สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่26 เจ้าสาว

 

 

 

 

 

 

                          แสงแดดจัดของเช้าวันใหม่ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมกระทบเปลือกตาของหญิงสาวที่ซุกตัว

 

 

นอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ดวงตากลมโตหลับทั้งๆที่ยังขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าสวยหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาด

 

 

น้ำตาที่ยังไม่เหือดแห้งไป มันบ่งบอกได้อย่างดีว่าเธอเพิ่งได้เข้าสู่ห้วงนิทราเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา....

 

 

เปลือกตาขยับน้อยๆ ก่อนร่างบอบบางจะพลิกตัวเข้าหาแผ่นหลังแกร่งของสามี เธอจ้องมองแผ่นหลังเปล่าเปลือยที่

 

 

เต็มไปด้วยมัดกล้ามของชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อน้อยใจ หลังจากที่เธอได้นอนไปไม่ถึงสองชั่วโมง เขาก็ปลุก

 

 

เธอให้ตื่นขึ้นมาบำเรอความใคร่ให้เขา กว่าจะได้นอนก็รุ่งสาง แล้วมันก็เป็นอย่างนี้ทุกๆวัน เป็นเช่นนี้มานับเดือน

 

 

กว่าๆแล้วหลังจากที่เธอแต่งงานกับเขา งานวิวาห์แสนหวานที่เฝ้าฝันหาถูกชายหนุ่มข้างกายหักหน้าอย่างไม่ปราณี

 

 

ปราศรัย เขาบอกว่าทั้งหมดมันเกิดจากความผิดพลาดและการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากความรัก

 

 

 

วันต่อมาเธอก็กลายเป็นเจ้าสาวที่น่าสมเพชที่สุดในโลกเมื่อทั้งหนังสือพิมพ์และหนังสือซุบซิบลงข่าวของเธอ

 

 

โครมๆ

 

 

บอกเล่ากันอย่างสนุกปากว่าเธอมันน่าสมเพชแค่ไหน....

 

 

“ฟางรักพี่ป๊อปนะคะ”เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะชันร่างกายอันบอบช้ำลุกขึ้น ความเจ็บแล่นเข้าสู่ทุกอณูของร่างกาย

 

 

ผิวกายที่เคยขาวนวลไปทุกสัดส่วนตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยแดงๆที่เกิดจากโทสะของเขา เมื่อหลายวันผ่านไปก็

 

 

กลายเป็นรอยช้ำม่วงช้ำเขียวน่ากลัวไปทุกส่วน มันไม่ใช่รอยตีตราที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของเท่านั้น หากแต่รอย

 

 

ส่วนใหญ่เกิดจากความขุ่นเคืองใจของเขามากกว่า น้ำเสียงเข้มก็พร่ำบอกทุกวันว่าเธอมันน่าสมเพชเพียงใด

 

 

คำว่าเกลียดจากเขาเป็นสิ่งที่เธอได้รับอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...

 

 

 

 

                จากความเจ็บปวดก็กลับกลายเป็นความชินชา แม้เขาจะเกลียดเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยเลิก

 

 

รักเขาและไม่คิดที่จะเลิก ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรเธอก็พร้อมจะแลกทั้งนั้น ขอแค่พี่ป๊อปคนเดิมของเธอกลับมา...

 

 

เธอก้มลงหยิบชุดนอนชุดที่สี่ที่ถูกเขากระชากจนขาดและใช้งานไม่ได้ขึ้นมา ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

 

“สงสัยวันนี้คงได้ชุดนอนใหม่อีกแล้ว”เธอปั้นยิ้มให้กับชุดนอนลายเจ้าหญิงอลิซสุดโปรด ก่อนจะสวมใส่พอให้ปิด

 

 

บังความอุจาดของร่างกาย เดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ

 

 

                 บ้านใหม่ที่เขากับเธอย้ายมาอยู่ด้วยกันสองคน หรือจะเรียกให้ถูกต้องบอกว่าเรือนหอ เป็นบ้านขนาด

 

 

กลางอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันกับบ้านจิระคุณ เพราะบ้านหลังนี้ผู้ใหญ่ให้เป็นของขวัญวันแต่งงานของเขาและเธอ บ้าน

