HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
31)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่31
“บอกมานะ ว่าลูกสาวร่านสวาทของเธอพาลูกชายฉันหนีไปที่ไหน”
น้ำเสียงดุดันของคุณหญิงนวลลออตวาดแว้ดๆเมื่อบุกมาถึงบ้านของฟาง คุณเพียงพรมองแขกที่ถือ
วิสาสะเดินเข้ามาในบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาตอย่างไม่พอใจ ตอบโต้กลับไปอย่างเหลืออด
“กรุณาพูดให้ดีๆนะคะ ลูกสาวของฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้น คุณคงมาผิดบ้านแล้วล่ะ เชิญออกจาก
บ้านของฉันไปได้แล้วค่ะ”
คุณหญิงนวลลออมองหน้ามารดาของฝ่ายหญิงอย่างไม่พอใจ นี่คงจะสมรู้ร่วมคิดให้แม่นั่นพาลูกชาย
ของนางหนีไปแน่ๆล่ะสิท่า ที่แท้ก็อยากจะรวยทางลัดกันนี่เอง
“อย่ามาทำไขสือ วางมาดไปหน่อยเลย เธออยากได้เงินเท่าไร ฉันจ่ายให้ได้หมด...หรือว่าเธอไม่รู้
ว่าลูกชายฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
“คู่หมั้นบ้าบออะไรของคุณคะ ลูกสาวฉันไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับคนมีเจ้าของ ฉันไม่เคยเสี้ยมสอนให้ลูก
เป็นคนแบบนั้น”
“กล้าบอกฉันไหมล่ะว่าเธอไม่รู้จัก ภาณุ จิระคุณ”
ชื่อที่หลุดจากปากของคุณหญิงนวลลออทำเอาคุณเพียงพรอึ้ง ไม่อยากจะเชื่อว่าบุตรสาวของนางจะ
แย่งคนรักของใคร และยิ่งผู้ชายคนนั้นมีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว นางไม่อยากจะคิดเลยว่าเรื่องราวมันจะยุ่งยากแค่ไหน
“นี่มันเป็นเรื่องของเด็กๆ ฉันเป็นผู้ใหญ่ไม่มีสิทธิ์จะไปยุ่งเกี่ยววุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของพวกเขา
อีกอย่างพวกเขาก็โตๆกันแล้ว”
“หึ มือถือสากปากถือศีล ปากอย่างใจอย่าง คิดจะรวยทางลัดกันหรือไง อยากรู้ไหมว่าลูกสาวของ
เธอทำอะไร หนี้สินท่วมหัวของพวกเธอถึงได้ไม่ทำให้พวกเธอลำบาก แถมยังได้อยู่อย่างสบายๆกันแบบนี้อีก”
“อะไร...”
น้ำเสียงแผ่วๆเอ่ยถามอย่างไม่สู้ดี จิตใจเริ่มว้าวุ่นเมื่อน้ำเสียงคล้ายจะเยาะเย้ยของผู้หญิงตรงหน้า
ทำให้นางใจไม่ดี ความเจ็บเริ่มแล่นเข้าหาหน้าอกข้างซ้ายจนรู้สึกเจ็บแปลบๆ คุณเพียงพรฝืนความเจ็บปวดของ
ร่างกายเพื่อรอฟังคำตอบที่นางอยากรู้มากถึงมากที่สุด
“จะอะไร๊ ก็ขายตัวน่ะสิ...”
ว้าย!
โทรศัพท์เครื่องหรูหล่นลงจากมือบางลงสู่พื้นจนหน้าจอแตกละเอียดขณะที่หญิงสาวกำลังหยิบมันขึ้น
มาเพื่อกดดูรูปของมารดาและน้องสาวเพื่อคลายความคิดถึงยามที่ต้องอยู่ห่างกันถึงเพียงนี้ มือบางเอื้อมหยิบ
โทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมาดู ก่อนจะรู้สึกใจหวิวๆเมื่อเธอจับมือถือไว้อย่างดีและแน่นหนา แต่ทำไมมันถึงตกลงพื้น
ไปเสียอย่างนั้นเล่า...
“ไม่จริงน่า...”
ริมฝีปากอิ่มพึมพำ ดวงตากลมโตดำขลับสั่นระริก น้ำตาใสๆคลอหน่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุ
มือบางทั้งสั่นเทาและเย็นเฉียบ
“ฟาง!”
