สัญญารักลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.08 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
27)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความนิยายเรื่อง สัญญารักลวง
ตอนที่27 ข้อแม้...
ฟางมองตามแผ่นหลังของสามีหนุ่มที่ลับหายไปแล้วพร้อมๆกับรถคันหรูที่แล่นออกไป
หากสิ่งที่เธอจะได้รับต่อจากนี้ไปคือความตาย... หากการตายของเธอมันจะทำให้เขามีความสุขหรือมีชีวิตที่สดใส
กว่านี้ หากมันจะทำให้เขาหายแค้นเคืองโกรธ เธอก็ยินดี เธอเองก็ไม่ได้มีความสุขมากนักหรอก ในเมื่อตอนนี้เธอ
เองก็ได้เพียงร่างกายของเขามาเท่านั้น หากแต่หัวใจดวงนั้นไม่รู้ว่าต้องพยายามอีกนานแค่ไหนเธอถึงจะได้มันมา
ครอบครอง หรือบางทีอาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็ได้ ทุกวันนี้เขาไม่มองแม้แต่หน้าเธอ ดวงตาคมคู่นั้นยังเต็มไปด้วย
ความโศกเศร้าและโหยหาหญิงคนรักที่ไม่มีวันเป็นเธอ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีวันเป็นคนที่เขารักได้....เมื่อก่อนเธอ
อาจจะมีสิทธิ์หวัง หากแต่ตอนนี้เธอไม่มีค่ามากพอหรือจะพูดให้ถูกคือเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด วันนี้เขาอาจจะยัง
ไม่ฆ่าเธอ เธอยังทรมานมากถึงขนาดนี้ ไม่มีใครที่ไหนจะทนได้ หากคนที่รักทำตัวห่างเหินกันถึงเพียงนี้ การ
กระทำของป๊อปปี้มันยิ่งกว่าการฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นเสียอีก เขาทำเหมือนเธอไม่ใช่คน คิดจะทำอย่างไรกับเธอก็
ได้ ทำเหมือนกับเธอไม่มีหัวใจ...หากเขาจะใจอ่อนจริงๆก็คงไม่ปล่อยให้ระยะเวลามันล่วงเลยมาถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่า
ตลอดทั้งชีวิตของเธอจะสามารถชดใช้การสูญเสียของเขาได้หรือเปล่า...ยิ่งเธอเอาใจใส่และดูแลเขามากเท่าไหร่
เขาก็ดูเหมือนจะยิ่งรังเกียจเธอมากขึ้นเป็นเท่าตัว หรือว่าเธอยังจริงใจไม่พอ หรือว่าอันที่จริงแล้วเขาไม่ได้อยากได้
สิ่งเหล่านี้จากผู้หญิงอย่างเธอกันแน่ บางทีเธออาจจะต้องเจียมตัวไม่เข้าไปวุ่นวายกับชีวิตของเขาให้เขาต้องขุ่น
เคืองใจไปมากกว่านี้...