 

 

สีขาวสะอาดตาตั้งอยู่ในพื้นที่กว่าหนึ่งไร่ รายล้อมไปด้วยดอกกุหลาบ และดอกไม้นานาพันธุ์ ต้นไม้สูงใหญ่ที่หา

 

 

ยากในเมืองใหญ่แห่งนี้ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นได้ทุกเมื่อ ถึงแม้ว่าจะต้องเจอกับสภาพอารมณ์ที่เปรียบดั่งพายุร้ายของ

 

 

ชายหนุ่ม

 

 

                       มือเรียวรูดซิปทางด้านหลังของเดรสสีฟ้าสดใสขึ้น ก่อนจะปั้นยิ้มให้ตัวเองในกระจก เบนสายตา

 

 

ทอดมองแหวนเพชรน้ำงามที่แม่ของเขาบอกว่าชายหนุ่มเลือกกับมือ ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพเพราะคุณ

 

 

พิมลเป็นคนมาขอวัดนิ้วนางของเธอเอง แต่แค่คิดว่าเขาเลือกให้เธอจริงๆ เธอก็มีความสุขแล้ว

 

 

 

ปังๆ

 

 

 

“ทำอะไรอยู่ฮะ เร็วๆหน่อยสิ ฉันรีบนะ!”เธอสะดุ้งสุดตัวกับน้ำเสียงดุดันของชายหนุ่ม รีบเปิดประตูออกไปทันที

 

 

“ขอโทษค่ะ”เธอเอ่ยขอโทษเขาเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตาเดิมๆที่

 

 

เธอชินกับมันไปแล้ว เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบสูท เสื้อเชิ้ต กางเกง และเนคไทด์ที่เธอตั้งใจซื้อมาให้เขา

 

 

หลังจากเห็นว่าเขามักจะใส่เสื้อเชิ้ตและเนคไทด์โทนสีมืดไม่สดใสอยู่ตลอดเวลา เธอวางเสื้อผ้าทั้งชุดลงกับเตียง

 

 

ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า....ฟังไม่ผิดหรอกเธอทำอาหารเช้า เธอเพิ่งแอบไปเรียนกับ

 

 

นมแจ่มมาแม้ฝีมือจะไม่ได้ดีเลิศแต่ก็อร่อยไม่ได้แพ้ฝีมือนมแจ่มเลย เธอไม่ได้หลงตัวเองนะ คุณพ่อ คุณแม่ และ

 

 

นมแจ่มยังชมเธอเลย

 

 

                 เธอวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะ ก่อนจะรินน้ำเปล่าและกาแฟลงแก้ว ชะเง้อมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างบน

 

 

“ทำไมยังไม่ลงมาซะทีนะ”เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับของชายหนุ่ม ไม่ใช่ว่า

 

 

เขาจะทานข้าวเช้ากับเธอหรอก ตั้งแต่แต่งงานกันมาก็ไม่มีเลยสักครั้ง...หากแต่เธอก็ยังหวังอยู่ลึกๆ หวังว่าเขาจะ

 

 

เปลี่ยนใจยอมร่วมโต๊ะอาหารกับผู้หญิงอย่างเธอ

 

 

“พี่ป๊อป...”เธอเผยยิ้มเมื่อเขาก้าวลงจากบันได ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเขาไม่ได้ใส่เสื้อเชิ้ตและเนคไทด์

 

 

ของเธอ เขาคงจะไม่ชอบละมั้ง...ไม่เป็นไร

 

 

“ทานข้าวด้วยกันก่อนสิคะ เดี๋ยวจะหิวนะ”เธอเอ่ยกับชายหนุ่มเมื่อเขากำลังจะเดินผ่านเธอไป ไม่ใช่ว่าเธอพูดแบบ

 

 

นี้แล้วเขาจะยอม ตรงกันข้าวกลับไม่เคยมีเลยสักครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยเบื่อที่จะพูดมัน ยิ่งเขาเป็นทั้งกระเพาะทั้งไม

 

 

เกรนอย่างนี้ยิ่งน่าเป็นห่วง

 

 

“ฉันไม่กล้าหรอก”เขาเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองมาที่ชามข้าวต้มฝีมือเธอราวกับว่ามันเป็นสัตว์ประหลาด เธอ

