่อว่าเธอจะทำได้แน่ แม้จะคอยให้ความหวังกับตัวเองมาตลออด

 

 

แต่ความจริงก็คือความจริง ความจริงที่ว่าเขาไม่ได้รักเธอ ในเมื่อวันนี้มันเป็นโอกาสเดียว เธอก็เลือกที่จะคว้ามันไว้

 

 

ไม่ใช่ว่าเธอไม่หวั่นไหวไปกับคำว่ารักของเขา เธอยอมรับว่าเธอหวั่นไหวมาก แต่ยิ่งเธอเป็นคนเดิมไปนานเท่าไหร่

 

 

หัวใจก็จะยิ่งเจ็บมากไปเท่านั้น สู้เธอยอมรับความจริงในวันนี้ แล้วยอมรับมันให้ได้ ดีกว่าเธอต้องเจ็บแบบนี้ไปนานๆ

 

 

ชีวิตนี้เธอไม่เคยรักใครหรือเห็นผู้ชายคนไหนอยู่ในสายตา....นอกจากเขา

 

 

เธอจะไม่ยอมแต่งงานเป็นครั้งที่สอง เพราะเจ้าบ่าวของเธอต้องเป็นเขาคนเดียว...

 

 

เมื่อเธอไม่มีโอกาสได้รักเขาแล้ว เธอก็จะไม่ขอรักใครอีก...

 

 

 

 

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

ฉลองงงงงงงงงงงงงงง เนื่องจากว่าเราไม่ต้องนอนบ้านยายแล้ว เพราะในที่สุดท่านพ่อก็มารับเอาตอนจะเข้านอน

 

พอดี แต่ก็กลับนะ อยากกลับบ้าน ตอนแรกก็ว่าจะนอนเลย พอเปิดดูคอมเม้นปุ๊บ สายตาสะดุดกับคอมเม้นต์ของ

 

Patcharee_PF ม่ายยน้า ถ้าพรุ่งนี้มากกว่าสามตอนเราก็อดแกล้งรีดเดอร์ ก็เลยมาอัพให้ จะได้ดูความทรมาน

ของใครหลายคนที่อยากเห็นจุดจบเรื่องนี้ อิอิ