สัญญารักลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.08 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
24)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความนิยายเรื่อง สัญญารักลวง
ตอนที่24 ไม่ใช่เรื่องง่าย…
เท้าเล็กๆก้าวแตะพื้นอย่างชิมลางว่าร่างกายพอจะฝืนความเจ็บปวดไหวหรือเปล่า หากแต่ต้องนิ่ว
หน้าลงเมื่อความเจ็บแล่นเข้ามาเป็นริ้ว สายตาชำเลืองมองชายหนุ่มข้างกายที่ยังนอนหลับสนิท ใบหน้าหล่อคม
ของคนที่เธอรักและเทิดทูนยามยิ้มเยาะสะใจเมื่อเห็นเธอได้รับความเจ็บปวดตามหลอกหลอน ตั้งแต่ในฝันจนถึง
ความเป็นจริง เขาใจร้ายเหลือเกิน ทั้งๆที่เธอพยายามอ้อนวอนสารพัด แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะเห็นใจ ค่ำคืน
แห่งความเจ็บปวดและทรมานช่างยาวนานเหลือเกิน
นานเสียจนเธอไม่คิดว่าจะมีวันตื่นขึ้นมาดูโลกในวันใหม่เช่นวันนี้แล้ว...
วันนี้เธออาจจะรอด...
แต่วันอื่นเธอก็ยังไม่แน่ใจ....
ชายหนุ่มข้างกายตอนนี้เขาพร้อมจะฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นเมื่อเขาไม่ใช่คนเดิมของเธอ เธอเดา
ใจเขาไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปจะเป็นอย่างไร...
“อึดดีเหมือนกันนี่”น้ำเสียงงัวเงียของชายหนุ่มปลุกเธอให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ เป็นสัญญาณว่าเธอต้องฝืนกล้ำกลืน
น้ำตาและยอมรับโชคชะตาในวันใหม่ เธอรีบปาดน้ำตาออกจากดวงตาก่อนที่มันจะได้ไหลลงมาให้เขาสมเพชเธอ
อีกหน
“ฟางอยากกลับบ้าน”เธอพูดขณะที่ยังหันหลังให้เขา สายตาสอดส่องมองหาเสื้อผ้า หรือจะเรียกว่าเศษผ้าที่เขาดึง
ทึ้งออกเมื่อคืน หากแต่สภาพเศษผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เกลื่อนเต็มพื้นทำให้เธอต้องน้ำตาคลออีกหน...
เธอจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาใส่กัน
“ก็กลับสิ แท็กซี่ รถเมล์ รถไฟฟ้า เลือกได้ตามสบาย”เธอกระชับผ้าห่มเข้าหากาย หลับตาลงอย่างสมเพชตัวเอง
เขาทำกับเธอไม่ต่างไปจากโสเภณีเลยสักนิด หรือบางทีเธออาจจะต่ำต้อยด้อยค่ายิ่งกว่าผู้หญิงพวกนั้นเสียอีก
“ค่ะ...ฟางก็ไม่อยากนั่งรถของคนใจร้ายให้มันเป็นเสนียดเท่าไหร่หรอก”เธอพูดรัวๆอย่างกลัวว่าหากช้ากว่านี้น้ำ
เสียงของเธอจะสั่นเครือยิ่งกว่าเก่า เธอมองไปที่ชุดเดรสและอันเดอร์แวร์ทั้งสองชิ้นที่กองอยู่ที่พื้น ก่อนจะเอื้อมมือ
ไปเก็บมัน สายตาสำรวจดูชุดเดรสที่ขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดี กระโปรงที่เคยยาวคลุมหัวเข่ากลับเหลือผ้าเพียงแค่
ศอกเดียว แขนเสื้อขาดวิ่นออกจากกัน ดูจะเป็นเศษผ้ามากกว่าเสื้อผ้า เธอจัดการสวมเสื้อผ้าภายใต้ผ้าห่มผืนหนา
โดยมีสายตาของชายหนุ่มมองมาอย่างน่าไม่อาย เธอก็ไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง ยังมีหน้ามาเต้นไม่เป็นส่ำอยู่อีก...
มันน่านัก หัวใจไม่รักดี...
“ฟางกลับก่อนนะคะ พี่ป๊อปรีบๆแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย”เธอหันไปพูดกับชายหนุ่มด้วยประโยคสั้นๆ แต่
ก็ต้องหลบดวงตาคู่นั้นเป็นพัลวัน เมื่อเขาเหยียดสายตามองเธออย่างรังเกียจและขยะแขยงเต็มทน
เธอก็ขยะแขยง
ตัวเองเหมือนกัน...