 

 

คว้ากล่องแซนด์วิชที่ทำไว้ในมือ ก่อนจะเดินไปหาเขา

 

 

“วันนี้ฟางทำแซนด์วิช เพิ่งไปหัดเรียนกับคุณแม่มา รับรองอร่อยแน่ค่ะ”เธอยัดเยียดกล่องแซนด์วิชไว้ในมือของเขา

 

 

ก่อนจะยิ้มให้คนตัวโต เขารับไปถือไว้ในมือ

 

 

“อย่าลืมทานนะคะ ถ้ากระเพาะกำเริบฟางไม่รู้ด้วย”เขายิ้มตอบ ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขามันจะแปลกๆแต่

 

 

ก็ไม่ได้ติดใจอะไร สงสัยเธอจะไม่ได้สัมผัสกับมันมานานเกินไปแล้วล่ะมั้ง หญิงสาวหมุนตัวเดินกลับหลัง และต้อง

 

 

หันตัวกลับมาอีกครั้งเมื่อเสียงวัตถุกระทบกับพื้นเสียงดัง แล้วก็ไม่ต้องแปลกใจ หากสิ่งที่เห็นคือแซนด์วิชที่ตั้งใจ

 

 

ทำสุดชีวิตนอนแอ่งแม่งอยู่กับพื้น กล่องและฝากล่องกระเด็นกระดอนไปทั่วพื้น

 

 

“ขอบใจละกัน แต่ฉันไม่ทานแซนด์วิชของผู้หญิงโสมมอย่างเธอ”

 

 

 

ผู้หญิงโสมม...คิดหามาได้อย่างไร การกระทำของเขามันยังไม่ชัดเจนพอหรือไรถึงต้องตอกย้ำด้วยคำพูดอีกหน

 

 

แค่ที่เธอเป็นอยู่มันยังทุเรศไม่พอหรือไร จะต้องให้ทำอย่างไรเขาถึงจะพอใจในตัวเธอ เธอลุกขึ้นมาทำสิ่งที่ไม่คิด

 

 

ว่าตัวเองจะทำได้ ทั้งการทำลายศักดิ์ศรีของตัวเองให้ย่อยยับ ทนรับคำตราหน้าคำโตว่าเจ้าสาวที่น่าสมเพชที่สุดใน

 

 

โลก ยังไม่นับรวมกับความพยายามอันนับไม่ถ้วนที่จะทำให้เขาหันมอง น่าทุเรศสิ้นดี...แต่ทั้งหมดนี้ก็เพราะว่าเขา

 

 

หากเขาจะกรุณาทำให้เธอมีค่ามากกว่านี้ เธอจะยินดีมาก แค่ไม่ต้องทำเหมือนเธอเป็นโสเภณีที่ต้องคอยรองรับ

 

 

ความใคร่อยู่ทุกเวลาก็พอแล้ว แต่เธออาจจะยิ่งกว่าผู้หญิงพวกนั้นเสียอีก

 

 

รอยราคีที่ติดอยู่ตามร่างกาย...ใครเห็นก็คงจะคิดเป็นอื่นไม่ได้

 

 

“ฟางจะเป็นทุกอย่างที่พี่ป๊อปอยากให้ฟางเป็นนั่นแหละ”เธอเอ่ยกับแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวออกไปไม่ห่าง

 

 

มากนัก

 

 

“ฉันอยากให้เธอเป็นมากกว่านี้อีก...ทนให้ไหวก็แล้วกัน”เขาพูดขณะที่ยังหันหลังอยู่

 

 

“ไหวอยู่แล้ว....ฟางรักพี่และจะรักอย่างนี้ตลอดไป ต่อให้พี่ป๊อปฆ่าฟางให้ตายฟางก็ยังจะรัก”

 

 

“นั่นเป็นสิ่งที่เธอกำลังจะได้รับ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

....................................................................................................................................

เราเปลี่ยนใจแล้ว เรื่องนี้อมทุกข์ไปก่อน รับรองว่ามีภาคต่อแน่นอน ตั้งใจแต่งมาก เรื่องนี้แต่งจบแล้ว ตอนนี้คิดหา

 

ฉากหวานๆของภาคต่ออยู่