“แซนด์วิชอร่อยจะตาย” มือเล็กก้มลงเก็บชิ้นแซนด์วิชทั้งน้ำตา เธอเดินไปเก็บชามข้าวต้มและแซนด์วิชเข้าไปทำ
ความสะอาดในห้องครัว ในเมื่อคนที่เธอตั้งใจจะทำให้ไม่ต้องการมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องเก็บไว้อีก
เท้าเล็กก้าวไปในสวนดอกไม้ข้างๆตัวบ้าน หย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้หวายที่ถูกตั้งไว้ได้ต้นดอกพุดขนาด
ใหญ่ที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆมาตามสายลม มือเรียวพลิกหน้าของนิยายเล่มโปรดที่ซื้อมาจากร้านหนังสือนานแล้ว แต่ก็
ไม่มีโอกาสได้อ่านเสียที มือเล็กปิดหนังสือนิยายลงทันที
“โธ่ ไม่มีพระเอกที่ไหนดีขนาดนี้หรอก”เสียงหวานบ่นเบาๆกับหนังสือนิยาย หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงเชื่อสนิทใจ
และหลงเคลิ้มฝันว่าพระเอกในนิยายคือป๊อปปี้ และนางเอกก็คือเธอ หากแต่ตอนนี้คงเป็นสิ่งที่ทำยากเต็มที ในเมื่อ
เขาไม่ใช่คนเดิม แม้แต่สิ่งที่ผู้หญิงทุกคนเฝ้าฝันมาทั้งชีวิตเขายังทำลายเสียย่อยยับ ไม่มีฮันนีมูน
ไม่มีคำพูดหวานหู ไม่มีอ้อมกอดแสนอบอุ่น ไม่มีจุมพิตแสนหวาน ไม่มีอะไรที่เธอเฝ้าฝันหา เธอเลือกที่จะหลับตา
ลงเพื่อพักผ่อนสายตาและหัวใจ คืนนี้มีอะไรมากมายที่เธอต้องพบเจอ...มันเป็นสิ่งที่เธอไม่มีสิทธิ์เลือก
ป๊อปปี้สอดสายตามองรอบๆบ้านเมื่อไม่เห็นร่างเล็กๆของภรรยาที่มักจะมาต้อนรับเขาทันทีเมื่อกลับ
จากที่ทำงาน ถึงแม้วันนี้เขาจะกลับมาเช้ากว่าปกติเพราะมีเหตุอันจำเป็นเพราะหญิงสาวข้างกายตอนนี้ แต่เธอก็ไม่
ควรบกพร่องต่อหน้าที่แบบนี้ เขาเดินไปวางเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสารที่โซฟาตัวยาว ก่อนจะหันไปบอกหญิงสาว
ข้างกายที่ติดเขาแจ
“จินนี่นั่งรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวเดียวนะครับ เดี๋ยวผมจะไปเอาน้ำมาให้”
“ค่ะ” ชายหนุ่มรีบสาวเท้าไปที่สวนข้างๆตัวบ้านที่ภรรยาตัวน้อยมักจะมาขลุกอยู่เป็นประจำ ตอนนี้เขาต้องการ
ร่างบอบบางนั้นเหลือเกิน ตอนนี้เขากำลังเดือดร้อน ก็ลูกค้าสาวรายใหม่ที่บังเอิญเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยม
ของเขา และเธอทำท่าจะเกาะติดเขาแจ นี่นั่งรอตั้งแต่เที่ยงจนเขาเลิกงานก็ขอติดตามมาเยี่ยมเยือนที่บ้าน แล้ว
การกระทำของเธอทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร
“ฟางๆ”เขาสะกิดร่างบอบบางที่นอนเอนกายอยู่ใต้ต้นดอกพุดต้นใหญ่อย่างสบายและดูเหมือนว่าจะไม่มีท่าทีว่าจะ
ยอมตื่น เขาย่อตัวลงเสมอกับเก้าอี้หวายตัวยาวก่อนจะยื่นมือไปบีบจมูกโด่งรั้นนั้นเอาไว้ ต่อจากนี้ก็รอเพียงเวลาให้
เด็กน้อยตื่นขึ้นมาโวยวาย ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มือเล็กๆตีเข้าให้ที่มือของเขา ร่างเล็กชันตัวขึ้นนั่งก่อนจะส่งค้อน
วงใหญ่มาให้
“จะฆ่าฟางรึไง”
“ฉันไม่ฆ่าเธอด้วยวิธีนี้หรอก”เขาเกี่ยวเอวบางให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเธอเดินเข้าไปในห้องรับแขกที่จินนี่นั่งรออยู่ก่อน