ผู้หญิงที่ไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรีอย่างเธอ มันทั้งน่ารังเกียจน่าขยะแขยง
เท้าเล็กๆค่อยๆก้าวลงจากเตียง ริมฝีปากอิ่มถูกกัดแน่นด้วยฝีมือของเจ้าของ มือเล็กยันเตียงนอนแน่น
ก่อนจะค่อยๆลองก้าวเท้าอีกหน หากแต่ความเจ็บปวดกำลังมีอิทธิพลเหนือสิ่งอื่นใด ร่างของเธอล้มลงกับพื้นเสียง
ดังโครมใหญ่
“ฟาง!!” ชายหนุ่มรีบกรูเข้ามาหาร่างเล็กที่ล้มลงกับพื้นเสียงดัง เมื่อคืนเธอมีไข้ แต่เขาก็เช็ดตัวให้เธอไปแล้วนี่
แล้วทำไมอาการของเธอถึงไม่ได้ทุเลาลงบ้าง
“เจ็บจัง”เขามองไปยังมือเล็กที่กุมท้องน้อยของตัวเอง มือเล็กๆขยุ้มไปที่บริเวณนั้นอย่างแรง เขาดึงมือเธอออก
ก่อนจะช้อนอุ้มร่างเล็กวางลงบนเตียงอย่างเก่า
“รอพี่แต่งตัวแปบนึงนะ”เขาบอกอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมา แล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
น้ำอย่างรวดเร็ว ในใจก็นึกห่วงหญิงสาวที่ดูท่าจะเจ็บไม่ใช่น้อยๆ เขาใช้เวลาเพียงสามนาทีสำหรับการแต่งตัว รีบกรู
เข้าไปหาร่างเล็กที่ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงทันที
“พี่ป๊อปกลับไปก่อนเถอะค่ะ ไว้ฟางหายเจ็บแล้วจะเดินออกไปเอง”น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น ขณะที่เขาทิ้งตัวลงนั่ง
ข้างๆเธอ ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววสดใสและร่าเริงบวมเป่งอย่างเห็นได้ชัด
“คิดว่าที่นี่เป็นสปารึไง ถึงจะได้เดินเข้าๆออกๆ เดี๋ยวก็โดนลากเข้าม่านรูดกันพอดี”เธอหันมามองเขา ก่อนจะหลบ
เป็นพัลวันเมื่อเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว จะกลัวอะไรนักหนาวะ...
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางเดินเองได้จริงๆ”
“เป็น อย่ามางี่เง่าแถวนี้ ไป...ฉันจะพาไปโรงบาล”เขาเอื้อมมือดึงข้อมือเล็ก หากแต่เธอขืนเอาไว้
“ฟางไม่ไป...”เธอตอบขณะหลุบตาลงอย่างหวาดผวา
“ทำไม!”ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเพียงเพราะเสียงตวาดของเขา อะไรกัน...พอจะดื้อก็ดื้ออย่างไม่ยอมฟังใคร แต่บทจะ
กลัวก็กลัวจนหัวหด
“ฟางอาย...”
“ฟางจะอายอะไร มีอะไรน่าอาย หมอเขามีหน้าที่รักษาเราป่วยก็ต้องไปหาหมอสิ”
“รอยพวกนี้ ถ้าคุณหมอเห็นเขาต้องรู้แน่ๆ”มือเล็กยื้อยุดข้อมือออกจากมือใหญ่ของเขาอย่างดื้อดึง เมื่อเขาไม่ยอม
ปล่อย ร่างเล็กก็สั่นระริกขึ้นมาอีกหน น้ำใสๆไหลอาบใบหน้าแสนหวานเต็มไปหมด
“เลิกร้องได้แล้ว ไม่ไปก็ไม่ไป”เขาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแสนหวานอย่าทะนุถนอม หากแต่ต้องชะงัก
เมื่อคนตัวเล็กโผกอดเขาแน่น
“ฮือๆๆ ใจร้ายมากเลยรู้มั้ย ฮึกๆ ทำไมต้องใจร้ายกับฟางด้วย ฟางบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ ทำไมต้องคิดว่าฟางทำ
ด้วย ฮือๆ”
“เธอไม่ได้ทำ แต่เธอบีบบังคับให้พิมต้องทำ”เขาผละร่างเล็กออก ก่อนจะช้อนอุ้มเธอเอาไว้แนบอก
เขาเดินไปที่รถ ก่อนจะวางเธอลงข้างเบาะคนขับ แล้วอ้อมเดินไปนั่งเบาะคนขับ สตาร์ทรถก่อนจะวิ่งไปที่บ้านของ
หญิงสาว ต่อไปนี้เขาคงต้องพร้อมที่จะเผชิญความจริงเสียที จากนี้เขาไม่ต้องห่วงความรู้สึกของใครอีกแล้ว เรื่อง
ระหว่างเขาและฟางมันจะเป็นอย่างไรก็ให้ฟ้าดินเป็นคนกำหนดเถอะ...
เขาจอดรถในบ้านนีระสิงห์ ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กข้างกายที่นอนหลับไปอย่างง่ายดาย แต่ที่ทำให้เขาอดใจ
อ่อนไม่ได้ คือคราบน้ำตาที่ยังเปรอะเปื้อนใบหน้าหวาน ตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะทำให้เธอต้องเสีย
น้ำตา แต่ครั้งนี้เธอต้องเสียน้ำตาให้เขาไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว...
เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเสียน้ำตา เขาเองก็อยากจะรับผิดชอบเธอ หากแต่หัวใจทั้งดวงของเขาอยู่ที่พิม
การที่ต้องแต่งงานกับใครสักคนเพื่อรับผิดชอบเรื่องอย่างว่า มันคงไม่ง่ายนัก...
ความรักไม่ได้จู่ๆก็จะเกิดขึ้นมาราวกับสายฟ้าแลบ หากแต่ต้องใช้เวลาและหัวใจในการก่อร่างสร้างมันขึ้นมา...
“พี่คงให้อภัยเราไม่ได้จริงๆ”ใช่...เขาให้อภัยเธอไม่ได้จริงๆ ใครไม่เจออย่างเขาก็คงไม่รู้สึกหรอก การที่ต้องเสีย
หัวใจตัวเองไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมันทรมานแค่ไหน...เขารู้ดี เพียงเพราะเธอยังเด็กและไม่ยอมเข้าใจอะไร มัน
ถึงทำให้เรื่องราวเลยเถิดมามากมายแบบนี้ แผนที่ต้องแลกด้วยชีวิตของคนที่เขารัก...
เขาไม่เคยเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย!!
.................................................................................................................................
มาแล้วววววววววววว มาดึกไปนิดนึง อิอิ ยังรอกันอยู่รึเปล่าเอ่ย?
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