ชายหนุ่มโพล่งชื่อของหญิงสาวอย่างตกใจ เมื่อมือบางบีบโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกละเอียดแน่นจน
เลือดอาบมือบาง มือใหญ่ยื้อยุดโทรศัพท์มือถือออกจากมือเล็ก ก่อนจะหงายฝ่ามือเล็กดูอย่างห่วงใย เศษแก้ว
น้อยใหญ่ปักอยู่เต็มฝ่ามือเล็กจนเขาใจหาย
“แม่...ขอฉันโทรหาแม่หน่อยได้ไหมคะ นะคะ ฮึก”
มือเล็กจับแขนเขาแน่น จนเขาต้องปลดออกเพราะกลัวว่าเศษแก้วจะบาดเข้าลึกกว่าเดิม เขาจ้องลึก
เข้าไปในดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาคลอหน่วยอยู่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงต้องรู้สึกเจ็บทุกครั้งเมื่อสบเข้ากับแววตาเจ็บ
ปวดและได้เห็นน้ำตาของหญิงสาว
“ได้ครับ แต่ตอนนี้คุณต้องทำแผลก่อนนะฟาง ถ้าคุณดื้อผมจะไม่ให้คุณโทรหาใครทั้งนั้น”
หญิงสาวพยักหน้าอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด ป๊อปปี้ถอนหายใจก่อนจะขยี้ผมนุ่มของหญิงสาวอย่าง
มันเขี้ยว ก่อนจะเดินเร็วรี่ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลและกลับมาทำแผลให้คนตัวเล็ก ระหว่างการทำแผลฟางไม่
ปริปากบ่นสักคำไม่ว่าจะเขาจะดึงเศษแก้วมากมายออกจากฝ่ามือเล็กของเธอ ใครต่อใครก็บอกว่าเขามือหนักแต่น่า
แปลกเหลือเกินที่เธอไม่บ่นเลย
“เสร็จแล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ ฉันขอโทรหาแม่หน่อยได้ไหมคะ”
“จุ๊บตรงนี้ก่อน”
หญิงสาวชะงัก เมื่อเขาเอียงแก้มให้เธอหอม เขาเหลือบมองใบหน้าแสนหวานที่เห่อแดงขึ้นมาราวกับ
ลูกตำลึงสุก ก่อนจะโอบเอวบางเข้าใกล้เมื่อเห็นว่าเธอยังคงไม่ยอมทำตามที่เขาร้องขอ
“นะครับ คุณไม่เคยหอมแก้มผมเลยนะ ผมก็ไม่เคยให้ใครหอมแก้มเหมือนกัน ให้ภรรยาคนแรกเลย
นะ”
ใบหน้าแสนหวานลดลงไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตาแพรวพราวของชายหนุ่ม บวกกับคำพูดแสนออดอ้อน
ของเขาอีกยิ่งทำให้เธอเคอะเขินจนรู้สึกว่ามือไม้นั้นเกะกะไปหมดไม่ว่าจะวางไว้ตรงไหน
“รู้ไหมว่าเวลาคุณอายมันน่ารักแค่ไหน น่ารักจนผม...”
มือใหญ่เชยคางมนขึ้น ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าแสนหวานและกระซิบเบาๆ
“หลงรักคุณ”
ว่าแล้วริมฝีปากอิ่มก็ถูกครอบครองด้วยเรียวปากหนา ริมฝีปากหยักลึกบดจูบเคล้าคลึงอย่างอ่อนหวาน
จนร่างเล็กอ่อนปวกเปียก มือหนาโอบรัดรอบแผ่นหลังบอบบางจนรู้สึกถึงทรวงอกอิ่มที่บดเบียดอยู่กับแผ่นอกของ
เขา ความร้อนเร่าพุ่งปราดไปทั่วร่างจนบางส่วนกลับตื่นตัวขึ้นมาดังเช่นทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอด
และเขาต้องรีบถอนจูบออกก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เพราะอารมณ์รักของเขาจัดได้ว่าค่อนข้างรุนแรง
อีกอย่างตอนนี้เธอก็กำลังตั้งท้องลูกของเขา เขากลัวว่าหากตกอยู่ในห้วงอารมณ์รักใคร่แล้วจะไม่สามารถหยุดยั้ง
ตัวเองได้
“นี่ครับโทรศัพท์...เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะ จะได้ทานยา”
หญิงสาวรับมือถือไปอย่างรวดเร็ว เขาส่ายหน้าน้อยๆเมื่อเห็นอีกมุมของหญิงสาวที่ใครต่อใครไม่มี
โอกาสได้เห็น จากผู้หญิงที่ว่าแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยว แต่แท้จริงแล้วเธอก็ไม่ต่างไปจากเด็กเล็กๆ ที่ยังโหยหาอ้อม
กอดของมารดาและน้องสาว เขาถือกล่องปฐมพยาบาลออกไป ปล่อยให้เธอคุยโทรศัพท์ได้อย่างเป็นส่วนตัวมาก
ที่สุด หญิงสาวฟังสัญญาณการเชื่อมต่อระหว่างเครือข่ายอย่างใจจดใจจ่อ ภาวนาว่าขอให้น้องสาวกดรับและตอบ
กลับมาเร็วๆและตอบกลับมาในเรื่องที่ดี ไม่ใช่สิ่งที่เธอหวาดกลัว
“ฮัลโหลเฟย์ แม่สบายดะ...”
“ฮือๆ พี่ฟาง แม่ แม่หัวใจวาย...”
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
วันนี้พยายามแต่งรักหลอกลวงให้จบ และจะทยอยลงให้อ่านกันนะ
เอ...จะอัพสองตอนดีไหมน้อออออออออ....ดูเม้นก่อนดีกว่า อิอิ
ฝากเรื่องใหม่ด้วยน้า Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