แล้ว ใบหน้าสวยเฉี่ยวหันมามองเขาสลับกับคนตัวเล็กข้างกาย ก่อนฝืนยิ้มออกมา
“ใครกันคะป๊อป”เขายิ้มบางๆ ก่อนจะเกี่ยวเอวบางเข้าหาตัว และก็ได้จังหวะพอดีเมื่อใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นมอง
เขาพอดิบพอดี ร่างเล็กที่สูงเพียงไหล่ของเขาทำให้เขามั่นใจว่าภาพที่ออกมาต้องหวานแน่ๆ
“ฟางครับ นี่ จินนี่เพื่อนพี่ครับ”เขาพูดใกล้ใบหน้าสวยหวาน หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้หญิงสาว
ที่นั่งอยู่บนโซฟา
“สวัสดีค่ะ คุณจินนี่”
เขาเริ่มรู้สึกตะหงิดๆเมื่อภรรยาตัวน้อยที่ตั้งใจจะพามาช่วยแก้ปัญหาและเพื่อนเก่าผู้ไม่ยอมเลิกราเริ่มทำสงคราม
ขนาดย่อมกันแล้ว
“คนนี้ใครหรือคะป๊อป น้องสาวหรือคะ”
“ฉันชื่อฟางค่ะ เป็นภรรยาของพี่ป๊อป”แขนเล็กๆสอดเข้าคล้องแขนแกร่งของเขาก่อนจะซบใบหน้าลงบนต้นแขน
ของเขา
“จริงหรือคะ”นั่นป็นคำถามถัดมาที่จินนี่เอ่ยถามอย่างไม่ต้องคิด
“ครับ ยังไงเย็นนี้เชิญจินนี่ทานข้าวเย็นด้วยกันเลยนะ ถ้าไม่รังเกียจ”
“ค่ะ ยินดีค่ะ เอ แล้วมีคนทำอาหารเย็นหรือยังคะ ถ้ายัง จินนี่ขออาสาเองนะคะ เพิ่งหัดทำอาหารไม่รู้ว่าจะอร่อยมั้ย
ขอลองทำให้ป๊อปกับน้องฟางทานนะคะ”
“ปกติฟาง...”
“ไม่มีค่ะ วันนี้แม่บ้านลางานน่ะค่ะ”เขาจ้องดวงหน้าหวานที่หันไปพูดกับจินนี่น้ำเสียงหวานหยด หากแต่เขาเองก็รู้ดี
ว่ามันเคลือบไปด้วยยาพิษ เจ้าเล่ห์ไม่เคยเปลี่ยนเด็กคนนี้
“งั้นดีเลยค่ะ รบกวนน้องฟางช่วยพาพี่ไปหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้สิคะ”เขามองตามสองสาวที่เดินเคียงคู่กันเข้าไปในครัว ในใจได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย ฟาง
เดินนำจินนี่เข้าไปในครัว ก่อนจะหันมาหาเจ้าของร่างบางและใบหน้าสวยเฉี่ยว
“ของสดอยู่ในตู้เย็นนะคะ หยิบจับได้ตามสบาย มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอก...”
“คงไม่ต้องหรอกค่ะ แหม อย่างคุณน้องเนี่ยได้ทำอาหารพี่เสียรสชาติไปหมด”จินนี่โพล่งออกมาทั้งๆที่เธอยังพูด
ไม่จบด้วยซ้ำไป ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
“งั้นไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยว”
“คะ?”
“ป๊อปชอบทานอะไร”เธอขมวดคิ้วกับคำถามของคนรู้จักใหม่ สงสัยว่าแม่คุณคงจะไม่ได้มาอย่างธรรมดาเสียแล้ว
โธ่ คิดจะแย่งพี่ป๊อปไปจากน้องฟางเหรอ รู้จักน้องฟางน้อยไปเสียแล้ว
“ฟางก็ไม่รู้หรอกค่ะ เพราะปกติพี่ป๊อปไม่ได้ชอบกินในห้องครัว แต่ชอบกิน...บนเตียง”เธอยิ้มอย่างท้าทาย ก่อนจะ
เดินออกจากห้องครัวไปอย่างสบายอารมณ์ ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ตามรั้งท้ายมา
“กรี๊ดดดดด ยัยเด็กบ้า”
......................................................................................................................................
ใครบอกว่านางเอกเรายังแสบไม่พอ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
